Geuren

Tags

allergie, bloemen, dankbaar, geuren

‘Dank u voor alle bloemengeuren…’ als we die zin zingen in de kerk (couplet van het lied: Dank U voor deze nieuwe morgen) wordt er wat gegrinnikt in de rij. Kijken we als gezin mijn man aan. Mijn man kan namelijk helemaal niet goed tegen geuren, dus ook niet tegen veel bloemengeuren.

Nagels lakken en weer afpoetsen met Aceton kan niet hier in huis. Dat hebben de meiden wel eens gedaan en manlief sliep toen noodgedwongen op de bank. De hele bovenverdieping rook er naar. Vuurwerk en paasvuren hier in de omgeving, zorgen voor brandende ogen en hoofdpijn. Naar de kerk gaan op zondag lukt wel, maar daarna heeft hij last van alle geuren van parfums die hij om zich heen heeft gehad.

Ontloop maar eens de geuren.

Dat is lastig, maar we zijn er hier thuis wel aan gewend. Geurkaarsen branden hier niet en er staat geen vuurkorf in de tuin die gezellig brandt. Onze neuzen zijn inmiddels zo getraind, dat we ongeveer wel weten welke geuren wel en niet kunnen. Ruikend aan parfumflesje kijken we elkaar aan en zeggen: ‘Daar kan papa niet tegen.’ Bepaalde wasverzachters of luchtverfrissers zal ik nooit kopen, omdat ze te sterk ruiken. De barbecue steken we liever niet aan.

Ontloop maar eens de geuren.

Dat lukt mijn man niet. Geuren zijn er overal. Soms sterk aanwezig en soms heel zwak. Soms heeft hij er last van en sommige geuren kan hij prima hebben. Dus koop ik heus wel eens een bloemetje en hebben we ook wel geurtjes op. We houden er wel rekening mee, zoveel als we kunnen.

Eigenlijk zijn mensen ook personen die geuren afgeven. Soms een geur van meeleven en begrip, soms ook een geur van liefdeloosheid en elkaar niet verdragen. Soms een geur van vergeven en naast de ander willen staan, soms een geur van egoïsme en diepe haat. Het is fijn om te merken als een ander rekening met jou houdt, het raakt je diep als een ander je prikkelt met zijn eigen gelijk.

Ontloop maar eens die geuren.

Dat lukt je waarschijnlijk niet. Hooguit kan je zelf ervoor zorgen dat je een geur verspreidt waarmee je de ander niet kwetst en kwijt raakt. Dat je geur een geur is van verdraagzaamheid en de ander willen vasthouden. Hoe verschillend je ook bent.

‘Dank u voor alle bloemengeuren…’ we zingen het gniffelend, maar ondertussen ben ik zeker heel erg dankbaar voor al die fijne geuren die er om mij heen zijn!

Daar loop ik graag dwars doorheen!

 

 

 

Advertenties

Begraafplaats

Tags

begraafplaats, dood, praten, sterven, wandelen

Marin wilde graag een keer wandelen over de begraafplaats. Dat kwam omdat er een tijd geleden iemand overleed, die ze kende. We hadden afgesproken dat we dat een keer gingen doen en dat we dan een bloem bij het graf gingen neerleggen. Tot op heden was dat nog niet gebeurd. Terwijl ik naar school fietste, langs de begraafplaats, dacht ik: ‘Vanmiddag ga ik met Marin wandelen over de begraafplaats.’

Bij de bloemist haalden we tien witte bloemen. Zo konden we ook een bloem leggen bij het graf van anderen die we kenden. Bij het graf van het zusje van een klasgenoot, bij de zus van vrienden, bij de opa van….zo gingen we samen op pad.

‘Zeg mama, hoe ga je eigenlijk in het graf? Ga je dan met een kist erin of word je er zo in gelegd? Is het graf heel diep?’ zo vroeg Marin honderduit. Ik legde het haar uit, we liepen samen in de zon. We hadden een mooi gesprek. De vogels floten, de bloesem aan de takken van de bomen bloeiden volop. We keken naar al die graven en wat las ik veel namen van mensen die ik had gekend. Bij sommigen stonden we stil en het bosje met bloemen raakte langzaam op.

Het graf van de persoon voor wie we kwamen, konden we niet vinden. Dus liepen we rustig door. Rij na rij.

