Mooi moment

Tags

bewoners pg, dementie, herinneringen, mooi mens, mooi moment, uniek, verpleeghuis, Werken in de zorg

Kleuren binnen de lijntjes, zij kan het. Ik kijk er met bewondering naar. De rust in haar hand, de concentratie op het blad voor haar. Een bloem wordt met veel zorgzaamheid rood gekleurd. Gerimpelde hand, op leeftijd. Mooi moment.

Soms wil je momenten pakken en vasthouden. Soms is dat er ineens.

Zaterdag had ik een vroege dienst. We zaten met de bewoners aan de koffie. De tijdschriften op tafel, een muziekje op de achtergrond. Het stoofvlees voor het avondeten pruttelde op de kookplaat. Geur van kaneel, kruidnagel en ui omringde ons. Knus en huiselijk.

Ik pakte de kleurpotloden en legde ze op tafel. De bewoners keken me kritisch aan. Kleuren? Onverstoorbaar scheurde ik kleurplaten uit ‘het kleurboek voor volwassenen’ uit en legde ze voor ze neer. Niet veel later hadden drie bewoners een kleurpotlood in de hand en kleurden ze. Rimpelige handen omsloten een potlood en kleurden in stilte. Waar dachten ze aan?

Soms wil je momenten pakken en vasthouden. Soms is dat er ineens.

Ik zie haar ringen, als een dierbare herinnering aan wat soms verdwenen is. Vergeten is. Dan ineens is het er weer en kan ze vertellen over haar leven. Haar jeugd, haar man, haar vader. Papa’s meisje, prinsesje. Een glimlach verschijnt en de vrolijkheid in haar ogen is terug. Dromerig, lachend kijkt ze voor zich uit. Waar denkt ze aan?

Zij kleurt binnen de lijntjes, waar ik vaak de randen over ga. Ik mis het geduld, maar zij neemt de tijd. Het raakte me ineens om ‘mijn’ bewoners zo te zien zitten.  Waar de één toch was gaan kleuren, zat de ander met gesloten ogen te genieten van de muziek. Weer een ander gaf duidelijk aan gewoon te willen zitten. Met de koffie naast zich en het koekje in de hand.

Soms wil je momenten pakken en vasthouden. Soms is dat er ineens. Soms glijdt het weg, glipt het tussen je handen weg. Flarden van het leven, onthecht en uiteengevallen. Buiten de lijntjes van de werkelijkheid. Wat maakt je boos en wat verdrietig? Hoe kan ik vatten wat jij zeggen wil?

In de geur van stoofvlees zit het niet, maar het brengt me terug in een gevoel. Ogen dicht en ik sta bij oma aan het fornuis, draadjesvlees. Zou ze dat ook zo voelen? In haar hand die zo ijverig  bezig is en haar stem die moppert over de kwaliteit van de potloden. Ik vang het op. Dat is zo bijzonder, dat raakt aan wat ik bedoel. Mooi mens, uniek! Ook als beelden vervagen en een ring enkel weerspiegelt de herinnering die er niet meer is.

Soms wil je momenten pakken en vasthouden.

 

Perfecte moeder (4)

Tags

hopeloos, Perfecte moeder, perfectie, sokken, was

Het is al een tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef met als titel: ‘ Perfecte moeder .’ Dat komt niet omdat ik inmiddels perfecter geworden ben. Integendeel. Zie hier mij zitten achter mijn laptop. Het getuigt niet van perfectie dat ik meer zin heb in een blog schrijven, dan dat ik mijn berg strijkgoed wegwerk of eindelijk verder werk aan mijn verslag voor de opleiding. Dat ik straks een late dienst heb, vormt een zwak excuus om mijn geweten te sussen.

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik om half zeven vanmorgen al heel druk was met het zoeken naar een gelijkend paar sokken voor Aron. Ik zag heel veel sokken, maar ze verschilden te veel om Aron te misleiden. De aanhouder wint en uiteindelijk ging hij met sokken aan naar school. ‘Bedankt mam’ mopperde hij (en daar begreep ik niets van na al mijn moeite!) ‘dat je me laat lopen met een sok waar een gat in zit! En ik heb gym vandaag!’ (ja wrijf het maar in!)

