Kijk naar de bloemen!

Tags

bloemen, geduld, herstel, tuin, zorgen

‘Even wandelen door de hof’ zeg ik bijna elke ochtend. Ik open de tuindeur, snuif de buitenlucht op en wandel onze kleine tuin in naar het perk waar we bloemen hebben geplant. Menig tuinliefhebber zal ons bloemenperk een ratjetoe vinden, maar ik vind het mooi zo. Vol ongeduld kijk ik over Iris’ schouder mee naar de groei van haar zonnebloem, die ze in het kader van een schoolopdracht moest zaaien. Als een kind zo blij ben ik als het gezaaide boven de grond uitschiet, als knoppen uitkomen. Ik bewonder de bloemen.

Deze week kreeg ik een kaartje met een mooie foto van bloemen er op. Ze kwamen op een moment dat ik moe in de stoel zat. Beetje baalde dat ik stapjes terug moest doen in mijn herstel. De roze bloemen keken me aan en ik was geraakt door de tekst van het kaartje en door de moeite die ervoor genomen was. Ik kreeg van iemand anders een paar foto’s toegestuurd van een veld vol klaprozen. Die persoon had gewandeld en aan mij gedacht. Wetende dat ik van klaprozen houd. Klaprozen zijn bloemen die me raken in hun kwetsbaarheid. Ik vind ze mooi, misschien wel het allermooist.

Nogmaals werd ik deze week bepaald bij bloemen. ‘Lydia’ zei de persoon aan de andere kant van de lijn toen we het over mijn gebrek aan energie hadden ‘het is als een bloem in de knop, het heeft tijd nodig, maar dan ontvouwt hij zich en bloeit hij weer volop!’

Soms is het lastig om geduldig te zijn. Ben ik blij met stappen vooruit en huppel ik, terwijl stapvoets lopen beter is. Dan kom ik mezelf tegen. Herstel heeft tijd nodig, net als groei. Het duurt soms lang en ik maak me soms ook zorgen.

Het is mooi dat al die ‘bloemengroeten’ deze week zo om me heen waren, in welke vorm dan ook. Bloemen vertellen veel over Gods zorg. Zoals de tekst in Matteüs 6 in de Bijbel ook beschrijft. We leren daar te kijken naar de vogels én de bloemen. Als God al zoveel zorg en liefde steekt in de vogels en de bloemen, waarom dan niet voor jou? God weet wat jij en ik nodig hebben en Hij is erbij.

Dit gedeelte moedigt me ook aan te leven bij de dag. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last, aan zijn eigen zorgen. Elke dag mag je opnieuw de tuindeur opendoen, de lucht van Gods genade inademen en de dag beginnen met Hem. In bewondering en dankbaarheid. Op je knieën gaan en met hem delen wat je bezig houdt. In vertrouwen dat Hij het hoort, ziet en weet.

Ik tuur de hemel af, ik bid. Ik plant mijn vragen in de grond en wacht af. Vol ongeduld, dat wel. Ik zie de bloemen in ‘onze hof’ en hoor de aanmoediging in mijn hoofd: ‘Kijk naar de bloemen!’

Gods groet aan jou. Gods groet aan mij!

 

Wroeten

Tags

dromen, genieten, rust, tuin, wroeten

Ik heb in de tuin zitten wroeten, blote handen in het zwarte zand. Op mijn hurken, de zon op mijn rug.

Langzaam aan pak ik weer wat op, probeer ik meer in beweging te zijn. Eerst ging ik weer een blokje om lopen met Marin. Als je in het centrum woont, ben je niet zo snel buitenaf. Dus gingen we naar de oude begraafplaats bij ons om de hoek. Mooie oude bomen, gekromd en toch statig. Rododendrons in volle bloei, seringen langs het hek, bloemen die wat verwilderd over de graven heen groeien. Ik vind het allemaal even mooi. Ik geniet er samen met Marin van, ze huppelt over de paadjes.

Gisteren, ook weer samen met Marin, een klein stukje gefietst. In een lager tempo dan anders, maar het ging. Samen naar een tuincentrum, vlakbij. Daar hebben we plantjes uitgezocht voor de tuin. Onze tuin was een groene massa, maar er stond nog weinig moois te bloeien. Eigenlijk konden we niet zo goed kiezen, alle planten en bloemen zijn mooi. We kozen en namen zoveel mee als we op onze fietsen mee konden nemen.

Daar zat ik dan gisteren op mijn hurken. Handen zwart van het zand, blote voeten in het gras. Volop zon. Geen drang om haast te maken, ik had alle tijd. Op mijn gemakje de verdorde bladeren weggehaald tussen de planten, het perk onkruidvrij. De gekochte plantjes in de grond gedaan. De bolletjes in de grond gedrukt, netjes in een rij, tien centimeter afstand van elkaar.

Moe maar voldaan, bekeek ik het resultaat. Ik kan eindeloos kijken naar een tuin waar bloemen bloeien. De hommel bewonderen die zoemend om mij heen zoemt, de vlinder volgen in haar gefladder. Kijken naar de bladeren in de boom die wiebelen in de wind, alsof ze elkaar mooie woorden toefluisteren. Kijken naar een vogel, uitrustend op een omgekeerde emmer, het getjilp om me heen.

Gisteren zat ik in de tuin te wroeten, zoals het meisje van vroeger. Eindeloos wroetend in het zand. Ik was altijd op zoek naar schatten. Schatten waren de pissebedden onder een grijze steen, de wormen en de torren, de mieren op mijn hand. Onkruid wiedend zweefden mijn gedachten alle kanten op, ordende ik mijn hersenspinsels, stampte ik de grond aan. Gladgestreken zand.

Met de zon op mijn rug, voelde ik dat meisje naast me zitten. Ik omarmde haar. In haar gestuntel en haar dagdromen, in het eindeloos turen naar wat verder van haar af ligt. Onbereikbaar voor haar gevoel.

Stapvoets pak ik de draad weer op. Het is fijn om weer bezig te zijn. Tegelijk ook bang om straks weer hollend op weg te zijn, in de drukte, in de dingen die ik zo graag doe. De stilte nu leert me op de hurken te gaan. De wind te laten fluisteren en de tijd te koesteren en te hebben om elke bloem in me op te nemen, op te snuiven. Ik hoop dat ik die momenten kan vasthouden, daar tijd voor vrij maak. Tijd neem, om maar gewoon te kijken en te genieten, te huppelen over paadjes die er zijn.

Wroetend in de aarde, laag bij de grond en de zon op mijn rug was ik blij. Blij met haar.

De straat voor mij alleen

Tags

corona, coronavirus, gebed, rust, stilte

Onderweg naar huis, zondagmorgen na de nachtdienst. Het is stil op straat. Dat is meestal zo op zondagmorgen, dan is het rustiger dan doordeweeks. Nu is het echter heel stil. In het kwartier dat ik onderweg ben op de fiets, kom ik welgeteld een man tegen met een hond aan de lijn en één hardloper. Dat is het. De straten zijn uitgestorven.

Ik hoor een specht. Ik hoor heel veel vogels, waar ik geen namen bij kan bedenken. Ik ben geen vogelkenner. Ik snuif de geur op van bloesem, wat staat alles mooi in bloei. Ik geniet er stiekem van. Ik snuif de stilte op, de rust. De straat voor mij alleen, zo lijkt het. Alsof de vogels voor mij zingen, want verder is er niemand die ze lijkt te horen.

Zo rustig en stil op straat. Ik zou er eigenlijk volop van moeten genieten. Van stilte die er is en van diepe rust dat als een dekentje om me heen gewikkeld is. In de hectiek van alledag, kan ik zo genieten van stilte, van rust. Van momenten dat je tot rust komt, door de stilte en soms ook door een goed gesprek of door gebed.

Ik mag werken. Ik ervaar het als een voorrecht dat ik dat mag doen. Het is fijn om ook op die manier even onderweg te zijn. Die momenten op de fiets, kop in de zon en de wind langs je haren. Hét moment om al je gedachten te ordenen en het maar van je af te laten glijden. Met de wind mee zweven mijn gedachten, mijn gebeden, mijn vragen, mijn bewondering voor alles wat zo mooi geschapen is. Ze zweven en vinden hun weg omhoog.

Stilte en de vogels zingen hun lied.

Het voelt alsof de straat van mij is en een beetje voor de man met de hond en de hardloper die me vriendelijk groet. Ik ontwijk hem netjes, anderhalve meter ruimte. Het is alsof de bloemen naar mij wuiven, dat de bomen hun takken naar mij toe buigen. Het is alsof de rust mij wil verleiden om maar te vergeten welke zorgen er zijn, in welke tijd we momenteel leven, in de ban van een coronavirus. Het is alsof de vogels me met hun gezang mooie liedjes willen voorhouden en me dwingen af te stappen. Te luisteren met ogen dicht.

