Regen en zolder

Tags

God zoeken, regen, verlangen, Zolder

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt. Dat is dan een klein gevoel van binnen, zomaar. Waar ik heimelijk om moet glimlachen, of waar ik stiekem een traan om laat. Soms vind ik het lastig om mijn gevoel te uiten, dat wat heel diep in mij zit.

Regendruppels op het dakraam en de zolder is weer terug. Geur van gras, van zwarte aarde, en ik schommel in de tijd. Heen en weer en dan weer terug. Soms is het er zomaar, in de grijze wolken en de wind die me te grazen heeft. Soms zijn het de klanken van muziek, herinnering aan tranen en een schreeuwend ongeduld.

Soms heb ik ineens heimwee naar het meisje die gewoon maar huppelde over de stenen. Dagelijks de drempels niet zag en struikelde tot vermoeiends toe. Die de bladeren liet vallen en de bloesem de wind in blies. Gehurkt onder de walnotenboom een eigen liedje zong. Voor de vlinders en de mieren, voor de libelle en de wormen. Meisje in de tuin, onbevangen, niet gehinderd door de tijd.

Soms kan ik niet zo goed  met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.

Luisterend naar de regen op het dakraam, was de zolder ineens dichtbij.

Wonderlijk genoeg niet als een herinnering aan de eindeloze blik omhoog, om God te zoeken en te vinden. Als een angstig turen of Hij mij wel ziet. Nee, in de regen die in druppels op mijn ramen kletterde, zag ik in de glinstering de wolken, de lucht. Was daar vooral het gevoel dat ik dus eigenlijk niet zo goed kan beschrijven.

Het was niet enkel heimwee, maar vooral een diep verlangen, dat ik steeds meer mag beseffen en merken hoe dichtbij de hemel eigenlijk is. Ook als het regent. Hoe dichtbij God er altijd is, ook voor mij.

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt.

 

 

 

 

 

Plek van heel dichtbij

Tags

paradijs, plek van heel dichtbij, rust, stilte, tuin, vertrouwen

Elk blaadje aan de boom vertelt een klein verhaaltje. Het ritselt in de wind en fluistert mooie woorden, maar ik versta ze niet. Verstopt tussen het groen zit een hele kleine vogel, hij merkt amper dat ik hier zit. Soms komt hij brutaal het terras op, hipt voorbij het konijnenhok en fladdert dan weer snel weg. Verschuilt zich in het groen van de linde.

De wolken drijven loom voorbij. Witte suikerspinnen in de lucht. Elke wolk speelt een eigen spelletje, vervormt zich steeds weer en brengt nieuwe beelden tot leven. Zo dreef er net een ijsbeer voorbij, ik zag een meisje met een paardenstaart en voor heel even was daar een gitaar.

Ze zon speelt een ander spelletje. Ze is warm en ze laat haar stralen volop zien. Soms duikt ze weg achter al die suikerspinnen, is de schaduw toch wat kil. Terwijl ik daar aan denk, is ze er weer. Volop licht en ik sluit mijn ogen. Ik hoor de blaadjes ritstelen, elk blaadje vertelt een ander verhaal, luister maar. Luister je wel?

Ik verveel je met mijn dromen. Wat je niet ziet en hoort, dat is er niet.

Ik zat even stil te dromen, in de stoel in de tuin. Net als vroeger op de schommel, met mijn voeten bijna onder de walnotenboom. Ik wist zeker dat de tuin me alles wilde zeggen en ik deelde mijn geheimen ook met haar. Ze liggen begraven tussen de bloesems van de prunus en ik heb ze verstopt onder de stenen, bij de pissebedden en de wormen. Sommige verhalen bewaar je het beste daar. Veilig opgeborgen en niemand raakt dat ooit nog aan.

Als ik alleen ben in de stilte en de rust, de bladeren ritselen, dan ben ik weer even in de tuin. Het raakt niet aan wat is verborgen en ook niet wat is weggewaaid. Het raakt me in de rust en dat diepgewortelde vertrouwen. Het raakt me vooral omdat ik weer even dat meisje ben, meisje met haar dromen. Voor wie de tuin een paradijs is. Plek van heel dichtbij.

