‘Je gaat toch niet weg?’

Tags

loslaten, onzekerheid, weg, Weg gaan

‘Je gaat toch niet weg?’ en ik zie de teleurstelling op het gezicht van Marin. Niets is fijner dan dat ik er gewoon ’s avonds ben. Dat ik niet naar mijn werk hoef en dat ik niet naar een fractieoverleg hoef of welke afspraak dan ook.

‘Je gaat toch niet weg’?’ het raakt me als ik het zie in de ogen van mijn kinderen. Als ze ergens heengaan, iets gaan doen wat lastig voor ze is. Ik kan hun hand niet altijd vasthouden, er zijn momenten dat ze het echt alleen moeten doen. Laat ik ze los, maar het liefst zou ik ze met beide armen willen vasthouden.  ‘Hier, blijf maar dicht mij en ik blijf gewoon bij jou.’

‘Je gaat toch niet weg?’ ik lees die angst vaak in de ogen van de bewoners in het verpleeghuis waar ik werk. Als je ’s nachts even komt kijken, de dekens weer glad strijkt en ze probeert gerust te stellen. Moment van stilte, van geborgenheid. Met dat je opstaat, verbreek je de rust. Is alles weg, wat er net nog wel was. De angst die ineens weer voelbaar is. Dat je niet de hele tijd op de rand van hun bed zal zitten en de hand zal vasthouden in jouw hand. ‘Je gaat toch niet weg?’ maar je weet het antwoord al.

‘Je gaat toch niet weg?’

Een gevoel dat vandaag naar me toegezonden werd, gewoon door een blik, maar ik zag wel de angst. Ik had de neiging om maar te blijven, maar ik ging toch. Het voelde verdrietig, ook bij mezelf.

Was het een herinnering? Pijnpunt? Of was het een gevoel van falen en tekortschieten? Gevoel dat hoort bij loslaten? Ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Uiteraard viel het mee, was het allemaal gegaan zoals het moet. Met hobbels en drempels en een berg onzekerheid, dat wel. Soms moet je weggaan, om iemand ook zijn eigen weg te kunnen laten gaan. Maak maar fouten, maak een omweg en leer te vragen. Wees maar trots met de stappen vooruit, zelfs als het kleine stappen zijn.

‘Je gaat toch niet weg?’ soms is het een vraag waarop je enkel de bevestiging zoekt. Dat weten, dat diepe besef: ‘Straks, ben jij er weer!’

 

 

 

 

 

Advertenties

Begraafplaats

Tags

begraafplaats, dood, praten, sterven, wandelen

Marin wilde graag een keer wandelen over de begraafplaats. Dat kwam omdat er een tijd geleden iemand overleed, die ze kende. We hadden afgesproken dat we dat een keer gingen doen en dat we dan een bloem bij het graf gingen neerleggen. Tot op heden was dat nog niet gebeurd. Terwijl ik naar school fietste, langs de begraafplaats, dacht ik: ‘Vanmiddag ga ik met Marin wandelen over de begraafplaats.’

Bij de bloemist haalden we tien witte bloemen. Zo konden we ook een bloem leggen bij het graf van anderen die we kenden. Bij het graf van het zusje van een klasgenoot, bij de zus van vrienden, bij de opa van….zo gingen we samen op pad.

‘Zeg mama, hoe ga je eigenlijk in het graf? Ga je dan met een kist erin of word je er zo in gelegd? Is het graf heel diep?’ zo vroeg Marin honderduit. Ik legde het haar uit, we liepen samen in de zon. We hadden een mooi gesprek. De vogels floten, de bloesem aan de takken van de bomen bloeiden volop. We keken naar al die graven en wat las ik veel namen van mensen die ik had gekend. Bij sommigen stonden we stil en het bosje met bloemen raakte langzaam op.

Het graf van de persoon voor wie we kwamen, konden we niet vinden. Dus liepen we rustig door. Rij na rij.

Soms vinden mensen het heel moeilijk om te praten over de dood en over sterven. Daar rust wel eens een taboe op. Dat merk ik in mijn werk, maar ook bij mensen om mij heen. Praten over de dood kan heel kwetsbaar zijn. Het raakt iets aan waar je liever niet mee bezig wilt zijn. Sterven raakt aan gemis dat je zelf hebt gekend, of aan angst voor wat daarna zal zijn.

