Vingerhoedje vol

Tags

bitterheid, geluk, genade, tevreden, vingerhoedje vol, zelfmedelijden

In mijn blogs schrijf ik over mijn geloof en vertrouwen in God. Ik schrijf daarin ook over een stukje kwetsbaarheid dat er zeker ook is geweest. Lange tijd heb ik getwijfeld over Gods zorg voor mij. Ik wist wel dat Hij er was, daar haalde ik ook zeker troost uit. De hemel leek echter gesloten en ik was jaloers op mensen om mij heen die zo vol vertrouwen hun weg door het leven leken te gaan.

Ik zocht wel. Ik bad, voor mijn gevoel tegen een muur, maar ik vouwde mijn handen. Ik zocht zo naar Gods liefde en genade dat ik bij wijze van spreken een grote fles op tafel plaatste. ‘Toe dan maar, vult U het maar!’ Er werd echter niets gevuld, leegte bleef er. De fles was minimaal gevuld. Teleurstelling. Bevestiging voor mij dat God me niet hoorde.

Geen beker, zoals in psalm 23, die overstroomde. Er bleef onzekerheid en een ballast aan zorgen en pijn.

Dat is bitter. Daar word je als mens ook verbitterd van. Je wordt in je verbittering bevestigd, omdat er mensen zijn die niet door je muur van verdriet en pijn kunnen doorbreken of daarvoor weglopen. Ik geloof niet uit onwil, eerder uit onmacht. Bitter smaakt niet fijn.

‘Sluit de Bijbel maar voor even, ga God zoeken in de rust en in de stilte. In de natuur en in het loslaten van wat je jezelf oplegt, wat allemaal ‘moet’ in jouw leven met God’ zei iemand tegen me. Onbewust heb ik de flessen weggebracht. Die talloze flessen die ik maar bleef neerleggen, zodat Hij ze kon vullen.

Dat was het weghalen van mezelf uit het middelpunt met mijn ballast en mijn verdriet. Mijn pijn, mijn verbittering. Mijn zwelgen in zelfmedelijden. Dat was een stapje terugdoen en plaats maken voor Jezus. Uiteindelijk staat Hij in het middelpunt met Zijn lijden en sterven, ook voor mij.

Als je een stap terug doet, sta je naast anderen. Wie ben ik, om dan een fles op te houden? Ik zie jou en de ander, met het verdriet en de zorgen in je rugzak. Met je twijfel en je onzekerheid. Ik zie mensen die met vingerhoedjes vol, blij in het leven kunnen staan.

Gek is dat he? Dat je in een fles de leegte voelt. Dat het amper gevuld lijkt te zijn. Schenk je het over in een vingerhoedje, stroomt inderdaad je beker over.

God belooft ons zoveel. Hij vult ons echt. Hij heeft mij geleerd om niet te kijken naar anderen, want dat maakt jaloers, wantrouwig en bitter. Daar word je uiteindelijk niet gelukkig van. Geluk zit in het kijken naar wat Hij jou in handen legt. In je talenten en in je gaven, maar vooral in Zijn onuitputtelijke genade.

Tot aan de rand gevuld, kijk maar goed!

 

 

Advertenties

Regen en zolder

Tags

God zoeken, regen, verlangen, Zolder

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt. Dat is dan een klein gevoel van binnen, zomaar. Waar ik heimelijk om moet glimlachen, of waar ik stiekem een traan om laat. Soms vind ik het lastig om mijn gevoel te uiten, dat wat heel diep in mij zit.

Regendruppels op het dakraam en de zolder is weer terug. Geur van gras, van zwarte aarde, en ik schommel in de tijd. Heen en weer en dan weer terug. Soms is het er zomaar, in de grijze wolken en de wind die me te grazen heeft. Soms zijn het de klanken van muziek, herinnering aan tranen en een schreeuwend ongeduld.

Soms heb ik ineens heimwee naar het meisje die gewoon maar huppelde over de stenen. Dagelijks de drempels niet zag en struikelde tot vermoeiends toe. Die de bladeren liet vallen en de bloesem de wind in blies. Gehurkt onder de walnotenboom een eigen liedje zong. Voor de vlinders en de mieren, voor de libelle en de wormen. Meisje in de tuin, onbevangen, niet gehinderd door de tijd.

