‘Ik ben er wel’

Tags

God, ik ben er wel, nabijheid

‘Ik ben er wel’ als een stem dichtbij, maar in nabijheid voelt het soms veraf. In het weten een zekerheid, in mijn hart wankelt het wel eens. Wiebelige steiger aan de waterkant. Waar ik de woorden laat spreken en de gedachten laat wegdrijven op het water. Koppie onder laat gaan, zoals de meerkoet voor mij doet. Hij komt weer boven en mijn gedachten zinken. Verdwijnen naar de bodem en wie vangt ze op?

Ik zie je wel. Ik zie je in de bomen aan de overkant. Ze lijken te zwaaien en ik onderdruk de neiging om terug te zwaaien. Ik groet ze in gedachten en ik bewonder de horizon. Voor zover ik er naar kan kijken, want de felle zon schijnt in mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen. Ik voel me moe, ik zou wel kunnen slapen, zo hier op deze steiger. Met gesloten ogen zie ik je niet.

‘Ik ben er wel’ en je roept me wakker in de ganzen die voorbij vliegen. Ik staar ze na in hun vlucht. Voorbij, ze vliegen voorbij. Ik zou ze mijn dromen willen meegeven, zodat ze sneller de hemel aanraken. Ze blijven hier, onaangeroerd. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Dat wil ik allemaal wel vragen, ik heb eindeloos veel vragen. Herhaling van vragen, van bevestiging zoeken en dan mezelf afvragen of je niet moe van me wordt.

‘Ik ben er wel’ het is de stem in mijn gedachten. De stem die me laat kijken naar de wolken, naar de bloemen in de berm. De regenworm, ja ook dat. Ik geniet er van. Als ik je ergens in zie, is het in alles wat er om me heen is. Ik zie het in de ogen, in de handen, in de schouders om me heen. Ik zie het in de handgeschreven krabbels en de berichten in de app. Ik zie je, ja ik zie je wel. In de wereld voor me, in dit schilderij, zie ik de penseelstreken en ik weet het zeker: dat ben jij.

Voor mij. Onder mij. Boven mij. Naast mij?

Wiebelige steiger. Met elke voetstap van wandelaars, wiebelt de steiger heen en weer. Ik trek mijn benen naar me toe, mijn kin op mijn knieën. Hoopje mens in de wereld van hier. Hoopje mens met haar lach en haar tranen. Met de stralen en de stromen, met de schouders eronder en de knieën gebogen.

Kom je naast me zitten? Mijn hoofd op je schouder, want ik ben moe. Moe van alles, moe van alle vragen, van alle gebeden. Moe van al dat turen, van zoeken in de zon.

‘Ik ben er wel’ stem in mijn gedachten. Ik sta op, loop de steiger af. Weg van het water. Ik ga naar huis. Ga je mee?

Kijk naar de bloemen!

Tags

bloemen, geduld, herstel, tuin, zorgen

‘Even wandelen door de hof’ zeg ik bijna elke ochtend. Ik open de tuindeur, snuif de buitenlucht op en wandel onze kleine tuin in naar het perk waar we bloemen hebben geplant. Menig tuinliefhebber zal ons bloemenperk een ratjetoe vinden, maar ik vind het mooi zo. Vol ongeduld kijk ik over Iris’ schouder mee naar de groei van haar zonnebloem, die ze in het kader van een schoolopdracht moest zaaien. Als een kind zo blij ben ik als het gezaaide boven de grond uitschiet, als knoppen uitkomen. Ik bewonder de bloemen.

Deze week kreeg ik een kaartje met een mooie foto van bloemen er op. Ze kwamen op een moment dat ik moe in de stoel zat. Beetje baalde dat ik stapjes terug moest doen in mijn herstel. De roze bloemen keken me aan en ik was geraakt door de tekst van het kaartje en door de moeite die ervoor genomen was. Ik kreeg van iemand anders een paar foto’s toegestuurd van een veld vol klaprozen. Die persoon had gewandeld en aan mij gedacht. Wetende dat ik van klaprozen houd. Klaprozen zijn bloemen die me raken in hun kwetsbaarheid. Ik vind ze mooi, misschien wel het allermooist.

Nogmaals werd ik deze week bepaald bij bloemen. ‘Lydia’ zei de persoon aan de andere kant van de lijn toen we het over mijn gebrek aan energie hadden ‘het is als een bloem in de knop, het heeft tijd nodig, maar dan ontvouwt hij zich en bloeit hij weer volop!’

