Tags

, , , , ,

Gisteren kocht ik bloemen, nadat ik uit mijn werk kwam. Het was een drukke dag geweest. Een dag vol overleggen en van alles wat er tussendoor kwam. Het voelde onaf, mijn hoofd was niet leeg. Na werktijd zou ik nog bloemen halen en brengen naar een collega. Dus fietste ik naar de dichtstbijzijnde bloemist, die handig op de route lag.

In de winkel keken een aantal mensen me opvallend glimlachend aan. Ik begreep dat niet helemaal, totdat ik zag dat zij onderdeel waren van een lange rij wachtende mensen, die het blijkbaar wel vermakelijk vonden om te zien hoe ik zou reageren. Zo leek het. Rozen, ik zag vooral véél rozen. Rozen én veldboeketten. Valentijnsdag. Lekker handig, Lydia!

Zucht.

Bij deze bloemist waren geen kant-en-klare boeketten, bedacht ik mij te laat. Hier werden ze ter plekke samengesteld en dat werd met een opvallend rustig tempo gedaan door twee medewerkers. Ik keek er met belangstelling naar. Eerst werd er een rondje langs de bloemen gelopen, werd alles zorgvuldig op kleur gezocht. Heel zorgzaam werd elke bloem uit de vaas gehaald, alsof het een teer en kostbaar object was. Vervolgens werden alle bloemen ergens op de achtergrond gerangschikt.

Wij als wachtenden amuseerden ons enigszins, omdat een klein meisje blij en vrolijk door de winkel rende. Elke keer als ze verder in de winkel verdween, liep vader er hard hollend achteraan. ‘Laat toch lekker’ dacht ik, maar dat was misschien wat te gemakkelijk gedacht en ik liet mijn gedachte los. Haar vrolijke gehuppel toverde glimlachen op de gezichten, onderbreking van ons ongeduld.

Als de medewerkster eindelijk met het boeket bij de balie kwam, verschenen er hoopvolle blikken op de gezichten, alsof ze dachten dat er nu schot in de zaak kwam. Helaas, dat was niet zo. Er werd heel creatief, maar traag, een touwtje om de stelen gestrikt en daarna werden de bloemen in een cellofaan gewikkeld. Niet één keer, nee twee keer. Voor alle Valentijns ook nog een witte met rode harten. Een sierlijk lintje aan de bovenkant…. en nu betalen? Nee, dan bleek de klant drie boeketten te willen en begon het hele proces opnieuw

Bijna hoorbaar gezucht in de rij.

Ineens doorbrak een jongeman de serene rust in de winkel. ‘Ik heb bloemen besteld, ze staan al klaar. Mag ik wel eerst?’ vroeg hij. ‘Ik moet mijn kinderen zo ophalen’ voegde hij er aan toe, terwijl hij op zijn horloge keek. Beweging en geschuifel in de groep. Een vrouw in een wit uniform durfde nu ook. ‘Ik heb alleen twee vaasjes en ik moet zo aan het werk. Die boeketten samenstellen kost het meeste tijd, dus kunnen wij niet even voor?’ en ze keek uiterst vriendelijk en hoopvol naar de oudere man die de volgende was in de rij. Meneer schudde echter resoluut zijn hoofd. ‘Nee, ik wacht al heel lang en ik ben gewoon aan de beurt’ zei hij daadkrachtig. Hij negeerde met opgeheven hoofd de geïrriteerde blikken van de jongeman en de vrouw in uniform en hij knikte vervolgens vriendelijk naar mij. Alsof hij trots was op zijn stelligheid.

Zou hij gezien hebben dat ik stiekem zat te genieten?

Op mijn telefoon verscheen een bericht van mijn dochter. ‘Mama hoe laat gaan we eten? Ik wil straks nog voetballen’. Ik glimlachte, dat duurde nog wel even. ‘Als jij nou alvast de groenten snijdt….’ tikte ik in. Inmiddels mocht de vader afrekenen, maar die rende alweer door de winkel achter zijn dochter aan.

Vertraging. Gezucht alom. Volop hoorbaar.

Ik begon het steeds leuker te vinden en keek inmiddels ook met leedvermaak naar nieuwe mensen die zich in de rij voegden. Je zag ze denken….

Na ruim een half uur was ik aan de beurt. Gek is dat, dat als je zelf aan de beurt bent, alles sneller lijkt te gaan. Voor ik het wist, stond ik bij mijn fiets. Met een boeket bloemen, een leeg hoofd en bij thuiskomst een dochter die druk bezig was met het snijden van de paprika’s.

Soms is wachten ook genieten. Zelfs in een lange rij met mensen en hollende vaders. Gewoon genieten tussen de rozen en de veldboeketten in.