Er draaien dus nu een aantal bij elkaar passende sokken mee in de was, zodat ik dit probleem morgenvroeg niet heb. Ze draaien gezellig mee met de sportkleren van Marin. Haar voetbalsokken begonnen zo te ruiken dat dit ook wel zeer urgent was. Met drie voetbaltrainingen in de week, kan deze moeder dat wassen van haar sportkleren amper bijhouden. Ze liggen nu te drogen op de verwarming, vanavond moet ze weer!

Ik heb zelfs bijtijds ons aangemeld voor de spreekavond van één van de kinderen. Ik bedacht het me ineens en ziedaar ik was nog op tijd! Met de bibliotheekboeken is dat een ander verhaal. Ik wilde eerst mijn spannende boek uitlezen. Dat heb ik gisteravond gedaan, waardoor ik dus veel te laat ging slapen. Ja, je kan verlengen via de computer (ik hoor het je zeggen), maar wachtwoorden en lidnummers zoeken op pasjes….mislukt. Ik ben nu toch weer te laat.

Dus zeker geen reden om mezelf te plaatsen tussen de perfecte moeders die sokken nooit kwijtraken en meteen uitwassen en bij elkaar zoeken. Netjes soort bij soort.

Moeders die meteen de afspraak maken voor de spreekavond en niet zoals ik alleen de mentor bezoeken, maar meteen de hele mikmak. Ik heb geen flauw idee wat ik met al die leraren moet bespreken. Nee, ik pas niet in het rijtje van moeders waar je onverwachts kan aanbellen, naar binnen kan stuiteren en alles tiptop aan kant is. Waar eettafels leeg zijn en waar geen papieren of frutsels nog slingeren.

Daar is niets mis mee, maar ik kijk er met bewondering naar. Ik heb steeds weer goede voornemens en ik doe heus mijn best. Ik scheid netjes plastic afval, maar die bak zit zo snel vol. Melkpakken kan je heel plat krijgen, maar daar heb ik dan het geduld niet voor. Ik doe een poging om alles meteen weg te strijken (manlief lacht veelbetekenend) en soms ook niet. Als je dat maar vaak genoeg doet, groeit de berg vanzelf en krimpt vervolgens ook omdat desbetreffend kind er inmiddels uitgegroeid is. Oeps.

Ik ben eigenlijk dol op perfecte moeders. Ik spiegel me er in en doe pogingen om het ook maar zo te doen. Of juist niet, want ik weet wel: ‘Een perfecte moeder word ik niet!’

‘Waarom slaap je niet?’

Tags

dementie, dromen, dwaalgedrag, dwalen, nachtdienst, onrust, slapeloosheid, slapen, verpleeghuis, Werken in de zorg

‘Waarom slaap je niet? Waarom dwaal je over de gangen? Wat gaat er in je hoofd om? Zoek de warmte van de dekens en sluit je ogen. Droom mooie dromen, rust uit. Waarom slaap je niet?’

Ze sluit een seconde haar ogen, haar hand glijdt langs mijn uniform en ze knijpt de stof bijna fijn. Ze kijkt me aan en praat over iets wat ik niet kan verstaan. In de stilte van de nacht, zittend op haar bed. Ik streel haar voorhoofd, zeg dat ze slapen mag.

‘Waarom slaap je niet? Waarom sta je wéér op de gang en trek je aan de gordijnen? Waarom staar je in het duister? Wat wil je vinden, waar zoek je naar? Kom maar mee, pak maar mijn hand. Je mag naar bed. Ga maar slapen, droom mooie dromen, rust maar uit.’

Ze gaat gewillig mee en gaat zelfs liggen in bed. Ik trek de dekens tot onder haar kin. Als ze ligt, gaapt ze. ‘Zie je wel, ze is wel moe’ en weer streel ik haar voorhoofd. Rondjes, rondjes, steeds maar weer. Zoals ik ooit mijn kinderen streelde als het hoofd vol was met kindergedachten en angstige dromen. ‘Ga maar slapen, ik ben wel bij je, wees maar niet bang.’