Soms is het lastig om geduldig te zijn. Ben ik blij met stappen vooruit en huppel ik, terwijl stapvoets lopen beter is. Dan kom ik mezelf tegen. Herstel heeft tijd nodig, net als groei. Het duurt soms lang en ik maak me soms ook zorgen.

Het is mooi dat al die ‘bloemengroeten’ deze week zo om me heen waren, in welke vorm dan ook. Bloemen vertellen veel over Gods zorg. Zoals de tekst in Matteüs 6 in de Bijbel ook beschrijft. We leren daar te kijken naar de vogels én de bloemen. Als God al zoveel zorg en liefde steekt in de vogels en de bloemen, waarom dan niet voor jou? God weet wat jij en ik nodig hebben en Hij is erbij.

Dit gedeelte moedigt me ook aan te leven bij de dag. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last, aan zijn eigen zorgen. Elke dag mag je opnieuw de tuindeur opendoen, de lucht van Gods genade inademen en de dag beginnen met Hem. In bewondering en dankbaarheid. Op je knieën gaan en met hem delen wat je bezig houdt. In vertrouwen dat Hij het hoort, ziet en weet.

Ik tuur de hemel af, ik bid. Ik plant mijn vragen in de grond en wacht af. Vol ongeduld, dat wel. Ik zie de bloemen in ‘onze hof’ en hoor de aanmoediging in mijn hoofd: ‘Kijk naar de bloemen!’

Gods groet aan jou. Gods groet aan mij!

 

Veertigdagenpakket (slot!)

Tags

beleven, geven, Goede Vrijdag, leven, Pasen, veertigdagenpakket, veertigdagentijd

‘Vandaag begint de veertigdagentijd…’ zei ik vandaag tegen Marin. ‘Gaan we….’ en ik wist al wat ze wilde vragen. Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Eerlijk gezegd hangen er aan de binnenkant van de kast nog steeds een aantal briefjes die nog niet voldaan zijn. Tja. Ik heb toch weer veertig briefjes volgeschreven.

Ik vind het wel eens lastig om aan de veertigdagentijd invulling te geven. Daar schreef ik al eerder een blog over. Een paar jaar geleden begonnen we in ons gezin met een veertigdagenpakket en met wat aanpassingen was er zelfs een versie 2.0. Veertig briefjes, onderverdeeld in geven, leven en beleven. Elke avond na het eten trekt één van de kinderen een briefje.

Het is een leuke traditie geworden hier in huis. Ik hoop echter dat het waarden zijn die we los van de veertigdagentijd en van deze briefjes uitdragen aan onze kinderen. Dat ze ervaren dat het fijn is om te geven aan anderen en uit te delen zonder daar iets voor terug te willen krijgen. Delend van de rijkdom, van wat ze hebben of wat ze willen kopen voor de ander. Delend door waardering uit te spreken aan de ander, een compliment kunnen geven. Ik hoop dat ze merken dat het niet erg is om een keer wat te laten staan, moeite willen doen voor iets, tijd kunnen vrijmaken. Ik hoop ook dat ze leren ontvangen. Je handen openen, iets krijgen waar je volop van mag genieten. Dat ze kunnen genieten van wat de ander krijgt.

We zijn onderweg naar Goede Vrijdag en Pasen. Veertigdagentijd. Ik worstel er soms mee hoe we dat invullen en aandacht aan geven. Het is een tijd van stil zijn, rust zoeken en je laten verwonderen. Omhoog kijkend naar Christus, naar het lijden en naar het kruis. Stil staan bij het graf en bij de opstanding uit de dood. Het nieuwe leven. Geraakt worden door het evangelie van genade, genade dichtbij. Voor jou, voor mij.

Dat mag je elke dag uitdragen in je leven, in wat je uitdeelt aan anderen en je mag het beleven, ontvangen.

‘Laatste jaar, je zit nu in groep acht!’ zeg ik tegen Marin. Ze begrijpt het. Veertig gekleurde briefjes liggen klaar. Geven, Leven, Beleven. 

Ik geniet mee, op afstand en dichtbij.

 

Ik zie je wel!

Tags

gezien worden, Ik zie je wel

‘Ik zie je wel’ zei ik glimlachend terwijl ik fietsend voor haar uitweek. Ze liep het fietspad op, verdiept in haar mobiel. Ze keek niet op of om en schrok ineens op uit haar gedachten. Ze zag mij en ik week uit. ‘Ik zie je wel’ zei ik geruststellend en toen lachten we allebei.

