Geuren

Tags

allergie, bloemen, dankbaar, geuren

‘Dank u voor alle bloemengeuren…’ als we die zin zingen in de kerk (couplet van het lied: Dank U voor deze nieuwe morgen) wordt er wat gegrinnikt in de rij. Kijken we als gezin mijn man aan. Mijn man kan namelijk helemaal niet goed tegen geuren, dus ook niet tegen veel bloemengeuren.

Nagels lakken en weer afpoetsen met Aceton kan niet hier in huis. Dat hebben de meiden wel eens gedaan en manlief sliep toen noodgedwongen op de bank. De hele bovenverdieping rook er naar. Vuurwerk en paasvuren hier in de omgeving, zorgen voor brandende ogen en hoofdpijn. Naar de kerk gaan op zondag lukt wel, maar daarna heeft hij last van alle geuren van parfums die hij om zich heen heeft gehad.

Ontloop maar eens de geuren.

Dat is lastig, maar we zijn er hier thuis wel aan gewend. Geurkaarsen branden hier niet en er staat geen vuurkorf in de tuin die gezellig brandt. Onze neuzen zijn inmiddels zo getraind, dat we ongeveer wel weten welke geuren wel en niet kunnen. Ruikend aan parfumflesje kijken we elkaar aan en zeggen: ‘Daar kan papa niet tegen.’ Bepaalde wasverzachters of luchtverfrissers zal ik nooit kopen, omdat ze te sterk ruiken. De barbecue steken we liever niet aan.

Ontloop maar eens de geuren.

Dat lukt mijn man niet. Geuren zijn er overal. Soms sterk aanwezig en soms heel zwak. Soms heeft hij er last van en sommige geuren kan hij prima hebben. Dus koop ik heus wel eens een bloemetje en hebben we ook wel geurtjes op. We houden er wel rekening mee, zoveel als we kunnen.

Eigenlijk zijn mensen ook personen die geuren afgeven. Soms een geur van meeleven en begrip, soms ook een geur van liefdeloosheid en elkaar niet verdragen. Soms een geur van vergeven en naast de ander willen staan, soms een geur van egoïsme en diepe haat. Het is fijn om te merken als een ander rekening met jou houdt, het raakt je diep als een ander je prikkelt met zijn eigen gelijk.

Ontloop maar eens die geuren.

Dat lukt je waarschijnlijk niet. Hooguit kan je zelf ervoor zorgen dat je een geur verspreidt waarmee je de ander niet kwetst en kwijt raakt. Dat je geur een geur is van verdraagzaamheid en de ander willen vasthouden. Hoe verschillend je ook bent.

‘Dank u voor alle bloemengeuren…’ we zingen het gniffelend, maar ondertussen ben ik zeker heel erg dankbaar voor al die fijne geuren die er om mij heen zijn!

Daar loop ik graag dwars doorheen!

 

 

 

Advertenties

Met open armen!?

Tags

Jezus, kerk, kwetsbaar, open armen, teleurstelling

‘Met open armen word je ontvangen‘ zo schalt het door mijn woonkamer. Het is een mooi lied van Schrijvers voor gerechtigheid. ‘Welkom, welkom in Gods huis…..hier is het goed, hier mag je zijn….kom….hier ben je veilig, hier is rust.’ Flarden van teksten en ik zing ze gedachteloos mee.

Totdat ik ineens stil ben en het lied nogmaals beluister.

Hoe kwetsbaar kan je zijn? Hoe veilig is het eigenlijk in de kerk om je gevoelens te delen, je leven en je verleden? Hoe zichtbaar ben je? Word je gemist als je er niet bent? Als je nooit meer komt, wie zoekt je dan op?

Ik wil niet negatief zijn, die tijd ligt al ver achter mij. Ik weet hoeveel moed het mensen soms kost om dat tere punt in je leven bespreekbaar te maken. Dat ben ik steeds meer gaan waarderen, maar ik heb ook een periode gehad dat ik dat niet zag. Dan frustreerde het me als men erom heen praatte. Over je huis, tuin en auto was het makkelijker te praten dan over het verdriet en gemis dat ze ook wel zagen. Soms was er dat stukje veroordeling, onbedoeld, maar ik voelde het wel. Dan klapte ik dicht.

Hoezo open armen?

Ik kom het tegen bij mensen om me heen. In de gesprekken en ontmoetingen. Vaak is het de schreeuw en de roep: ‘Zie je mij wel? Mag ik er zijn? Gewoon zoals ik ben? Met mijn verdriet en zorgen, met mijn verleden en mijn karakter, met mijn gemis en mijn pijn?’

Ik herken het gevoel en het doet pijn als mensen aangeven dat ze dat missen in de kerk. Het raakt me als mensen daarom niet meer naar de kerk gaan of daarin drempels ervaren. Als mensen soms heel terecht aanwijzen wat de pijnpunten zijn.

Open armen.

Bij Jezus zijn open armen. Daar zijn we veilig, bij Hem mogen we schuilen. We mogen onze pijn bij Hem neerleggen. Huilen en rustig worden. Bij Jezus ben je altijd in beeld en word je stem gehoord. Al fluister je, Hij hoort je echt.

Het lied spoort je aan om dat wat Jezus ons leerde waar te maken, in je eigen leven en in de kerk. Met vallen en opstaan, dat zeker. Samen onderweg.

Met open armen!

 

 

Liedjes en geborgenheid.

Tags

geborgenheid, Liedjes, veilig, waarom?, Zegen

‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ zegt Marin tegen me. We hebben allebei een oortje in en luisteren naar de muziek op mijn telefoon. Een lied van troost en het verlangen dat God dichtbij wil zijn,  is te horen. ‘Dat heb ik net zo’ zeg ik tegen mijn jongste dochter. ‘Ja’ zegt ze eigenwijs ‘maar wij lijken ook op elkaar.’

Soms heb je die liedjes nodig. Soms vliegt het je zomaar aan. Is er onrust en voel je diep van binnen het verdriet. Zo zat ik gisteren ook in de kerk. Een mooie blijde kerkdienst, waarin zes jongeren voorin de kerk belijdenis deden van hun geloof. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost.

Ondertussen…

Soms heb je liedjes nodig om je veilig te voelen of om aangeraakt te worden. Zo zongen we het lied   Wees mijn verlangen

‘U als mijn Vader en ik als Uw kind, dat in Uw armen geborgenheid vindt’

Ik kon het niet zo goed meezingen. Om me heen kijkend zag ik zoveel mensen met verhalen van verdriet en zorg. Zoveel eenzaamheid, zoveel wat we van elkaar ook niet weten. Ik proef soms het vooroordeel en het onbegrip. Ik proef de verbinding, maar soms ook de afstand.  Geborgenheid? Kijk om je heen, verder dan de muren van de kerk. De wereld huilt. Weer een aanslag in Londen, een meisje van 14 vermist ……vermoord. Waarom?

Ik kon het even niet meezingen. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost. In het zwijgen, luisterde ik en ik slikte mijn tranen weg.

Soms heb je een liedje nodig. Adem in, adem uit. Want waar antwoorden op het waarom niet gegeven worden, kan je zelf wel dat stukje geborgenheid geven. In woorden, aandacht en daden, in de knipoog en de kaart. In zoveel kleine en grote gebaren mag je zelf een lichtje zijn in een wereld die huilt. Dat zongen we ook in deze kerkdienst. We zongen de jongeren toe en ook onszelf als gemeenteleden. Voor ieder persoonlijk de bede om zelf ook tot zegen te zijn voor de ander. Een plek waar het veilig is, geborgenheid voelbaar is.

Geborgenheid. Ik voelde het zo intens, samen met Marin op de bank. Haar hoofd op mijn schouder. Samen luisterend naar een liedje vol troost. ‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ ze zei het zo treffend.

Soms heb je een liedje nodig.

 

 

 

Vervolgde christenen

Tags

christenen, Vervolgde kerk

Van alles wat ik ben, ben ik vooral christen. Daar durf ik voor uit te komen, hoewel ik niet altijd zo moedig ben. In mijn blogs schrijf ik erover, maar ik twijfel wel eens over de toon. Hoe lezen niet christelijke collega’s mijn blogs? Wat zullen ze er wel niet van denken? Ik voel daarin wel eens een drempel.

Hier in Nederland mag ik christen zijn. Ik kan zondags naar de kerk gaan en het is geen probleem dat ik diverse Bijbels in de boekenkast heb staan. Natuurlijk heb ik als christen heel veel uit te leggen bij bepaalde onderwerpen en moet je vooroordelen soms wegnemen. Al met al kan ik hier in vrijheid christen zijn.

 

Zo onderweg naar Pasen, maar ook in de aanloop naar biddag, besef ik maar al te goed dat het een voorrecht is dat ik in vrijheid christen kan zijn. Wereldwijd worden er heel veel christenen vervolgd. Meestal haalt dat het nieuws niet. Mensen die niet openlijk over hun geloof mogen praten, die niet in een kerk elkaar kunnen ontmoeten, die geen Bijbel in hun bezit mogen hebben. In het geheim en in de stilte christen zijn.

Als je op de website kijkt van Open Doors kan je een lijst vinden van landen waar christenen vervolgd worden. Toen ik het bekeek, schrok ik daar van. Zoveel landen waar mensen niet in vrijheid christen kunnen zijn. Mensen die jarenlang in een gevangenis verblijven, die gemarteld worden, die ter dood veroordeeld worden. Waarom? Omdat ze christen zijn.

Ik voel me verbonden met christenen wereldwijd. Tegelijk kan ik me er geen voorstelling van maken hoe het is om als christen te leven in het geheim. Dat raakte me vandaag ineens.

Hoe groot is hun liefde en vertrouwen wel niet?  Zo groot, dat je zelfs wilt sterven voor de belijdenis dat je christen bent. Daarin zie ik het werk van de Heilige Geest, die dat geloof en die standvastigheid bij mensen in het hart geeft. De genade van Christus is zoveel groter dan het lijden, de ellende en zelfs groter dan de dood. Dat beseffen deze christenen waarschijnlijk meer dan ik.

Ik wil je vragen of je, juist ook in deze 40-dagen tijd, wil bidden voor al die christenen die vervolgd worden. Voor kracht en moed om vol te houden. Voor troost.  Voor christenen wereldwijd.

 

 

 

 

 

 

Goed genoeg?

Tags

genade, goed genoeg, Pasen, waardevol

Pasen maakt je verdrietig, haalt de onzekerheid bij jou naar boven. Sluimerend gevoel dat soms wakker wordt geschud. Het ‘Halleluja’ gevoel van anderen, maakt je schuldgevoel groter. Alsof je niet verwonderd kunt zijn, de dankbaarheid niet overheerst.

Als je het spoor van Pasen bewandelt, proef je juist je eigen kleinheid. Het maakt je stil, zo stil. Jezus die zijn lijdensweg afloopt, zo alleen en zo verlaten. Voor al die zonden en gebrokenheid in de wereld, voor alles wat kapot gemaakt is. Ook wat kapot is gemaakt bij jou, in jou, door jou.

Diep in je hart is je dankbaarheid zo groot, maar dat ligt verscholen achter een muur van schuldgevoel en onzekerheid. Ze kunnen wel zeggen dat Jezus ook voor jou is gestorven, maar in je gedachten kan je daar niet bij. Het is moeilijk om uit de schaduw van de schaamte te stappen. Het is moeilijk om te beseffen dat Jezus ook zijn armen uitstrekte voor jou. Hardnekkig en knagend gevoel dat je nooit goed genoeg zult zijn.

Nooit goed genoeg. Het is de echo in je gedachten, een terugkerend refrein in je leven. Nooit goed genoeg bij anderen, nooit goed genoeg bij God. Als Jezus in jouw gedachten de kinderen zegent, sta jij daar niet bij. Over het hoofd gezien, geen tijd, niet goed genoeg.

De weg naar Pasen is een tijd van bezinning, van stilte en eenvoud. Daar zoek je het juist in, maar waarom durf je dan niet op te kijken naar Jezus? Zie je niet dat Hij je waardevol vindt? Zo waardevol, zo mooi! Hij knielt zelfs voor je neer, om je voeten te wassen. Waar jij omlaag kijkt in je angst en schaamte, knielt Hij voor je neer. Hij kijkt je aan!

Hij stierf juist voor alles wat niet goed genoeg is. Hij stierf juist voor alles wat kapot geslagen is, gebroken, schuldig, zondig. Hij deed dat voor jou en mij! Ik hoop zo dat je dat mag ervaren. Dat je durft te kijken en durft te voelen. Jij bent zo waardevol!

Je hoeft niet goed genoeg te zijn. Zijn genade is voor jou genoeg.

 

 

Ruimte voor de twijfel.

Tags

kerk, Sara Kroos, twijfel

Aan het begin van mijn nachtdienst stond de tv aan, de herhaling van Pauw en Witteman. Mijn aandacht was er niet echt bij, totdat Sara Kroos aan het woord kwam. Ze vertelde over de diensten die ze houdt voor (on)gelovigen. Op en top cabaretière, dus dit alles is omhuld met enige luchtigheid. Ik zal hier niet helemaal uitleggen wat ze ervan vertelde, maar er was wel iets wat mij aan het denken zette.

Haar diensten staan open voor iedereen. Of je gelooft in God of niet. Hoe ze dat invult, daar kan je je mening over hebben. Ze vertelde echter dat ze ruimte wilde laten voor de twijfel. Veel gelovigen hebben pasklare antwoorden, zijn stellig in wat ze geloven. Hoeveel ruimte krijgt daarin de twijfelaar en de vragensteller?

Ruimte voor de twijfel. Het houdt mij de spiegel voor. Het toont ook het gevoel dat ik vaak heb ervaren in mijn eigen leven. Daar waar ik vragen stelde, kwamen de antwoorden die ik al kende. Als anderen iets beleefden en voelden en ik dat niet herkende, voelde ik me de spelbreker. Mag het niet altijd ideaal zijn? Mag het gevoel, de beleving gebroken zijn? Mag ik als gelovige ook mijn twijfel hebben? Is daar ruimte voor, ook in de kerk?

Het is niet mijn bedoeling om te wijzen naar de ander. Zelf betrap ik me er ook vaak op dat ik geneigd ben te praten over iets, terwijl je soms alleen maar hoeft te luisteren naar wat de ander zegt. Soms is het voldoende om de twijfel te benoemen en als het kan dat ook bij God neer te leggen in gebed. Ik heb ondervonden dat je soms ook het lef moet hebben om je kwetsbaar op te stellen. Om de schijn van zekerheid voor je gezicht weg te halen en te merken dat de ander zich daarin herkent of daar open voor staat. Ik ervaar het als een verademing als ik die ruimte krijg, als de ander niet wegloopt voor de scheurtjes, voor de belemmeringen die ik bespeur in mijn geloofsgroei.

Ruimte maken voor de twijfel. Dat is een zin die is blijven hangen. Ruimte maken voor dat wat nu nog niet ideaal is in ons leven. Ik hoop en bid dat we die veiligheid en geborgenheid mogen ervaren, juist ook in de kerk! Een kerk die daardoor open staat voor (on)gelovigen.