Soms vinden mensen het heel moeilijk om te praten over de dood en over sterven. Daar rust wel eens een taboe op. Dat merk ik in mijn werk, maar ook bij mensen om mij heen. Praten over de dood kan heel kwetsbaar zijn. Het raakt iets aan waar je liever niet mee bezig wilt zijn. Sterven raakt aan gemis dat je zelf hebt gekend, of aan angst voor wat daarna zal zijn.

Juist daarom vond ik het bijzonder dat we daar vanmiddag samen heel mooi en onbevangen over konden praten. We hebben gepraat over sterven, over de kist en over hoe erg het is als je jong overlijdt. De graven van kinderen maakte indruk op haar, maar vervolgens liep ze ook weer vrolijk verder. De namen opnoemend die ze las op de zerken. Meisje in de zon, meisje op een begraafplaats. Het was zo’n vreemd contrast. Toch was het waardevol.

Toen we het bijna hadden opgegeven, was daar ineens het graf dat we zochten. De laatste bloem legden we neer.

‘Kom, we gaan naar huis’ zei ik.

‘Mama ik heb een hele mooie middag gehad’ zei Marin terwijl we wegfietsten. Een buitenstaander zou denken dat we ergens een ijsje hadden gegeten na schooltijd, maar nee….we hadden gewandeld over de begraafplaats. Gekeken, gepraat en volop stilgestaan.

 

 

Kerstkrans (voor het goede doel!)

Tags

drempels, goede doel, handvaardigheid, kerstkrans, onhandig, onzekerheid

‘Heb je zin om een kerstkrans te maken?’ zo kwam de vraag binnen via de WhatsApp. Ik las de vraag hardop voor en iedereen in de woonkamer keek op en begon te lachen. Ze kennen me. Ik gaf dus ook als antwoord dat ik bang was dat ik het talent voor het maken van een mooie en toonbare kerstkrans volledig mis.

Zo makkelijk kwam ik er niet van af. Het was een heuse workshop, met goede begeleiding. De opbrengst was voor het goede doel, reuze gezellig en….ze haalde me wel op met de auto. Ik hoefde dus niet met die kerstkrans op de fiets. Ik voelde al aan dat ik geen excuus had om het niet te doen. Ik zou eerst nog eens kijken of ik geen andere afspraken had die avond.

Dat wist ik natuurlijk wel. Ik wist wel dat ik die avond nog niets had staan. Er was gewoon nog een drempel waar ik over heen moest. Een drempel van onzekerheid. Bij de vraag om een kerstkrans te maken, schiet ik niet alleen in de lach, maar ook in een kramp. Want ik ben, door ervaring rijker, echt overtuigd dat ik daar het talent voor mis.

Ik denk terug aan al die keren dat we op school moesten figuurzagen. Waar iedereen soepel een recht lijntje kon zagen, zat mijn zaagje altijd vast. Als ik die eindelijk weer vooruit kon krijgen, brak het zaagje af. Rechte lijntjes werden bij mij speelse golfjes. Mijn leraar keurde mijn werkjes altijd af, in ieder geval geen hoog cijfer. Ik heb geregeld met een waasje van tranen zitten zagen omdat ik het gewoon niet voor elkaar kreeg. Door een waasje zie je helemaal niets meer.

In klas 3 hadden we nog handwerken bij een strenge juf (vond ik). Als mijn breiwerkje weer vol gaten zat, schoof ik heel stilletjes in de rij van kinderen die langsliepen om hun werkjes te tonen. Ze mopperde hardop, ze zuchtte diep en ze haalde het werkje uit elkaar. De breiwerkjes die ik mee naar huis nam, waren grotendeels gebreid door de juf.

Rondjes knippen, recht knippen in het algemeen, het is een ware beproeving. Met lijmen zitten er altijd draden in mijn haar of waar dan ook, verven kan ik echt niet zonder klieders op mijn kleren en als hoogtepunt niette ik ooit twee wijsvingers aan elkaar. Mijn man heeft eerst een kwartier heel hard moeten lachen voordat hij me bevrijdde.

Dus…je begrijpt nu denk ik wel de situatie die ontstond toen ik deze vraag de huiskamer in lanceerde. Ik liet het maar mooi even zo, een paar dagen. Toen kwam ineens weer de vraag of ik me nog ging opgeven. ‘Zeg, ben jij niet allergisch voor dennengeur?’ vroeg ik nog als laatste redmiddel aan mijn man, die voor vrijwel alle sterke geuren allergisch is. ‘Nee hoor, ik ben helemaal niet allergisch voor dennengeur’ zei hij lachend. Ik zei dus maar ‘ja’. Het was immers ook voor een goed doel.

Ik ging dus. Ik stelde me voor dat er allemaal vrouwen zouden zijn die dit uiteraard keurig konden. Die precies wisten welk mesje ze mee moesten nemen, weten wat een draadtang is en zonder geklieder kunnen werken met een lijmpistool. Ze zouden de mooiste werkstukken maken en ik stelde me voor dat mijn krans van ellende uit elkaar zou vallen en vierkant zou worden in plaats van rond.

Ik moet eerlijk toegeven dat het is meegevallen. Het was wel een hele klus, maar dat was het voor iedereen. Het was gezellig, er werd gelachen en ik hoorde dat anderen er net zo goed tegenop hadden gezien. Ik heb maar één keer om een pleister hoeven vragen omdat ik in mijn hand had geknipt en uiteindelijk was mijn kerstkrans af. Beetje ovaal, maar toch…ik ben er trots op.

Soms moet je over eigen drempels heen stappen. Drempels van vooroordeel, maar zeker ook de drempels van je eigen onzekerheid.

Beurtbalkje

Tags

beurtbalkje, frustratie, inburgering, lekker belangrijk, supermarkt

‘Hoe noem je dat ding dat op de lopende band bij de kassa wordt neergelegd om de boodschappen van de één te scheiden van de ander?’ en hij keek de anderen aan tafel triomfantelijk aan. Hij herhaalde een vraag uit de inburgeringscursus. Wij haalden onze schouders op. ‘Stokje’ zei ik nog zeer suf. Toen niemand het bleek te weten, gaf hij het antwoord maar: ‘Beurtbalkje!’

Beurtbalkje! Bij een inburgeringsexamen willen we dus graag dat het beurtbalkje goed tussen de oren zit van de medelander die graag Nederlander wil worden. Het is toch enigszins lachwekkend. Niet dat een beurtbalkje onbelangrijk is. Integendeel. Het geeft alleen maar chaos als dat beurtbalkje niet netjes tussen de boodschappen wordt neergelegd. Voor je het weet betaal je mee aan een paprika dat net te dicht tegen jouw waspoeder aankroop. Zeker super nuttig, zo’n beurtbalkje.

Beurtbalkjes. Wie heeft toch bedacht dat dat woord goed ingeburgerd moet zijn? Dat moet dan bijna wel een gefrustreerd persoon zijn. Iemand die waarschijnlijk bij de rij van de kassa stond, een winkelkar steeds voelde drukken tegen zijn of haar achterwerk. Bij wie de voorganger het beurtbalkje niet achter haar boodschappen plaatste, omdat die dacht dat de volgende dat moest doen. Vervolgens plaatste gefrustreerd type het beurtbalkje dan maar zelf, terwijl die ondertussen alsmaar bozer werd op de bumperklever achter zich. Van die duwers die denken dat als je maar hard genoeg drukt de persoon voor je vanzelf wel verder naar voren schuift. Dat doe je uiteraard niet, eigenwijs als je bent. Dat dan ineens jouw prei wordt gepakt, omdat de caissière haar weekend doorneemt met haar collega tegenover haar en de prei gedachteloos oppakt.

Dan knapt er ineens wat. Ineens is het genoeg. Gefrustreerd type loopt rood aan. Geeft de kar achter zich een iets te hard zetje en roept bijna stampvoetend: ‘Dat is mijn prei! Hij ligt toch overduidelijk achter het beurtbalkje!!!!!’

Het moet wel zo zijn gegaan. Toen gefrustreerd type later bedaard was en achter het bureau kroop om het inburgeringsexamen samen te stellen, werd het beurtbalkje er aan toegevoegd. Het is belangrijk te weten dat Nederland een democratie is, dat in dit land zowel mannen als vrouwen werken, wat onze hoofdstad is, maar minstens zo belangrijk is het beurtbalkje. Tevreden leunde iets minder gefrustreerd type achterover in de stoel, glimlachend.

