Ken je die oefening? Dat je jezelf als een plank achterover laat vallen en laat vangen door de persoon achter je? Ik kon dat niet zo goed, ik twijfelde altijd of de ander me niet liet vallen. Uiteraard niet expres, maar het zou zo maar kunnen dat het niet goed zou gaan. Ik was bezig met wat er allemaal mis kon gaan en luisterde niet naar de stem achter mij: ‘Ik vang je echt op, vertrouw me maar!’
Soms liet ik me toch vallen, netjes als een plank. Niet omdat ik durfde, maar omdat ik de ander niet wilde teleurstellen. Op hoop van zegen.
In mijn leven heb ik gemerkt dat ik ook zo vertrouwde op God. Ik kende de teksten en de woorden uit de Bijbel en natuurlijk vertrouwde ik op God. Ik zou nooit uit Zijn hand vallen, Hij is erbij en ik zong de woorden mee. Over mijn schouder keek ik achterom: ‘Was God er echt wel voor mij?’
Die twijfel is denk ik herkenbaar. Zeker als er moeilijke situaties zijn in je leven. Dan kan het voelen alsof je valt en er niemand is om je op te vangen. ‘Waar is God? Waarom laat Hij dit toe?’ Dan kunnen mensen om je heen wel zeggen dat je altijd op God kan vertrouwen en dat beaam je dan op dat moment misschien ook wel. Diep van binnen voelt het anders. Angst, twijfel, boosheid.
Ik had dat wel vaak zo. Ik had mijn eindeloze hoeveelheid vragen, ik zocht God, want ik wist dat Hij er was. Zag Hij mij wel? Ik zocht evenwicht en probeerde de balans te vinden op de draden van mijn leven. Ik wilde me als een plankje achterover laten vallen om maar zeker te zijn van de handen die me zouden vangen, maar eigenlijk durfde ik niet.
Zeggen dat je vertrouwt op God is iets anders dan het ook echt zo ervaren.
Al mijn capriolen ten spijt, ik hoef me bij God niet in balans te houden en ik hoef me niet achterover te laten vallen. Hij zal me zeker opvangen, maar sterker nog: Hij draagt mij al. Veilig en geborgen in de palm van Zijn hand.
Laat je maar dragen. Met alles wat je bezig houdt. Je verdriet en je zorgen, je rouw en je onzekerheid. Je boosheid en je twijfel, je angst voor wat er komen zal.
Ik wens je in al die omstandigheden toe dat je ondanks alles kan vertrouwen. Niet op hoop van zegen, maar op basis van hoop en zeker weten: ‘God draagt me en dan komt het goed. Hoe dan ook!’
Het is een mooie en diepe tekst. Een tekst om punt voor punt tot je in te laten werken. Een tekst die je als een meetlint langs je eigen leven kan leggen. Niet alleen om daarna beschaamd je hoofd te buigen, ook om van daaruit aangemoedigd te worden om zo met je naaste om te gaan. Liefdevol omzien naar de ander, ongeacht ras, geloof of geaardheid. Ongeacht meningsverschillen die er kunnen zijn.
In deze periode zijn we vooral onderweg naar Kerst. Feest van Licht. Voor ons een feest waarbij we stil staan bij de geboorte van de Here Jezus. Als mens kwam Hij op aarde, om de gebrokenheid en de zonde van mensen op zich te nemen. Licht in de duisternis.
In ramen spiegel je jezelf. Ik keek er vaak doorheen en liever ook maar langs. Dat sluike haar, dat smalle koppie en daarachter de huizen met volop licht. Op weg naar waar dan ook. Zittend in de trein, de bus en dan maar turen naar buiten. Hoofd tegen het raam. Verhalen in mijn hoofd, als kronkelende spoortjes in mijn gedachten. Net als de druppels. Druppels in mijn hart, druppels op mijn wangen, maar meestal zag je niets.
Hoezo open armen?
‘Weet u waar hier in de buurt een winkel is waar ik een paraplu kan kopen?’ Zijn eigen verkooppraatje was hij allang vergeten of hij had wel door dat ik toch niet over te halen was. Wat ik kan begrijpen als ik vanuit zijn gezichtspunt mezelf zie staan. Dwars en defensief gehuld in mijn warme pyjama. Iets van mijn defensieve houding liet ik varen toen ik bedacht dat hij bij het uitlopen van de straat al drijfnat zou zijn. ‘Tja de winkel weet ik wel, maar dat is wel een eindje lopen!’
Waar ging het nou helemaal om? Het ging maar om een paraplu, dat de meeste tijd ongebruikt en doelloos op een plankje ligt. Het is eigenlijk al bizar dat ik er een blog over schrijf.
Ik keek naar het journaal. Marin zat in de stoel, als mijn meisje van negen. Meisje dat voetbalt en op pianoles zit. Dat de luxe heeft van drie maaltijden op een dag en zoveel nog tussendoor. Dat lacht en zingt, dartelt en speelt. Meisje van negen in de stoel en ze keek mee.
Mijn vak is mooi en ik ben er trots op dat ik werk in de zorg!
‘Geef me de tijd…’ het is een zin dat geregeld door mijn hoofd gaat. Het is een roep dat ik herken bij anderen in zoveel verschillende situaties en omstandigheden.
‘Geef me de tijd….’ kinderhandschrift, ik vermoed dat het van Marin is. Geef ik haar de tijd? Waar is mijn geduld soms als het allemaal niet zo vlug gaat als ik wil? ‘Geef me de tijd…’ een stille roep om even tot tien te tellen, om jezelf te mogen zijn en vooral om even op adem te komen. Waar dat ook mag zijn en bij wie.