Dat doe ik ook. Bijna thuis, op de stoep. Net zoals vroeger, als het meisje in de grote tuin. Mijn hoofd buigen om de wind door de haren te voelen, te voelen langs mijn nek. Dat briesje, die windvlaag, alsof het een onzichtbare arm om mijn schouder is.

De stilte is er, de stilte in mijn straat en voor mijn huis. Ik hoop en bid dat het een stilte voor even is. Dat als ik weer eens naar huis toe fiets, moe van de nachtdienst, ik volop kan genieten van de bloemen, de bomen, de geluiden van de vogels en van de rust om me heen. Gewoon omdat het de rust van een hele normale zondagmorgen is.

Ik mis je (3)

Tags

ik mis je, rouw, sterfdag, sterven, trots, zus

Jij preekte, jij was de dominee. Weliswaar uit een telefoonboek, maar dat gaf niet, want je preekte uit je hoofd. Ik mocht wél de ouderling zijn en kreeg een handdruk bij de open haard. Ik luisterde met veel geduld naar je, met een knuffel op mijn schoot en een pop naast me op een stoel.

Jij was Eva, Eva in de tuin. Dus bleef er weinig anders over dan dat ik Adam was. Dat was ik dus ook maar. Met slippers van grote bladeren van een stuk onkruid uit de achtertuin aan onze voeten en een linnenrek bedekt met muffe dekens als een hutje in het gras. Een houten kratje met jouw theeservies en een kan vol limonade, een schoteltje met koekjes. Daar zaten we dan, vlakbij de walnotenboom, het ideale paradijs.

Je maakte toneelstukjes en je voerde ze op in de serre. Ik en jongste zus, we kregen ook een rol. Of het nu een hoofdrol was, of dat we als figurant fungeerden, dat maakte niet zoveel uit. We leerden de teksten uit ons hoofd en speelden vol passie met je mee. Drama’s achter schuifdeuren, verkleed en al.

Je maakte een lied bij de begrafenis van onze eerste krielkip. ‘Sjoekie, je bent nu dood….’ ik hoor het ons nog zo zingen. Als we zongen tijdens de afwas, kwamen de liederen vanzelf. Je zette in en we volgden en we wisten precies wie wat zong en wanneer. Meestal kreeg ik de tegenstem. Dat paste dan weer goed bij mij. We hebben als drie zussen heel wat afgezongen, dat waren gezellige momenten. Bij het horen van sommige liederen komt dat gevoel weer terug, maar ik zing niet meer de tegenstem.

Jij was de grote zus, in lengte overstijgend en zo vaak ook het voorbeeld van wat ik niet was. Wat vond ik het bijzonder als je met mij je verhalen deelde en gewoon maar uitsprak waar je mee zat. Wat kon je boos zijn, oprecht boos zijn. Ook boos zijn op mij, als ik dat schijnbaar niet was. Het over me heen liet gaan, zoals ik dat bij meer dingen deed. Dan hield je een kussen voor je en mocht ik stompen, maar ik sloeg nooit hard genoeg.

Ik mis je.

Ik had mijn verhalen met jou willen delen, wat ik toen nog voor me hield. Soms wil ik je zo graag nog iets vragen, even iets vertellen, even bij je huilen, even met je lachen. Soms zou ik even met je willen zingen, jij de eerste stem, ik de tweede.

Soms zou ik gewoon nog even tegen je willen zeggen hoe trots ik op jou was.

 

 

 

 

 

 

Boeken verslinden

Tags

bibliotheek, boeken, lezen

‘Als er geen schermpjes waren, hoe vermaakte jij je dan?’ vraagt Marin met veel verbazing in haar stem. Blijkbaar is het nog niet bij haar bekend dat dit in mijn jeugd anders was. ‘Nou Marin ik las heel veel, stapels boeken las ik’ en ze kijkt me verveeld aan. ‘Nou ja, en ik speelde met poppen (ook niets voor Marin) en ik heb heel veel gespeeld in de tuin. Ik bouwde hutten, ik schommelde, ik ging op zoek naar insecten en vlinders, ik vermaakte me altijd wel!’ Hutten bouwen lijkt haar ook wel wat, maar niet lekker achter een schermpje kunnen kruipen…

Ik vind het altijd wel bijzonder dat geen van onze vier kinderen een passie heeft voor lezen, zoals ik en mijn man dat wel hebben. Ze lezen heus wel eens een boek, de één wat meer dan de ander. ‘Jij bent ook wel héél extreem’ zegt Zahra dan ‘jij leest ziek veel.’ Dat vind ik zwaar overdreven. Al schuilt er wel een kern van waarheid in.