Zo mijmerde ik vandaag. Ik zal het woord nu nooit meer vergeten.

‘Maar ja, wie weet dat nou?’ vraag ik aan Zahra terwijl we in de supermarkt zijn. Als we in de rij staan, vraag ik baldadig aan de man voor mij of hij mij het beurtbalkje wil geven. De man pakt het beurtbalkje en kijkt me vervolgens lachend aan. ‘Alstublieft mevrouw, u bent goed ingeburgerd!’

#Tag: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Tags

bewonder, bid, huil, Tag, Vecht, werk, zing

Toen werd ik ineens getagd door Deborah aan de Wiel die zelf ook een blog heeft: Kijkmomentjes . Zij was daarvoor getagd met de vraag om aan de hand van het lied van Ramses Shaffy een aantal vragen te beantwoorden. Nu liggen de vragen bij mij. Ik neem de uitdaging maar aan.

Zing: Wanneer zing je?

Ik ben niet het type dat zingend onder de douche staat. Ik zing wel, als ik alleen ben en ik met de poetsdoek door het huis ga. Soms zing ik zomaar op de fiets. Zingen doe ik met de kinderen en in de kerk. Zingen met anderen is fijn, maar alleen zingen terwijl de ander mij kan horen….daar word ik wat verlegen van. Als kind durfde ik dat wel. Op familiedagen zong ik voor mijn opa en oma. Ik geniet nu van mijn kinderen die zonder schroom een solo zingen. Ik hoop dat zij dat niet afleren en zich daarin vrij blijven voelen.

Vecht: Beschrijf de laatste keer dat je hebt gevochten, voor jezelf of een ander.

Dat vind ik een lastige vraag. Vechten zit een beetje in mijn aard. Vechten om jezelf te zijn, vechten tegen vooroordelen, vechten om je talenten tot bloei te laten komen, vechten voor mijn kinderen en veel gevochten om maar dat beeld van God als Vader eigen te maken. De laatste keer dat ik vocht, was een klein gevecht. Vechten tegen tranen, die er zomaar kunnen zijn en die me kwetsbaar maken. 

Huil: Ben je snel geëmotioneerd?

Nou zeker! Ik kan huilen om heel veel. Van beelden op tv, om opmerkingen die me kwetsen, om de pijn en het verdriet van de ander. Ik heb alleen geleerd om een muurtje om mijn verdriet te bouwen. Daardoor huil ik niet altijd, terwijl de ander dat merkt. Daarvoor is een schouder nodig en het gevoel van veiligheid. Soms komt het er ook ineens spontaan, omdat het wordt aangeraakt. Een waterval aan tranen, maar dan is het er ook uit. Ik huil standaard bij het snijden van een ui. Lekker ongegeneerd.

Bid: Hoe uit je jouw spiritualiteit? Waar geloof jij in?

Ik ben christen, zo ben ik ook opgegroeid. Toch is het geloof in God, in Jezus, in de Heilige Geest, iets waar ik bewust achter sta. Ik ben er door gevormd, maar ik heb daar ook mijn eigen weg in leren gaan. Ik heb geworsteld met het thema vergeving, met God als Vader, met het je geliefd weten bij God. Dat was een donkere periode in mijn leven, waarin een enkeling mij hielp of luisterde en bad. Misschien dat ik daarom wel een blog ben begonnen. Om iets van die kwetsbaarheid te delen, dat je als christen ook je momenten van twijfel en onrust kunt hebben. Ik ben zelf veel meer rust gaan ervaren en vanuit die rust kan ik, ook als het moeilijk is, er op vertrouwen dat God mij nooit loslaat.

Lach: Wie maakt jou aan het lachen?

Nou, dat kan iedereen wel. Ik zie wel snel ergens de humor van in. Ik kan lachen om een klein gebaar, om de opmerkingen en capriolen van mijn kinderen, ik kan lachen om mezelf als ik bijvoorbeeld weer tegen een deurpost aanloop. Ik kan ook lachen om een film of een boek. Deze week ging ik uit eten met mijn vriendin Aletta. Ik denk dat wij samen kunnen lachen om hetzelfde, terwijl de ander ons niet begrijpt. 

Werk: Werk je om te leven of leef je om te werken?

