‘Even wandelen door de hof’ zeg ik bijna elke ochtend. Ik open de tuindeur, snuif de buitenlucht op en wandel onze kleine tuin in naar het perk waar we bloemen hebben geplant. Menig tuinliefhebber zal ons bloemenperk een ratjetoe vinden, maar ik vind het mooi zo. Vol ongeduld kijk ik over Iris’ schouder mee naar de groei van haar zonnebloem, die ze in het kader van een schoolopdracht moest zaaien. Als een kind zo blij ben ik als het gezaaide boven de grond uitschiet, als knoppen uitkomen. Ik bewonder de bloemen.
Deze week kreeg ik een kaartje met een mooie foto van bloemen er op. Ze kwamen op een moment dat ik moe in de stoel zat. Beetje baalde dat ik stapjes terug moest doen in mijn herstel. De roze bloemen keken me aan en ik was geraakt door de tekst van het kaartje en door de moeite die ervoor genomen was. Ik kreeg van iemand anders een paar foto’s toegestuurd van een veld vol klaprozen. Die persoon had gewandeld en aan mij gedacht. Wetende dat ik van klaprozen houd. Klaprozen zijn bloemen die me raken in hun kwetsbaarheid. Ik vind ze mooi, misschien wel het allermooist.
Nogmaals werd ik deze week bepaald bij bloemen. ‘Lydia’ zei de persoon aan de andere kant van de lijn toen we het over mijn gebrek aan energie hadden ‘het is als een bloem in de knop, het heeft tijd nodig, maar dan ontvouwt hij zich en bloeit hij weer volop!’
Soms is het lastig om geduldig te zijn. Ben ik blij met stappen vooruit en huppel ik, terwijl stapvoets lopen beter is. Dan kom ik mezelf tegen. Herstel heeft tijd nodig, net als groei. Het duurt soms lang en ik maak me soms ook zorgen.
Het is mooi dat al die ‘bloemengroeten’ deze week zo om me heen waren, in welke vorm dan ook. Bloemen vertellen veel over Gods zorg. Zoals de tekst in Matteüs 6 in de Bijbel ook beschrijft. We leren daar te kijken naar de vogels én de bloemen. Als God al zoveel zorg en liefde steekt in de vogels en de bloemen, waarom dan niet voor jou? God weet wat jij en ik nodig hebben en Hij is erbij.
Dit gedeelte moedigt me ook aan te leven bij de dag. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last, aan zijn eigen zorgen. Elke dag mag je opnieuw de tuindeur opendoen, de lucht van Gods genade inademen en de dag beginnen met Hem. In bewondering en dankbaarheid. Op je knieën gaan en met hem delen wat je bezig houdt. In vertrouwen dat Hij het hoort, ziet en weet.
Ik tuur de hemel af, ik bid. Ik plant mijn vragen in de grond en wacht af. Vol ongeduld, dat wel. Ik zie de bloemen in ‘onze hof’ en hoor de aanmoediging in mijn hoofd: ‘Kijk naar de bloemen!’
Gods groet aan jou. Gods groet aan mij!
Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’
Kijk nou eens goed? Wat zie ik wat jij niet ziet?
Ik zie de pijn, de barsten en de krassen. Ik zie de kleuren die vervaagden en ik hoor zelfs de geluiden die kleiner maakten en onzeker. Tranen in je hart en ik huil met je mee. Sommige scherven maken het beeld wazig en misschien blijft er altijd iets wat gebroken is.
Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.
In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik. Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’
‘Sluit de Bijbel maar voor even, ga God zoeken in de rust en in de stilte. In de natuur en in het loslaten van wat je jezelf oplegt, wat allemaal ‘moet’ in jouw leven met God’ zei iemand tegen me. Onbewust heb ik de flessen weggebracht. Die talloze flessen die ik maar bleef neerleggen, zodat Hij ze kon vullen.
God belooft ons zoveel. Hij vult ons echt. Hij heeft mij geleerd om niet te kijken naar anderen, want dat maakt jaloers, wantrouwig en bitter. Daar word je uiteindelijk niet gelukkig van. Geluk zit in het kijken naar wat Hij jou in handen legt. In je talenten en in je gaven, maar vooral in Zijn onuitputtelijke genade.
Regendruppels op het dakraam en de 
Soms kan ik niet zo goed met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.
Al pratende zeiden we tegen elkaar dat we dat geloven, van harte, maar dat het zo ontzettend groots is en bijna niet voor te stellen. Zo makkelijk spreken we dat uit, mooie volzinnen op een ansichtkaart. Toch is het niet te bevatten.