Gezien worden. Dat er iemand is die je al ziet, terwijl jij in gedachten ergens anders bent. Dat de ander je opmerkt, vaart mindert, uitwijkt, voor je zorgt. ‘Ik zie je wel’  is de stem die je tot rust brengt, als je geschrokken wakker wordt uit je overpeinzingen, je beslommeringen van alledag.

‘Ik zie je wel’ is de stem die je wil horen als je het gevoel hebt dat het donker is. Als de zorgen je naar beneden laten staren. Als je zelf niet meer bidden kan, je niet meer weet wat je nog moet vragen. Als de dromen gedroomd zijn en de werkelijkheid als een muur voor je staat. Als de weg van de toekomst je onzeker maakt, als je op zoek bent naar warmte. Een schouder, een luisterend oor. ‘Ik zie je wel’ is de verbondenheid met de ander. De knipoog in de massa van mensen, speciaal voor jou!

‘Ik zie je wel’ ik zou het vaker moeten zeggen, ik zou het vaker moeten doen. Niet alleen aan de toevallige passant, maar ook aan de mensen om me heen. Soms is mijn blik troebel door mijn eigen momenten van tijd en rust, van wat mij bezig houdt. Troebel door tranen, door andere stemmen die me afleiden, woorden, zinnen en klanken.

Soms is het ook de zoektocht om zelf gezien te worden. Of juist niet, dan kijk ik naar de grond en stiekem ook weer niet. Dwars door mijn wimpers zoek ik de hemel af. Waar ik faal, waar ik schroom voel, waar ik tekort schiet, waar ik zoek….daar ziet God.

God ziet jou en mij. Zelfs als wij de moed niet hebben om te kijken, als we in gedachten wandelen door de dagen. Als we juichen en genieten, als we zuchten en als we klagen. Als we denken dat niemand ons ziet, ziet Hij ons wel. Hij ziet de twinkeling en de traan. Hij ziet de zorgen en de ziekte, Hij ziet de rouw. Hij raakt ons aan.

Ik kijk omhoog.

‘Ik zie je wel, zie jij mij ook?’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kerst en gevoel

Tags

gevoel, heimwee, kerst, verlangen

Het is net of er iets wordt aangeraakt, zo rond de tijd van Kerst. Als het donker is, als de dagen korter zijn. Het is net of er van binnen een snaar gaat trillen, die ik anders wel in bedwang heb. Getemd heb, tot en met.

Het is een vlammetje van verlangen, van een beetje heimwee waar ik geen woorden aan kan geven. Ik word er week van en ik loop er graag voor weg. Alsof ik in de lichtjes van de huizen weer even op mijn plek wordt gezet. Tussen de glinstering en de sterren, tussen het kaarslicht en spiegeling van mezelf.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Ik zou zo graag de herders willen volgen. Met ogen dicht het engelengezang in me willen opnemen, grootsheid van God. Ik zou mijn lege handen, eeltige handen, net als de herders willen vouwen. Lege handen, maar vol eerbied voor dat kindje in de kribbe. Voor de baby, die in zijn kleinheid óók mijn Verlosser is.

Het is een vlammetje van verlangen, van heimwee naar iets waar ik geen woorden aan geven. Van een stemmetje in mijn hoofd, mijn gevoel in duizend zinnen. Van mijn twijfels en mijn zorgen, van mijn blijdschap en diepe dankbaarheid, mijn verwondering en alles daar tussen in.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Hoe meer ik leer te kijken naar de kribbe, hoe meer ik dat gevoel herken. In de splinters en de rafels, in het stro en in de stank van de stal, van het bestaan. In de duisternis van het lijden, in het verdriet en in het gemis. Ik kan er machteloos naar kijken, met mijn armen geregeld volgestapeld met wierook, mirre en goud. Het is zo donker in de nacht, in deze wereld, bij mensen om mij heen.

Het is een vlammetje van verlangen, naar heimwee naar wat komt. Kerst is licht, is leven. Is de hoop die zichtbaar is. Is de ster die wijst naar boven, naar God die er echt wel is. Voor mij. Voor jou!

Kerst raakt aan mijn gevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!

 

 

 

Zo mooi ben je!

Tags

mooi mens, onzekerheid, schepper, spiegel, waardevol, Zo mooi

Zo mooi ben je!

Je bent geen korrel zand in een woestijn, geen ster in de oneindige ruimte. Zelfs als dat zo was, straal je je eigen schoonheid uit. Uniek en mooi, dat ben je. Geloof je dat?

