Het is net of er iets wordt aangeraakt, zo rond de tijd van Kerst. Als het donker is, als de dagen korter zijn. Het is net of er van binnen een snaar gaat trillen, die ik anders wel in bedwang heb. Getemd heb, tot en met.
Het is een vlammetje van verlangen, van een beetje heimwee waar ik geen woorden aan kan geven. Ik word er week van en ik loop er graag voor weg. Alsof ik in de lichtjes van de huizen weer even op mijn plek wordt gezet. Tussen de glinstering en de sterren, tussen het kaarslicht en spiegeling van mezelf.
Kerst raakt aan mijn gevoel.
Ik zou zo graag de herders willen volgen. Met ogen dicht het engelengezang in me willen opnemen, grootsheid van God. Ik zou mijn lege handen, eeltige handen, net als de herders willen vouwen. Lege handen, maar vol eerbied voor dat kindje in de kribbe. Voor de baby, die in zijn kleinheid óók mijn Verlosser is.
Het is een vlammetje van verlangen, van heimwee naar iets waar ik geen woorden aan geven. Van een stemmetje in mijn hoofd, mijn gevoel in duizend zinnen. Van mijn twijfels en mijn zorgen, van mijn blijdschap en diepe dankbaarheid, mijn verwondering en alles daar tussen in.
Kerst raakt aan mijn gevoel.
Hoe meer ik leer te kijken naar de kribbe, hoe meer ik dat gevoel herken. In de splinters en de rafels, in het stro en in de stank van de stal, van het bestaan. In de duisternis van het lijden, in het verdriet en in het gemis. Ik kan er machteloos naar kijken, met mijn armen geregeld volgestapeld met wierook, mirre en goud. Het is zo donker in de nacht, in deze wereld, bij mensen om mij heen.
Het is een vlammetje van verlangen, naar heimwee naar wat komt. Kerst is licht, is leven. Is de hoop die zichtbaar is. Is de ster die wijst naar boven, naar God die er echt wel is. Voor mij. Voor jou!
Kerst raakt aan mijn gevoel.
Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’
Kijk nou eens goed? Wat zie ik wat jij niet ziet?
Ik zie de pijn, de barsten en de krassen. Ik zie de kleuren die vervaagden en ik hoor zelfs de geluiden die kleiner maakten en onzeker. Tranen in je hart en ik huil met je mee. Sommige scherven maken het beeld wazig en misschien blijft er altijd iets wat gebroken is.
Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.
In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik. Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’
‘Sluit de Bijbel maar voor even, ga God zoeken in de rust en in de stilte. In de natuur en in het loslaten van wat je jezelf oplegt, wat allemaal ‘moet’ in jouw leven met God’ zei iemand tegen me. Onbewust heb ik de flessen weggebracht. Die talloze flessen die ik maar bleef neerleggen, zodat Hij ze kon vullen.
God belooft ons zoveel. Hij vult ons echt. Hij heeft mij geleerd om niet te kijken naar anderen, want dat maakt jaloers, wantrouwig en bitter. Daar word je uiteindelijk niet gelukkig van. Geluk zit in het kijken naar wat Hij jou in handen legt. In je talenten en in je gaven, maar vooral in Zijn onuitputtelijke genade.
Regendruppels op het dakraam en de 
Soms kan ik niet zo goed met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.
Al pratende zeiden we tegen elkaar dat we dat geloven, van harte, maar dat het zo ontzettend groots is en bijna niet voor te stellen. Zo makkelijk spreken we dat uit, mooie volzinnen op een ansichtkaart. Toch is het niet te bevatten.
Die twijfel is denk ik herkenbaar. Zeker als er moeilijke situaties zijn in je leven. Dan kan het voelen alsof je valt en er niemand is om je op te vangen. ‘Waar is God? Waarom laat Hij dit toe?’ Dan kunnen mensen om je heen wel zeggen dat je altijd op God kan vertrouwen en dat beaam je dan op dat moment misschien ook wel. Diep van binnen voelt het anders. Angst, twijfel, boosheid.
Het is een mooie en diepe tekst. Een tekst om punt voor punt tot je in te laten werken. Een tekst die je als een meetlint langs je eigen leven kan leggen. Niet alleen om daarna beschaamd je hoofd te buigen, ook om van daaruit aangemoedigd te worden om zo met je naaste om te gaan. Liefdevol omzien naar de ander, ongeacht ras, geloof of geaardheid. Ongeacht meningsverschillen die er kunnen zijn.
In deze periode zijn we vooral onderweg naar Kerst. Feest van Licht. Voor ons een feest waarbij we stil staan bij de geboorte van de Here Jezus. Als mens kwam Hij op aarde, om de gebrokenheid en de zonde van mensen op zich te nemen. Licht in de duisternis.