‘Jij bent het gewend’

Tags

naaktslak, plas, poep, zorg

‘Mamaaaa, er zit een naaktslak in het voerbakje van Bas’ roept Marin mij luidkeels toe. Bas is Marins konijn, waar ze ook zelf voor moet zorgen. Uiteraard met hulp en zo nu en dan wat aansporing. Nu ligt er een naaktslak in zijn bakje en denk maar niet dat Marin die gaat weghalen.

‘Dussss?’ vraag ik plagend. Ik heb heus wel door wat haar bedoeling is. ‘Wil jij die weghalen?’ ze trekt er nog een extra vies gezicht bij als ze het vraagt. ‘Ik?’ en ik kijk mijn dochter plagend aan. ‘Ja, duh’ zegt ze ‘jij bent het gewend, jij doet bij je werk ook allemaal vieze dingen.’

Mijn kinderen denken aan poep en plas als ze aan mijn werk denken. Ze weten heus wel dat het verzorgen van mensen ook andere werkzaamheden met zich meebrengt, dat ik andere taken erbij doe, maar poep en plas zit er bij. Ik moet bewoners verschonen en verdrogen en daaraan denkend schijnt dat de grootste drempel voor hen te zijn om ooit in de zorg te gaan werken.

Mijn kinderen hebben een wat vertekend beeld van de zorg. Daar ben ik uiteraard zelf ook schuldig aan. Als ik over mijn werk vertel, vertel ik niet over de overleggen en de taakjes die ik doe achter de laptop. Nee, ik vertel graag over de onsmakelijke klusjes en de ietwat spannende of grappige gebeurtenissen. Misschien moet ik wel meer vertellen. Zorg is zoveel meer dan dat en poep-en plasverhalen zijn maar een klein onderdeel daarvan. Noodzakelijk, maar niet de kern van je zorg.

Eigenlijk net als bij het verzorgen van een konijn en dat is niet oneerbiedig bedoeld.  Het is niet alleen het geknuffel met je konijn, je moet het hokje ook schoonmaken, het beestje eten geven en blijkbaar ook een naaktslak verwijderen. Daardoor word je konijn niet minder lief, je konijn is gewoon je konijn. Voor Marin is Bas het liefste konijn van de wereld, ondanks alle keutels die er steeds weer zijn.

‘Ik doe niet alleen maar vieze werkjes hoor!’ verdedig ik mezelf. ‘Nee’ zegt Marin eigenwijs ‘maar je doet ze wel, dus jij bent het gewend.’ Met mijn blote handen pak ik voorzichtig de naaktslak op en leg hem op de grond. ‘Ieeeeuw’ hoor ik Marin zeggen. Ik was mijn handen af en kijk in haar mooie blauwe ogen: ‘Volgende keer doe je het maar lekker zelf!’

 

Advertenties

Daar is de zon!

Tags

God, schaduw, verdriet, zon, zorgen

‘Daar is de zon, maar hij ziet mij niet’ zei Zahra, iets te bijdehand. Ik had haar aangespoord om eens even buiten te gaan zitten. Dat deed ze. In de schaduw, op een stoel. ‘Kop in de zon’ zei ik, kijkend naar haar bleke snoetje. Lachend wees ze naar de zon, die bijna achter het huis schuil ging. ‘Daar is de zon, maar hij ziet me niet.’

Zo’n zin blijft bij mij hangen. Ik lach om haar humor en tegelijk kauw ik haar woorden na. Het raakt aan een gevoel dat ik herken. Op een andere manier, dat wel. Het doet me denken aan een ander meisje. Een meisje die ontzettend goed wist en geloofde dat God er was en is. Zo voelbaar in de schepping, de mensen om haar heen en ook voelbaar in het diepe gevoel van verlangen naar Zijn liefde.

Ze tuurde de hemel af als het donker was, maar ook als de zon scheen over de tuin. De grote tuin, waar ze zo vaak huppelend de bloemen bewonderde en de wormen op haar hand liet kronkelen. De tuin vol verrassingen, waar de zon eindeloos leek te schijnen, maar het grote huis ook een schaduw wierp over het gras, de paden en de walnotenboom.

Dat meisje was ik. Ik had het Zahra kunnen naspreken: ‘Daar is Hij, maar Hij ziet mij niet. Hij straalt liefde uit, over zoveel mensen, maar Hij vergeet mij!’ Bleeksnoetje met een brede lach, dartelend van steen op steen. Zolang je lacht, merkt niemand op dat je niet danst in de zon.

