Kerst en gevoel

Tags

gevoel, heimwee, kerst, verlangen

Het is net of er iets wordt aangeraakt, zo rond de tijd van Kerst. Als het donker is, als de dagen korter zijn. Het is net of er van binnen een snaar gaat trillen, die ik anders wel in bedwang heb. Getemd heb, tot en met.

Het is een vlammetje van verlangen, van een beetje heimwee waar ik geen woorden aan kan geven. Ik word er week van en ik loop er graag voor weg. Alsof ik in de lichtjes van de huizen weer even op mijn plek wordt gezet. Tussen de glinstering en de sterren, tussen het kaarslicht en spiegeling van mezelf.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Ik zou zo graag de herders willen volgen. Met ogen dicht het engelengezang in me willen opnemen, grootsheid van God. Ik zou mijn lege handen, eeltige handen, net als de herders willen vouwen. Lege handen, maar vol eerbied voor dat kindje in de kribbe. Voor de baby, die in zijn kleinheid óók mijn Verlosser is.

Het is een vlammetje van verlangen, van heimwee naar iets waar ik geen woorden aan geven. Van een stemmetje in mijn hoofd, mijn gevoel in duizend zinnen. Van mijn twijfels en mijn zorgen, van mijn blijdschap en diepe dankbaarheid, mijn verwondering en alles daar tussen in.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Hoe meer ik leer te kijken naar de kribbe, hoe meer ik dat gevoel herken. In de splinters en de rafels, in het stro en in de stank van de stal, van het bestaan. In de duisternis van het lijden, in het verdriet en in het gemis. Ik kan er machteloos naar kijken, met mijn armen geregeld volgestapeld met wierook, mirre en goud. Het is zo donker in de nacht, in deze wereld, bij mensen om mij heen.

Het is een vlammetje van verlangen, naar heimwee naar wat komt. Kerst is licht, is leven. Is de hoop die zichtbaar is. Is de ster die wijst naar boven, naar God die er echt wel is. Voor mij. Voor jou!

Kerst raakt aan mijn gevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik mis je 2

Tags

foto, gemis, zus

Gisteren gingen mijn moeder, zus en ik een dag op stap. Dat was een tijd terug al gepland en we hadden allemaal iets geregeld. Zo gingen we naar een escape-room, hebben we uitgebreid geluncht, gewinkeld, pannenkoeken gegeten en hebben we tussendoor een foto van ons drieën laten maken.

Het is een mooie en bijzondere foto geworden. Als ik er een dag later weer eens naar kijk, moet ik glimlachen en tegelijk spelen er zoveel andere gedachten door mijn hoofd. Het is bijzonder dat we hier zo met elkaar op staan. Met alle sporen die het verleden heeft nagelaten. Aan verwerken, aan gebeurtenissen een plek geven en verdriet uithuilen. Daar staan we dan en wat ben ik trots dat we daar zo staan. Niet omgewaaid, maar ieder met ons eigen verhaal, staan we naast elkaar.

Tegelijk is er ook de gebrokenheid. Hier staat geen compleet gezin. Je ziet de scheuren niet als je daar zo naast elkaar staat en glimlacht in de lens. Mijn moeder, zus en ik weten wel dat die er zijn. Bovenal missen we onze oudste zus en dochter. Dat voel je toch wel op zo’n dag.

We hadden een foto van haar meegenomen. Aan de fotograaf uitgelegd dat zij is overleden en dat we haar toch ook een plekje wilden geven. Dus ging ze met ons mee naar buiten, werd soms in onze handen meegedragen en soms werd ze even terzijde neergelegd of steunde ze tegen de takken van een struikje aan.

Toen we de foto’s ophaalden, was er verbazing. Waar was ze? Totdat we goed keken en haar ontwaarden tussen de struiken. We vielen stil. Dit was niet wat we verwacht hadden. De fotograaf legde uit dat hij haar niet heel prominent erbij wilde plaatsen, gewoon vanaf een afstand. Dit was niet helemaal wat wij in beeld hadden, maar toch was het ook wel mooi.

Soms voel je het gemis meer dan anders. Soms is het verdriet er ineens en soms wandel je er zomaar aan voorbij. Dat beeldt deze foto ook uit. Verdriet merk je soms niet op en gemis lijkt er niet te zijn als je glimlachend de zon in kijkt. Uiteraard is dat er wel en op momenten als gisteren komt dat dichterbij.

Wat was het fijn geweest als zij er gisteren bij was geweest.

Ik mis je.

 

Niet geschikt voor mij!

Tags

bril, eigenwijs, geschikt, lenzen, ongeschikt

Sinds kort draag ik lenzen. Proeflenzen. Dat valt in de categorie: ‘Niet geschikt voor mij!’ Die categorie is bij mij gevuld met onderwerpen als: ‘rijbewijs halen (na 30 lessen wist ik het zeker!), make-up op doen (het kriebelt, mascara zit geleidelijk aan op mijn kin), hardlopen (ik fiets al genoeg, ik heb immers geen rijbewijs), breien (halverwege zit alles in de war) etc.’

Ik heb wel een bril. Toen ik ooit rijlessen nam, moest ik wel. Die bril komt alleen tevoorschijn als ik tv kijk. Ik schaam me er namelijk een beetje voor. Dus neem ik voor lief dat ik wazig kijk in de verte. Ik zwaai wel eens terug naar mensen, zonder dat ik zie wie er naar me zwaaien. Ik zwaai ook wel eens naar mensen die, als ze dichterbij komen, totale vreemden voor me blijken te zijn.

Ik ken gelukkig heel veel psalmen en gezangen uit mijn hoofd, zodat ik aardig begrijp wat er op de beamer in de kerk geprojecteerd staat als we zingen. Met alle nieuwe liederen wordt dat lastiger, dan gok ik wel eens een mooi rijmwoord. Dat gaat niet altijd goed en dan kijkt één van mijn kinderen me lachend aan.

Lastig is het wel. Eigenwijs ook. Ik weet het. Dus ben ik toch naar de opticien gegaan. Met een zicht van 40% in de verte was het heel verstandig om een bril te dragen. Of lenzen. Ik koos voor het laatste. Dat moest ik toch kunnen? De stilzwijgende blikken die thuis onderling werden uitgewisseld, spraken boekdelen. Dat moedigde me nog meer aan om het toch te proberen.

Wat een drama! Die lens er in krijgen was lastig, maar eruit niet minder moeilijk. Dat vergt wat oefening. Toch kon ik zondag in de kerk alles kraakhelder zien op de beamer. Die lenzen werkten prima voor veraf….dichtbij werd een ander verhaal. Ineens werd lezen heel lastig. In de Bijbel zijn de letters heel klein en ik moest hem bijna richten op de nek van de kerkganger die voor me zat, om maar iets te kunnen lezen.

Dag twee van de proeflenzen begon ik te twijfelen of de ene lens wel goed zat. Zat de lens er eigenlijk wel in? Terwijl ik met mijn vinger voelde of ik hem eruit kreeg, zat ik alleen maar mijn eigen netvlies te irriteren. Dus daar was ik dan weer bij de opticien. Hij ging kijken en wist zeker dat ik lens verloren had. Had ik weer! ‘Ik voel hem wel!’ zei ik nog. Opticien ging nogmaals kijken met een kleurstof. Warempel, de lens zat er inderdaad nog en hij haalde hem eruit. Ik blij. Van korte duur, want door de kleurstof was de lens onbruikbaar. Er werden nieuwe proeflenzen besteld.

‘Ik dacht al dat het niets voor jou zou zijn!’ zei manlief lachend. Nee, dat dacht ik ook. Dan toch maar een bril? Poging twee van proeflenzen dragen, ging echter een stuk beter. Weliswaar had ik hoofdpijn en voelde ik me moe na een dag, had ik jeuk van de droge ogen, maar ik heb ze niet verloren.

Dapper ging ik vanmorgen weer naar de opticien voor controle. Ook weifelend. Want ja, veraf goed kijken is fijn, maar dichtbij alles kunnen lezen is ook wel prettig. Zeer geduldige opticien controleerde alles. Voor de droge ogen waren er wel andere soorten lenzen (weliswaar duurder) en tja…de sterkte. Ik moest er natuurlijk wel ontspannen doorheen kunnen kijken.

‘Lenzen had ik in de categorie ‘Niet geschikt voor mij’ moeten houden. Ik moet toch kunnen lezen, kunnen schrijven zonder dat ik Chinese tekens voor me zie? Moest ik nou werkelijk kiezen tussen veraf zien of dichtbij? Moest ik dan toch maar voor een bril gaan? Waar maak ik me druk om, brillen zijn hip en leuk en mooi. Waarom zou ik niet gewoon een bril dragen?’

Dat ging allemaal heel snel door mijn hoofd, terwijl opticien mijn ogen met een fel lampje bescheen en ik op zijn aanwijzen naar rechts en links moest kijken (wat ik in één keer goed deed! Ik moet namelijk ook altijd nadenken over wat links en rechts is). Hij hield een paar glaasjes voor mijn ogen, ik moest een tekst lezen. Hij krabbelde wat op een papiertje en mompelde binnensmonds.

‘Links doen we voor veraf, rechts maken we plus zodat je daarmee kan lezen’  doorbrak hij de serene rust in het kamertje. Ik wist niet dat het kon, maar mijn hartje maakte een sprongetje. Veraf kunnen kijken, dichtbij kunnen lezen. Er is nog hoop! Er worden nieuwe proeflenzen besteld, ik mag eerst weer uitproberen.

Mocht je me over een paar weken alsnog met een bril zien lopen, tja dan weet je het meteen: ‘Lenzen zijn niet geschikt voor Lydia.’