Soms raakt de spiegeling je. Het liefst ontwijk je alles waar je jezelf in ziet. Waar is die onbevangen blik gebleven, die gewoon speels de winkelruit inkijkt? Of is dat er stiekem nooit geweest? Sloeg je altijd al ongemerkt je ogen neer? Grijze stenen onder je voeten, laag bij de grond. Grijs, zwart, grijs….

Kijk nou eens goed? Wat zie ik wat jij niet ziet?

Ik zie het in je ogen. De twijfel is er als ik het je zeg. Wegkijkend vertel je me dat je het allemaal niet zo ziet en voelt. Dat je het zo graag wil geloven, maar spiegelend aan anderen, schiet je steeds weer tekort. Net niet goed genoeg!

Misschien ontbreekt je de moed om te kijken. Durf je niet in de spiegel te bewonderen hoe mooi je bent gemaakt. Zullen we samen kijken? Jij en ik? Eerst veraf, tot we samen stappen maken, dichterbij. We kijken niet naar grijze haren, oneffenheden op de huid, wallen onder de ogen. We kijken naar wat dieper zit.

Ik zie de pijn, de barsten en de krassen. Ik zie de kleuren die vervaagden en ik hoor zelfs de geluiden die kleiner maakten en onzeker. Tranen in je hart en ik huil met je mee. Sommige scherven maken het beeld wazig en misschien blijft er altijd iets wat gebroken is.

Dwars door alle scheuren heen, zie ik jou. Zo mooi ben je, zo waardevol. Je lichaamstaal, je blik, verraadt wie jouw Schepper is. Wonderbaarlijk mooi gemaakt. In jou mag ik iets zien van een stukje werkelijkheid, dat echte schoonheid in je hart zit. In wie je bent, mooi mens!

Ik sla mijn ogen op, ik spiegel me aan jou. Niet grijs, zwart, grijs….maar helderblauw.

Zo mooi ben je!

 

 

 

 

 

 

Goed genoeg! (2)

Tags

geloof, goed genoeg, meisje, onzekerheid, vertrouwen

Mijn bed was een groot schip. Ik zag het voor me, met mijn ogen dicht. De dekens over me heen getrokken, veilig en vertrouwd met mijn knuffel in mijn armen. Mijn knuffel ging altijd mee. De golven waren voelbaar en de zolder verdween. Ik dreef met mijn schip op de grote zee. Ver weg, het maakte niet uit waarheen.

Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.

Mijn gedachten liet ik lopen en ik besprak de dag in een kinderlijk gebed:

‘Ik had een onvoldoende op mijn rekenwerk, ik had slordig geschreven, de meester had het even goed benadrukt met een rode pen. Ik praatte te onduidelijk, te snel en het figuurzagen was werkelijk een groot drama geweest. Ik was gevallen over de drempel, ik had mijn knie bezeerd. Ik had naar buiten zitten staren, had gedroomd over mooie verhalen, maar dromen mocht ik niet.’

‘Sorry God, ik ben vandaag niet goed genoeg geweest.’

Mijn schip drijft niet zo vaak meer op zee. Ik ben geen watermens, zo bleek. Beide voeten op het strand, wel zo veilig. Zand dat mijn tenen kriebelt, de wind langs mijn haren. Ik vind het fijn. Dan staar ik naar de golven en de horizon en drijven mijn gedachten weg. Mijn tranen en mijn zorgen, ik gooi ze neer en de golven komen en gaan. Nemen al mijn woorden en gebeden mee.

In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik.  Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’

Meisje toch!

Ik streel je wangen, ik pak je bij je schouders beet. Ik trek je naar me toe en troost je.

‘Kom maar, ik zorg wel voor je. Laat de zee maar vol lopen met je tranen, laat de wind je gebeden vangen. Laat de hemel blauw zijn, helder en zonovergoten. Laat de horizon verschijnen en kijk. Kijk je ogen uit!’

Ik kijk omhoog. Goed genoeg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vingerhoedje vol

Tags

bitterheid, geluk, genade, tevreden, vingerhoedje vol, zelfmedelijden

In mijn blogs schrijf ik over mijn geloof en vertrouwen in God. Ik schrijf daarin ook over een stukje kwetsbaarheid dat er zeker ook is geweest. Lange tijd heb ik getwijfeld over Gods zorg voor mij. Ik wist wel dat Hij er was, daar haalde ik ook zeker troost uit. De hemel leek echter gesloten en ik was jaloers op mensen om mij heen die zo vol vertrouwen hun weg door het leven leken te gaan.