Lastig. Er was een periode dat ik echt moest werken om genoeg inkomen te hebben voor ons gezin. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik daarom werkte. Zowel in het ziekenhuis, hospice en nu in het verpleeghuis, doe ik mijn werk met veel plezier. Verpleegkundige is een mooi beroep, maar ook een voorrecht. Je mag dichtbij mensen komen, je bent er op hele kwetsbare momenten bij. Daarnaast heb ik altijd wel behoefte aan uitdagingen en trek ik graag extra taken naar me toe. Dat maakt mijn werk leuk. Maar er is meer dan werk alleen. Naast mijn werk doe ik ook van alles en bovenal heb ik een gezin. Dat laatste staat bovenaan. 

Bewonder: Wie bewonder jij en waarom.

Er zijn veel mensen die ik bewonder. Ik bewonder vooral mijn man Arnold, die altijd  naast mij is blijven staan. Ik leerde hem kennen op een moment in mijn leven dat het echt heel moeilijk was. Waar anderen de situatie bij ons thuis lastig vonden, negeerde hij mij niet. Hij was er gewoon, hij luisterde. Hij was de schouder, bij hem kon ik me kwetsbaar opstellen. Ook later in ons huwelijk, toen ik God zo zocht en ik worstelde met vergeving, had hij eindeloos veel geduld. Hij gaf mij de tijd om te twijfelen, om te worstelen en te vechten. Volgende week maandag zijn we 19 jaar getrouwd. Ik voel me gezegend met mijn gezin, met hem. Zo ontzettend blij met hem.

Van welke blogger zou jij heel graag de antwoorden op deze vragen willen zien?

Ik volg de blog van Margé Buitinga en ik tag haar. Voel je vrij om het ook in te vullen, maar voel je niet verplicht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doe de brul!

Tags

Doe de brul, Shrek

‘Doe de brul!’ Nou ja, dat zei Iris nog net niet toen de voordeur openging en er een man haar vragend aankeek. We waren samen aan het collecteren voor een goed doel. Iris wilde wel mee en ze hield de collectebus vast. Omdat de deur nogal abrupt openging noemde ze enkel het goede doel. Niet: ‘Wilt u misschien wat geven aan…’ Nee ze kon enkel het doel uitspreken. Daar kregen we, terwijl we verder liepen, beiden de slappe lach van. Het was een echt ‘Doe de brul’ moment, vonden wij.

Hoezo?

Nou, afgelopen week keken Iris en Marin naar een film van Shrek. Terwijl Shrek tijdens een feestje niet zo lekker in zijn vel zit en bijna in woede uitbarst, staat er een jongetje voor zijn neus. Met een monotone stem zegt hij: ‘Doe de brul!’ Na elk afwijzend antwoord van Shrek blijft hij die zin herhalen. Dat klonk komisch en we moesten er erg om lachen.

Aan tafel bedachten we ons dat zo’n zin best handig is op momenten dat iemand boos of geïrriteerd is. Tijdens de les of catechisatie en, ja daar kwamen ze ook mee,  als mama chagrijnig is. Ze zagen het wel voor zich dat ik dan meteen moest lachen. Wat niet zo’n vreemde gedachte is, want zo werkt het wel als ik een knipoog krijg van de ander. Of als manlief tijdens mijn stroom aan woorden zegt: ‘Je bent zo lief als je boos bent!’

Zo galmde deze zin deze week geregeld door ons huis. Beetje pret om niets, maar op veel momenten deze week moest ik daar wel aan denken. Tijdens een serieus overleg, een vergadering of een gesprek. Soms had ik zo’n zin om het gewoon hardop te zeggen. Zelfs vandaag toen internet er weer uitlag en ik de provider maar eens belde. Als ik na een aantal keuzemenu’s verder een menselijk wezen aan de lijn krijg, uiterst behulpzaam uiteraard, maar ik schoot er weinig mee op. ‘Doe de brul’ maar ik bleef beleefd.

Vanmiddag was ik alleen thuis. Stilte om mij heen. Ik lag een beetje te luieren op de bank, dat mag ik van mezelf als ik nachtdienst heb. Ik dacht aan van alles. Aan leuke dingen, dingen die ik nog moest doen. Aan gesprekken met mensen die ik graag had willen voortzetten, stukje twijfel of het allemaal wel goed komt met wat dan ook maar. Dat heb je soms….toch? Ik doezelde niet echt meer, ik was teveel bezig met mijn eigen gedachten. Ik had best zin om te brullen, maar hield me in. Ik moest toch echt proberen om een beetje slaap te krijgen.