Als kind las ik veel. Stiekem in bed, las ik mijn boeken uit. Tijdens vakanties namen we stapels boeken mee en er werd een limiet gesteld, omdat het anders niet paste in de kofferbak. Heerlijk op een handdoek in de zon en dan lezen. Ik kom graag in boekwinkels, al is het maar om even te neuzen en de geur van boeken op te snuiven. Zoals ik ook graag even rondloop in de bibliotheek.

De bibliotheek is een plek waar ik als kind al graag kwam. De eerste bibliotheek waar ik heen ging was voor mijn gevoel niet zo groot. Ik heb er vooral herinneringen aan dat er op woensdagmiddagen werd voorgelezen en dat je daarna met elkaar aan een tafel een kleurplaat kleurde. Ze hadden themaweken en voor elk boek dat je gelezen had dat bij dat thema hoorde, kreeg je een stickertje of stempel op een kaart. Ik was trots als ik de kaart vol had.

Later verhuisde de bibliotheek naar een groter pand. Ik ging er vaak naar toe om te zoeken naar boeken. Op woensdagmiddagen na schooltijd, maar ook in de vakanties. Dan nam ik brood mee voor tussen de middag en was ik daar een aantal uren. Ik vond dat heerlijk. De rust, de hoekjes waar je in kleermakerszit op de grond zat en boeken doorlas.

Ik las meidenboeken, ik las detectives van Agatha Christie, ik heb gesmuld van ‘Joop ter Heul’ (Cissy van Marxveldt) en gelachen om ‘de Katjangs’ (J.B. Schuil), ik heb gehuild toen ik het laatste deel van de Goud-Elsje serie (M. de Lange-Praamsma) uithad en er dus geen volgende deel meer was. Op de middelbare school, vond ik het een feest om te ‘moeten’ lezen voor de literatuurlijst. ‘Boeken der kleine zielen’ (Louis Couperus) ging ter ontspanning mee op vakantie, naast de boeken van Olaf. J. de Landell, Jane Austen, de gezusters Brönte. Zo kan ik wel even doorgaan.

Ik was ook vaak te vinden in de hoek van de bibliotheek waar de geschiedenisboeken stonden. Dan las ik ineens alles over de Romanovs, of las ik boeken over koningin Victoria of tsaar Peter de Grote. Met name de boeken over de Tweede Wereldoorlog hadden mijn belangstelling. Nog steeds staan over dat onderwerp veel boeken in onze boekenkast. ‘Ben je daarover niet eens uitgelezen?’ vragen mijn kinderen dan. Tja dat denk ik zelf ook wel eens, totdat er weer een boek is….en dan wil ik het toch graag lezen.

Boeken brengen werelden dichterbij die je verwonderen, ontroeren, verbazen. Ik kan genieten van mooie zinnen, verhalen van mensen, zoektochten, humor en een verrassend einde van het boek. Een boek lezen is voor mij ontspannend en ik kom er eigenlijk te weinig aan toe. Soms ook niet, dan lees ik gewoon. Elke avond even, totdat het uitgelezen moet worden. Dat doen boeken.

Voor mijn kinderen is dat niet zo. Boeken verslinden ze niet, ze kauwen er op hun gemakje op.

Ik hoor het mezelf zeggen: ‘Als kind…..’ ik vertel hoe fijn ik lezen vroeger vond. ‘Ja maar mama’ zegt Aron adrem ‘in jouw tijd waren er nog geen schermpjes! Als jij die had gehad, zat je daar vast óók achter!’

 

 

Goed genoeg! (3)

Tags

goed genoeg, Ik, jij, onzekerheid, spiegel, twijfel

Je bent goed genoeg.

Je kijkt me aan en gelooft me niet, maar ik weet het zeker: ‘Jij bent goed genoeg!’ Hoe je tuurt naar wolken en vlinders, hoe je de wind in je handen vangt en je ogen sluit in de zon. Hoe je zoekt naar schelpen op het strand en het zand eraf veegt. Jouw blote voeten in de zee, kabbelende golven nemen je gedachten mee.