‘Waarom kom je nu weer overeind als ik deur nog niet eens gesloten heb? Waarom ga je niet slapen? Kom, sluit maar je ogen. Droom mooie dromen, rust uit. Laat de vragen liggen tot morgen, open je ogen als de vogels de ochtend welkom heten. Slaap maar, ga maar slapen.’

Ze slaapt. Ze slaapt totdat het ochtend wordt.

Ik lig in bed. In mijn slaapkamer is het inmiddels licht. Ik hoor de stemmen van de buurmeisjes. Ik hoor de regen tikken tegen het raam. Waarom kan ik niet slapen? Ik heb de hele nacht gewerkt. Ik ben moe, ik wil mooie dromen dromen, uitrusten.

Meestal slaap ik meteen na een nachtdienst, maar nu ineens niet. Ik zie de agenda in mijn hoofd, in gedachten ga ik alles na wat ik nog moet doen. Boodschappenlijstjes schrijf ik uit, de opzet van mijn verslag voor de studie begint in mijn gedachten vorm te krijgen. Ik zie gezichten voor me van mensen die ik nodig eens moet bellen en ik moet niet vergeten dat ik…..en zo slaap ik dus niet.

Waar is de hand die rondjes wrijft over mijn voorhoofd? De stem die zegt: ‘Ga maar slapen, droom mooie dromen, rust uit en leg neer waar je mee bezig bent.’

Ik begrijp ineens haar onrust, waarom zij niet slapen kan. Als nachtdienst wil je iedereen lekker laten slapen. Dwalende bewoners begeleid je terug naar bed. ‘Ga maar slapen, droom mooie dromen, totdat het morgen is.’

Maar soms, soms lukt dat niet.

Ik stap uit bed. Slapen doe ik wel op een ander moment.

Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!

 

 

 

Ik mis je 2

Tags

foto, gemis, zus

Gisteren gingen mijn moeder, zus en ik een dag op stap. Dat was een tijd terug al gepland en we hadden allemaal iets geregeld. Zo gingen we naar een escape-room, hebben we uitgebreid geluncht, gewinkeld, pannenkoeken gegeten en hebben we tussendoor een foto van ons drieën laten maken.

Het is een mooie en bijzondere foto geworden. Als ik er een dag later weer eens naar kijk, moet ik glimlachen en tegelijk spelen er zoveel andere gedachten door mijn hoofd. Het is bijzonder dat we hier zo met elkaar op staan. Met alle sporen die het verleden heeft nagelaten. Aan verwerken, aan gebeurtenissen een plek geven en verdriet uithuilen. Daar staan we dan en wat ben ik trots dat we daar zo staan. Niet omgewaaid, maar ieder met ons eigen verhaal, staan we naast elkaar.

Tegelijk is er ook de gebrokenheid. Hier staat geen compleet gezin. Je ziet de scheuren niet als je daar zo naast elkaar staat en glimlacht in de lens. Mijn moeder, zus en ik weten wel dat die er zijn. Bovenal missen we onze oudste zus en dochter. Dat voel je toch wel op zo’n dag.

We hadden een foto van haar meegenomen. Aan de fotograaf uitgelegd dat zij is overleden en dat we haar toch ook een plekje wilden geven. Dus ging ze met ons mee naar buiten, werd soms in onze handen meegedragen en soms werd ze even terzijde neergelegd of steunde ze tegen de takken van een struikje aan.

Toen we de foto’s ophaalden, was er verbazing. Waar was ze? Totdat we goed keken en haar ontwaarden tussen de struiken. We vielen stil. Dit was niet wat we verwacht hadden. De fotograaf legde uit dat hij haar niet heel prominent erbij wilde plaatsen, gewoon vanaf een afstand. Dit was niet helemaal wat wij in beeld hadden, maar toch was het ook wel mooi.