Juist daarom vond ik het bijzonder dat we daar vanmiddag samen heel mooi en onbevangen over konden praten. We hebben gepraat over sterven, over de kist en over hoe erg het is als je jong overlijdt. De graven van kinderen maakte indruk op haar, maar vervolgens liep ze ook weer vrolijk verder. De namen opnoemend die ze las op de zerken. Meisje in de zon, meisje op een begraafplaats. Het was zo’n vreemd contrast. Toch was het waardevol.

Toen we het bijna hadden opgegeven, was daar ineens het graf dat we zochten. De laatste bloem legden we neer.

‘Kom, we gaan naar huis’ zei ik.

‘Mama ik heb een hele mooie middag gehad’ zei Marin terwijl we wegfietsten. Een buitenstaander zou denken dat we ergens een ijsje hadden gegeten na schooltijd, maar nee….we hadden gewandeld over de begraafplaats. Gekeken, gepraat en volop stilgestaan.

 

 

Op expeditie

Tags

expeditie, genieten, kop in de zon, loslaten, natuur, ontdekken, wandelen

Zondag ging ik wandelen met Iris en Marin. Het mooie weer trok ons naar buiten. ‘We gaan op expeditie’ noemen we dat. Dat is gewoon op weg gaan. Lopen en weggetjes inslaan waar je het bestaan niet eens van kende. Om je heen kijken en mooie en grappige dingen ontdekken.

Op expeditie gaan is niet met je neus in de plattegrond zitten. Integendeel. Het is voortdurend stilstaan, op je hurken kijken naar de mieren en bloemen. Of met je hoofd in de wolken, zoekend naar de vogel die je hoort.

Tijdens onze wandeling, expeditie, kwamen we van alles tegen. Een horde hardlopers, want er was een marathon.  Dus we sloegen bijtijds een zijpad in. We aaiden een pony, zagen overal in de berm de krokussen en sneeuwklokjes. Kwamen een boom tegen met een vreemde bult op de stam. We zagen er een gezicht in. We aten een broodje op een omgevallen stam van een boom en Iris en Marin renden een weiland over. ‘Kop in de zon, wind door de haren!’

Soms moet je je gewoon even losmaken van alles waar je mee bezig bent. Je hoofd leegmaken en gewoon maar gaan. Weggetjes ontdekken in je leven, waar je nooit bij stil gestaan had. Herontdekken wat er op je pad voorbij komt, wat eigenlijk heel vertrouwd is, maar wat je nooit zo had bekeken.

Alles uitstippelen heeft voordelen. En toch….Je voortdurend blind staren op een route die gelopen moet worden, met je neus in de plattegrond, heeft ook iets krampachtigs. Dat altijd maar voorovergebogen lopen, je blik naar de grond. Dan gaan al die mooie verrassingen en verwondermomenten aan je voorbij. Het is zo heerlijk om dat los te laten, de zon je wangen te laten kleuren, te rennen als een kind. Vrij en ongedwongen. Blij zijn met de warme stralen en de bladeren die je hoort fluisteren in de wind.

Of valt je dat niet op?

Op expeditie gaan. Gaan waar de weg je voert. Soms ook een olifantenpaadje nemend, of een pad inslaan waar niemand een pad in ziet, maar het stiekem toch wel is. Schatten verzamelen en mooie herinneringen en gesprekken.

Verwonderen, bewonderen, genieten dus!

 

 

 

 

 

Woordjes leren en presteren

Tags

kwaliteiten, onzekerheid, presteren, waardevol zijn

Gisteren overhoorde ik Aron. Engelse woorden moest hij leren. Zahra zat in de kamer, manlief ook. Wat serieus begon, werd toch wel wat hilarisch. ‘Wool‘ zei ik en Aron keek me vreemd aan. ‘Whooooo?’ zei hij vragend. Alsof ik een spook nadeed! Manlief glimlachte. Zo ging ik dapper verder met overhoren. ‘Rug‘ vervolgde ik, wat trouwens kleed betekent. Nu moesten zowel Arnold als Zahra heel hard lachen. Blijkbaar werkt mijn uitspraak op de lachspieren.