Ik nestelde me in mijn hoekje op de bank en warempel ik dutte bijna in. Nog geen vijf minuten later zwaaide de kamerdeur open en de stem van Zahra galmde door de woonkamer: ‘Ha mam, ik ben thuis hoor.’

‘Doe de brul!’

(Nee hoor, bij het zien van haar vrolijke gezicht en het aanhoren van haar verhalen slikte ik mijn brul wel in)

 

 

Jouw naam

Tags

naam, vertrouwd

‘Refael komt niet vanavond’ lees ik hardop voor uit de app van het voetbalteam van Marin. ‘Rafaël’ zegt Marin. ‘Oh zijn moeder schrijft toch echt Refael’ zeg ik. ‘Nou’ zegt Marin en ze kijkt er heel eigenwijs bij ‘ iedereen noemt hem Rafaël.’

Het is fijn als mensen je noemen zoals je heet. Marin loopt er zelf ook tegenaan dat mensen haar naam niet goed uitspreken. Of ze leggen de klemtoon niet goed of ze wordt Marit genoemd. ‘Marinnnn’ verbetert ze de ander dan. Hoe meer je de ander leert kennen, hoe meer een naam ook goed uitgesproken wordt. Thuis in je eigen gezin is de uitspraak van een naam vanzelfsprekend. De uitspraak daarvan roept bij niemand vragen op. De namen van mensen die dicht bij je staan, voelen warm en vertrouwd aan.

Door je naam ben je aan te spreken, ben je aan te moedigen, ben je een persoon waar mensen een beeld bij krijgen. Met je naam kan je anderen tegemoet lopen, kijk je de ander in de ogen. Met je naam word je begroet, word je herinnerd.

Het is fijn als mensen je naam kennen. Nog mooier, als ze jou kennen. Hoe meer ze jou leren kennen, hoe meer ze je gaan begrijpen. Dan begrijpen ze sneller waarom je op een bepaalde manier reageert, waar je onzekerheid ligt, je sarcasme. Ze leren je humor kennen en de kant waar jezelf maar moeilijk mee om weet te gaan. Hoe veiliger en hoe vertrouwder het is, hoe beter jij jezelf kan zijn. Dan ben je meer dan een naam.

God kent iedereen bij naam. De mensen met grote namen en zij met kleine namen, zelfs de naamlozen. Hij kent iedereen bij naam. Hij kijkt ook verder dan een naam. Waar wij bij namen beelden krijgen, positief of negatief, kijkt God recht in ons hart. Hij begrijpt waarom we soms zo minderwaardig denken, of juist hoog opgeven. Hij ziet ons verdriet, onze blijdschap en vooruitzichten. Hij weet ook dat we namen in ons hart dragen van mensen die we missen, van namen waar we zorgen over hebben, van namen die we uit oog verloren zijn. Hij kent al die namen en verhalen.

Groot is dat hè? Ik kan dat bijna niet beseffen. Hij kent mij gewoon, helemaal! Waar anderen soms struikelen over je naam….Hij nooit!

Als ik ’s avonds ga koken, vraag ik aan Marin om de kipfilet te pakken. ‘Kipfilet’ leest ze hardop voor en ze spreekt het uit zoals je het schrijft. ‘Kipfilet’ zeg ik. Marin kijkt me lachend aan. ‘Zie je wel….net als bij Refael, je zegt het anders dan je schrijft!’

 

Goed genoeg!

Tags

goed genoeg, imperfect, perfect, waardevol

Voor we op de fiets stapten richting huis, was het werkje van Marin dat ze op school had gemaakt al kapot. Ze wilde het op het schoolplein laten zien, maar het lag in twee stukken in haar tas. Diep teleurgesteld was ze en twee dikke tranen rolden over haar wangen. ‘Nu kan het wel weg worden gegooid, nu is het niet meer mooi’ zei ze en om het leed nog verder aan te dikken voegde ze er aan toe dat ze het zo graag op haar nieuwe kamer had willen ophangen. Het kunstwerkje dat mooi was, was niet meer goed genoeg.