Soms kan ik niet zo goed  met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.

Luisterend naar de regen op het dakraam, was de zolder ineens dichtbij.

Wonderlijk genoeg niet als een herinnering aan de eindeloze blik omhoog, om God te zoeken en te vinden. Als een angstig turen of Hij mij wel ziet. Nee, in de regen die in druppels op mijn ramen kletterde, zag ik in de glinstering de wolken, de lucht. Was daar vooral het gevoel dat ik dus eigenlijk niet zo goed kan beschrijven.

Het was niet enkel heimwee, maar vooral een diep verlangen, dat ik steeds meer mag beseffen en merken hoe dichtbij de hemel eigenlijk is. Ook als het regent. Hoe dichtbij God er altijd is, ook voor mij.

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt.

 

 

 

 

 

Mosterdzaadje

Tags

geloof, koninkrijk van de hemel, mosterdzaadje, rouwen, sterven, stip aan de horizon, toekomst, vertrouwen

Deze week kwam sterven weer dichtbij. Bij vrienden, bij gemeenteleden van de kerk. Je probeert er te zijn voor de ander. Praktisch, maar ook met je troost en je aandacht.

Als je gelooft in God, is de troost in het leven dat er na de dood een leven bij God is. ‘Ze is thuis, ze is bij God, ze heeft het goed’ en ik hoor het mezelf zeggen. Ik geloof in die troost, maar het is soms ook de punt achter je meeleven. Want natuurlijk mis je de ander wel en is er een lege plek hier op aarde. In een gebroken leven, is er hoop en toekomst, zeker weten! Er is ook gemis en er mag ruimte zijn om te huilen en te rouwen.

Al pratende zeiden we tegen elkaar dat we dat geloven, van harte, maar dat het zo ontzettend groots is en bijna niet voor te stellen. Zo makkelijk spreken we dat uit, mooie volzinnen op een ansichtkaart. Toch is het niet te bevatten.

Thuis. Bij God. Dat is troostvol dichtbij, maar onbegrijpelijk ver weg.

Vanmorgen moest ik ineens denken aan dat mosterdzaadje waar Jezus het over had. Het is misschien een vreemde gedachtenkronkel van mij. Ik denk altijd als eerste dat het mosterdzaadje gaat om de vraag om een groter geloof. Dat klopt ook wel, want in Lucas 13:5-6 wordt dat ook zo beschreven. Je geloof lijkt misschien wel klein, maar als het gaat groeien… ‘ komt er een boom, waar vogeltjes in nestelen’ bedacht ik mij, maar ik las het niet in dit gedeelte. Dus speurde ik verder.

Ja hoor, in Matteus 13: 31-32 vertelt Jezus ook over dat mosterdzaadje. Het allerkleinste zaadje dat er is, maar als je het plant, groeit het uit tot de grootste onder de struiken (dus geen boom). Zo groot dat er vogels in gaan nestelen. Het viel me op dat het hier niet gaat om ons geloof, maar om de vergelijking met het koninkrijk van de hemel. Dat zaadje, dat koninkrijk, nam iemand mee en zaaide het in zijn akker. Dat bloeide uit tot een grote struik.

Ik vond dat mooi om te lezen. Het koninkrijk van de hemel, dat is dichterbij dan je denkt. Dat draag je nu al mee in je leven. Misschien moet je dat zaadje van geloof en vertrouwen nog oppakken of ontvangen, misschien draag je het wel in je broekzak mee. Klein aanwezig, een stipje aan de horizon. Als je het gaat zaaien, ook door de woorden van troost die je uitspreekt, gaat het groeien.

We mogen dat in geloof elkaar voorhouden. ‘Ze is thuis, ze is bij God.’ Niet als een punt achter al ons meeleven, maar als een komma waardoor we steeds meer gaan vertrouwen op die werkelijkheid.

Dan kunnen we, dwars door tranen heen, zeggen:

‘Ik mis je. Ik huil om je lege plek. Ik weet dat jij het goed hebt. Jij bent bij God, Thuis. Er komt een dag, dan zie ik je weer terug en daar verheug ik me nu al op!’

 

 

 

 

Op hoop van zegen?

Tags

dragen, op hoop van zegen, plank, vertrouwen, zeker weten

Ken je die oefening? Dat je jezelf als een plank achterover laat vallen en laat vangen door de persoon achter je? Ik kon dat niet zo goed, ik twijfelde altijd of de ander me niet liet vallen. Uiteraard niet expres, maar het zou zo maar kunnen dat het niet goed zou gaan. Ik was bezig met wat er allemaal mis kon gaan en luisterde niet naar de stem achter mij: ‘Ik vang je echt op, vertrouw me maar!’

Soms liet ik me toch vallen, netjes als een plank. Niet omdat ik durfde, maar omdat ik de ander niet wilde teleurstellen. Op hoop van zegen.

In mijn leven heb ik gemerkt dat ik ook zo vertrouwde op God. Ik kende de teksten en de woorden uit de Bijbel en natuurlijk vertrouwde ik op God. Ik zou nooit uit Zijn hand vallen, Hij is erbij en ik zong de woorden mee. Over mijn schouder keek ik achterom: ‘Was God er echt wel voor mij?’

Die twijfel is denk ik herkenbaar. Zeker als er moeilijke situaties zijn in je leven. Dan kan het voelen alsof je valt en er niemand is om je op te vangen. ‘Waar is God? Waarom laat Hij dit toe?’ Dan kunnen mensen om je heen wel zeggen dat je altijd op God kan vertrouwen en dat beaam je dan op dat moment misschien ook wel. Diep van binnen voelt het anders. Angst, twijfel, boosheid.

Ik had dat wel vaak zo. Ik had mijn eindeloze hoeveelheid vragen, ik zocht God, want ik wist dat Hij er was. Zag Hij mij wel? Ik zocht evenwicht en probeerde de balans te vinden op de draden van mijn leven. Ik wilde me als een plankje achterover laten vallen om maar zeker te zijn van de handen die me zouden vangen, maar eigenlijk durfde ik niet.

Zeggen dat je vertrouwt op God is iets anders dan het ook echt zo ervaren.

Al mijn capriolen ten spijt, ik hoef me bij God niet in balans te houden en ik hoef me niet achterover te laten vallen. Hij zal me zeker opvangen, maar sterker nog: Hij draagt mij al. Veilig en geborgen in de palm van Zijn hand.

Laat je maar dragen. Met alles wat je bezig houdt. Je verdriet en je zorgen, je rouw en je onzekerheid. Je boosheid en je twijfel, je angst voor wat er komen zal.

Ik wens je in al die omstandigheden toe dat je ondanks alles kan vertrouwen. Niet op hoop van zegen, maar op basis van hoop en zeker weten: ‘God draagt me en dan komt het goed. Hoe dan ook!’

 

 

 

Liefde is…

Tags

1 korintiers 13, liefde, spiegel

Gisteren was ik een beetje aan het mopperen tegen een collega. Niet over haar, maar over andere frustraties die je in je werk wel eens tegenkomt. Ook wel eens bij anderen.

Het was even stil.

Ik gaf maar eerlijk toe dat het niet zo liefdevol van me was. ‘Liefde…..’ en ik herhaalde in mijn eigen woorden wat zinnen uit 1 Korintiërs 13:4-6 Een tekst dat me aanspreekt en een spiegel is voor mijn eigen leven. Soms kijk ik er in en buig ik beschaamd mijn hoofd.

Dit gedeelte in de Bijbel is de stem die je richting geeft in de omgang met mensen. Geeft aan wat echte liefde voor je naaste is. In de liefde naar de ander moet je soms de minste willen zijn. Kwets je de ander niet met woorden of daden. Liefde is nooit jaloers op de ander. Integendeel. Liefde is geduldig, liefde heeft de wil om te vergeven.