Soms zie je geen zon. Soms sta je bewust in de schaduw, soms merk je het zelf amper op. Wat kan je verlangen naar een handvol zonnestralen, een glimp van de zon, al is het maar voor even.

Dat diepe verlangen werd even aangeraakt door de zin van Zahra. Het haalde iets naar boven, waar ik erg lang mee geworsteld heb. Tegelijk heb ik mogen ontdekken, dat er meer is dan de schaduw van je zorgen en verdriet, van je schuldgevoel en onzekerheid….dat de zon ook mijn wangen kleurde en me helemaal omhelst. Er kunnen zoveel obstakels zijn. Huizen, bomen, zelfs wolken kunnen de zon verstoppen, maar de zon is er wel.

God is er. Altijd! Dat meisje van toen, maakt me heel verdrietig. Ik denk daar niet graag aan terug. Ik deed het toch heel even vandaag, maar wel met mijn hoofd in de zon! Volop!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De berg

Tags

Berg, genieten, vakantie, wensen

‘Ik wil zo graag een berg zien’ zei Zahra bijna dagelijks deze zomervakantie. Elk kind had zo de eigen wensen. Ze werden opgeschreven op een lijstje, de één nog creatiever dan de ander. Als een soort van goede fee heb ik diverse wensen ook laten uitkomen. Het varieerde van picknicken, schilderen, bezoek aan pretpark tot aan bioscoop, wokken, logeren, heel lang opblijven en een speurtocht in het centrum. Zahra maakte ook een lijstje, maar ze wilde het allerliefst een berg zien.

Natuurlijk wisten de kinderen wel dat echt niet alles kon. Picknicken en fietsen zijn simpele wensjes, maar al die dure uitjes…daar zat wel een grens aan. Daar kwam bij dat manlief doorwerkte en deze moeder geen rijbewijs heeft. Dat heeft soms zo zijn nadelen. Toch heb ik in mijn eigen vakantie heel veel kunnen doen. Ook veel met de kinderen apart. Waardevolle momenten.

De berg van Zahra was wel een dingetje. Zeker toen klasgenoten en vriendinnen foto’s doorstuurden van mooie bergen. ‘Ik wil zo graag een berg zien…..’ en spontaan hebben we op de valreep van mijn vakantie geregeld dat wij samen een berg gingen bekijken. De andere kinderen hadden logeeradresjes, hotel geboekt voor twee nachten, treinkaartjes uitgeprint.

Het was niet ver weg, Winterberg, maar wel een treinreis van ruim vier uur. Zahra keek steeds enthousiaster. De bergen hier waren wel anders dan Oostenrijk, maar dit was al mooi. Het werden mooie dagen. We hebben de wandeling gemaakt naar de top, maar ook de afdaling gemaakt naar beneden. We hebben de wijde omtrek volop kunnen zien, maar ook laag bij de grond het ijskoude water gevoeld.

Zo supertrots op Zahra. Wat heeft ze door de ziekte van Lyme de afgelopen jaren veel moeten inleveren aan energie en daardoor ook aan zoveel wat hoort bij een meisje van haar leeftijd. Nu de Lyme weg is, is ze hard bezig om weer conditie en weerstand op te bouwen. Ze wil niet dat het steeds over Lyme gaat of over hoe het met haar vermoeidheid gaat. Ze wil gewoon Zahra zijn, meisje van 14 jaar. (Deze blog mocht nog wel.)

‘Ik wil zo graag een berg zien….’ ze zei het bijna dagelijks. Nou, de berg is gevonden en ik voel het nog steeds aan mijn kuiten, maar ik ben blij dat we zijn gegaan. Zij genoot volop en ik met haar. Mooie afsluiting van mijn vakantie.

De kinderen hebben nog twee weken vakantie. Wie weet dat er nog enkele wensjes uit gaan komen. De berg is in ieder geval gevonden. Zahra kan nu voldaan zeggen: ‘Ik heb een berg gezien!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

r

rk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Passende rol

Tags

afscheid, basisschool, groep acht, Musical

‘Ik heb de rol die ik wilde’ zei Aron halverwege dit schooljaar. Hij had het over de musical en was heel erg enthousiast. Vanavond mag hij die rol spelen in de eindmusical van groep acht. Daarmee neemt nummer twee afscheid van de basisschool en schuiven Iris en Marin weer verder op in de bovenbouw.

Het is aardig cliché om te schrijven dat je nog zo goed weet dat hij als kleuter voor het eerst naar school ging. Daar keek ik wel een beetje met spanning naar uit. Waar mijn dochters me altijd breed lachend uitzwaaiden nadat ik ze bij oppas of kinderdagverblijf bracht, Aron stond standaard huilend voor het raam. De leidsters verzekerden me dat dit binnen vijf minuten weg was en vol vertrouwen fietste ik dan de straat uit. Maar dat koppie voor het raam, ik kan het zo weer voor me zien.

Toch viel dat mee. Geen tranen bij het afscheid, geen gehang aan mijn been. Aron ging vrolijk naar school. Hij deed en leerde veel dingen met veel plezier. Hij kwam niet altijd vrolijk uit school. Wat hebben we veel afgekletst onderweg op de fiets. Dan kwam de frustratie er uit. Als hij zelf iets gedaan had om maar leuk gevonden te worden, maar waarvan hij wel begreep dat dat niet handig was. Als hij boos geworden was, omdat hij niet telkens tot tien kon tellen, als hij verdrietig was om wat er werd gezegd en hij niet altijd begreep dat het niet zo serieus bedoeld was. ‘Probeer dan niet te huilen’ zeiden we thuis. ‘Wat zou jij doen als het zelfs pijn doet in je hart’ antwoordde hij met veel frustratie in zijn stem.

‘Soms moet je net een ridder zijn’ zei ik in een periode dat ridders en indianen nog heel stoer zijn voor een jongen. ‘Een ridder heeft een harnas. De pijlen komen dan wel op hem af, maar dat harnas beschermt hem, ook zijn hart.’ Dat begreep hij wel. Als er weer iets was wat hem raakte, probeerde hij dat harnas aan te trekken. Soms lukte dat en soms ook niet.

Het is ook lastig als je niet de snelle en vlotte voetballer bent. Dit jaar volgde hij zangles en met veel plezier. Je zag hem groeien daarin, want hoewel hij bij een optreden best zenuwachtig was, zingen kan hij wel. Waar veel jongens piloot of politie willen worden, wil Aron kunstenaar worden, boeken gaan schrijven en gedichten.

Vanavond speelt hij zijn rol in de musical. Afscheid van groep acht en opnieuw wacht ik met spanning af hoe het zal gaan in de brugklas. Zou hij dat harnas zo nu en dan nodig hebben of ben je dat als brugklasser echt ontgroeid? We wachten het maar af.

Aron, ik ben zo supertrots op je. Met zoveel plezier kijk ik hoe je aan het puberen bent, naar je humor en steeds meer op eigen benen staan. Word maar kunstenaar, schep maar mooie beelden. Gebruik de taal om je gevoel te delen, dat wat in je hart leeft, deel het maar. Wat je ook gaat doen of wil worden, al word je alsnog piloot, als het maar de rol is die bij jou past.

Vanavond speel je een rol. De rol die je graag wilde. Ik weet het zeker, die rol gaat je goed af. Zet hem op, de laatste dag groep acht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sokken

Tags

goede voornemens, huishouden, perfectie, zelfspot

‘Herkenbaar? Al die sokken op een hoop en er altijd een paar kwijt zijn. Er komt een moment dat je ze echt moet gaan uitzoeken. Tja, voor 10 cent per paar…dat extra zakcentje wil Marin wel.’ was het bericht dat ik plaatste op Facebook, samen met een niet helemaal scherpe foto van Marin en de wasmand. Wat een reacties kreeg ik.

Blijkbaar raakte ik een gevoel van herkenning aan. Een enkeling herkende het niet, maar de meesten waren het met me eens: ergens verdwijnen er sokken! Weer anderen kwamen met goede raad. Zoals op elke kamer een eigen wasmand of de sokken wassen in een lingerienetje.

Ik heb geen ruimte in huis om in elke kamer een eigen wasmand te plaatsen. Niet elk kind heeft een eigen kamer, laat staan een eigen wasmand. Lingerienetjes…..ik heb er ruzie mee. Ik koop ze achteloos met een touwtje eraan en natuurlijk wikkelt deze zich dan in een creatieve krul rondom de wastrommel. Ik had ze uiteraard met een rits moet kopen. Tuurlijk, had ik die met een rits moeten kopen, maar waarom verkopen ze dan ook lingerienetjes met een touwtje?

