Gisteren ging ik op stap met Marin. Naar Nemo in Amsterdam. Omdat Aron en Iris uit logeren waren, vroeg ik haar of Zahra ook mee mocht. ‘Nee mama, ik wil een keer helemaal alleen met jou op stap’. Dus dat deden we.
Als moeder zonder rijbewijs is de trein onmisbaar voor uitstapjes in de schoolvakantie. Ik moet zeggen dat dat best wel een uitdaging is. Vooral toen ze jonger waren scoorden we volop aandacht. Eén kind in de draagzak, één kind in de buggy, twee kinderen zelfstandig lopend en ergens nog een tas. Ik had altijd goede hoop dat er medepassagiers waren die konden helpen. Dat was gelukkig ook zo.
Omdat ik niet de ‘perfecte moeder’ ben (zie Perfecte moeders en Perfecte moeder (2)) ging er natuurlijk wel eens iets mis. Denk aan een buggy die richting perron reed omdat hij niet op de rem stond. Het meest dramatische was dat ik bij het uitstappen een keer ontdekte dat Aron niet meer naast mij stond. Die had een snoepje zien liggen in het gangpad en was druk bezig om die alsnog van de de grond af te halen. Zahra op het perron, buggy met Iris halverwege het trappetje en ik maar naar Aron roepen terwijl ik Zahra weer de trein introk omdat de conducteur al floot. Zucht.
Dan is het gaan zitten in een stiltecoupé met een schel pratend kind, nog maar een kleinigheid. Of dat je kinderen altijd moeten plassen in een trein waar ineens geen wc is. Als er wel een wc is, ze de wc te eng of te vies vinden. Of ineens de luier ruiken van je eigen kind en maar hopen dat niemand anders dat opmerkt omdat er nergens plek is om je kind te verschonen. Dan ga ik het maar niet hebben over je kind die de inhoud van de fles weer uitspuugt.
Gisteren ging ik op stap met Marin. Twee uur met de trein. Ook al zijn ze nu wat ouder, ging ik maar met één kind op stap, ik kneep hem wel even. Twee uur is best lang. Het ging prima. Nou ja, op een vallende potlodendoos na, maar dat was gelukkig in een stilstaande trein. De hele coupe genoot mee. Toen Marin vervolgens een bloedneus kreeg en ik geen zakdoek bij me had en de wc rol in het toilet onvindbaar was, waren ineens heel veel mensen aan het zoeken in hun tas. Aandacht kregen we weer volop.
Het mag dan wel een uitdaging zijn, maar het was het meer dan waard. ‘Ik vond het zo’n mooie dag’ zei Marin toen we thuis waren. Kijk, daar doe je het dan voor!