Soms voel je het gemis meer dan anders. Soms is het verdriet er ineens en soms wandel je er zomaar aan voorbij. Dat beeldt deze foto ook uit. Verdriet merk je soms niet op en gemis lijkt er niet te zijn als je glimlachend de zon in kijkt. Uiteraard is dat er wel en op momenten als gisteren komt dat dichterbij.

Wat was het fijn geweest als zij er gisteren bij was geweest.

Ik mis je.

 

‘Omarm elkaar’

Tags

kerk, kwaliteiten, naast iemand staan, omarmen, schitteren, veilig, verbinding

‘Omarm elkaar’ was de afsluitende zin van een scholing die we als team een tijdje terug gevolgd hebben. We hadden veel geleerd over elkaars kwaliteiten en vooral ook inzicht gekregen in de eigen plek binnen het team en de valkuilen bij onszelf.  Als je elkaar omarmt, omarm je ook de verschillen die er onderling zijn. Dan blinkt iedereen uit op zijn eigen gebied en is er balans in taken die uitgevoerd worden.

‘Omarm elkaar’ was de aansporing voor ons team om te kijken naar de pareltjes die er zijn. Om de schittering van de ander te zien en welke uitwerking dat heeft in de zorg naar onze bewoners. De ene schittert in het maken van een dienstlijst, de ander in het regelen van een uitstapje. Waar de één graag een spelletje doet met de bewoners, is bij de ander de was altijd netjes opgevouwen als je de dienst overneemt. Zie waar de ander iets aanvult binnen je team, waar jij minder goed in bent.  Waardeer dat!

‘Omarm elkaar’, de mooie zin die wij als team meekregen, is een zin die de laatste tijd veel door mijn hoofd gaat. In onze kerk draaien we op dit moment een project: ‘Samen één’. Zes weken lang komen we wekelijks in kleine groepjes bij elkaar. Sommige deelnemers ontmoet ik voor de eerste keer, anderen ken ik al heel lang. Nou ja kennen? Als je van hart tot hart met elkaar spreekt, ga je elkaar echt leren kennen. We spreken met elkaar over de kerk, over de plek die je daarin hebt. Je gaven en je talenten, je taken en rollen en hoe je tijd en aandacht aan elkaar kan geven

‘Omarm elkaar’ dat is de verbinding zoeken. Mijn hand op jouw schouder en jouw hand op de mijne. Voel je dat ik dat ongemakkelijk vind? Het komt dichtbij. Tegelijk moedigt het me aan om bewuster te worden van de hartslag van de ander en vanuit een omarmende houding de ander aan te spreken. Dat is echt anders dan dat je dat doet met de armen in je zij of op je rug. Probeer het maar!

‘Omarm elkaar’, dat mag juist in de kerk. Als we zeggen dat we elkaar van harte liefhebben en als we uitdragen dat we elkaar nodig hebben, kan je niet anders dan de verbinding zoeken. In plaats van de ander weg te duwen met je verwijten, je kritiek of je mimiek, zoek je de ander op. Misschien denk ik wel anders dan jij, waardeer ik in de kerk andere dingen dan jij en toch wil ik naast je staan. Ik sla mijn arm om je schouder, ik omarm je.

Ik vind dat wel eng. Soms voelt het niet zo veilig en denk ik teveel na over wat jij denkt of kan denken of ben ik te overtuigd van mijn eigen gelijk. Ook dat. Omarmen is kwetsbaar en er kan veel kapot gaan daarin. Omarmen is ook ontspannend. Als ik de ander laat schitteren in waar hij goed in is, hoef ik dat niet te doen. Dan mag ik dat loslaten. Als ik de ander omarm, verdwijnen vooroordelen en word ik mild. Ik voel jouw hartslag, voel jij de mijne?

‘Omarm elkaar!’  Dat geldt op mijn werk en zeker ook in de kerk. Daar mag het vooral een plek zijn waar armen elkaar vasthouden, bemoedigen, aansporen en troosten.

‘Omarm elkaar!’