Het is een mooie en diepe tekst. Een tekst om punt voor punt tot je in te laten werken. Een tekst die je als een meetlint langs je eigen leven kan leggen. Niet alleen om daarna beschaamd je hoofd te buigen, ook om van daaruit aangemoedigd te worden om zo met je naaste om te gaan. Liefdevol omzien naar de ander, ongeacht ras, geloof of geaardheid. Ongeacht meningsverschillen die er kunnen zijn.

Liefde is de ander waardevol laten zijn.

In de Bijbel lees ik graag die tekst uit Korintiërs. Spiegel voor mezelf, maar ook een afspiegeling van wie Jezus is en hoe hij op aarde omging met mensen. Hij heeft mensen lief, zo ontzettend lief. Zelfs als onze liefde onvolmaakt is, als we in deze gebroken wereld zo vaak struikelen over onze eigen woorden. God heeft de mensen lief!

Dat is genade. Dat is liefde!

Kortste dag

Tags

duisternis, Eeuwigheid, horizon, kerst, kortste dag, licht, onderweg, rouw, troost, verdriet, zorgen

Het is vandaag de kortste dag! Dat vind ik een mooie dag. Het zit tussen mijn oren, ik weet het. De dag zelf blijft uiteraard 24 uur, maar de tijd tussen zonsopgang en zonsondergang is vandaag het kortst. Dat houdt dus in dat na vandaag de tijd tussen die twee momenten alleen maar langer wordt. Langer licht dus. Heel geleidelijk, je merkt het bijna niet, maar toch…

De kortste dag. De dag dat we het meest in het donker zitten. Hier in huis maken we het knus door de kaarsjes aan te steken. Maar daar wordt het buiten niet minder donker van. Gezellig is het wel, zo tegen de kerstdagen aan. Persoonlijk houd ik meer van het voorjaar en ik vind het fijn als ik ’s morgens de vogels hoor zingen en de zon wat langer aan de hemel staat. Uitkijkend naar de lente, is de kortste dag een streep onder de donkerste dagen. Stapvoets gaan we weer richting het licht.

In deze periode zijn we vooral onderweg naar Kerst. Feest van Licht. Voor ons een feest waarbij we stil staan bij de geboorte van de Here Jezus. Als mens kwam Hij op aarde, om de gebrokenheid en de zonde van mensen op zich te nemen. Licht in de duisternis.

De moeiten en zorgen zijn er nog wel. We worden geconfronteerd met ziekte, met lijden. We rouwen, we huilen, we kunnen ons eenzaam en onbegrepen voelen. Er zijn oorlogen, aanslagen, er worden mensen vervolgd en uiteen gedreven. Er is zoveel haat, we oordelen en veroordelen, we zijn soms zo harteloos.

In ons eigen leven kan het heel donker zijn. Momenten, periodes en soms wel een leven lang. We hebben onze vragen over het waarom. ‘Waarom Here God? Waar bent U dan?’  Antwoorden heb ik niet. Ik weet wel dat God altijd bij ons is. Ook in de donkerste momenten van ons leven. Doordat Zijn zoon naar deze wereld kwam en voor al onze zonden is gestorven en is opgestaan, kunnen we bevrijd leven. Een leven met God.

We mogen bidden, praten met God. Vragen om kracht en moed, om vertrouwen, juist ook als we het heel moeilijk vinden om te (blijven) geloven. God wil bij mensen zijn, ook bij jou. Hij troost ons met Zijn belofte, want er is hoop!

We zijn op weg naar een nieuwe toekomst! Er is een stip aan de horizon, er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Daar zal geen pijn zijn en geen verdriet, geen haat en rouw, geen ziekte of dood. Elke nieuwe dag brengt ons dichterbij die toekomst. Als je nu leeft mét God, ook als het moeilijk is in je leven en alles donker is, mag je ook dan leven bij God. Dat is een hoopvolle boodschap, een teken van Gods liefde en trouw.

Vandaag is de kortste dag. Donker en regenachtig. Geleidelijk aan wordt het langer licht, onderweg naar het voorjaar. Elke dag zijn we óók onderweg naar een nieuwe toekomst. Een toekomst zonder duisternis, een toekomst die eeuwig is!