Vrijdag, de dag van het facebookbericht, was ik heel actief geweest met het wegstrijken van al mijn strijkgoed. Dat waren twee en een halve mand vol, waaronder een heel stel overhemden van mijn man. Dat is niet mijn leukste klusje in het huishouden. Integendeel. Toch ging ik vol goede moed aan de slag en toen alles netjes weggestreken was en weer strak en glad in de kast lag, gaf dat een super voldaan gevoel.

Alleen die mand vol sokken staarde me nog aan. Sokken, die eenzaam en alleen waren achtergebleven na het vouwen van de was. Sokken waarbij je denkt: ik had jullie toch als tweetal in de wasmachine gegooid? Waarbij je dan de trommel nog eens nakijkt, de droger uitpluist, maar de sok gewoon onvindbaar blijft. Daar voel ik me dan wat dom bij. De sok krijgt een plekje in die mand. In de hoop dat die ooit verenigd wordt met zijn evenbeeld.

Dus om het vrijdag helemaal aan kant te hebben, werd de mand met sokken ook in de kamer neergezet. Een enthousiast meisje sprong op van de bank en wilde maar wat graag de sokken bij elkaar zoeken. ’10 cent per paar’ zei ik en zeer geordend ging Marin aan de slag. Gebloemde sokken bij elkaar, sokken met een streepje, witte sokken en saaie papa-sokken. Ik kon het niet laten er een berichtje van te plaatsen op Facebook.

Weet je wat ik nog het leukste vond van al die reacties? De herkenning die het opriep. Soms is het zo heerlijk om dat op te merken en daar ook met een tikkeltje zelfspot om te lachen.

Sokken…sorry lieve tipgevers…het zal altijd wel een dingetje zijn en blijven. Ik ga mijn best doen. Ik ga echt mijn best doen.  Net als dat het wederom mijn voornemen is om alle strijkgoed meteen weg te strijken en niet te wachten totdat het een te grote berg wordt.

In gedachten zie ik mijn man glimlachen. Hij zegt niets, maar ik weet wel wat hij denkt.

Meerstammige boom

Tags

doorkijkjes, klimmen, Meerstammige boom, meningen

Als je aan mij vraagt om een boom te tekenen, teken ik een stam met daarop een kruin. Dat is voor mij een boom. Ik zou niet snel een meerstammige boom tekenen. Ik kan al niet zo goed tekenen, dus ik hou het simpel. Meerstammige bomen zijn echter wel in!

Ja, dat leerde ik uit zo’n tv-programma waarin mensen huis en tuin verbouwen. Ik viel er middenin, in afwachting op dat wat ik echt wilde bekijken. Op tv lijken die klussen altijd heel simpel. Ik zie leuke ideeën, maar zie het mezelf nooit doen. Voor iemand die amper een vierkant recht kan knippen, zijn de zaag en de boor een stuk gereedschap dat ik liever in andermans handen zie.

Ik ben ook gewoon niet zo’n doorsnee ‘oh wat is mijn huis toch leuk ingericht met tierelantijntjes en bij elkaar passende kussentjes en kleedjes en canvas doeken en steigerhouten panelen met foto’s van de kids aan de muur’ type. (Waar niets mis mee is, maar ik heb het niet in me.) Dus met enige reserves kijk ik naar deze programma’s.

Het ging nu echter over bomen. Ja, en dat had wel mijn aandacht. Hoewel ik me ook niet kon voorstellen dat ik ooit in een tuincentrum een boom zou uitzoeken. Een boom staat er of staat er niet en anders pak ik gewoon de eerste de beste elegante boom bij zijn stammetje en zou hem afrekenen aan de kassa.

Nee, hier absoluut niet, want de keuze is reuze. Niet alleen heb je bomen met een doorsnee stam, er zijn ook meerstammige bomen. Wat zo leuk is aan die bomen, is dat je doorkijkjes hebt en het maakt je tuin zo levendig. Daar had ik nooit bij stil gedaan.