Durf je dat?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo mooi ben je!

Tags

mooi mens, onzekerheid, schepper, spiegel, waardevol, Zo mooi

Zo mooi ben je!

Je bent geen korrel zand in een woestijn, geen ster in de oneindige ruimte. Zelfs als dat zo was, straal je je eigen schoonheid uit. Uniek en mooi, dat ben je. Geloof je dat?

Soms raakt de spiegeling je. Het liefst ontwijk je alles waar je jezelf in ziet. Waar is die onbevangen blik gebleven, die gewoon speels de winkelruit inkijkt? Of is dat er stiekem nooit geweest? Sloeg je altijd al ongemerkt je ogen neer? Grijze stenen onder je voeten, laag bij de grond. Grijs, zwart, grijs….

Kijk nou eens goed? Wat zie ik wat jij niet ziet?

Ik zie het in je ogen. De twijfel is er als ik het je zeg. Wegkijkend vertel je me dat je het allemaal niet zo ziet en voelt. Dat je het zo graag wil geloven, maar spiegelend aan anderen, schiet je steeds weer tekort. Net niet goed genoeg!

Misschien ontbreekt je de moed om te kijken. Durf je niet in de spiegel te bewonderen hoe mooi je bent gemaakt. Zullen we samen kijken? Jij en ik? Eerst veraf, tot we samen stappen maken, dichterbij. We kijken niet naar grijze haren, oneffenheden op de huid, wallen onder de ogen. We kijken naar wat dieper zit.

Ik zie de pijn, de barsten en de krassen. Ik zie de kleuren die vervaagden en ik hoor zelfs de geluiden die kleiner maakten en onzeker. Tranen in je hart en ik huil met je mee. Sommige scherven maken het beeld wazig en misschien blijft er altijd iets wat gebroken is.

Dwars door alle scheuren heen, zie ik jou. Zo mooi ben je, zo waardevol. Je lichaamstaal, je blik, verraadt wie jouw Schepper is. Wonderbaarlijk mooi gemaakt. In jou mag ik iets zien van een stukje werkelijkheid, dat echte schoonheid in je hart zit. In wie je bent, mooi mens!

Ik sla mijn ogen op, ik spiegel me aan jou. Niet grijs, zwart, grijs….maar helderblauw.

Zo mooi ben je!

 

 

 

 

 

 

Niet geschikt voor mij!

Tags

bril, eigenwijs, geschikt, lenzen, ongeschikt

Sinds kort draag ik lenzen. Proeflenzen. Dat valt in de categorie: ‘Niet geschikt voor mij!’ Die categorie is bij mij gevuld met onderwerpen als: ‘rijbewijs halen (na 30 lessen wist ik het zeker!), make-up op doen (het kriebelt, mascara zit geleidelijk aan op mijn kin), hardlopen (ik fiets al genoeg, ik heb immers geen rijbewijs), breien (halverwege zit alles in de war) etc.’

Ik heb wel een bril. Toen ik ooit rijlessen nam, moest ik wel. Die bril komt alleen tevoorschijn als ik tv kijk. Ik schaam me er namelijk een beetje voor. Dus neem ik voor lief dat ik wazig kijk in de verte. Ik zwaai wel eens terug naar mensen, zonder dat ik zie wie er naar me zwaaien. Ik zwaai ook wel eens naar mensen die, als ze dichterbij komen, totale vreemden voor me blijken te zijn.

Ik ken gelukkig heel veel psalmen en gezangen uit mijn hoofd, zodat ik aardig begrijp wat er op de beamer in de kerk geprojecteerd staat als we zingen. Met alle nieuwe liederen wordt dat lastiger, dan gok ik wel eens een mooi rijmwoord. Dat gaat niet altijd goed en dan kijkt één van mijn kinderen me lachend aan.

Lastig is het wel. Eigenwijs ook. Ik weet het. Dus ben ik toch naar de opticien gegaan. Met een zicht van 40% in de verte was het heel verstandig om een bril te dragen. Of lenzen. Ik koos voor het laatste. Dat moest ik toch kunnen? De stilzwijgende blikken die thuis onderling werden uitgewisseld, spraken boekdelen. Dat moedigde me nog meer aan om het toch te proberen.

Wat een drama! Die lens er in krijgen was lastig, maar eruit niet minder moeilijk. Dat vergt wat oefening. Toch kon ik zondag in de kerk alles kraakhelder zien op de beamer. Die lenzen werkten prima voor veraf….dichtbij werd een ander verhaal. Ineens werd lezen heel lastig. In de Bijbel zijn de letters heel klein en ik moest hem bijna richten op de nek van de kerkganger die voor me zat, om maar iets te kunnen lezen.

Dag twee van de proeflenzen begon ik te twijfelen of de ene lens wel goed zat. Zat de lens er eigenlijk wel in? Terwijl ik met mijn vinger voelde of ik hem eruit kreeg, zat ik alleen maar mijn eigen netvlies te irriteren. Dus daar was ik dan weer bij de opticien. Hij ging kijken en wist zeker dat ik lens verloren had. Had ik weer! ‘Ik voel hem wel!’ zei ik nog. Opticien ging nogmaals kijken met een kleurstof. Warempel, de lens zat er inderdaad nog en hij haalde hem eruit. Ik blij. Van korte duur, want door de kleurstof was de lens onbruikbaar. Er werden nieuwe proeflenzen besteld.

‘Ik dacht al dat het niets voor jou zou zijn!’ zei manlief lachend. Nee, dat dacht ik ook. Dan toch maar een bril? Poging twee van proeflenzen dragen, ging echter een stuk beter. Weliswaar had ik hoofdpijn en voelde ik me moe na een dag, had ik jeuk van de droge ogen, maar ik heb ze niet verloren.

Dapper ging ik vanmorgen weer naar de opticien voor controle. Ook weifelend. Want ja, veraf goed kijken is fijn, maar dichtbij alles kunnen lezen is ook wel prettig. Zeer geduldige opticien controleerde alles. Voor de droge ogen waren er wel andere soorten lenzen (weliswaar duurder) en tja…de sterkte. Ik moest er natuurlijk wel ontspannen doorheen kunnen kijken.

‘Lenzen had ik in de categorie ‘Niet geschikt voor mij’ moeten houden. Ik moet toch kunnen lezen, kunnen schrijven zonder dat ik Chinese tekens voor me zie? Moest ik nou werkelijk kiezen tussen veraf zien of dichtbij? Moest ik dan toch maar voor een bril gaan? Waar maak ik me druk om, brillen zijn hip en leuk en mooi. Waarom zou ik niet gewoon een bril dragen?’

Dat ging allemaal heel snel door mijn hoofd, terwijl opticien mijn ogen met een fel lampje bescheen en ik op zijn aanwijzen naar rechts en links moest kijken (wat ik in één keer goed deed! Ik moet namelijk ook altijd nadenken over wat links en rechts is). Hij hield een paar glaasjes voor mijn ogen, ik moest een tekst lezen. Hij krabbelde wat op een papiertje en mompelde binnensmonds.

‘Links doen we voor veraf, rechts maken we plus zodat je daarmee kan lezen’  doorbrak hij de serene rust in het kamertje. Ik wist niet dat het kon, maar mijn hartje maakte een sprongetje. Veraf kunnen kijken, dichtbij kunnen lezen. Er is nog hoop! Er worden nieuwe proeflenzen besteld, ik mag eerst weer uitproberen.

Mocht je me over een paar weken alsnog met een bril zien lopen, tja dan weet je het meteen: ‘Lenzen zijn niet geschikt voor Lydia.’

Lieve Iris!

Tags

afscheid, basisschool, groep acht, Iris, Lief

Morgen neemt Iris afscheid van de basisschool. Ze telt de nachten af, zoveel zin heeft ze in de musical. Ik heb weinig met haar hoeven oefenen, ze regelde het allemaal zelf. Dat past wel bij haar. Iris gaat haar eigen gang, zoals ik als eens schreef in een andere blog.