Ik wens jullie allemaal gezegende Kerstdagen toe.

 

‘Ga genieten!’

Tags

g.g, ga genieten!, natuur, oom

Tijdens de begrafenis van mijn oom hield een verpleegkundige van de zorginstelling waar mijn oom jaren had gewoond een toespraak. Hij vertelde o.a. dat mijn oom kon genieten van de natuur. Het liefst haalde hij boomstammen, mos en zand zijn kamer in om de sfeer van de Veluwe, waar hij veel van hield, te kunnen beleven in zijn eigen omgeving. Dat kan niet in een zorginstelling en dus moest alles weer worden opgeruimd.

Op een dag kwam de verpleegkundige bij hem langs. Mijn oom toonde hem een dopje van een shampoofles waar een bloemetje in gestoken was. Op zijn eigen manier zorgde hij er wel voor dat er iets te genieten was, in het verder toch wel moeilijke leven dat hij had. De verpleegkundige vertelde dat hij en mijn oom altijd afscheid namen met de woorden: ‘Ga genieten!’ In de loop van de tijd was dat afgekort met ‘G.G’. Mijn oom antwoordde standaard en met opgeheven vinger met: ‘Zekerrr!’

Als je dat in een dienst hoort over iemand, dan raakt dat. Genieten van een klein bloemetje, terwijl je eigenlijk de gehele Veluwe om je heen wil hebben. Genieten van kleine dingen en momenten, terwijl het leven zwaar is. ‘Ga genieten!’ en dat deed hij.

‘Ga genieten’ het is een mooie aanmoediging, maar je kan het niet zomaar roepen. Het is misplaatst om te zeggen in veel situaties. Als mensen rouwen, ziek zijn, depressief…in zoveel verdrietige situaties kan je dat niet zo zeggen. ‘Ga genieten’ is voor veel mensen een opgave, soms meer dan buitenstaanders begrijpen en soms lukt het gewoon niet om de lichtpuntjes te ontdekken, is het gemis te groot.

Toch wil ik het delen. Ik vind het bijzonder als je in het kwetsbare en gebroken leven van alledag, dwars door gemis en pijn heen, geraakt kan worden door een bloemetje in een dopje van een shampoofles. Als je gebukt gaat onder de last van het leven en toch hardop kan zeggen: ‘Ga genieten!’

‘Ga genieten’ is de aansporing aan jezelf en op sommige momenten ook de aanmoediging voor de ander. Het is de glinstering, die je plotseling kan ervaren, zelfs door vele tranen heen. Het is dat diepe gevoel van besef van wat echt waardevol is.

Nu is ons genieten nog onvolmaakt, maar straks bij God niet. Bij God is alles goed. Dat is nu nog een stipje aan de horizon, maar het is wel de troost waar ook mijn oom zich aan optrok.

‘Ga genieten’ wordt ‘genieten’. Zeker weten!

Rust

Tags

Gideon, rust, stampen, vertrouwen

Tijdens onze vakantie lazen we aan tafel uit het Bijbelboek Rechters. Een boek dat veel vertelt over het geduld van God en Zijn zorg. Na het verhaal over Debora was Gideon aan de beurt. Het zijn voor mij bekende verhalen. Ergens weet je al een beetje wat er komt en toch…toch werd ik geraakt door een zin.

Gideon zien we aan we het werk. Om te voorkomen dat de bezetter, de Midjanieten, het graan zien, stampt hij de tarwe fijn in de wijnpers. Ineens wordt Gideon aangesproken door een engel. ‘De Heer is met je’ zo begint de engel te spreken. Gideon reageert meteen: ‘Als je Heer ons dan bijstaat waarom overkomt ons dit dan allemaal?. Waar blijft Hij dan met zijn wonderbaarlijke daden waarover onze voorouders hebben verteld?….’ Zoveel jaren gaat het volk al gebukt onder de macht van een ander volk. Ze kennen zoveel moeiten, het is zo zwaar, hoezo is de Heer er?

In plaats van de engel spreekt de Heer dan tot Gideon. ‘Toon je moed en bevrijd Israel”. Zo verloopt het verhaal over Gideon ook.

Ik vond het zo herkenbaar. Dat je geraakt kan worden door de verhalen van anderen. Hoe ze ondanks moeiten en zorgen, de zorg van God hebben ervaren. Dat je anderen hoort vertellen over hun geloof in God en hoe ze daar kracht uit halen, maar dat je daar zelf zo weinig van kan merken. Dat het lijkt alsof je gebed de wanden van de hemel wel raken, maar niet binnendringen en terecht komen bij Hem. Dat is een machteloos gevoel. ‘Waar is God dan?’

Ik heb mijn vragen ook wel gehad en dat gevoel herken ik van Gideon. ‘Mooie verhalen van anderen, maar waar is Hij dan voor mij?’

God zet Gideon in voor Zijn bevrijdingsplan met Zijn volk. ‘Je hoeft niet bang te zijn’ zegt Hij tegen Gideon ‘je zult niet sterven.’ Dan maakt Gideon een altaar voor God en hij noemt die plek: ‘de Here geeft rust’.

Dat raakte me. Die zin in een voor mij overbekend verhaal. De Heer geeft rust. Dat staat er voordat de echte strijd losbarst en het leventje van Gideon ineens niet meer over tarwe en de dagelijkse beslommeringen gaat, maar over gevechten en strijd. Uiteindelijk volgt dan wel de bevrijding en de rust voor het volk Israël, maar daar gaat wel wat aan vooraf.

Gelukkig hoeven wij niet te strijden zoals Gideon, maar in je eigen leven kan er ook veel verdriet en zorgen zijn. Ziekte, het sterven van iemand waar je veel van houdt, zorgen om je kinderen, om je ouders, er kan zoveel zijn waar je onder gebukt gaat. Waar je al stampend mee rond kan lopen: ‘waar is God nu?’

God is er altijd. Ik heb mijn vragen wel, ik begrijp het waarom niet en ik sta vaak ook machteloos toe te kijken bij het verdriet en de zorgen van anderen. Het maakt me moedeloos, soms ook heel boos. Het helpt om dat ook maar gewoon in gebed bij God neer te leggen. Al hoor je de stem van God niet, al merk je Zijn aanwezigheid niet, dan toch maar blijven vertrouwen dat Hij bij je is.

Soms stamp ik nog wel eens, maar ik weet ook: ‘de Heer geeft rust’.

Ik bid voor je

Tags

biddag, bidden, onmacht

‘Ik bid voor je.’ Ik zeg het aan anderen, ik schrijf het in een berichtje in de app of op een kaart. Dat is zeker geen loze boodschap, want ik bid dan ook voor je. Zelfs als je niets met God hebt, vouw ik ook voor jou mijn handen.

‘Ik bid voor je’ ik dacht het deze week heel vaak bij omstandigheden van mensen om mij heen. Bij verlies door sterven en bij ziekte en behandelingen die men ondergaat. Soms is het wel heel moeilijk om dat zinnetje te zeggen. Het klinkt zo hol en leeg als bij anderen de grond onder hun voeten wegzakt.

Deze week viel mijn oog op een bericht op Facebook van iemand die ik volg en nog ken van een vorige baan. Ineens verscheen dat bericht van het sterven van haar kind. Zomaar, plotseling, 18 jaar. Wat moet je dan zeggen? Dan valt alles stil.

In de stilte bad ik toch. Legde mijn vragen bij God neer. ‘Waarom Here God? Waarom?’ Ik vroeg ook om troost en kracht en moed om verder te kunnen. Hoe kan je dan nog verder? Mijn menselijke vragen legde ik bij God neer.

‘Ik bid voor je’ ik wil het niet zeggen omdat ik niets anders weet te zeggen. Ik wil het niet als sluitstuk gebruiken van een heftig verhaal dat aan mij wordt verteld. Dat dit dan maar de troost is die ik aan de ander mee wil geven, omdat ik hoe dan ook met lege handen sta als de ander zoveel verdriet heeft. Oneindig veel verdriet.

Vandaag is het Biddag. Dat leert me juist dat ik mijn zorgen en mijn vragen bij God mag neerleggen. Handen gevouwen en vragen om Zijn zegen over je leven, je gezin en je werk. Bidden is praten met God. Daarin mag je ook je twijfels en je boosheid uiten, je onmacht, je gebrek aan moed en je verdriet.

Soms kan je niet meer doen dan stil zijn, als de ander zo intens verdrietig is. Soms zijn er geen troostende woorden, is een arm om de schouder genoeg. Bidden is dan niet het sluitstuk en ook niet bedoeld als schrale troost. Bidden is voor mij dat ik het deel met God en dat ik daarin kan vragen of Hij wil troosten, kracht wil geven, moed en uitkomst.

‘Ik bid voor je’ ik hoor het mezelf soms zeggen en soms durf ik het ook niet. Ik weet niet altijd hoe dat valt. Bidden kan ook in de stilte, bidden kan je altijd en overal. Bidden kan je voor de ander, zelfs als hij of zij dat zelf niet kan.

‘Ik bid voor je’

Kop in de zon, wind in de rug.

Tags

bidden, onbevangen, wind mee, zon

Kop in de zon, wind in de rug.

Meisje op een kinderfiets. Slingerend over de schelpenpaden door de duinen van Ameland. Hier was de rust en vrijheid, hier kon ik onbevangen kind zijn. Zorgeloze weken, waarin ruimte was om op pad te gaan. Vaak samen met mijn zussen erop uit ging. We bouwden hutten tussen de struiken, stapten af om bloemen te plukken, snoven de zeelucht op. Dat gevoel van ongekende vrijheid, van zoveel moois om mij heen en gewoon maar gaan en ontdekken….Ameland was voor mij, naast onze grote tuin, een klein stukje paradijs.

De zee altijd dichtbij. Golven hoog en soms ook heel bedaard. Geen besef van tijd, eindeloos je gedachten laten gaan en achterlaten op het strand. Met je zonverbrande rug de duinen inlopen en meer dan anders voelen dat God bij je is. Ook als de zee op de achtergrond komt, de branding niet zichtbaar is en er geen schelpenpad meer is die je uitnodigt om onbevangen op weg te gaan.

Kop in de zon en de wind in de rug.

Het ‘Ameland-gevoel’ is een gevoel van kleine momenten in de tijd. Momenten waar ik met heimwee aan terugdenk. Dat zorgeloze, dat vrije, dat diepe gevoel van alles kunnen loslaten. Dat gevoel is niet meer zo alledaags. Er is zoveel wat me bezig kan houden, wat me diep, heel diep kan raken. Zoveel waar ik druk mee ben en wat mijn energie vraagt en vergt.

Nee, het leven is niet altijd kop in de zon en de wind in de rug. Integendeel. Ik heb heel wat duwtjes nodig gehad om verder te kunnen komen, om door te trappen. Ik zie om me heen ook zoveel mensen die een duwtje nodig hebben. Ik zie jou. Ik gun je zo die kop in de zon en de wind in de rug. Moedeloos word ik vaak van zoveel verdriet en gemis.

Hoe harder het regent en hoe meer het stormt, hoe meer ik mijn ogen even sluit.

Stilte. Tijd nemen. In gedachten weer even op dat schelpenpad, blond meisje op een kinderfiets. Zingend, dromend de berm inrijdend en ontdekken dat er meer is dan dat. Gewoon maar stil zijn en je verwonderen. Je gedachten neerleggen in een persoonlijk gebed. Ultiem gevoel van loslaten van alles wat je te lang met je mee hebt gezeuld.

Ik stap weer op. God gaat mee. Ook in de tegenwind en de hagelbuien. In de storm en de mist, als je bijna niets meer ziet. Daar vertrouw ik op. Dat is een diep gevoel dat ik altijd met me meedraag en die zorgt dat ik ondanks alles onbevangen op weg kan gaan.

Kop in de zon, de wind in de rug.

Fiets je mee?