Ik vond het wel een mooi beeld. Waarom weet ik eigenlijk niet, daar kauwde ik nog een tijdje over na. Het raakte een beetje aan verschillen in meningen en zienswijzes. Verschillen kom je overal tegen. In de politiek en maatschappij, in je werk, in je gezin en ook in de kerk. Van die meningen die staan als een stam van een boom, diep in de grond geworteld. Dan denk je dat dat de waarheid is. Het voelt ook best onveilig als iemand ineens gaat schudden aan die stam en de stevigheid eruit haalt.

En soms weet ik het gewoon niet. Dan lijken al die stemmen en meningen best wel naast elkaar te kunnen bestaan en dan zijn er toch lelijke woorden naar elkaar, luisteren we niet en proef ik zoveel liefdeloosheid. Terwijl als je op een afstand er naar kijkt, nou dan geven al die meningen naast elkaar mooie doorkijkjes. Mooie doorkijkjes in persoonlijke verhalen, mooie doorkijkjes in hoe het ook zou kunnen. Zelfs doorkijkjes dat er niet altijd een goed of fout is.

Zo mijmerde ik over de doorkijkjes. Ik vind op sommige momenten de boom met de stevige stam heerlijk om tegenaan te leunen. Vastigheid, zekerheid.  Nu ik er op let, zijn bomen met meerdere stammen ook zo gek nog niet. Die stammen die speels verschillende kanten op gaan. Je leren kijken naar het geheel en alles wat er tussenin zit. Ook dat heeft wat.

Hoe schrijf je daar een samenhangende  blog over?

‘In een meerstammige boom kan je ook klauteren en klimmen’ zei de bomenexpert op tv. Zo is het ook. Gewoon klimmen en klauteren en boven in de top ontdekken dat de wereld groter is dan jij denkt. Dat er niet alleen doorkijkjes zijn, maar ook een horizon. Zo klauterde ik zelf ook heen en weer in mijn gedachten.

Ik laat het lekker zo. Klim en klauter maar lekker mee.

 

 

 

 

 

 

 

Klimwand

Tags

Klimwand, loslaten, vertrouwen

Iris had een feestje. Ze gingen klimmen bij een klimwand. Dat vond ze eerst wel eng, maar ze klom toch. ‘Vond je het niet eng om los te laten?’ vroeg ik haar. ‘Neuh’ zei ze meteen ‘dat vond ik helemaal niet eng!’

Ik vond loslaten wel moeilijk. Op onze school hadden we ook een klimwand en op een keer met  gymnastiek gingen we klimmen. Ik liet me niet kennen en klauterde handig omhoog. Ik dacht helemaal niet aan mijn klasgenoot die het touw vasthield.

Maar toen moest ik weer naar beneden. Dat was wel een dingetje. Ineens besefte ik dat ik op de persoon beneden moest vertrouwen. Stel dat het touw door zijn handen heen zou glijden, dan was ik in een te snel tempo beneden. Ik durfde niet.

Daar hing ik dan. De klasgenoten stonden toe te kijken, ze moedigden aan, maar ik bleef waar ik was. Ik zag het ineens voor me, dat er straks een ladder bijgehaald moest worden…..ik moest me wel loslaten. Ik keek naar beneden, de docent stond naast de leerling met het touw. Het zou wel goed komen….toch?

Ik liet los. Ik kwam veilig beneden.

Soms focussen we ons op de bergen en de muren in ons leven. We zoeken stevigheid tussen de voegen van ons bestaan. Dat lijkt veiliger dan met beide voeten op de grond te staan.

Ik moest loslaten, zoals ik ook in mijn dagelijkse leven zoveel moet loslaten. Gewoon maar de sprong in het diepe moet wagen. In plaats van de stugge stenen vastgrijpen en mijn zicht versmallen, gewoon maar loslaten. Vertrouwen hebben in de mensen om me heen die juist op ooghoogte dichterbij zijn. Naast je staan.

En waar mensen kunnen falen, God nooit. Hij is er altijd. Hoe diep getekend je leven ook kan zijn, je valt nooit uit Zijn hand. Hij laat jou nooit los!

Durf je het aan?

Iris durfde de wand te beklimmen. Mijn lieve meid, wat ben ik supertrots op jou!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Til je voeten op’

Tags

dromen, voeten optillen, wandelen

‘Til je voeten op’ ik hoor het mijn ouders nog zo zeggen. Als meisje begreep ik niet zo goed wat ze bedoelden, want hoe til je je eigen voeten op? Het had natuurlijk iets met mijn manier van lopen te maken. Dat je slentert en je voeten mee laat glijden, gewoon een beetje achteloos, want ja ik was wel een dromer.