Ik zocht wel. Ik bad, voor mijn gevoel tegen een muur, maar ik vouwde mijn handen. Ik zocht zo naar Gods liefde en genade dat ik bij wijze van spreken een grote fles op tafel plaatste. ‘Toe dan maar, vult U het maar!’ Er werd echter niets gevuld, leegte bleef er. De fles was minimaal gevuld. Teleurstelling. Bevestiging voor mij dat God me niet hoorde.

Geen beker, zoals in psalm 23, die overstroomde. Er bleef onzekerheid en een ballast aan zorgen en pijn.

Dat is bitter. Daar word je als mens ook verbitterd van. Je wordt in je verbittering bevestigd, omdat er mensen zijn die niet door je muur van verdriet en pijn kunnen doorbreken of daarvoor weglopen. Ik geloof niet uit onwil, eerder uit onmacht. Bitter smaakt niet fijn.

‘Sluit de Bijbel maar voor even, ga God zoeken in de rust en in de stilte. In de natuur en in het loslaten van wat je jezelf oplegt, wat allemaal ‘moet’ in jouw leven met God’ zei iemand tegen me. Onbewust heb ik de flessen weggebracht. Die talloze flessen die ik maar bleef neerleggen, zodat Hij ze kon vullen.

Dat was het weghalen van mezelf uit het middelpunt met mijn ballast en mijn verdriet. Mijn pijn, mijn verbittering. Mijn zwelgen in zelfmedelijden. Dat was een stapje terugdoen en plaats maken voor Jezus. Uiteindelijk staat Hij in het middelpunt met Zijn lijden en sterven, ook voor mij.

Als je een stap terug doet, sta je naast anderen. Wie ben ik, om dan een fles op te houden? Ik zie jou en de ander, met het verdriet en de zorgen in je rugzak. Met je twijfel en je onzekerheid. Ik zie mensen die met vingerhoedjes vol, blij in het leven kunnen staan.

Gek is dat he? Dat je in een fles de leegte voelt. Dat het amper gevuld lijkt te zijn. Schenk je het over in een vingerhoedje, stroomt inderdaad je beker over.

God belooft ons zoveel. Hij vult ons echt. Hij heeft mij geleerd om niet te kijken naar anderen, want dat maakt jaloers, wantrouwig en bitter. Daar word je uiteindelijk niet gelukkig van. Geluk zit in het kijken naar wat Hij jou in handen legt. In je talenten en in je gaven, maar vooral in Zijn onuitputtelijke genade.

Tot aan de rand gevuld, kijk maar goed!

 

 

Regen en zolder

Tags

God zoeken, regen, verlangen, Zolder

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt. Dat is dan een klein gevoel van binnen, zomaar. Waar ik heimelijk om moet glimlachen, of waar ik stiekem een traan om laat. Soms vind ik het lastig om mijn gevoel te uiten, dat wat heel diep in mij zit.

Regendruppels op het dakraam en de zolder is weer terug. Geur van gras, van zwarte aarde, en ik schommel in de tijd. Heen en weer en dan weer terug. Soms is het er zomaar, in de grijze wolken en de wind die me te grazen heeft. Soms zijn het de klanken van muziek, herinnering aan tranen en een schreeuwend ongeduld.

Soms heb ik ineens heimwee naar het meisje die gewoon maar huppelde over de stenen. Dagelijks de drempels niet zag en struikelde tot vermoeiends toe. Die de bladeren liet vallen en de bloesem de wind in blies. Gehurkt onder de walnotenboom een eigen liedje zong. Voor de vlinders en de mieren, voor de libelle en de wormen. Meisje in de tuin, onbevangen, niet gehinderd door de tijd.

Soms kan ik niet zo goed  met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.

Luisterend naar de regen op het dakraam, was de zolder ineens dichtbij.

Wonderlijk genoeg niet als een herinnering aan de eindeloze blik omhoog, om God te zoeken en te vinden. Als een angstig turen of Hij mij wel ziet. Nee, in de regen die in druppels op mijn ramen kletterde, zag ik in de glinstering de wolken, de lucht. Was daar vooral het gevoel dat ik dus eigenlijk niet zo goed kan beschrijven.

Het was niet enkel heimwee, maar vooral een diep verlangen, dat ik steeds meer mag beseffen en merken hoe dichtbij de hemel eigenlijk is. Ook als het regent. Hoe dichtbij God er altijd is, ook voor mij.

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt.