Ondersteunen

Tags

bidden, Luisteren, machteloos, ondersteunen, onvoorwaardelijk

Machteloos voel ik me soms. Ik zou willen dat ik meer kon doen voor de ander. We zeggen zo vaak in de kerk dat we ‘elkaars lasten’ dragen, maar ik kan heel veel moeiten en verdriet niet op mijn schouders nemen. Er zijn veel zorgen en problemen, waarbij je een luisterend oor kunt bieden of kan bidden met de ander. Dat zeker. Ziekte, zorgen en moeiten, het blijft iets wat je als naaste vaak niet kunt overnemen. Zelfs niet voor een deeltje. Dat voelt machteloos.

Ik moest denken aan Mozes. Alweer. Mozes die de staf opheft naar God, terwijl het volk Israël vecht tegen de vijand. (Exodus 17:8-16). Als de staf omhoog geheven was, won het volk. Liet Mozes de staf zakken, dan won de tegenstander. Mozes houdt de staf omhoog. De vermoeidheid slaat toe. Dan zijn daar ineens Aaron en Chur. Twee mannen die de taak en last van Mozes niet kunnen overnemen. Ze kunnen het wel lichter voor hem maken. Ze leggen een steen neer, waar Mozes op kan zitten. Wat ik het mooiste vind, is dat ze zijn armen ondersteunen. Daardoor konden Mozes’ armen opgeheven blijven.

Ik vind dat een treffend en sprekend beeld. Een taak of roeping kan jij als persoon op je nemen. Wat is het goed als er dan mensen om je heen zijn en staan, die je ondersteunen in de taak. Ziekte, moeiten, verdriet, mensen om je heen kunnen dat niet altijd van je wegnemen. Ze kunnen wel een schouder voor je zijn. Een schouder waar je op mag leunen, waar jij je hoofd mag neerleggen. Waarbij je mag huilen, mag praten, mag klagen.

Soms voelt het zo machteloos. Ik zou mijn armen breder willen uitstrekken en mijn schouders sterker voor de moeiten van anderen. Dat kan niet. Ik kan wel de ander ondersteunen, zodat de ander kan volhouden. Zodat de ander zich gehoord voelt en begrepen, woorden kan geven aan verdriet diep van binnen. Ik kan wel de handen vouwen, samen met de ander bidden.

Met je aanwezigheid een rustpunt zijn voor de ander. Op adem komen, ruimte om je hart te luchten.

Machteloos voelt het soms. Ik bid voor moed voor al die mensen die zoveel alleen moeten dragen. Ik bid dat we als omgeving daar oog voor hebben. Dat we zonder schroom er willen zijn voor de ander. Zonder vooroordeel, onvoorwaardelijk.

Ik pak je arm. Ik ondersteun je. Nee echt, je hoeft het niet alleen te doen. Wij staan om je heen. Waar we niet de zorgen kunnen overnemen, mag je wel op ons leunen. Blik omhoog, naar God gericht.

Tussen de laagjes…

Tags

diepgang, kwetsbaarheid, laagjes, onzekerheid, twijfel

Tussen de laagjes van mijn leven, zit de twijfel en de angst. Tussen alle zekerheden, neemt de onrust soms de overhand. Van de brokken die er blijven, naast alles wat er al is opgebouwd. Van de krassen op de muren en de houtworm in het hout.

Tussen de laagjes van mijn leven, zitten de vragen die er blijven en de zoektocht naar een doel. Van ambities die ik waar wil maken, maar ik weet niet of ik moedig genoeg ben. Van zorg die ik wil geven, maar mijn armen zijn niet lang genoeg. Niet sterk genoeg, of is dat een zwakke smoes?

Tussen de laagjes van mijn leven, knaagt de onzekerheid. Zo ineens als ik niet kan slapen, als mijn dag geen ritme kent. Van de afstand die er is, tussen mij en de spiegel.   In elke blik schuilt imperfectie, nooit goed genoeg. Van grijze stoeptegels die ik soms onder mijn voeten zie.

Tussen de laagjes van mijn leven, schuilen laagjes kwetsbaarheid. Ik laat ze met mijn woorden dansen, in de speling van taal ontdek je daar iets van. Zie je het meisje die wil dansen en zingen, die huppelend de tuin ontdekt. Met ogen dicht de wind langs haar nek laat glijden. Als een voelbare arm die om haar schouder ligt.

Tussen de laagjes van mijn  leven….soms bekruipt me dat ineens. Als ik ergens even naast mocht schuilen, als de ander mij een doorkijk gaf. Als ik naast de ander mag ontdekken dat het niet erg is, dat er laagjes mogen zijn. Laagjes in je blijdschap, maar ook laagjes in je verdriet. Dat het juist geen zwakte is om dat te tonen, maar dat het diepgang geeft.

Tussen de laagjes van mijn leven, ontdekken dat de arm om mijn schouder er nog altijd is.

 

 

Geluksmoment

Tags

geluksmoment, Puzzel, zorgen

Zondagmorgen, even koffiedrinken bij vrienden. Een puzzel van 1000 stukjes lag op de tafel. Een deel was al klaar, een ander deel lag op een hoopje ernaast. Een puzzel met heel veel gras, lucht en veel rode stukjes van de vuurtoren die erop stond. We hielpen mee, gezellig met elkaar rondom de tafel. Bovenaan was al een groot deel van het rode vlak gevuld, maar middenin mistte net één stukje.

Frustrerend is dat. Puzzels in je leven die je opgelost wil krijgen. Soms zijn ze makkelijk en herken je de patronen, volg je de lijnen en zie je ineens wat de juiste koers moet zijn. Er zijn ook puzzels die niet zomaar op te lossen zijn. Dan tuur je en kijk je en vind je het niet. Dan probeer je verschillende mogelijkheden, je draait en wikt en weegt om tot de conclusie te komen dat het alsnog niet past.

Wij tuurden ook. We keken naar de puzzelstukjes die enkel rood waren. We keken naar vorm en kleurschakering. Ineens hadden we het stukje. We legden het in het open vlak en ja hoor….hij pastte! ‘Geluksmomentje is dat’ zei de vriend. Inderdaad, zo voelde dat. Alsof dat deel van de puzzel nu eindelijk compleet was. Dat ene stukje maakte alles weer glad en strak.

Geluksmomentjes zijn er. Zelfs in periodes van zorgen en moeiten. Als alles een puzzel is en een kluwen aan problemen. Ergens schuilt een geluksmoment. Je hoeft het maar te pakken en te plaatsen binnen handbereik.

Puzzels kunnen ook onopgelost blijven. Soms verdwijnen stukjes. Dat is een gemis. De puzzel verliest dan iets van zijn schoonheid. Geluksmomentjes haperen wel eens. Als je enkel zwarte velden ziet, kan de zon wel stralen, maar dan zie je het niet.

Ik heb veel geluksmomenten om mij heen. In de knipoog en de lach, in de app en in gesproken woorden. In de armen en het gebed. In de pracht van de natuur, in mijn gezin en bij lieve vrienden. In de chocolademelk met slagroom, in de knuffel van een kind, in het samen even winkelen en in de zorg die ik mag geven in mijn werk.

Ja, dan zijn er best wel veel puzzels om op te lossen. Soms zie ik tussen al die stukjes van mijn leven, niet wat het juiste stukje is voor de zorg die er is. Totdat ineens een ander je iets aanreikt en het blijkt te passen.

Geluksmoment.

 

 

 

 

 

 

 

Dun wandje!

Tags

gevoel, muren, verbondenheid, vriendschap, wand

Het is maar een dun wandje tussen jouw gevoel en dat van mij. Ik hoef mijn oor maar te luisteren te leggen, of ik begrijp wat jij bedoelt. Soms wil ik spontaan een arm om je schouder leggen, omdat ik denk dat jij die kan gebruiken. Wonderlijk is dat. Ligt dat aan jou of toch aan mij? Met dat ik de vraag stel, weet ik het antwoord al.

Kijk, er zijn nog wel muren. Niet bij iedereen breek ik stenen af. Gelukkig niet! Soms voelt het nog zo veilig. Muren lijken wel stoer en sterk, maar ten diepste is het klein en donker, is het vooral onzekerheid. Mijn eindeloze gevecht tussen kwetsbaarheid en weerbaarheid. Herken je dat?

Nu muren wegvallen, voel ik ineens de warmte. Gewoon zomaar, zelfs als de zon niet schijnt. Warmte, op dat plekje naast je hart, soms ook middenin. Maar voel ook de hoosbuien en windvlagen van verdriet. Dat iets je zo intens kan raken, dat wist ik eigenlijk niet.

Dat muren zo dik kunnen zijn, besef ik pas nu. Veilig voor mezelf, afgeschermd voor de ander. Daarom zag ik de diepte vaak niet bij de ander. Zag ik ook mezelf niet goed.

Ruïne aan stenen. Een muur is te herkennen, maar er zijn vooral heel veel brokstukken. Wat heb ik gehuild om de puinhoop en mijn voeten schopten er geregeld tegenaan. Soms struikel ik er nog over, ik blijf  onhandig. Wil ze geregeld weer opstapelen, want die wand is soms te dun. Mijn huid is soms te dun. Dan wil ik alles dragen, alles oplossen, maar dat kan ik niet. Dat voel ik zo diep, dat gevoel is nieuw. Dat krijg je als je muren afbreekt…

Tussen mij en jou zit maar een dun wandje. Althans, als jij de ander bent voor wie ik mijn muurtje heb omgeschopt. Ik vind dat eng, ik merk aan alles dat het dan zo dichtbij komt. Zo kwetsbaar ook. Maar dat heb ik er wel voor over. Want ik voel me zoveel meer verbonden met de ander, als er alleen een wandje tussenin staat.

Ik hoef mijn oor maar te luisteren te leggen…mooi is dat!

 

Bijzondere vriendin

Tags

vriendin, vriendschap

Afgelopen zaterdag gezellig uit geweest met mijn vriendin. Deventer vormt daarbij een makkelijk trefpunt om elkaar te ontmoeten. Zonder de kinderen en echtgenoten, gewoon wij samen. Moment van bijpraten, van gezellig winkelen en dingen meemaken die wij alleen maar kunnen meemaken. Als afsluiting lekker eten bij ons favoriete restaurant.

We kennen elkaar bijna 22 jaar. We kwamen bij elkaar in de klas in Havo 4 en vanaf dag één is er een klik. Vanaf toen waren wij onafscheidelijk. Zelfs op de reünie van een paar jaar terug, herkenden veel leraren ons niet meteen. Tenzij we weer naast elkaar stonden, dan herkenden ze ons meteen.
Daarna samen de Hbo-v gedaan. We hebben in die periode in een groen schrift alles bijgehouden wat we meemaakten. Om de beurt schreven we de gebeurtenissen van een week op. Hilarische voorvallen, waar ik ook wel weer een blog vol over kan schrijven. Verdrietige momenten, waar ik tussen de regels door lees hoeveel we aan elkaar hadden.
Heel bijzonder boekje.

Nu zijn we getrouwd, hebben beiden een gezin van vier kinderen en beiden werkzaam in de zorg. Het is nu echt plannen met de agenda om elkaar te zien. Soms mis ik het wel dat ik niet zomaar even kan komen koffiedrinken. Dat de afstand maakt dat we elkaar minder kunnen zien.

Toch wordt de vriendschap er niet minder door. Dat bewijst een dag als zaterdag maar weer. We gaan verder waar we gebleven zijn.
We herkennen elkaars blik als we op een terras de mensen nakijken, we snappen de diepere betekenissen van verhalen die we vertellen. Onze gedachten, onze twijfels en ons geloof. Er is ruimte voor onbedaarlijk lachen en niet meer bijkomen. Er is ruimte voor stampvoeten en tranen. Ik hoef me niet anders voor te doen, ik hoef niet ideaal te zijn.
Dat is toch wat vriendschap is?

Ik ben blij met je, lieve vriendin van me!
Zo’n bijzondere vriendschap, zou ik iedereen gunnen.

En ja… ik ga misschien ook maar eens wat voorvallen beschrijven. In de hoop dat de lezer de humor er ook van in ziet. Ik beloof dat ik de erg gênante gebeurtenissen achterwege zal laten, er zijn dingen die we maar tussen ons moeten houden.

Time-out met taart

Vandaag met een vriendin koffie gedronken. Allebei zijn we op dit moment druk met van alles en nog wat. Goed om samen in de stad een time-out te hebben . Een time-out met taart. Het was te lekker om te laten staan.

Vandaag begint de veertigdagentijd. Tijd van stilstaan en op weg gaan naar Pasen. Om me heen hoor ik goede voornemens over hoe men die tijd wil invullen. Even geen tv aan ’s avonds, geen Facebook, geen koekjes en snoepjes. Mooie ideeën om de zogenaamde vastentijd zinvol te besteden.

Daar zat ik dan achter mijn brok vol calorieën. Ik had dan wel de slagroom afgeslagen, maar al met al staarde dit gebakje me overdadig aan.

‘Zitten we dan met ons gebak, terwijl vandaag de start is van de veertigdagentijd’ zei ik lachend terwijl ik het vorkje naar mijn mond bracht. ‘Nou, dat geldt dan mooi even niet voor ons’ antwoordde mijn vriendin direct. Zo heerlijk relativerend, want het was goed om hier te zitten achter onze kop koffie. Om ontspannen bij te kletsen, om de dagelijkse regeldingen een plek te geven. Je kunt in de vastentijd iets laten staan, maar ik dacht opeens dat je soms ook voor een onsje meer kunt gaan. Al was het maar om daar even de tijd voor te nemen. Voor de ander, voor jezelf.

Het was hooguit een uurtje, maar het was een waardevolle time-out. Een time-out met taart, dat lekker wel!