Ik hoor het in de bladeren…

 

 

 

Daar is de zon!

Tags

God, schaduw, verdriet, zon, zorgen

‘Daar is de zon, maar hij ziet mij niet’ zei Zahra, iets te bijdehand. Ik had haar aangespoord om eens even buiten te gaan zitten. Dat deed ze. In de schaduw, op een stoel. ‘Kop in de zon’ zei ik, kijkend naar haar bleke snoetje. Lachend wees ze naar de zon, die bijna achter het huis schuil ging. ‘Daar is de zon, maar hij ziet me niet.’

Zo’n zin blijft bij mij hangen. Ik lach om haar humor en tegelijk kauw ik haar woorden na. Het raakt aan een gevoel dat ik herken. Op een andere manier, dat wel. Het doet me denken aan een ander meisje. Een meisje die ontzettend goed wist en geloofde dat God er was en is. Zo voelbaar in de schepping, de mensen om haar heen en ook voelbaar in het diepe gevoel van verlangen naar Zijn liefde.

Ze tuurde de hemel af als het donker was, maar ook als de zon scheen over de tuin. De grote tuin, waar ze zo vaak huppelend de bloemen bewonderde en de wormen op haar hand liet kronkelen. De tuin vol verrassingen, waar de zon eindeloos leek te schijnen, maar het grote huis ook een schaduw wierp over het gras, de paden en de walnotenboom.

Dat meisje was ik. Ik had het Zahra kunnen naspreken: ‘Daar is Hij, maar Hij ziet mij niet. Hij straalt liefde uit, over zoveel mensen, maar Hij vergeet mij!’ Bleeksnoetje met een brede lach, dartelend van steen op steen. Zolang je lacht, merkt niemand op dat je niet danst in de zon.

Soms zie je geen zon. Soms sta je bewust in de schaduw, soms merk je het zelf amper op. Wat kan je verlangen naar een handvol zonnestralen, een glimp van de zon, al is het maar voor even.

Dat diepe verlangen werd even aangeraakt door de zin van Zahra. Het haalde iets naar boven, waar ik erg lang mee geworsteld heb. Tegelijk heb ik mogen ontdekken, dat er meer is dan de schaduw van je zorgen en verdriet, van je schuldgevoel en onzekerheid….dat de zon ook mijn wangen kleurde en me helemaal omhelst. Er kunnen zoveel obstakels zijn. Huizen, bomen, zelfs wolken kunnen de zon verstoppen, maar de zon is er wel.

God is er. Altijd! Dat meisje van toen, maakt me heel verdrietig. Ik denk daar niet graag aan terug. Ik deed het toch heel even vandaag, maar wel met mijn hoofd in de zon! Volop!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Walnotenboom

Tags

paradijs, trouwdag, Walnotenboom

‘De tuin’ is een geliefd onderwerp in mijn blog. Wordt het al vervelend? Ja maar die tuin was voor mij echt een paradijs. Plek waar ik zoveel ontdekte en waar ik kon dromen, huppelen en zingen. Ongestoord.

Middelpunt in die tuin, was voor mij de prunus en de walnotenboom. De walnotenboom stond een beetje aan de zijkant, bijna tegen de heg aan. Dikke grijswitte stam, stevig in de grond. Zijn takken waren als wijde armen waaronder je beschutting kon vinden.

Ik zat graag met mijn rug tegen de stam aan. Het voelde veilig. Vanaf mijn plekje in het gras kon ik dit deel van de tuin overzien. Ik kon turen naar de moestuin, naar de rododendron en de prunus aan de overkant. Tussen de groene bladeren van de walnotenboom zag ik de vogels vliegen en dreven de wolken me naar andere dromen en gedachten.

Dat allemaal in de nabijheid van de walnotenboom. Hij hoorde alles. Hij lachtte me niet uit, maar luisterde en kon als geen ander mijn geheimen bewaren.

De tuin is weg. Mijn paradijs is lang geleden al kapot gegaan. Zomaar, ineens. Met heimwee denk ik soms nog terug aan die tuin, die misschien niet zo ideaal was als ik altijd heb gedacht.

Er kwam wel iets anders voor in de plaats. Op zoveel manieren herkende ik in de loop van de jaren stukken van die tuin. Stukje paradijs in de realiteit van vandaag. Dat gold zeker voor de walnotenboom.

Toen alles omgeschoffeld en ontworteld was, was hij daar wel. Ondanks de storm, wilde hij me vasthouden. Ondanks de donkere wolken, bleef hij gewoon. Zijn armen om me heen. Veilig en vertrouwd.

Vandaag zijn we, Arnold en ik, 18 jaar getrouwd. Dankbaar voor alles wat we daarin als wonderen hebben ervaren en ontvangen. Op heel veel manieren.

Soms zit ik in gedachten, met de rug tegen de walnotenboom aan. Ik kijk omhoog en tussen de takken door zie ik de lucht. ‘Dank U wel, dat  U mij hier op aarde, al een beetje paradijs geeft!’

 

 

 

Moestuintjes verpotten

Tags

bloeien, Moestuintjes, onkruid, snoeien, verpotten

‘Mama, gaan we nou verpotten?’ Marin vraag het elke dag. De plantjes in de vensterbank groeien hard.  Lang  leve de moestuintjes. Ik leg uit dat we eerst aarde moeten halen. ‘Mama, gaan we nu aarde halen?’ bleef ze daarna vragen. ‘Morgen gaan we het halen’ zei ik gisteren. Toen ik  vanmiddag uit bed kwam, ik had nachtdienst gehad, moesten we dus meteen naar de winkel. Ik heb de koffie moeten overslaan.

Eerst zat ik met Marin in de tuin. Iris wilde ook meehelpen en zelfs Zahra kwam achter haar laptop vandaan. We hebben gezellig met ons vieren de plantjes in grotere potten gedaan. Stokjes naast de bonen, zo groeien ze recht.

Toen we toch bezig waren, hebben we meteen de bolletjes in de grond gestopt, die nog in de kelder lagen. Allerlei bloemen met mooie kleuren. We bedachten een plek waar ze zonlicht konden opvangen. Dus kon ik ook nog de struik gaan bijknippen.  We haalden het onkruid weg en hebben het gewoon kriskras in de grond gestopt. We laten ons mooi verrassen.

Samen in de tuin. Harken, snoeien, planten. Heel hard trekken aan de tak van de klimop die iets teveel ruimte opeist. Zand wegscheppen en een worm ontdekken die voorbij kronkelt. Op je hurken bij de grond en een bij horen zoemen. Takken opruimen en je pijn doen aan een stekel. Ook dat.

Het is net de wereld in het klein. Van willen groeien, maar geen ruimte vinden. Van schaduw in je leven, waardoor de zon niet zichtbaar is. Op je hurken bij de grond en het gefluister horen. Je prikken aan de dorens van het leven.

Of denk ik nu iets te veel door?

Ik heb iets met de tuin, ik kan er niets aan doen. Laat maar bloeien, laat maar groeien. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn.  En waar de zon niet zichtbaar is, knip ik graag een takje voor je weg.

 

 

Mooie boom, mooi mens.

Tags

bloesem, boom, mooi mens

‘Kijk mama, daar is de mooie boom!’ en Marin wijst met haar vinger naar de boom die volop witte bloesem draagt. We genieten samen van de schoonheid. Elke dag ontdekken we meer bomen die volop bloeien.

Ik vind bomen mooi. Kunstwerken van de natuur. Hun lange takken geheven naar de hemel en soms lijkt het of ze die troostend om je heen willen slaan.  Ik vind bomen met bloesem zo mooi om naar te kijken. Dat prille begin van een knopje, dat ineens uitbloeit tot een schitterend geheel.

Ik vertel Marin dat wij vroeger in de tuin ook zulke bomen in de tuin hadden. Dat vond ik als meisje heel mooi. Dan danste ik op het gras en keek ik naar boven naar de bloesem. Bij een beetje wind, dwarrelde dit langs mijn gezicht. Als streling langs mijn wangen. Zacht gevoel. Ik voelde me een prinses onder een dak van takken, onder takken vol  roze gloed. Blij gevoel van binnen. Dat doen bomen met bloesem bij mij.

Mensen ook trouwens. Met hun innerlijke schoonheid kunnen ze me raken. Soms zomaar uit onverwachte hoek. Soms ontdek je knoppen die zich vormen, bloei waar je gisteren nog niets van zag. Het is mooi als mensen bloeien en met hun schoonheid anderen kunnen raken. Ik kan me zo verwonderen als mensen in hun kwetsbaarheid, hun hart laten zien. Zelfs door een stroom van tranen heen. Waardevol gevoel.

Bloei maar, het hoeft niet elke dag. Je hebt zo je seizoenen. Bloei maar, in je eigen tempo, geur en kleur. Op zoveel momenten sta je ongemerkt in bloei, besef je zelf niet eens hoe mooi je bent.

Ik zou veel vaker moeten zeggen: ‘Kijk, jij bent een heel mooi mens!’

 

 

 

 

 

 

 

 

Kijk naar de vogels!

Tags

vogels, zorg, zorgen

Zaterdag was het mooi weer. De zon scheen uitbundig en samen met Marin was ik in de tuin. We waren bezig om de krans van zaden, die we net in de supermarkt gehaald hadden, op te hangen aan het vogelhuisje. Marin ging zitten op de picknicktafel en wachtte rustig af op de vogels.

Heerlijk om zo onbezorgd in de tuin te zitten. De zon op je gezicht en de boel de boel laten. Nu ik meer uren werk, moet ik in een nieuw ritme komen. Niet alleen ik moet daar aan wennen, maar het hele gezin. Ondertussen moet er wel van alles gedaan worden. Huiswerk, overhoren, activiteiten op school, in de kerk en ga zo maar door. Allemaal leuke en nuttige dingen om te doen, maar het is ineens meer noodzaak om te plannen. Om zo nu en dan ook ‘nee’ te zeggen en te kiezen voor een avond thuis zijn. Soms overvallen de vragen me dan wel. ‘Krijg ik het wel allemaal af? Doe ik niet te weinig, had ik niet…..?’

Dit weekend was ik echter vrij en samen met Marin genoten we even van de zon en de rust. We keken samen, en vooral Marin, uit naar de vogels.

De vogels kwamen. In een zwerm vlogen een groot aantal spreeuwen onze kant op. Verrast gezicht bij Marin. Ze kwamen echter niet op de krans af, maar op de bessen die groeien in de magnoliaboom voor ons huis. Dat ging gepaard met heel wat gekwetter. De rust was weg, maar het waren geluiden waar we graag naar luisterden.

Ineens was het schouwspel afgelopen. Zo abrupt als ze gekomen waren, zo abrupt gingen ze ook weer weg van de boom. Rust was weergekeerd.
Marin vond het mooi. Al was het wel jammer dat ze krans die zij had uitgezocht, links lieten liggen. ‘Daar komen wel weer andere vogels op af’ zei ik troostend.

Wij hadden onze krans wel opgehangen, maar de boom bood nog volop bessen. Ik blijf het wonderlijk vinden dat vogels altijd de weg vinden naar bessen en zaden.
Ik moest denken aan Matteus 6:26.

‘Kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en oogsten niet en vullen geen voorraadschuren, het is jullie Hemelse Vader die ze voedt. Zijn jullie niet meer waard dan zij?’

Als God al zoveel zorg heeft voor de vogels, dan gaat Zijn zorg nog zoveel meer uit naar jou en naar mij. Hij weet wat wij nodig hebben.

“Kijk naar de vogels..”
Vooral als je druk bent, als zorgen over vaak kleine dingen, je leven van alledag overheersen! Kijken naar de vogels, leert je iets van Gods zorg te zien.

Zaterdag genoten wij van de vogels. We keken en zagen er niet één, niet twee, maar een magnoliaboom vol.

Boom van hoop

Tags

hoop, lente, prunus, storm

Bloesem vind ik mooi.
Roze rozetjes aan de prunus. Ze deinen in de wind en stralen iets feestelijks uit.

Vroeger in de grote tuin stond er ook een prunus. Zijn takken reikten tot ver over het grasveld. Als de paarse knoppen zichtbaar werden, tuurde ik vanuit het zolderraam naar de boom.
Vol verwachting en vol ongeduld.
Totdat op een morgen eindelijk de bloesem in volle pracht zichtbaar werd. Roze weelde in de grote tuin.

Er waren veel meer bloeiende bomen, struiken en bloemen. Te midden van het vele groen stond de goudenregen met de gele trossen koninklijk te stralen in de hoek. Aan de rand de rododendron met de paarse bloemen in de schaduw. De forsythia, de rode rozen, de margrieten en zelfs de kleine boterbloemen ontwaarde ik in het gras.
De prunus was mijn favoriet. Boom van hoop. Hij straalde zachtheid uit en gaf uitzicht op de lente.

Met mooi weer, als de serredeuren opengingen, huppelde ik de tuin in. Genoot ik van de kleine mooie hoekjes in de grote tuin. Ik keek naar de wormen, de slakken, de torren. Ik volgde de mieren en liet ze lopen over mijn hand.
Klein meisje in de wondere wereld van de tuin. Klein meisje met zoveel aandacht voor dat waar anderen zomaar aan voorbij liepen.
‘Zou God ook zo voor mij zorgen?’ vroeg ik me dan vaak af. ‘Volgt Hij mij met Zijn ogen, of loopt Hij mij voorbij? Ziet God mij wel?’
Grote gedachten in mijn kinderhoofd.

Soms liet ik mijn hoofd zakken, dan streelde de wind mijn haren. Dat voelde lekker zacht. Zacht en zorgzaam, dat is de wind.

Wind kan echter ook omslaan in storm. Dat zag ik ook wel als ik voor mijn zolderraam zat. Als druppels water langs het raam kropen en ik met mijn ogen keek naar ‘mijn’ tuin. Als de wind de takken van de bomen op het gras wierp, als de bloemen heen en weer bewogen. Dat maakte mij triest.
‘Waarom is er storm? Waarom veranderen zachte zorgzame handen in een vlaag van verwoesting?’

De prunus met zijn takken, hij laat de bloesem dwarrelen.
Als een sneeuwbui verschijnt er een roze-witte laag op het gras.

’s morgens als de zon verschijnt, is er niets meer te merken van de storm. De tuin heeft zijn zachtheid teruggevonden. Ik huppel weer de tuin in, ik begroet de bloemen en de pissebedden onder de grijze steen. Ik zing met de vogels, fladder met de vlinders richting de prunus. Onder mijn voeten de bloesem, flinterdunne blaadjes die nog vochtig zijn. Ze blijven plakken aan mijn schoenen. Boven zijn de takken en de bloesem kijkt me lachend aan. Niet alles is verloren gegaan door de storm.
Mijn boom van hoop, heeft de hoop niet opgegeven. Hij staat daar, diepgeworteld in de grond. Standvastig als altijd.

Ik huppel niet meer de tuin in. De tuin van toen is er niet meer. Ik kijk niet meer onder elke steen naar de schatten aan insecten. Wormen laat ik niet meer kruipen over mijn hand. Toch als ik fiets, als ik wandel en ik ontwaar een prunus, dan geniet ik nog steeds van zijn bloesem. Dan hul ik mij denkbeeldig in zijn bloesemblaadjes en voel zelfs de zachtheid van toen. Mijn boom van hoop die me vertelt, dat er na de winter altijd weer een lente volgt.