Gisteren overhoorde ik Aron. Engelse woorden moest hij leren. Zahra zat in de kamer, manlief ook. Wat serieus begon, werd toch wel wat hilarisch. ‘Wool‘ zei ik en Aron keek me vreemd aan. ‘Whooooo?’ zei hij vragend. Alsof ik een spook nadeed! Manlief glimlachte. Zo ging ik dapper verder met overhoren. ‘Rug‘ vervolgde ik, wat trouwens kleed betekent. Nu moesten zowel Arnold als Zahra heel hard lachen. Blijkbaar werkt mijn uitspraak op de lachspieren.
Dat achtervolgt je dan een paar dagen. Eerst gisteravond en vanmorgen tijdens het ontbijt zei Zahra lachend: ‘Rug, he mama!’ In geschreven tekst kan de lezer mijn uitspraak natuurlijk niet horen, maar neem maar van mij aan dat ik dat niet heel Engels uitsprak. Hilariteit dus. Ik lach maar lekker mee en ik zit er ook niet mee. Ik weet wel waar ik goed in ben en waarin niet.
Dat lijkt deze week wel een beetje op de voorgrond te staan hier in huis. Ontdekken waar je goed in bent. Aron is bezig met de keuze van zijn vakkenpakket voor volgend jaar. In dat jonge puberbrein is dat best lastig te overzien. Wat vind je leuk en wat niet? Iris zit in groep acht en moet de keuze maken welk vervolgonderwijs ze gaat doen. Als de hormonen door je lichaam razen, de groeispurt ook best vermoeiend is, kan het zomaar lijken alsof alles gaat om resultaten en prestaties. Wie ben je zelf dan? Waar liggen je echte kwaliteiten? Is het erg als je ergens niet zo goed in bent?
In deze maatschappij lijken prestaties het belangrijkste te zijn. Ik moedig mijn kinderen inderdaad ook aan om hun best te doen, eruit te halen wat mogelijk is en te schitteren in dat wat ze juist goed kunnen. Zo kan de een beter rekenen en is de ander supergoed in spelling. Is het ene kind heel goed in zingen en de ander in toneelspelen. Haalt de ene hele hoge cijfers en knokt de ander om er een voldoende uit te halen. Dat is buitenkant en belangrijk, zeker weten. Het belangrijkste vind ik wie je bent binnenin. Wie je bent als mens.
Ontdekken waar je goed in bent, het kan best lastig zijn. Omgekeerd is het soms ook moeilijk om toe te geven dat je iets niet zo goed kan, of helemaal niet kan.
Ik geef maar eerlijk toe dat ik wel begrijp waarom ze moeten lachen om mijn uitspraak Engels. Toch komen ze altijd wel naar mij toe om zich te laten overhoren. Gewoon omdat ik daar wel goed in ben en eindeloos door ga tot alles er in zit. Eventueel met een ezelsbruggetje die ze nooit meer vergeten. Dat is me gisteren ook gelukt. Aron vergeet het woord ‘Rug’ nooit meer.
Het is een mooie en diepe tekst. Een tekst om punt voor punt tot je in te laten werken. Een tekst die je als een meetlint langs je eigen leven kan leggen. Niet alleen om daarna beschaamd je hoofd te buigen, ook om van daaruit aangemoedigd te worden om zo met je naaste om te gaan. Liefdevol omzien naar de ander, ongeacht ras, geloof of geaardheid. Ongeacht meningsverschillen die er kunnen zijn.
‘Weet u waar hier in de buurt een winkel is waar ik een paraplu kan kopen?’ Zijn eigen verkooppraatje was hij allang vergeten of hij had wel door dat ik toch niet over te halen was. Wat ik kan begrijpen als ik vanuit zijn gezichtspunt mezelf zie staan. Dwars en defensief gehuld in mijn warme pyjama. Iets van mijn defensieve houding liet ik varen toen ik bedacht dat hij bij het uitlopen van de straat al drijfnat zou zijn. ‘Tja de winkel weet ik wel, maar dat is wel een eindje lopen!’
Waar ging het nou helemaal om? Het ging maar om een paraplu, dat de meeste tijd ongebruikt en doelloos op een plankje ligt. Het is eigenlijk al bizar dat ik er een blog over schrijf.
Ik keek naar het journaal. Marin zat in de stoel, als mijn meisje van negen. Meisje dat voetbalt en op pianoles zit. Dat de luxe heeft van drie maaltijden op een dag en zoveel nog tussendoor. Dat lacht en zingt, dartelt en speelt. Meisje van negen in de stoel en ze keek mee.
Ik voel me machteloos bij zoveel negativiteit van sommige mensen. Van zoveel woede over een overheid die blijkbaar niets doet aan hun situatie. Tegelijk vraag ik me af hoe we als mensen zelf bezig zijn om de wereld om ons heen leefbaarder te maken. Daarmee wil ik niets afdoen aan alle moeilijke situaties die zich afspelen achter de voordeuren. Er zijn zoveel situaties die ontzettend triest en uitzichtloos zijn.
Op een foto die ik van iemand toegestuurd kreeg, stond ik vol trots naast Aron. Aron vindt het sinterklaasfeest geweldig. Dit jaar zit hij in groep acht, dus voor hem was het echt de laatste keer Sint begroeten op de basisschool. Ik vond het mede daarom een mooie foto en plaatste die op Facebook. Wat een verschillende reacties kreeg ik. Vooral omdat ik een blauwe Piet was. Reacties als: ‘zwart staat je beter’ en ‘doe mij maar een zwarte Piet.’