Dit is maar een kunstwerkje, gemaakt door kinderhanden. Als mens zijn we ook kunstwerken, gemaakt door de Schepper. Mooi zijn we. Ieder op onze eigen manier en met onze eigen talenten.  Toch voelt dat niet altijd zo. In een wereld met zoveel prikkels van perfectie, knaagt de onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg?

Herkenbaar? Ik heb er soms wel last van, van dat fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Het kan zomaar op mij inpraten als ik het gevoel krijg bij mensen dat ik niet mezelf kan zijn. Als ik  de handen voel van anderen die me willen boetseren naar hun smaak en stijl. En voor je het weet verdwijnt het spinrag uit de hoeken en worden ramen schoongeboend. Krampachtig alles glad strijken, omdat de ander dat van jou verwacht. Als ik niet voldoe ben ik dan nog wel goed genoeg?

Ik ben niet altijd goed genoeg. Ik laat in zoveel dingen zien dat ik niet het goede voorbeeld ben van rust, reinheid en regelmaat. Als moeder en echtgenote, als collega en als vriendin, ik faal in zoveel dingen. Was het maar perfect, maar dat is het heel vaak niet. Zoveel scherpe randen, waar een ander zich aan snijdt. Zo weinig tijd om alles aan te pakken en zo vaak te korte armen om alles te kunnen dragen. Dan vreet het soms aan me. Dan sluipt die gedachte van twijfel door mijn gedachten: ‘Ben ik wel goed genoeg?’

Gelukkig zijn er mensen waar ik dat vertrouwen bij heb. Volop! Waar ik mezelf niet hoef te bewijzen en vanachter de muur van mijn gevoel mag wegkruipen. Dan zien ze wel de vlekken, de schrammen en de onzekerheid. Dan voelen ze de woorden en het ritme van mijn tijd. Kwetsbaar en soms ook kwetsend. Als je zelfs dan mag ervaren dat  je als persoon waardevol blijft, is dat iets om heel zuinig op te zijn. Verbondenheid, en dat zeker weten: ‘Voor jou ben ik goed genoeg en jij bent dat ook voor mij!’

Ik hoop dat jij als lezer ook mensen om je heen hebt waar je volop imperfect mag zijn. Waar je niet harder hoeft te rennen of de glimlach van de schijn hoeft op te houden. Waar je je geliefd bij mag voelen, hoe gebroken het soms ook is.

Marins kunstwerk is echt gebroken. Naast het kunstwerk van Iris zie je dat helemaal. Dat is wel verdrietig. ‘Weet je wat’ zei ik ‘ mama is bezig met een blog en die is steeds niet goed genoeg. Ik gebruik jouw kunstwerk voor mijn blog’. Marin zat achterop de fiets, ik kon haar gezicht niet zien. Maar haar hoofd tegen mijn rug aanvoelend, voel ik dat ze daar blij mee is.

‘Ach’ zei Iris thuis ‘ die van mij is ook een beetje gek. Die van mij heeft ijspegelhaar!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liedje voor jou

Tags

kerst, liedje, troosten, ziekenhuis, Zingen

Op tweede Kerstdag ging ik vaak met mijn zussen naar het ziekenhuis. Er waren toen nog twee ziekenhuizen in Hengelo. We gingen de afdelingen op en vroegen aan de verpleging of we voor de patiënten mochten zingen. Dat mocht meestal wel. We liepen een kamer op en als de patiënt dat wilde, zongen wij Kerstliederen.

Wij vonden dat vooral erg mooi om te doen. Als zussen zongen we altijd bij de afwas en we waren een voorbeeldig trio daarin. Dus ook dit probeerden we met voorbeeldig geluid, tegenstemmen  en canon. Drie meisjes zingend aan het bed van een patiënt. Uiterst serieus, met een tikkeltje ons lachen inhoudend als we zongen: ‘Vreed (zing: vreeetttt) op aarde….’

We kregen hier natuurlijk best wel reactie en op. Of we dit deden voor de kerk, of voor geld? Nou dat was niet het geval, al namen we het toegestoken snoep in dank aan. Dat wel. Nee, we deden dit omdat we dat graag deden voor de mensen die met Kerst in het ziekenhuis lagen. Dat vonden we verdrietig voor ze en we wilden ze een beetje licht geven.

Als ik daar nu aan terugdenk, moet ik er wel om glimlachen. Hoe we zonder schroom voor die bedden gingen staan. Sommigen wilden niet, dan gingen we naar de volgende. Een ander wilde veel liederen, een ander nam genoegen met één lied. Sommigen waren diep geraakt en waren geëmotioneerd. Dan glinsterde er een traan in hun ooghoek. Toen begreep ik dat niet zo goed.

Nu wel. Soms in je leven, kan het lied van de ander je zomaar raken. Gaat het gezang dat je hoort, dwars door je huid richting je hart. Het lied van de ander, voor jou. Waarmee de ander je troost wil bieden, een arm om de schouder, een steuntje in de rug. Een lied voor de ander, om iets van licht te geven als je bang bent en alleen.

Ik hoop dat ik de moed mag houden om een lied te zingen voor de ander. Met woorden van troost en van hoop. Gewoon zonder schroom de arm om de ander, het mag ook met woorden, het hoeft niet met een lied.

Ik daag je uit om met mij mee te doen. Kijk om je heen, juist ook tijdens deze dagen. Dagen die donker zijn en soms heel alleen. Waar kan jij een lichtje zijn? Waar kan jij de tegenstem zijn in een liedje in  mineur?

Op wie stap jij af?

 

Verdwaald

Tags

goedbedoeld, naast iemand staan, Verdwaald, verward

Aan de arm van een buurtbewoner kwam ze onze zorginstelling binnen. Mevrouw was wat verward en ze wilde de drukke weg oversteken. Omdat buurtbewoner het niet vertrouwde nam ze haar mee naar ons. Mevrouw woonde hier echter niet. We hebben haar een kop koffie gegeven. Terwijl een collega probeerde iets meer van mevrouw te weten te komen, belde ik de politie.

Mevrouw was heel vriendelijk en ze vond het maar wat fijn dat ze nu lekker warm bij ons zat. Na een tijdje kwamen er twee agenten binnen. Waar wij al pratend iets meer over mevrouw wisten, haalde meneer agent met een druk op de knop haar adres naar boven. ‘Tja mevrouw’ zei de andere agent ‘u moet natuurlijk wel altijd uw identiteitsbewijs bij u hebben!’ Vol verbazing keek ik deze agent aan. Het was toch overduidelijk dat deze mevrouw daar niet aan had gedacht toen ze op stap was gegaan. Het was al dieptriest dat mevrouw zo verward en gehuld in haar verleden, zo’n eind had gelopen. Zoekende de weg, verdwaald geraakt. Natuurlijk had deze agent wel gelijk, maar het was zo misplaatst in deze situatie.

Zo gaan wij als mensen ook vaak met elkaar om. Onbewust. Zoveel mensen zijn verdwaald in hun gevoelens, hun zorgen en verdriet. Verdwaald in relaties, in geloof en vertrouwen en in hoop op een betere toekomst. Dan wijzen we de weg met de geijkte teksten en bieden we troost door vooral het positieve aan te raken. ‘Tel je zegeningen…’ wordt vaak gezegd, terwijl je al tellende juist de grenzen had bereikt.

Als jij verward bent en gevangen zit in je verdriet en angst, is de hand op je schouder een steun in de rug. Is het fijn als er iemand is die je aanspreekt en je vraagt of je hulp nodig hebt. Is het soms alleen maar nodig dat er koffie wordt gezet en je de warmte mag voelen van aandacht en een luisterend oor. In een gebroken wereld ligt er geregeld wat aan scherven.  Daar mag je als medemens voorzichtig mee omgaan. Gevouwen handen omsluiten de pijn, opgeheven vingers benadrukken de scherpe randen.

Deze mevrouw mocht met de agenten mee. Zij brachten haar weer thuis. Ze keek eerst wel angstig. Hoezo meegaan met twee agenten? Ik liep met haar mee tot aan de auto. Zo aan mijn arm durfde ze wel.

Je hoeft als medemens soms alleen maar iemand aan de arm mee te nemen. Gewoon even naast iemand zitten en staan. Luisteren zonder oordeel. Een klein beetje warmte in een web vol verwarring.

Naast wie sta jij vandaag?