Een dromer let niet zo op de weg. Of het een verharde weg is, een schelpenpad of een zandweg, dat maakt eigenlijk niet zo veel uit. Een dromer als ik kijkt naar het decor en veel minder naar de voetafdrukken. In dat decor hoor je vogels fluiten, drijven wolken voorbij en hoor je het ruisen van de bladeren in de wind. In elk briesje dat er langs je wangen voelbaar is, glijden verhalen voorbij.

Dat is best wel fijn, maar soms ook lastig. Dromers struikelen over takken en drempels en ze lopen schrammen op door struiken langs de weg. Een dromer als ik loopt geregeld in de berm. Dat is niet altijd te volgen voor de ander. Als kind liep ik daar al tegenaan. Dromers moeten opletten, naar het schoolbord kijken. Luisteren en de leerstof in zich opnemen, zelfs als je het al lang begrijpt. Vooral vooruit kijken en niet om je heen.

Dromen kan niet altijd. Dat begrijp ik ook wel. In het verkeer en in je werk, in je gezin, in je gewone dagelijkse leven is niet echt veel ruimte om te dromen. Doorgaan, bezig zijn, dat vult de dagen. De wereld is soms zo gemaakt voor doeners. Mensen die volop in het leven staan en er iets van maken. Mensen die de pas erin houden, orde scheppen in de chaos en het zand ontwijken en de grote waterplassen.

En ik….ik stond zo vaak met mijn voeten midden in het water.  Ik had de punten van mijn schoenen versleten en op mijn knieën pronkte meestal een pleister.  Ik wilde wel minder dromen, maar dan mistte ik de verhalen, de geluiden in de stilte, de fluistering van alles om mij heen.

Gisteren begon de avondvierdaagse. Marin en ik wandelen mee. Marin heeft er plezier in en ze dartelt en huppelt geregeld. Ze geniet op haar eigen manier. Het zand op de zandweg stoof omhoog. Tijdens het praten en lopen viel het me ineens op dat ik in de berm liep. Dat loopt minder fijn, kwam ik achter. Ik vroeg de persoon naast me iets op te schuiven en zo liepen we samen op een begaanbaar pad.

Soms word je wakker uit je dromen. Soms word je je bewust van je eigen patroon en voetstappen. Weg droom? Nou nee, dat niet. Verhalen blijven wel langs je heen glijden, bomen blijven ritselen en vogels laten zich horen. De ene keer droom je daar bij weg, een andere keer is het op de achtergrond aanwezig. Het is er wel. Altijd.

Wandelend gisteren in de berm, hoorde ik ineens die stem in mijn hoofd en ik moest er stiekem zelf om glimlachen: ‘Lydia, til je voeten op!’

 

Keuteldag

Tags

afstand, bidden, Keuteldag, omhelzen

‘Ik heb vandaag een keuteldag’ zei ik vanmorgen en de kinderen keken me vreemd aan. ‘Ik heb een dag voor mezelf, even alleen in huis.’ Dat komt niet zo vaak meer voor, echt alleen thuis. ‘Ik wil een mama-Marin-spelletjesdag’ riep Marin meteen en Iris bedacht de mama-Iris-de stad in dag. Niets van dat, vandaag heeft mama haar eigen keuteldag.

Soms vind ik dat gewoon heel fijn. Zo’n dag dat je de muziek aanzet en de boel opruimt en ondertussen meezingt. De buren zijn overdag toch aan het werk, hooguit de postbode kijkt vreemd op. Een dag om vier uur lang vlees te laten sudderen, omdat je dan toch thuis bent en het ook zo lekker ruikt.  Dat je gewoon hardop kan praten en niemand je tegenspreekt of er doorheen praat. Dat je op je stoel kan zitten achter een kop koffie en luistert naar de vogels en verder gewoon niets. Zo’n dag dus.

Het liep al bijna in de soep, omdat Zahra vanmiddag een afspraak bij de fysiotherapeut had. Er viel nog een les uit, Zahra vond het niet echt nodig om naar school te gaan. Maar ze moest en ze ging. Wat inhield dat ik een halve keuteldag zou hebben, maar ik nam er genoegen mee.

