• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: Zolder

Regen en zolder

13 woensdag mrt 2019

Posted by lydiascheringa in denken en dromen, Geloof, tuin

≈ Een reactie plaatsen

Tags

God zoeken, regen, verlangen, Zolder

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt. Dat is dan een klein gevoel van binnen, zomaar. Waar ik heimelijk om moet glimlachen, of waar ik stiekem een traan om laat. Soms vind ik het lastig om mijn gevoel te uiten, dat wat heel diep in mij zit.

zolderraam (2)Regendruppels op het dakraam en de zolder is weer terug. Geur van gras, van zwarte aarde, en ik schommel in de tijd. Heen en weer en dan weer terug. Soms is het er zomaar, in de grijze wolken en de wind die me te grazen heeft. Soms zijn het de klanken van muziek, herinnering aan tranen en een schreeuwend ongeduld.

Soms heb ik ineens heimwee naar het meisje die gewoon maar huppelde over de stenen. Dagelijks de drempels niet zag en struikelde tot vermoeiends toe. Die de bladeren liet vallen en de bloesem de wind in blies. Gehurkt onder de walnotenboom een eigen liedje zong. Voor de vlinders en de mieren, voor de libelle en de wormen. Meisje in de tuin, onbevangen, niet gehinderd door de tijd.

IMG_9770 (2)Soms kan ik niet zo goed  met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.

Luisterend naar de regen op het dakraam, was de zolder ineens dichtbij.

Wonderlijk genoeg niet als een herinnering aan de eindeloze blik omhoog, om God te zoeken en te vinden. Als een angstig turen of Hij mij wel ziet. Nee, in de regen die in druppels op mijn ramen kletterde, zag ik in de glinstering de wolken, de lucht. Was daar vooral het gevoel dat ik dus eigenlijk niet zo goed kan beschrijven.

Het was niet enkel heimwee, maar vooral een diep verlangen, dat ik steeds meer mag beseffen en merken hoe dichtbij de hemel eigenlijk is. Ook als het regent. Hoe dichtbij God er altijd is, ook voor mij.

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt.

 

 

 

 

 

God van het zolderraam.

21 maandag mrt 2016

Posted by lydiascheringa in Geloof

≈ 2 reacties

Tags

Goede Vrijdag, meisje, Pasen, schuld, Zolder

Soms zat ik op de zolder en tuurde uit het raam. Ik zag de bloesem aan de bomen en de rozen naast de struik. Ik keek naar de wolken, diep grijs of wollig wit. Ik tuurde naar de hemel en zocht naar de zon.

Genietend van schoonheid, een veelheid aan kleuren. Toch dat gevoel, heel sluimerend aanwezig in mijn gedachten. Bij warmte en zon kon ik dat gevoel wegdrukken, bij regen en wind is het volop aanwezig. Ik zocht je in alles, ik vond je juist in de storm.

Het maakte me verdrietig dat de God die ik zocht, een God is van boosheid. Een God die de vinger verwijtend opsteekt bij alles waarin ik tekort schiet. Meisje op zolder en God zo ver weg. Zo ver weg, dat God de Vader een God van de zolder werd.

Zoveel treden lager, bijna bij de overloop, leer ik steeds meer van Zijn liefde. Geen vinger die alleen maar verwijtend is, maar een arm om me heen. Een God die met zoveel zorg en liefde naast ons wil staan, boven ons, onder ons, om ons heen. Wat begrijp ik nog weinig van Zijn liefde en grootheid.

image

Misschien heb jij ook zo’n zolder. Een donker plekje in je gedachten. Waar je rommel ligt opgeslagen, de verwijten, je boosheid en je onzekerheid. Misschien kijk je ook vanuit een zolderraam door een gebroken glas. Dat knagende gevoel van twijfel en niet kunnen begrijpen wie God werkelijk is.

Juist in deze tijd, als Goede Vrijdag dichterbij komt, kom ik nog wel eens op zolder. Ik zie het meisje voor het raam. Ik kniel naast haar neer, ik huil met haar mee. Samen kijken we door het raam en ik wijs naar de horizon. Ik wijs haar de weg, die na Goede Vrijdag kwam. De opstanding van Jezus, de dood die overwonnen is. De weg naar God is vrij.

God is niet de God van de zolder, zoals het meisje het zich eigen had gemaakt. God is de Vader die ons zo lief heeft gehad, dat Hij Zijn eigen zoon gegeven heeft, liet sterven. Hoe groot is Zijn liefde wel niet voor jou, voor mij en voor dat meisje.

Als je zo leert te kijken, is het zelfs niet erg om op zolder te zijn.

 

 

 

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 142 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Olifantenpaadjes
  • Bellen blazen in de sneeuw
  • Jarige juf.
  • Baardhaar en citroentaart
  • Biotoop en hoekje

Meest recente berichten

  • Olifantenpaadjes
  • Bellen blazen in de sneeuw
  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Annuleren

 
Reacties laden....
Reactie
    ×
    Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
    Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid