Moederdag

Tags

dankbaarheid, moeder, moederdag, Perfecte moeder, twijfel

Nooit gedacht en nooit geloofd dat ik moeder kon zijn.

Hoe kon ik, vleugellam, mijn vleugels over mijn kinderen heenslaan? Ze beschermen tegen de stormen en de regen van het leven? Hoe kon ik, met een hart waar een muur om heen stond, mijn kinderen daar een plekje geven?

Vier kinderen rijker, want moeder werd ik wel. Stilletjes gehoopt, maar het had tijd nodig, zo bleek. Misschien wel jaren om te bouwen aan vertrouwen en te leren geloven dat wonderen bestaan. Om eerst mijn eigen ‘kind’ te leren kennen en daarvoor te zorgen en het te koesteren. Want ook dat was een weg.

Nooit gedacht en geloofd…

Dat ik zo kan genieten van mijn kinderen, elk met hun eigen unieke persoonlijkheden. Van een dochter die steeds meer op eigen benen gaat staan, haar eerste baantje achter de kassa, de lippenstiften in de kast. Van mijn zoon die zich zo kan laten gaan als zijn voetbalclub wint of juist verliest. Ongekend. Van een dochter die zo kan genieten van gezelligheid, van een stukje aandacht voor haar alleen. Jongste dochter die met haar grote ogen de wereld onbevangen inkijkt en zo’n heerlijke knuffelkont is.

Nooit gedacht en geloofd…

Ik met mijn scheurtjes, mijn deuken en alles wat ik maar bedenken kan. Ik werd het wel en ik geniet er van. In het besef dat er vandaag vrouwen zijn die niet moeder werden, die kinderen verloren en dat er vandaag mensen zijn die moeders missen. Daar sta ik vandaag (met gevouwen handen) ook bij stil, want dat raakt me evengoed.

Nooit gedacht en geloofd….

Mijn hart was ruimer dan ik dacht. Ik kon mijn vleugels spreiden, hoe onbeholpen soms. Ondanks alles, kon ik dat wel. Soms knaagt de twijfel aan me. Ik ben niet de perfecte moeder , ik ben niet de moeder van de plaatjes uit de damestijdschriften. Als ik me spiegel aan anderen, zie ik de rimpels van mezelf. Dan is het niet goed genoeg en kan het zoveel beter. Als ik me spiegel, zie ik mezelf.

Ik zie ook hoe oneindig veel ik van ze hou!

Nooit gedacht….

Daar ben ik elke dag zo intens dankbaar voor!

Op stap met de trein.

Tags

Kinderen, moeder, Trein

Gisteren ging ik op stap met Marin. Naar Nemo in Amsterdam. Omdat Aron en Iris uit logeren waren, vroeg ik haar of Zahra ook mee mocht. ‘Nee mama, ik wil een keer helemaal alleen met jou op stap’. Dus dat deden we.

Als moeder zonder rijbewijs is de trein onmisbaar voor uitstapjes in de schoolvakantie. Ik moet zeggen dat dat best wel een uitdaging is. Vooral toen ze jonger waren scoorden we volop aandacht. Eén kind in de draagzak, één kind in de buggy, twee kinderen zelfstandig lopend en ergens nog een tas. Ik had altijd goede hoop dat er medepassagiers waren die konden helpen. Dat was gelukkig ook zo.

 

Omdat ik niet de ‘perfecte moeder’ ben (zie Perfecte moeders en Perfecte moeder (2)) ging er natuurlijk wel eens iets mis. Denk aan een buggy die richting perron reed omdat hij niet op de rem stond. Het meest dramatische was dat ik bij het uitstappen een keer ontdekte dat Aron niet meer naast mij stond. Die had een snoepje zien liggen in het gangpad en was druk bezig om die alsnog van de de grond af te halen. Zahra op het perron, buggy met Iris halverwege het trappetje en ik maar naar Aron roepen terwijl ik Zahra weer de trein introk omdat de conducteur al floot. Zucht.

Dan is het gaan zitten in een stiltecoupé met een schel pratend kind, nog maar een kleinigheid. Of dat je kinderen altijd moeten plassen in een trein waar ineens geen wc is. Als er wel een wc is, ze de wc te eng of te vies vinden. Of ineens de luier ruiken van je eigen kind en maar hopen dat niemand anders dat opmerkt omdat er nergens plek is om je kind te verschonen. Dan ga ik het maar niet hebben over je kind die de inhoud van de fles weer uitspuugt.

Gisteren ging ik op stap met Marin. Twee uur met de trein. Ook al zijn ze nu wat ouder, ging ik maar met één kind op stap, ik kneep hem wel even. Twee uur is best lang. Het ging prima. Nou ja, op een vallende potlodendoos na, maar dat was gelukkig in een stilstaande trein. De hele coupe genoot mee. Toen Marin vervolgens een bloedneus kreeg en ik geen zakdoek bij me had en de wc rol in het toilet onvindbaar was, waren ineens heel veel mensen aan het zoeken in hun tas. Aandacht kregen we weer volop.

Het mag dan wel een uitdaging zijn, maar het was het meer dan waard. ‘Ik vond het zo’n mooie dag’ zei Marin toen we thuis waren. Kijk, daar doe je het dan voor!

 

 

 

 

Perfecte moeder (2)

Tags

konijn, moeder, perfect, Voetbal

Nee, ik ben geen perfecte moeder. Daar schreef ik al eerder een blog over. Vandaag werd ik daar weer mooi mee geconfronteerd. Langs de lijn!

Vandaag speelde Marin een thuiswedstrijd. Het was vroeg en koud. Vooral dat laatste. In de kleedkamer begon dat besef ineens beter tot mij door te dringen. Ik zag vaders en moeders hun kroost helpen in warme thermoleggings onder de sportbroek. Stilletjes hoopte ik dat niet iedereen zo warm gekleed ging, maar helaas alleen bij Marin was een stuk bloot been zichtbaar.

‘Hoe ging dat vorige keer dan, met papa? Toen was het toch ook koud?’ vroeg ik haar. ‘Ja, maar ik heb het niet koud hoor als ik voetbal!’ antwoorde Marin.  Ik stelde mezelf gerust door te denken dat zij gewoon een bikkel is, in de hoop dat niemand me erover aan zou spreken.

Dat deed een moeder natuurlijk wel. Zo’n moeder die luidkeels aanmoedigt, zelfs andermans kinderen. Positief natuurlijk. Ja die zag meteen dat Marin wel wat zomers gekleed ging. Het was haar vorige week al opgevallen. ‘En ook geen handschoenen!’ Ja dat kon er ook nog wel bij.

Marin mocht haar vestje aanhouden, ze leende handschoenen van een ander. Het werd 0-0 en thuis warmden we ons weer op. Lang leve de cv en de fleecedeken.

Vol goede moed gingen we na de koffie boodschappen doen. In de dierenwinkel bekeek Marin een speeltunnel, voor een konijn. Best handig, dat scheelt tunnels gemaakt van schoenendozen en duplo als het konijn binnen mag zijn. Dat zeiden we dus hardop! De verkoopster zette grote ogen op. Met dit koude weer kon dat echt niet! Door het verschil in temperatuur kon zijn hartje er zomaar mee stoppen! Pips en geschrokken gezicht van Marin en ik niet minder. Ik voelde me betrapt en schaamde me natuurlijk in het bijzijn van een rij klanten. Die luisterden geamuseerd mee.

Manlief was al weggelopen. Die hield wijselijk zijn mond, maar de glimlach was duidelijk te zien. ‘Stond nergens in het boekje over het konijn’ zei ik.  Maar ja in het boekje stond wel meer niet, wat ik Marin wel heb afgeraden te doen.

‘Ik zal mijn leven beteren’ zei ik toen we thuis waren en ik nog even opsomde waar ik als moeder in gefaald had. Weer hield mijn man wijselijk zijn mond dicht, maar ik zag zijn glimlach wel.

 

 

12 jaar moeder.

Tags

moeder

Het blijft bijzonder, dat je van de ene op de andere dag moeder mag zijn.

Met het opschrijven van deze zin, besef ik ook hoe pijnlijk dit voor anderen kan aanvoelen. Zoveel stellen zijn er die ongewenst kinderloos zijn. Er zijn echtparen die hun kindje hebben verwacht, blij waren met het nieuwe leven en het toch verloren. Vrouwen en mannen die alleen bleven en hun kinderwens niet in vervulling zagen gaan.

Met elke foto die ik op Facebook plaats, met elke blog die ik schrijf, vraag ik me af of ik niet onnodig mensen kwets. Of ik juist deze mensen niet kwets. Niet dat je dat altijd kan voorkomen. Iedereen heeft zo zijn eigen littekens die schrijnen als het aangeraakt wordt. Op welke manier dan ook.

Van de ene op de andere dag moeder zijn.
Daar kan je een blog vol over schrijven. Daar praat je onderling over. Soms lijkt het of veel gesprekken tussen moeders alleen maar over kinderen kunnen gaan. Dat vult je leven.
Daar waar het onvervuld blijft, of zo anders dan verwacht, volgt vaak de stilte. Durven we het aan te raken?

Toen wij trouwden hoopten wij ook op een gezin. Ik werd niet zwanger. Maandelijkse teleurstelling als ik toch weer ongesteld werd. We hadden ons werk, we hadden het goed samen, maar het knaagde wel. Ik merkte ook de onmacht bij anderen om ernaar te vragen.
Teer onderwerp.

Na drie jaar huwelijk, besloten we dan toch maar naar de huisarts te gaan. Periode van gesprekken en onderzoeken volgden. Ik was blij dat we een fijngevoelige huisarts hadden. Niet onbelangrijk als je bedenkt hoe kwetsbaar deze onderzoeken zijn, vooral voor een vrouw. Er kwamen geen bijzonderheden uit. Er werd een afspraak gepland bij een gynaecoloog.
Wachtlijst.

Tijd van wachten, werd echter verwachten. Ik was zwanger! Wat een wonder!
8 november 2002 is Zahra geboren. Zahra Natanja (Godsgeschenk). ‘Cadeautje van God’ zeg ik altijd tegen haar. Na haar kregen we nog drie kinderen, die stuk voor stuk óók cadeautjes zijn. Wat zijn we blij met ze.

Morgen wordt Zahra 12 jaar. Ik vier niet alleen haar verjaardag, maar ook dat ik al 12 jaar moeder ben. Dat vind ik een wonder. Een wonder boven wonder.

Van ver gekomen.

Tags

adoptie, moeder

Klein meisje in een reiswieg. Oranje deken, dat was hip in die tijd. Ik zie je amper liggen, klein hoopje mens. Zwarte haartjes, rode blos op je wangen. Van ver gekomen, zo ver van ons vandaan. Zo onvoorstelbaar anders, in cultuur, klimaat en vooral in veiligheid.

Jij bent hier, hier is je thuis. Als ze je vragen wie je bent, voel je de volgende vraag al komen. Eigenwijs als je bent, zeg je altijd: ‘Nederland.’ Je vaderland vanaf dat je hier bent en dat was al heel vroeg. Borstvoeding werd na één dag al voeding uit de fles. Aan de lopende band, want naast jouw kinderbedje, waren er nog zoveel meer. Huilende kinderen, schreeuw om aandacht en geborgenheid.

Zoals zoveel anderen , van ver gekomen.
Je stond er niet te vaak bij stil.

Totdat je zelf moeder werd. Nieuw leven in je buik. Schoppende voetjes, heel dichtbij. Tot het moment dat jij je eigen kind kon wiegen en je zag: ‘Hij lijkt op mij!’.