Dat achtervolgt je dan een paar dagen. Eerst gisteravond en vanmorgen tijdens het ontbijt zei Zahra lachend: ‘Rug, he mama!’  In geschreven tekst kan de lezer mijn uitspraak natuurlijk niet horen, maar neem maar van mij aan dat ik dat niet heel Engels uitsprak. Hilariteit dus. Ik lach maar lekker mee en ik zit er ook niet mee. Ik weet wel waar ik goed in ben en waarin niet.

Dat lijkt deze week wel een beetje op de voorgrond te staan hier in huis. Ontdekken waar je goed in bent. Aron is bezig met de keuze van zijn vakkenpakket voor volgend jaar. In dat jonge puberbrein is dat best lastig te overzien. Wat vind je leuk en wat niet? Iris zit in groep acht en moet de keuze maken welk vervolgonderwijs ze gaat doen. Als de hormonen door je lichaam razen, de groeispurt ook best vermoeiend is, kan het zomaar lijken alsof alles gaat om resultaten en prestaties. Wie ben je zelf dan? Waar liggen je echte kwaliteiten? Is het erg als je ergens niet zo goed in bent?

In deze maatschappij lijken prestaties het belangrijkste te zijn. Ik moedig mijn kinderen inderdaad ook aan om hun best te doen, eruit te halen wat mogelijk is en te schitteren in dat wat ze juist goed kunnen. Zo kan de een beter rekenen en is de ander supergoed in spelling. Is het ene kind heel goed in zingen en de ander in toneelspelen. Haalt de ene hele hoge cijfers en knokt de ander om er een voldoende uit te halen. Dat is buitenkant en belangrijk, zeker weten. Het belangrijkste vind ik wie je bent binnenin. Wie je bent als mens.

Ontdekken waar je goed in bent, het kan best lastig zijn. Omgekeerd is het soms ook moeilijk om toe te geven dat je iets niet zo goed kan, of helemaal niet kan.

Ik geef maar eerlijk toe dat ik wel begrijp waarom ze moeten lachen om mijn uitspraak Engels. Toch komen ze altijd wel naar mij toe om zich te laten overhoren. Gewoon omdat ik daar wel goed in ben en eindeloos door ga tot alles er in zit. Eventueel met een ezelsbruggetje die ze nooit meer vergeten. Dat is me gisteren ook gelukt. Aron vergeet het woord ‘Rug’ nooit meer.

 

 

 

 

 

Apen en mensen

Tags

aapjes, apenheul, mensen kijken, spontaan

‘Hup opstaan, we gaan zo weg’ zeg ik op een mooie warme dag. De kinderen hebben al vakantie, op mijn vrije dag besluit ik om met ze op stap te gaan. ‘Gewoon even gek doen’ noem ik dat. Spontaan iets doen wat niemand verwacht. Ik hou er van.

We gingen met de trein naar de Apenheul. Snikheet, maar we besloten dat we daar niet over gingen klagen. Dat was ook niet nodig. Apen kijken is leuk. Zeker als ze los rondlopen. Marin, onze dierenvriend, haar ogen straalden bij zoveel mooie dieren om haar heen. Iris genoot ook, maar was toch wat onzeker als de apen te dichtbij kwamen.

Tot bijna sluitingstijd hebben we ons daar prima vermaakt. Dat kwam vooral omdat we aan het eind nog een hele lange tijd bij de doodshoofdaapjes hebben gezeten. De kinderen wilden graag dat er een aap op hun schouder kwam zitten.

‘Toe maar hoor, alle tijd’ zei ik vanaf mijn plekje waar ik zat. Zittend op een muurtje kon ik al die mooie aapjes zien, ondertussen mijn voeten rust gunnend en vooral kijkend naar al die mensen. Grappig hoe grote mensen zich ineens gaan gedragen. Hoe ze voordringen en geluiden produceren om de aap te verleiden bij hen te komen. Als ze de uitverkoren persoon zijn waar de aap even op wil plaatsnemen, moet er meteen een foto gemaakt worden. Een kind met een aap op de arm wordt door moeder in positie gebracht zodat ze het perfecte plaatje kan schieten. Een meisje zet het verschrikt op een brullen als een aap in haar buggy klimt.

Zo heb ik een tijdje op die muur gezeten. Ik had plezier om de aapjes, maar ook in al die mensen om me heen. Om het verliefde stelletje dat zo onopvallend mogelijk rondliep, steeds maar weer kwamen ze voorbij. Steeds azend op een aapje, dat helaas niet dichterbij kwam. Iris zat gezellig naast me. We keken naar Marin die maar bleef proberen, naar Aron die zijn arm moedig uitstrekte, naar Zahra die gewoon rustig en beheerst haar gang ging.

Ineens sprong er uit het niets een aapje voorbij en kwam rustig op mijn schoot zitten. twee zwarte pootjes op mijn witte broek. In een reflex aai ik zijn rug. Wat wil je ook als er ineens een levend knuffeldier zo vertederend dichtbij je is. Terwijl ik zijn zachte vacht aai, roept Zahra uit: ‘Je mag ze niet aaien!’ Verschrikt trek ik mijn hand terug. Blijkbaar is het tafereel grappig, de omstanders moeten lachen. Nu lachen ze om ons.

Het aapje sprong weer verder en belandde op Iris’ schoot. Hoewel ze het eng vond, bleef ze rustig zitten. Het was toch wel leuk en lief en lang niet zo eng als ze had gedacht. Al die mensen, inclusief Marin en Aron, hadden zo hun best gedaan en terwijl wij zeer lui en loom op een muurtje zaten, sprong het zomaar op onze schoot.

Gewoon spontaan. Ik hou er van.

Oudhollands vlechtwerk

Tags

geduld, oudhollands vlechtwerk, veters strikken

‘Oudhollands vlechtwerk’ noemde ik vandaag de veters van Marin, toen ik voor de zoveelste keer de knoop uit haar veters moest halen. En wat voor een knoop! Daar was werkelijk inzicht en geduld voor nodig. Geduld had ik natuurlijk niet, we stonden op het punt om naar de pianoles te gaan.

Veters strikken is een vak apart. Althans wel voor onze kinderen. De ene was daar wat sneller mee dan de ander, maar traag waren ze er zeker mee. Vaak haalden we uit gemak maar schoenen met klittenband, dan was het ook geen gedoe. Pedagogisch waarschijnlijk niet juist, maar ach elke ouder laat wel eens een steekje (of meerdere) vallen.

In die zin gaf ik het net zo snel op als Zahra. Toen ik haar op een bewuste morgen de vaardigheid van het strikken wilde aanleren, vlogen de schoenen uit pure frustratie door de kamer. Simpelweg omdat het haar niet meteen lukte. Voor de duidelijkheid: zij smeet ze door de kamer.

Onze kinderen waren laatbloeiers op het gebied van veters strikken. Ze hebben dan ook niet een strikdiploma in bezit. Toen ze eindelijk veters konden strikken, hadden ze groep 2 al ver achter zich gelaten. Het is heus wel goed gekomen. Inmiddels strikken ze hun veters, soms wat onbeholpen, maar strikken kunnen ze

Uiteindelijk pluk ik nu gewoon de vruchten van mijn eigen ongeduld. Van snel weg kunnen en dan maar zelf de veters strikken. Ik had Zahra natuurlijk die ochtend alle schoenen door de kamer moeten laten gooien en met eindeloos veel geduld de schoenen weer in een rijtje voor haar neer moeten zetten. Eindeloos voordoen en eindeloos moeten laten oefenen. Eindeloos de schoenen met gevaar voor eigen leven langs mijn hoofd moeten laten suizen. Eindeloos, eindeloos….

Dan was het vast en zeker sneller gelukt. Had ze in groep 1 haar strikdiploma aan de wand kunnen plakken. Als de veters dan niet goed waren gestrikt, had ik naar dat diploma kunnen wijzen: ‘kijk, je kunt het wel!’ Zo ging het echter niet. Mijn eigen strikdiploma heeft op die manier heel veel jaren aan de schrootjes van de keuken gehangen. Trots was ik er op, dat wel.