Afgelopen weekend ging ik met haar een weekendje weg. Ze had gekozen voor den Haag. Samen in een hotel, het wat knotsgezellig. Heerlijk om er even uit te zijn, om alle beslommeringen even te parkeren. Om één op één contact te hebben met je kind. Ze genoot zichtbaar van alle aandacht voor haar alleen.

We hebben gewinkeld, alvast een nieuwe tas uitgezocht voor de brugklas. We bezochten museum de Gevangenpoort, want Iris houdt van geschiedenis. We gingen naar de zee. Daar werden we beiden heel erg blij van! Zij durfde wel in het reuzenrad en zo draaiden we samen rondjes terwijl we het uitzicht bewonderden.

Morgen neemt ze afscheid van de basisschool. Ze heeft heel hard moeten werken, want leren gaat niet altijd makkelijk. Tegelijk heeft ze ook redelijk onbezorgd de basisschool doorlopen. Ze had vriendinnen, voelde zich op haar plek en voelde zich vertrouwd bij de leerkrachten. Ze was gevoelig voor onenigheid in de klas, dat raakte haar wel. Maar over het algemeen….

…Iris ging gewoon haar gang.

Ik wist het ook al, maar dit weekend werd ik er weer zo door getroffen. Wat een lieve meid ben je Iris! Wat ben je ook gegroeid in het ontwikkelen van je eigen persoonlijkheid en wil. Dat laat je ook zeker horen! ‘Ik wil werken in een kinderdagverblijf, met kinderen. Of ik word fotograaf!’ Je hebt al zo duidelijk in beeld welke kant je op wil. Ik gun het je ook zo, dat je mag worden wie je graag wil zijn.

Lieve Iris. Iris Naomi, want zo heet je voluit. Die naam past bij je. Naomi betekent ‘Lieflijk‘. Je mag ook lekker puberen, je mag groeien, je mag genieten. Je hoeft niet alleen maar lief te zijn (maar dat ben je wel).

 

Wat ben ik trots op je.

 

Goed genoeg! (2)

Tags

geloof, goed genoeg, meisje, onzekerheid, vertrouwen

Mijn bed was een groot schip. Ik zag het voor me, met mijn ogen dicht. De dekens over me heen getrokken, veilig en vertrouwd met mijn knuffel in mijn armen. Mijn knuffel ging altijd mee. De golven waren voelbaar en de zolder verdween. Ik dreef met mijn schip op de grote zee. Ver weg, het maakte niet uit waarheen.

Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.

Mijn gedachten liet ik lopen en ik besprak de dag in een kinderlijk gebed:

‘Ik had een onvoldoende op mijn rekenwerk, ik had slordig geschreven, de meester had het even goed benadrukt met een rode pen. Ik praatte te onduidelijk, te snel en het figuurzagen was werkelijk een groot drama geweest. Ik was gevallen over de drempel, ik had mijn knie bezeerd. Ik had naar buiten zitten staren, had gedroomd over mooie verhalen, maar dromen mocht ik niet.’

‘Sorry God, ik ben vandaag niet goed genoeg geweest.’

Mijn schip drijft niet zo vaak meer op zee. Ik ben geen watermens, zo bleek. Beide voeten op het strand, wel zo veilig. Zand dat mijn tenen kriebelt, de wind langs mijn haren. Ik vind het fijn. Dan staar ik naar de golven en de horizon en drijven mijn gedachten weg. Mijn tranen en mijn zorgen, ik gooi ze neer en de golven komen en gaan. Nemen al mijn woorden en gebeden mee.

In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik.  Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’

Meisje toch!

Ik streel je wangen, ik pak je bij je schouders beet. Ik trek je naar me toe en troost je.

‘Kom maar, ik zorg wel voor je. Laat de zee maar vol lopen met je tranen, laat de wind je gebeden vangen. Laat de hemel blauw zijn, helder en zonovergoten. Laat de horizon verschijnen en kijk. Kijk je ogen uit!’

Ik kijk omhoog. Goed genoeg.