Fijn zo’n morgen. Stofzuigen, opruimen, achter de koffie zitten en vogels luisteren en de mobiel ver weg in een laatje. En tijd nemend om te bidden. Dat ook. Ik bid elke dag, maar soms is er zo veel. Komen er zoveel mensen en situaties voorbij, dat ik voel dat ik daar de tijd voor moet nemen. In de stilte, in de rust en op mijn eigen plek.

Vooraf las ik Prediker 3:1-8 een tekst die me aanspreekt. Voor alles is een tijd. Soms moet je daar keuzes in maken. Eén zin trof me in het bijzonder:

‘ …een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren….’

Ik dacht aan alles wat je als mens vaak omhelst. Verhalen, werk, taken, mensen, zoveel komt er op je weg. Mijn gezin, mijn kinderen, alles wat hen bezig houdt. Voor je het weet loop je met zoveel in je armen, op je schouders. Soms komt er zoveel op je af. Het is niet erg om dan even een stap naar achteren te doen en vanaf een afstand aanwezig te zijn. Als ik biddend kan verwoorden wat er in mijn hoofd omgaat, alles waar ik mijn zorgen om heb en wat me raakt bij God mag uitspreken, dan helpt mij dat om daarna weer volop aan de slag te gaan.  Om er gewoon weer te zijn, ook voor de ander.

Zahra kwam rond twaalf uur thuis. Natgeregend zag ik haar aan komen fietsen. Dag rust en stilte voor mij alleen. Met een grote handdoek stond ik klaar. ‘Verpest ik nou je keuteldag?’ vroeg ze. ‘Nee hoor helemaal niet, ik heb mijn moment gehad en ik vind het gezellig dat je er weer bent’ en ik wikkelde haar in de handdoek en knuffelde haar fijn. Zo gaat dat na een keuteldag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liedjes en geborgenheid.

Tags

geborgenheid, Liedjes, veilig, waarom?, Zegen

‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ zegt Marin tegen me. We hebben allebei een oortje in en luisteren naar de muziek op mijn telefoon. Een lied van troost en het verlangen dat God dichtbij wil zijn,  is te horen. ‘Dat heb ik net zo’ zeg ik tegen mijn jongste dochter. ‘Ja’ zegt ze eigenwijs ‘maar wij lijken ook op elkaar.’

Soms heb je die liedjes nodig. Soms vliegt het je zomaar aan. Is er onrust en voel je diep van binnen het verdriet. Zo zat ik gisteren ook in de kerk. Een mooie blijde kerkdienst, waarin zes jongeren voorin de kerk belijdenis deden van hun geloof. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost.

Ondertussen…

Soms heb je liedjes nodig om je veilig te voelen of om aangeraakt te worden. Zo zongen we het lied   Wees mijn verlangen

‘U als mijn Vader en ik als Uw kind, dat in Uw armen geborgenheid vindt’

Ik kon het niet zo goed meezingen. Om me heen kijkend zag ik zoveel mensen met verhalen van verdriet en zorg. Zoveel eenzaamheid, zoveel wat we van elkaar ook niet weten. Ik proef soms het vooroordeel en het onbegrip. Ik proef de verbinding, maar soms ook de afstand.  Geborgenheid? Kijk om je heen, verder dan de muren van de kerk. De wereld huilt. Weer een aanslag in Londen, een meisje van 14 vermist ……vermoord. Waarom?

Ik kon het even niet meezingen. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost. In het zwijgen, luisterde ik en ik slikte mijn tranen weg.

Soms heb je een liedje nodig. Adem in, adem uit. Want waar antwoorden op het waarom niet gegeven worden, kan je zelf wel dat stukje geborgenheid geven. In woorden, aandacht en daden, in de knipoog en de kaart. In zoveel kleine en grote gebaren mag je zelf een lichtje zijn in een wereld die huilt. Dat zongen we ook in deze kerkdienst. We zongen de jongeren toe en ook onszelf als gemeenteleden. Voor ieder persoonlijk de bede om zelf ook tot zegen te zijn voor de ander. Een plek waar het veilig is, geborgenheid voelbaar is.

Geborgenheid. Ik voelde het zo intens, samen met Marin op de bank. Haar hoofd op mijn schouder. Samen luisterend naar een liedje vol troost. ‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ ze zei het zo treffend.

Soms heb je een liedje nodig.