Met gemopper haal ik de veters uit de knoop. Priegelwerkje, maar het lukt. ‘Als je ooit een boot aan een paal moet binden, vaart ie bij jou niet weg!’ zeg ik een beetje flauw. Rollende ogen, maar ook een lach op het gezicht van Marin. Uiteindelijk moet je er maar iets positiefs van maken, zelfs van een ‘oudhollands vlechtwerk’.

Knoop is er uit. Na de pianoles gaan we naar voetbal. Mag ik weer veters strikken. Goed strak. Ja, ze kan het echt wel, maar als ze we daaraan gaan beginnen, dan blijft ze naar me toe rennen. Dus ja, ik doe het toch maar even zelf.

Druk, druk, druk

Tags

druk, genieten, rust

Druk is het. Leuke drukte hoor. De afgelopen tijd stond en staat vooral in het teken van de komende gemeenteraadsverkiezingen. Campagne voeren, social media bijwerken, fractieoverleg. Dat gaat dan naast het gezinsleven en mijn werk. Met de ene hand een persbericht maken en met de andere roeren in de pan. Een presentatie maken voor een spreekbeurt en ondertussen de was vouwen en de verhalen aanhoren van een puberende dochter. Zo fiets ik de dagen door….en het geeft niet.

Het geeft niet als je ook maar gewoon even op adem kunt komen

Gisteren na schooltijd ging ik met Marin naar de winkel. Een moment tussen een werkdag en de avondmaaltijd met daarna een overleg op school in. Nog ietwat duf van de nachtdiensten van het weekend ervoor, die ik niet helemaal had uitgeslapen omdat Aron mijn slaapkamer binnen stoof. ‘Oh lig je op bed?’ ‘Ja lieverd, ik had nachtdienst….’ ‘Ja maar, ik heb mijn teen gestoten en mijn nagel zit los’ ‘ Je wacht maar een uurtje’ zei ik wreed, omdat ik zo bruut uit mijn slaap was gehaald. Maar ja, ik sliep natuurlijk niet meer. Dus een uur laten zaten we samen bij de huisarts en werd een deel van die nagel verwijderd. Gaap.

Met die slaperige bui haalde ik Marin op van school en gingen we samen naar de winkel. ‘We gaan wat drinken op een terrasje’ zei ik. Verbazing alom. ‘Hoezo?’ zei Marin, die er wel zichtbaar zin in had. ‘Gewoon omdat de zon zo heerlijk schijnt’. Dus hebben we een uurtje niets gedaan. Zaten we samen op een terras en babbelden gezellig over van alles en nog wat.

Stilstaan. Adem in, adem uit. Ogen dicht en de wind langs je wangen voelen, de lente in de lucht voelen en opsnuiven. Nieuwe energie, frisse neus. Dat kan tussen al die momenten door. Op de fiets richting school, naar de voetbal en de muziekschool. (Ja, zo’n middag wordt het vandaag.)

Ik haalde Marin vanmiddag op van school. Ze zat heerlijk achterop omdat het vanmorgen behoorlijk mistig was en ik twijfelde over de verlichting op haar fiets. Zingend meisje achterop met tussendoor opmerkingen als: ‘Kijk mam, krokussen! Oh mam, ik zie een vlinder!’ Zon aan de hemel, blauwe lucht.

Ik voelde me rijk. Ik voelde me blij. Druk? Jazeker, maar dat past wel bij mij. In allerlei opzichten. Zoveel redenen ook om dankbaar te zijn. Dat er naast een volle agenda, ook zoveel rust mag zijn. Ook de rust om te genieten van de grote en de kleine dingen om mij heen. Zolang je dat maar blijft ontdekken en de tijd voor neemt, ren je niet zo snel jezelf voorbij.

 

‘Jij bent het gewend’

Tags

naaktslak, plas, poep, zorg

‘Mamaaaa, er zit een naaktslak in het voerbakje van Bas’ roept Marin mij luidkeels toe. Bas is Marins konijn, waar ze ook zelf voor moet zorgen. Uiteraard met hulp en zo nu en dan wat aansporing. Nu ligt er een naaktslak in zijn bakje en denk maar niet dat Marin die gaat weghalen.

‘Dussss?’ vraag ik plagend. Ik heb heus wel door wat haar bedoeling is. ‘Wil jij die weghalen?’ ze trekt er nog een extra vies gezicht bij als ze het vraagt. ‘Ik?’ en ik kijk mijn dochter plagend aan. ‘Ja, duh’ zegt ze ‘jij bent het gewend, jij doet bij je werk ook allemaal vieze dingen.’

Mijn kinderen denken aan poep en plas als ze aan mijn werk denken. Ze weten heus wel dat het verzorgen van mensen ook andere werkzaamheden met zich meebrengt, dat ik andere taken erbij doe, maar poep en plas zit er bij. Ik moet bewoners verschonen en verdrogen en daaraan denkend schijnt dat de grootste drempel voor hen te zijn om ooit in de zorg te gaan werken.

Mijn kinderen hebben een wat vertekend beeld van de zorg. Daar ben ik uiteraard zelf ook schuldig aan. Als ik over mijn werk vertel, vertel ik niet over de overleggen en de taakjes die ik doe achter de laptop. Nee, ik vertel graag over de onsmakelijke klusjes en de ietwat spannende of grappige gebeurtenissen. Misschien moet ik wel meer vertellen. Zorg is zoveel meer dan dat en poep-en plasverhalen zijn maar een klein onderdeel daarvan. Noodzakelijk, maar niet de kern van je zorg.

Eigenlijk net als bij het verzorgen van een konijn en dat is niet oneerbiedig bedoeld.  Het is niet alleen het geknuffel met je konijn, je moet het hokje ook schoonmaken, het beestje eten geven en blijkbaar ook een naaktslak verwijderen. Daardoor word je konijn niet minder lief, je konijn is gewoon je konijn. Voor Marin is Bas het liefste konijn van de wereld, ondanks alle keutels die er steeds weer zijn.

‘Ik doe niet alleen maar vieze werkjes hoor!’ verdedig ik mezelf. ‘Nee’ zegt Marin eigenwijs ‘maar je doet ze wel, dus jij bent het gewend.’ Met mijn blote handen pak ik voorzichtig de naaktslak op en leg hem op de grond. ‘Ieeeeuw’ hoor ik Marin zeggen. Ik was mijn handen af en kijk in haar mooie blauwe ogen: ‘Volgende keer doe je het maar lekker zelf!’

 

Daar is de zon!

Tags

God, schaduw, verdriet, zon, zorgen

‘Daar is de zon, maar hij ziet mij niet’ zei Zahra, iets te bijdehand. Ik had haar aangespoord om eens even buiten te gaan zitten. Dat deed ze. In de schaduw, op een stoel. ‘Kop in de zon’ zei ik, kijkend naar haar bleke snoetje. Lachend wees ze naar de zon, die bijna achter het huis schuil ging. ‘Daar is de zon, maar hij ziet me niet.’

Zo’n zin blijft bij mij hangen. Ik lach om haar humor en tegelijk kauw ik haar woorden na. Het raakt aan een gevoel dat ik herken. Op een andere manier, dat wel. Het doet me denken aan een ander meisje. Een meisje die ontzettend goed wist en geloofde dat God er was en is. Zo voelbaar in de schepping, de mensen om haar heen en ook voelbaar in het diepe gevoel van verlangen naar Zijn liefde.

Ze tuurde de hemel af als het donker was, maar ook als de zon scheen over de tuin. De grote tuin, waar ze zo vaak huppelend de bloemen bewonderde en de wormen op haar hand liet kronkelen. De tuin vol verrassingen, waar de zon eindeloos leek te schijnen, maar het grote huis ook een schaduw wierp over het gras, de paden en de walnotenboom.

Dat meisje was ik. Ik had het Zahra kunnen naspreken: ‘Daar is Hij, maar Hij ziet mij niet. Hij straalt liefde uit, over zoveel mensen, maar Hij vergeet mij!’ Bleeksnoetje met een brede lach, dartelend van steen op steen. Zolang je lacht, merkt niemand op dat je niet danst in de zon.

Soms zie je geen zon. Soms sta je bewust in de schaduw, soms merk je het zelf amper op. Wat kan je verlangen naar een handvol zonnestralen, een glimp van de zon, al is het maar voor even.

Dat diepe verlangen werd even aangeraakt door de zin van Zahra. Het haalde iets naar boven, waar ik erg lang mee geworsteld heb. Tegelijk heb ik mogen ontdekken, dat er meer is dan de schaduw van je zorgen en verdriet, van je schuldgevoel en onzekerheid….dat de zon ook mijn wangen kleurde en me helemaal omhelst. Er kunnen zoveel obstakels zijn. Huizen, bomen, zelfs wolken kunnen de zon verstoppen, maar de zon is er wel.

God is er. Altijd! Dat meisje van toen, maakt me heel verdrietig. Ik denk daar niet graag aan terug. Ik deed het toch heel even vandaag, maar wel met mijn hoofd in de zon! Volop!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De berg

Tags

Berg, genieten, vakantie, wensen

‘Ik wil zo graag een berg zien’ zei Zahra bijna dagelijks deze zomervakantie. Elk kind had zo de eigen wensen. Ze werden opgeschreven op een lijstje, de één nog creatiever dan de ander. Als een soort van goede fee heb ik diverse wensen ook laten uitkomen. Het varieerde van picknicken, schilderen, bezoek aan pretpark tot aan bioscoop, wokken, logeren, heel lang opblijven en een speurtocht in het centrum. Zahra maakte ook een lijstje, maar ze wilde het allerliefst een berg zien.

Natuurlijk wisten de kinderen wel dat echt niet alles kon. Picknicken en fietsen zijn simpele wensjes, maar al die dure uitjes…daar zat wel een grens aan. Daar kwam bij dat manlief doorwerkte en deze moeder geen rijbewijs heeft. Dat heeft soms zo zijn nadelen. Toch heb ik in mijn eigen vakantie heel veel kunnen doen. Ook veel met de kinderen apart. Waardevolle momenten.

De berg van Zahra was wel een dingetje. Zeker toen klasgenoten en vriendinnen foto’s doorstuurden van mooie bergen. ‘Ik wil zo graag een berg zien…..’ en spontaan hebben we op de valreep van mijn vakantie geregeld dat wij samen een berg gingen bekijken. De andere kinderen hadden logeeradresjes, hotel geboekt voor twee nachten, treinkaartjes uitgeprint.

Het was niet ver weg, Winterberg, maar wel een treinreis van ruim vier uur. Zahra keek steeds enthousiaster. De bergen hier waren wel anders dan Oostenrijk, maar dit was al mooi. Het werden mooie dagen. We hebben de wandeling gemaakt naar de top, maar ook de afdaling gemaakt naar beneden. We hebben de wijde omtrek volop kunnen zien, maar ook laag bij de grond het ijskoude water gevoeld.

Zo supertrots op Zahra. Wat heeft ze door de ziekte van Lyme de afgelopen jaren veel moeten inleveren aan energie en daardoor ook aan zoveel wat hoort bij een meisje van haar leeftijd. Nu de Lyme weg is, is ze hard bezig om weer conditie en weerstand op te bouwen. Ze wil niet dat het steeds over Lyme gaat of over hoe het met haar vermoeidheid gaat. Ze wil gewoon Zahra zijn, meisje van 14 jaar. (Deze blog mocht nog wel.)

‘Ik wil zo graag een berg zien….’ ze zei het bijna dagelijks. Nou, de berg is gevonden en ik voel het nog steeds aan mijn kuiten, maar ik ben blij dat we zijn gegaan. Zij genoot volop en ik met haar. Mooie afsluiting van mijn vakantie.

De kinderen hebben nog twee weken vakantie. Wie weet dat er nog enkele wensjes uit gaan komen. De berg is in ieder geval gevonden. Zahra kan nu voldaan zeggen: ‘Ik heb een berg gezien!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

r

rk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.