Leegte

Soms is het leeg. Soms weet ik geen woorden te geven aan gevoel. Daar had ik deze week last van. Hoe kan je schrijven over leegte, als je dat niet ziet? Leegte is de holte in je hart. Een deukje of een gapend gat. Ik voel het bij de ander, maar nog sterker bij mezelf.

Leegte. De pijn van lijden, van zonde en ziekte en diep verdriet. Van gemis dat nooit meer goed komt, althans niet nu. Zie je het niet? Kijk je starend naar de grond, en kijk je nooit eens dieper in de ogen van de ander?

Ik wil niet stilstaan bij leegte. Leegte is er al genoeg geweest. Dat lege gevoel van binnen, waar geen plaats leek te zijn voor Gods liefde. Alsof alles donker was. Dat was verleden tijd, niet iets dat nu nog aan de orde is. Meer dan ooit ervaar ik de rust en de warmte die een plek in de leegte kreeg. Hart dat volstroomde met genade en vergeving, zo vol van blijdschap.

Deze week gewoon even niet. Deze week leek de leegte ineens weer een plekje te krijgen. Knagend gevoel van onbehagen. Dat fluisterende stemmetje dat me zegt dat het allemaal zo zinloos is. Zo waardeloos. Dat als het erop aan komt, de leegte altijd groter is.

Het zijn leugens. Leegte is een holte in je hart, een kier en soms een gapend gat. Voor wie het ziet legt daar zijn hand op, spreekt woorden van hoop en troost. Die luistert met zijn eigen hart en vult de leegte met gebed.

Maar mooier nog is dat leegte ook een opening kan zijn en een nieuw begin. ‘Ik ben de deur’ zegt Jezus in de Bijbel . Bij Hem kan je in en uit lopen, Hij is de toegang tot de Vader. Bij een open deur ervaar je leegte. Het is ook de uitnodiging om met al die leegte in je hart, klein of groot, naar Hem toe te gaan. Durf jij die drempel over te gaan?

Leegte kan er zijn. Soms is dat tergend diep. Soms ook een moment van stil verdriet. Wat een mooi gedeelte eigenlijk. Jezus wil ons leven niet vernietigen of uithollen, nee Hij wil het vullen. Vullen met het leven. En wat kijk ik uit naar het eeuwige leven, waar nooit meer leegte is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kuddedier

Tags

Herder, kerk, Kudde, kuddedier, mijmeren, schaap

Ik mijmer in het gras over de Herder en Zijn schapen. Hoe Hij ze leidt over de paden, de weilanden, de heide. Zo veilig en warm. Waarom zou je niet met de kudde willen meelopen? Waarom ga je als schaap zo snel je eigen gang?

De Herder blijft me raken. Diep verlangen om in Zijn buurt te mogen zijn. Vroeger dacht ik dat er voor mij misschien geen plekje was. Omdat ik simpelweg een beetje anders was. Ik had geen zachte vacht, geen mooi blaatgeluid en liep altijd uit de pas. Het was net of de Herder mij niet zag. Toch liep ik braaf mee, als een echt kuddedier. Niemand die daar iets geks in zag.

Waarom zou je niet meelopen met de Herder? Ik vraag het me zo af, terwijl sprietjes gras mijn gezicht kietelen.

Soms dwaal je zomaar weg, ver weg van de kudde. Is het gevoel van er niet bij horen te sterk. Het willen afzetten tegen alles wat volgzaam is. Tikkeltje eigenwijs, of toch te dromerig. Soms is het schuldgevoel te groot en besef je niet hoe groot de liefde van de Herder is. Gebrek aan vertrouwen, dat zelfs een donker pad wel te bewandelen is, omdat Hij je leidt.

Ik zie de Herder voor me. Zoekend naar dat ene schaap dat aan de wandel is. Verdwaald, verstrikt tussen de takken. Hij neemt het mee, in Zijn armen. Armen, die in mijn leven steeds meer zijn gaan aanvoelen als de armen van de Vader. Wat een wonder is dat!

Het is veilig bij de Herder, ik weet het zeker. Hij zoekt je, Hij roept je. Hij ziet je zo graag thuiskomen, ondanks alles wat er is misgegaan. In Zijn kudde is plaats voor jou en voor mij. Ook voor mij.

Ik mijmer in het gras. Ik zie mezelf. Met mijn vacht dat niet altijd zacht aanvoelt, mijn geblaat dat zo vaak te snel is en te hard. Ik zie mezelf lopen, beetje uit de maat.  Althans zo voelt het vaak. Toch voelt het meer en meer vertrouwd en veilig. Bij de Herder en de kudde. Steeds meer op mijn plek!

Ik mijmer en in gedachten loop ik niet alleen maar braaf mee. Nee, ik zie mezelf en ik maak zomaar een blij huppelsprongetje, zoals alleen een schaap dat kan!