Zou ze jou vergeten zijn? Jouw voeten tegen haar buikwand. Jouw leven onder haar hart, zo dichtbij. Heeft ze je gezien, je zoekende mondje naar haar tepels? Heeft ze je gestreeld, je dicht bij zich gehouden, een laatste kus, een laatste streling? Of zit je alleen maar in haar hoofd, ben je een geheim dat schuilt in haar hart?

Jij bent moeder van een mooi gezin. Jouw trekken, jouw karakter zie ik terug bij hen. Ze hebben je mooie donkere ogen, je donkere haar. Je koestert ze, zoals een moeder dat doet. Gehecht aan je kinderen, daar waar je zelf de scheuren voelt. Dat blijft, hoeveel grond er ook onder je voeten is.
Wat ben ik trots op jou en je gezin.

Hoe kan een moeder jou vergeten?

Perfecte moeders

Tags

moeder, perfect

Er zijn perfecte moeders, net zoals er (schijnbaar) ook perfecte kinderen bestaan.
Ik ben geen perfecte moeder, verre van dat. Mijn oudste dochter wrijft het me ook al aardig in. Met haar pre-puberale opmerkingen mag ik geregeld aanhoren wat ik verkeerd zeg én doe. Ik probeer het luchtig langs mij heen te laten glijden. Het is immers maar een ‘fase’ en bedenk me dan meteen dat er nog drie kinderen volgen die de puberteit gaan meemaken. Ik mag mezelf wel gaan trainen op consequent zijn, op onderhandelen en vooral op een dikke huid.

Ik ben geen perfecte moeder. Ik vind tot tien tellen wel eens, zeg maar gerust vaak, heel lastig. Ik ben ongeduldig en als ik moe ben, dan merken de kinderen dat wél. Ik ben standaard sokken kwijt in de was zoals ik ook standaard te laat ben met het terugbrengen van de boeken van de bibliotheek. Ik smeer de boterhammen voor school niet de dag ervoor, ze krijgen echt wel eens een glas cola, ik poets niet altijd gebitten na.
Ik heb één van mijn kinderen wel eens in de maxi-cosy bij de bakker achtergelaten. Daar kwam ik gelukkig wel bijtijds achter. Met een hoofd als een boei liep ik de winkel weer binnen om mijn kind op te halen die nietsvermoedend naast de mand vol stokbroden lag te slapen.
Ik vergeet wel eens de handschoenen aan te doen op de fiets en een regenscherm over de buggy heb ik nog nooit gebruikt. Daar krijg ik alleen maar ruzie mee. Als ik twee staartjes in de haren probeer te krijgen, zijn ze nooit recht, laat staan dat ik zelf hun haren ga knippen.

Mijn kinderen mogen met hun laarzen aan springen in de plassen. Ze mogen graaien in het zand en slakken en wormen zoeken. Ze mogen lopen in een broek waar bij de knie al een klein gaatje zichtbaar is en ze lopen geregeld in schoenen met afgetrapte punten. Zucht, ik wil het allemaal wel beter doen. Nieuwe schoenen zijn echter binnen een mum van tijd weer versleten, door het steppen en het voetballen op het plein.

Hoe doen andere moeders dat? Waarom bestaan er zoveel perfecte moeders om mij heen? Moeders die precies weten hoe je dagelijks een uitgebalanceerde maaltijd zonder pakjes en zakjes maakt. Moeders die de was altijd strak in de kast hebben liggen en de ramen zonder strepen kunnen lappen. Moeders die hun kind in een zitje voorop de fiets hebben zitten mét een windscherm. Moeders die elke dag hun kind in nette kleding en gekapte haren naar school krijgen. Moeders die precies een uur aanhouden voor het kijken naar de tv.

Soms vraag ik het wel eens: ‘heb je ooit zo’n gekke moeder gezien?’. ‘Nee’ zegt Aron dan standaard. ‘Ik ken geen één moeder die zo gek is….maar je bent wel héééél lief’.
Dat hoop ik dan maar, dat mijn kinderen in de niet-perfecte moeder die ik ben, wel mogen voelen en merken dat ik heel veel van ze hou.