Het stormt soms, dat weet ik wel. Regendruppels op de ramen van je hart. Wie veegt ze weg? Het schuurt en soms slaat de twijfel toe. Word je onzeker van je eigen voetstappen en de zijwegen die je inslaat. Dromerig en onbewust sta je te vaak stil om te luisteren en te ontdekken dat het niet tevergeefs is. Dat het ook voor jou is.

Je bent goed genoeg.

Je hoeft niet in spiegel te kijken als je dat niet durft, je hoeft het diepe niet te ondergaan. Je mag schaduwen ontwijken, deuren sluiten en je weg zoeken tussen de stenen. Pak maar mijn hand, als je bang bent. Als je denkt dat je koppie onder gaat, ik houd je vast. Ik omarm je, voel je dat wel? Ik vang je op, zelfs dat!

Als stemmetjes in je hoofd dat tegenspreken, als die deken van warmte vergeten is, als het lijkt alsof iedereen wel doordraaft, hoe dan ook. Als de beelden niet vergeten zijn, het er zomaar even is, in een zin, een woord of een melodie. Een gedachte ver weg. Blijf vertrouwen dat je meer bent dan de scherven, dan de kreukels in het blad.

Dans maar, zing mooie zinnen, laat de regen maar stromen. Spring in de plassen, huppel op de puinhopen, breng de echo tot zwijgen. Kom tot rust in het gras.

Je bent goed genoeg!

Mijmeren

Tags

dagdromen, dromen, mijmeren, schommelen in gedachten

Mijmeren. Ik vind dat een mooi woord. Ik kan al mijmeren over het woord mijmeren. Dat doe ik nu maar niet. Mijmeren is voor mijn gevoel dat je gewoon je gedachten kan laten gaan. Dat je van de hak op de tak kan gaan en weer terug naar waar je ooit begon.

Mijmeren is dromen, dagdromen tot aan de horizon. Dat je met gesloten ogen ziet wat niemand anders ziet. Dat de werkelijkheid ver weg van je verwijderd is en dat je zweeft en schommelt in gedachten. Je hoofd leegmaken en de wind langs je nekhaar laten kriebelen. Een zacht briesje, als een arm om je schouder en de bevestiging dat het een zucht van liefde is.

Mijmeren op een bankje. Soms kan ik daar zo naar verlangen. Om de stilte zijn werk te laten doen, om de fluistering te horen in de bladeren van de bomen en het gekietel te voelen van gras tussen mijn tenen. Gewoon omdat het kan.

Dan mijmer ik. Geen tegenstemmen, geen echo van gevoel. Geen beelden die me dwingen om te buigen, geen spiegel van verontwaardiging. Geen geluiden die me afleiden, geen drempels die me laten struikelen, geen diepte waarin ik kopje onder ga.

Mijmerend komen al mijn gedachten samen, mijn vragen en mijn twijfels. Mijmerend zing ik van binnen, huppel ik onbevangen, dans ik op het ijs. Mijmerend is er rust, een diep vertrouwen, dat er gewoon altijd een rustpunt is. Soms heb ik dat bankje even nodig. In gedachten zit ik daar. Sluit mijn ogen, vouw mijn handen.

Ik zou wel willen mijmeren, een eindeloze mijmering lang.

 

 

 

Kerst en gevoel

Tags

gevoel, heimwee, kerst, verlangen

Het is net of er iets wordt aangeraakt, zo rond de tijd van Kerst. Als het donker is, als de dagen korter zijn. Het is net of er van binnen een snaar gaat trillen, die ik anders wel in bedwang heb. Getemd heb, tot en met.

Het is een vlammetje van verlangen, van een beetje heimwee waar ik geen woorden aan kan geven. Ik word er week van en ik loop er graag voor weg. Alsof ik in de lichtjes van de huizen weer even op mijn plek wordt gezet. Tussen de glinstering en de sterren, tussen het kaarslicht en spiegeling van mezelf.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Ik zou zo graag de herders willen volgen. Met ogen dicht het engelengezang in me willen opnemen, grootsheid van God. Ik zou mijn lege handen, eeltige handen, net als de herders willen vouwen. Lege handen, maar vol eerbied voor dat kindje in de kribbe. Voor de baby, die in zijn kleinheid óók mijn Verlosser is.

Het is een vlammetje van verlangen, van heimwee naar iets waar ik geen woorden aan geven. Van een stemmetje in mijn hoofd, mijn gevoel in duizend zinnen. Van mijn twijfels en mijn zorgen, van mijn blijdschap en diepe dankbaarheid, mijn verwondering en alles daar tussen in.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Hoe meer ik leer te kijken naar de kribbe, hoe meer ik dat gevoel herken. In de splinters en de rafels, in het stro en in de stank van de stal, van het bestaan. In de duisternis van het lijden, in het verdriet en in het gemis. Ik kan er machteloos naar kijken, met mijn armen geregeld volgestapeld met wierook, mirre en goud. Het is zo donker in de nacht, in deze wereld, bij mensen om mij heen.

Het is een vlammetje van verlangen, naar heimwee naar wat komt. Kerst is licht, is leven. Is de hoop die zichtbaar is. Is de ster die wijst naar boven, naar God die er echt wel is. Voor mij. Voor jou!

Kerst raakt aan mijn gevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik mis je 2

Tags

foto, gemis, zus

Gisteren gingen mijn moeder, zus en ik een dag op stap. Dat was een tijd terug al gepland en we hadden allemaal iets geregeld. Zo gingen we naar een escape-room, hebben we uitgebreid geluncht, gewinkeld, pannenkoeken gegeten en hebben we tussendoor een foto van ons drieën laten maken.

Het is een mooie en bijzondere foto geworden. Als ik er een dag later weer eens naar kijk, moet ik glimlachen en tegelijk spelen er zoveel andere gedachten door mijn hoofd. Het is bijzonder dat we hier zo met elkaar op staan. Met alle sporen die het verleden heeft nagelaten. Aan verwerken, aan gebeurtenissen een plek geven en verdriet uithuilen. Daar staan we dan en wat ben ik trots dat we daar zo staan. Niet omgewaaid, maar ieder met ons eigen verhaal, staan we naast elkaar.

Tegelijk is er ook de gebrokenheid. Hier staat geen compleet gezin. Je ziet de scheuren niet als je daar zo naast elkaar staat en glimlacht in de lens. Mijn moeder, zus en ik weten wel dat die er zijn. Bovenal missen we onze oudste zus en dochter. Dat voel je toch wel op zo’n dag.

We hadden een foto van haar meegenomen. Aan de fotograaf uitgelegd dat zij is overleden en dat we haar toch ook een plekje wilden geven. Dus ging ze met ons mee naar buiten, werd soms in onze handen meegedragen en soms werd ze even terzijde neergelegd of steunde ze tegen de takken van een struikje aan.

Toen we de foto’s ophaalden, was er verbazing. Waar was ze? Totdat we goed keken en haar ontwaarden tussen de struiken. We vielen stil. Dit was niet wat we verwacht hadden. De fotograaf legde uit dat hij haar niet heel prominent erbij wilde plaatsen, gewoon vanaf een afstand. Dit was niet helemaal wat wij in beeld hadden, maar toch was het ook wel mooi.

Soms voel je het gemis meer dan anders. Soms is het verdriet er ineens en soms wandel je er zomaar aan voorbij. Dat beeldt deze foto ook uit. Verdriet merk je soms niet op en gemis lijkt er niet te zijn als je glimlachend de zon in kijkt. Uiteraard is dat er wel en op momenten als gisteren komt dat dichterbij.

Wat was het fijn geweest als zij er gisteren bij was geweest.

Ik mis je.

 

Niet geschikt voor mij!

Tags

bril, eigenwijs, geschikt, lenzen, ongeschikt

Sinds kort draag ik lenzen. Proeflenzen. Dat valt in de categorie: ‘Niet geschikt voor mij!’ Die categorie is bij mij gevuld met onderwerpen als: ‘rijbewijs halen (na 30 lessen wist ik het zeker!), make-up op doen (het kriebelt, mascara zit geleidelijk aan op mijn kin), hardlopen (ik fiets al genoeg, ik heb immers geen rijbewijs), breien (halverwege zit alles in de war) etc.’

Ik heb wel een bril. Toen ik ooit rijlessen nam, moest ik wel. Die bril komt alleen tevoorschijn als ik tv kijk. Ik schaam me er namelijk een beetje voor. Dus neem ik voor lief dat ik wazig kijk in de verte. Ik zwaai wel eens terug naar mensen, zonder dat ik zie wie er naar me zwaaien. Ik zwaai ook wel eens naar mensen die, als ze dichterbij komen, totale vreemden voor me blijken te zijn.

Ik ken gelukkig heel veel psalmen en gezangen uit mijn hoofd, zodat ik aardig begrijp wat er op de beamer in de kerk geprojecteerd staat als we zingen. Met alle nieuwe liederen wordt dat lastiger, dan gok ik wel eens een mooi rijmwoord. Dat gaat niet altijd goed en dan kijkt één van mijn kinderen me lachend aan.

Lastig is het wel. Eigenwijs ook. Ik weet het. Dus ben ik toch naar de opticien gegaan. Met een zicht van 40% in de verte was het heel verstandig om een bril te dragen. Of lenzen. Ik koos voor het laatste. Dat moest ik toch kunnen? De stilzwijgende blikken die thuis onderling werden uitgewisseld, spraken boekdelen. Dat moedigde me nog meer aan om het toch te proberen.

Wat een drama! Die lens er in krijgen was lastig, maar eruit niet minder moeilijk. Dat vergt wat oefening. Toch kon ik zondag in de kerk alles kraakhelder zien op de beamer. Die lenzen werkten prima voor veraf….dichtbij werd een ander verhaal. Ineens werd lezen heel lastig. In de Bijbel zijn de letters heel klein en ik moest hem bijna richten op de nek van de kerkganger die voor me zat, om maar iets te kunnen lezen.

Dag twee van de proeflenzen begon ik te twijfelen of de ene lens wel goed zat. Zat de lens er eigenlijk wel in? Terwijl ik met mijn vinger voelde of ik hem eruit kreeg, zat ik alleen maar mijn eigen netvlies te irriteren. Dus daar was ik dan weer bij de opticien. Hij ging kijken en wist zeker dat ik lens verloren had. Had ik weer! ‘Ik voel hem wel!’ zei ik nog. Opticien ging nogmaals kijken met een kleurstof. Warempel, de lens zat er inderdaad nog en hij haalde hem eruit. Ik blij. Van korte duur, want door de kleurstof was de lens onbruikbaar. Er werden nieuwe proeflenzen besteld.

‘Ik dacht al dat het niets voor jou zou zijn!’ zei manlief lachend. Nee, dat dacht ik ook. Dan toch maar een bril? Poging twee van proeflenzen dragen, ging echter een stuk beter. Weliswaar had ik hoofdpijn en voelde ik me moe na een dag, had ik jeuk van de droge ogen, maar ik heb ze niet verloren.

Dapper ging ik vanmorgen weer naar de opticien voor controle. Ook weifelend. Want ja, veraf goed kijken is fijn, maar dichtbij alles kunnen lezen is ook wel prettig. Zeer geduldige opticien controleerde alles. Voor de droge ogen waren er wel andere soorten lenzen (weliswaar duurder) en tja…de sterkte. Ik moest er natuurlijk wel ontspannen doorheen kunnen kijken.

‘Lenzen had ik in de categorie ‘Niet geschikt voor mij’ moeten houden. Ik moet toch kunnen lezen, kunnen schrijven zonder dat ik Chinese tekens voor me zie? Moest ik nou werkelijk kiezen tussen veraf zien of dichtbij? Moest ik dan toch maar voor een bril gaan? Waar maak ik me druk om, brillen zijn hip en leuk en mooi. Waarom zou ik niet gewoon een bril dragen?’

Dat ging allemaal heel snel door mijn hoofd, terwijl opticien mijn ogen met een fel lampje bescheen en ik op zijn aanwijzen naar rechts en links moest kijken (wat ik in één keer goed deed! Ik moet namelijk ook altijd nadenken over wat links en rechts is). Hij hield een paar glaasjes voor mijn ogen, ik moest een tekst lezen. Hij krabbelde wat op een papiertje en mompelde binnensmonds.

‘Links doen we voor veraf, rechts maken we plus zodat je daarmee kan lezen’  doorbrak hij de serene rust in het kamertje. Ik wist niet dat het kon, maar mijn hartje maakte een sprongetje. Veraf kunnen kijken, dichtbij kunnen lezen. Er is nog hoop! Er worden nieuwe proeflenzen besteld, ik mag eerst weer uitproberen.

Mocht je me over een paar weken alsnog met een bril zien lopen, tja dan weet je het meteen: ‘Lenzen zijn niet geschikt voor Lydia.’