‘Dromerig, beleefd’

Tags

Boodschappen, corona, dromen, herstel, nasleep

‘Volgende keer beter opletten’ zegt de medewerker en ze kijkt me doordringend, maar wel vriendelijk aan. Ze heeft zojuist mijn boodschappenkar gecontroleerd. Voordat ze begint, biecht ik haar op dat ik niet meer zeker weet of ik de frisdrank gescand heb. Dat klinkt best verdacht, maar het is de ingeving die ik ineens heb. Mijn gevoel klopt. De frisdrank is niet gescand door mij. Daardoor moet de medewerker al mijn boodschappen opnieuw inscannen. De rij achter mij is groot, mijn schaamte niet minder.

Het is echt per ongeluk. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen als excuus. Ik kan moeilijk een verhaal ophouden over focus en concentratie, die in de nasleep van corona wat moeilijk vast te houden is.

Boodschappen doen lijkt dan een tamelijk simpel klusje, maar de route tussen scanner pakken en afrekenen kent veel momenten van afleiding. Dat was altijd al zo, maar ik had er nooit hinder van. Aanbiedingen, het ontbreken van artikelen in het assortiment, een praatje met iemand die ik ken, de mobiel die afgaat. Voor ik het weet gaan mijn gedachten een andere kant op en leg ik artikelen zonder vooraf te scannen in de winkelkar. Maar ja…daar heeft die aardige en geduldige medewerker uiteraard geen boodschap aan.

Het voelt een beetje aan als vroeger op school. Ik heb er speciaal vanmiddag mijn schoolrapporten bij opgezocht. Ik weet niet anders dan dat ik vaak te horen kreeg dat ik te veel droomde. Zelfs in een rapport wordt het beschreven onder het kopje gedrag. ‘Dromerig, beleefd‘ in die volgorde. Dat vind ik wel grappig. Leraren vonden dat uiteraard niet grappig. Naast mijn snelle gebabbel en slordige handschrift was dromen iets wat niet hoorde. Dat leverde thuis het advies op om vooral strak naar de meester of juf te kijken, wat er ook gebeurde om mij heen. Ik deed mijn best, maar dromerige ogen verdwalen ook wel in verhalen als je kijkt in grijsgroene ogen.

Als ik een pagina verder kijk in het schoolrapport lees ik achter creativiteit: ‘Lydia doet haar best, resultaat vaak matig.’ Daar moet ik erg om lachen. Het typeert wel een beetje wat ik in deze nasleep ervaar. Ik doe zo mijn best, ik wil vooruit komen, van alles weer oppakken. Het resultaat is vaak matig en het kan allemaal niet in één keer.

‘Je had ook één komkommer niet gescand’ vertelt de medewerker als ze de nieuwe bon nakijkt. Ook dat nog. Ik heb een komkommer gemist. Ik weet niets anders te bedenken dan maar gedwee ‘sorry’ te zeggen. ‘Volgende keer beter opletten’ en met die ferme terechtwijzing kan ik door de poortjes richting uitgang.

Volgende keer beter opletten? Misschien kan ik maar beter aansluiten bij de kassa en de kassière het scannen laten doen. Dan is het resultaat waarschijnlijk wél goed en kan ik al dromend mijn boodschappen blijven doen.

Spetteren

Tags

bidden, denken, dromen, spetteren

Ik spetter in gedachten. Twee blanke voeten in het bruine water. Niemand die me onderbreekt, niemand die zegt dat het anders moet, rustiger, beter. Hier kan ik ongestoord spetteren, mijn benen heen en weer. Geen grond onder de voeten, wel rust en horizon.

De trein rijdt voorbij. Onderbreekt de stilte, maar het is niet erg. Soms zijn er voorbijgangers. Ik hoor ze praten over een stage in den Haag, over een avondjurk die niet gekocht is en wat een spijt achteraf. Het jurkje was inmiddels weg. Flarden van verhalen, een wereld buiten mij om. Het gaat aan mij voorbij, totdat de stilte weer op zijn plek valt.

Ik spetter in gedachten. Soms wat kalm en soms ook wild. Druppels in de lucht. Spiegeling van vragen en gedachten, van nietszeggende zinnen. Ze spatten in het rond. De meerkoeten die rondzwemmen storen zich er niet aan. Ze duiken in het water, koppie onder en ik volg ze totdat ze weer bovenkomen. Wat een moed.

Ik spetter met mijn voeten in het water. Zittend op een steiger aan de waterkant. Gesloten ogen, handen in de schoot. Zon op mijn gezicht, wind die mijn wangen streelt. Stukje rust voor mij alleen. Hier kan ik eindeloos dromen, turen. Hier kan ik alle gedachten naast me neer leggen, ik spetter ze de ruimte in.

Spetters gevuld met vragen, eindeloos veel vragen. Spetters van gebed. Spetters waarin ik de zorg en moeiten van anderen neerleg, mijn onmacht daarin. Wat zou ik meer willen doen, meer willen zijn. Spetters van frustratie, spetters van pijn. En ook… spetters die glanzen van verwondering van zoveel moois om mij heen. Spetters vol verwachting en dromen, spetters gekleurd met dankbaarheid.

De spetters vallen in het water. Kleine rimpelingen, meer is het niet. Ze gaan op in de massa, ze verdwijnen. Ik haal mijn voeten uit het water, ze rusten op het hout. Ik laat ze drogen in de zon, totdat alle druppels zijn verdwenen.

Ik geniet van de rust, maak mijn hoofd leeg. Het is fijn om hier te zitten, om te spetteren met mijn voeten in het water, om te spetteren met God.

Al spetterend, is dit lied speciaal voor jou!

Dromen over zee

Tags

dromen, heimwee, verlangen, zee

Ik droomde over zee. Vakantie aan zee, zomaar! Ik was blij, ik was zo ontzettend blij. Ik hoefde maar een duin over en dan was ik er. Ik werd echter wakker in mijn eigen bed. Geen golven, geen duinen, geen strand.

Zee is fijn.

Vroeger gingen we op vakantie naar Ameland. Als meisje vond ik dat heerlijk. Ameland was vrijheid, was de geur van de zee. Dat was met blote voeten over het schelpenpaadje lopen en met volle vaart de duinen afrennen tot aan het strand, tot aan de zee. Voeten in het water, golfjes die dichterbij komen en dan weer wegkruipen. Wind die je streelt, zand dat schuurt langs je wangen, langs je roodverbrande huid. Ik schreef er al eens blogs over, over de Zee en Bij de zee.

In zee zit de heimwee, maar ook het verlangen. Dat rolt en gaat en komt zoals het komt. In de woeste golven de kracht van woorden en in het kabbelen de fluistering van tederheid en nabijheid. In de zee zit de diepte verscholen waar ik vaak niet bij kan, laat staan me zomaar aan overgeef. In zee zit geen spiegeling, geen stilstaand oppervlak. In de golven ligt mijn angst en mijn liefde tegelijk.

De zee laat me rennen, laat me onbevangen kijken naar de horizon. Wakkert aan wat ik niet durf te hopen, laat me kijken zonder oordeel, raakt me aan waar niemand anders bijkomt. Laat me zingen zonder dat een ander me hoort. De zee laat me zwijgen en leert me te luisteren. De zee geeft me rust en laat me voelen dat je los mag laten, dat je vrij mag zijn. Hoe dan ook.

Ik droomde zo heerlijk over de zee, maar ik werd wakker in mijn eigen bed. In mijn gedachten en mijn woordeloos bidden, in mijn ongeduld. Ik kan er erg naar uitkijken, naar een wandeling bij zee. Bij het zitten in het zand en gewoon maar kijken, zee opsnuiven, voelen, horen. Gezicht in de zon, wind langs mijn rug.

De zee wacht wel. Tot die tijd droom ik, droom ik over zee.

Kijk naar de bloemen!

Tags

bloemen, geduld, herstel, tuin, zorgen

‘Even wandelen door de hof’ zeg ik bijna elke ochtend. Ik open de tuindeur, snuif de buitenlucht op en wandel onze kleine tuin in naar het perk waar we bloemen hebben geplant. Menig tuinliefhebber zal ons bloemenperk een ratjetoe vinden, maar ik vind het mooi zo. Vol ongeduld kijk ik over Iris’ schouder mee naar de groei van haar zonnebloem, die ze in het kader van een schoolopdracht moest zaaien. Als een kind zo blij ben ik als het gezaaide boven de grond uitschiet, als knoppen uitkomen. Ik bewonder de bloemen.

Deze week kreeg ik een kaartje met een mooie foto van bloemen er op. Ze kwamen op een moment dat ik moe in de stoel zat. Beetje baalde dat ik stapjes terug moest doen in mijn herstel. De roze bloemen keken me aan en ik was geraakt door de tekst van het kaartje en door de moeite die ervoor genomen was. Ik kreeg van iemand anders een paar foto’s toegestuurd van een veld vol klaprozen. Die persoon had gewandeld en aan mij gedacht. Wetende dat ik van klaprozen houd. Klaprozen zijn bloemen die me raken in hun kwetsbaarheid. Ik vind ze mooi, misschien wel het allermooist.

Nogmaals werd ik deze week bepaald bij bloemen. ‘Lydia’ zei de persoon aan de andere kant van de lijn toen we het over mijn gebrek aan energie hadden ‘het is als een bloem in de knop, het heeft tijd nodig, maar dan ontvouwt hij zich en bloeit hij weer volop!’

Soms is het lastig om geduldig te zijn. Ben ik blij met stappen vooruit en huppel ik, terwijl stapvoets lopen beter is. Dan kom ik mezelf tegen. Herstel heeft tijd nodig, net als groei. Het duurt soms lang en ik maak me soms ook zorgen.

Het is mooi dat al die ‘bloemengroeten’ deze week zo om me heen waren, in welke vorm dan ook. Bloemen vertellen veel over Gods zorg. Zoals de tekst in Matteüs 6 in de Bijbel ook beschrijft. We leren daar te kijken naar de vogels én de bloemen. Als God al zoveel zorg en liefde steekt in de vogels en de bloemen, waarom dan niet voor jou? God weet wat jij en ik nodig hebben en Hij is erbij.

Dit gedeelte moedigt me ook aan te leven bij de dag. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last, aan zijn eigen zorgen. Elke dag mag je opnieuw de tuindeur opendoen, de lucht van Gods genade inademen en de dag beginnen met Hem. In bewondering en dankbaarheid. Op je knieën gaan en met hem delen wat je bezig houdt. In vertrouwen dat Hij het hoort, ziet en weet.

Ik tuur de hemel af, ik bid. Ik plant mijn vragen in de grond en wacht af. Vol ongeduld, dat wel. Ik zie de bloemen in ‘onze hof’ en hoor de aanmoediging in mijn hoofd: ‘Kijk naar de bloemen!’

Gods groet aan jou. Gods groet aan mij!

 

Wroeten

Tags

dromen, genieten, rust, tuin, wroeten

Ik heb in de tuin zitten wroeten, blote handen in het zwarte zand. Op mijn hurken, de zon op mijn rug.

Langzaam aan pak ik weer wat op, probeer ik meer in beweging te zijn. Eerst ging ik weer een blokje om lopen met Marin. Als je in het centrum woont, ben je niet zo snel buitenaf. Dus gingen we naar de oude begraafplaats bij ons om de hoek. Mooie oude bomen, gekromd en toch statig. Rododendrons in volle bloei, seringen langs het hek, bloemen die wat verwilderd over de graven heen groeien. Ik vind het allemaal even mooi. Ik geniet er samen met Marin van, ze huppelt over de paadjes.

Gisteren, ook weer samen met Marin, een klein stukje gefietst. In een lager tempo dan anders, maar het ging. Samen naar een tuincentrum, vlakbij. Daar hebben we plantjes uitgezocht voor de tuin. Onze tuin was een groene massa, maar er stond nog weinig moois te bloeien. Eigenlijk konden we niet zo goed kiezen, alle planten en bloemen zijn mooi. We kozen en namen zoveel mee als we op onze fietsen mee konden nemen.

Daar zat ik dan gisteren op mijn hurken. Handen zwart van het zand, blote voeten in het gras. Volop zon. Geen drang om haast te maken, ik had alle tijd. Op mijn gemakje de verdorde bladeren weggehaald tussen de planten, het perk onkruidvrij. De gekochte plantjes in de grond gedaan. De bolletjes in de grond gedrukt, netjes in een rij, tien centimeter afstand van elkaar.

Moe maar voldaan, bekeek ik het resultaat. Ik kan eindeloos kijken naar een tuin waar bloemen bloeien. De hommel bewonderen die zoemend om mij heen zoemt, de vlinder volgen in haar gefladder. Kijken naar de bladeren in de boom die wiebelen in de wind, alsof ze elkaar mooie woorden toefluisteren. Kijken naar een vogel, uitrustend op een omgekeerde emmer, het getjilp om me heen.

Gisteren zat ik in de tuin te wroeten, zoals het meisje van vroeger. Eindeloos wroetend in het zand. Ik was altijd op zoek naar schatten. Schatten waren de pissebedden onder een grijze steen, de wormen en de torren, de mieren op mijn hand. Onkruid wiedend zweefden mijn gedachten alle kanten op, ordende ik mijn hersenspinsels, stampte ik de grond aan. Gladgestreken zand.

Met de zon op mijn rug, voelde ik dat meisje naast me zitten. Ik omarmde haar. In haar gestuntel en haar dagdromen, in het eindeloos turen naar wat verder van haar af ligt. Onbereikbaar voor haar gevoel.

Stapvoets pak ik de draad weer op. Het is fijn om weer bezig te zijn. Tegelijk ook bang om straks weer hollend op weg te zijn, in de drukte, in de dingen die ik zo graag doe. De stilte nu leert me op de hurken te gaan. De wind te laten fluisteren en de tijd te koesteren en te hebben om elke bloem in me op te nemen, op te snuiven. Ik hoop dat ik die momenten kan vasthouden, daar tijd voor vrij maak. Tijd neem, om maar gewoon te kijken en te genieten, te huppelen over paadjes die er zijn.

Wroetend in de aarde, laag bij de grond en de zon op mijn rug was ik blij. Blij met haar.

Ik zie je wel!

Tags

gezien worden, Ik zie je wel

‘Ik zie je wel’ zei ik glimlachend terwijl ik fietsend voor haar uitweek. Ze liep het fietspad op, verdiept in haar mobiel. Ze keek niet op of om en schrok ineens op uit haar gedachten. Ze zag mij en ik week uit. ‘Ik zie je wel’ zei ik geruststellend en toen lachten we allebei.

Gezien worden. Dat er iemand is die je al ziet, terwijl jij in gedachten ergens anders bent. Dat de ander je opmerkt, vaart mindert, uitwijkt, voor je zorgt. ‘Ik zie je wel’  is de stem die je tot rust brengt, als je geschrokken wakker wordt uit je overpeinzingen, je beslommeringen van alledag.

‘Ik zie je wel’ is de stem die je wil horen als je het gevoel hebt dat het donker is. Als de zorgen je naar beneden laten staren. Als je zelf niet meer bidden kan, je niet meer weet wat je nog moet vragen. Als de dromen gedroomd zijn en de werkelijkheid als een muur voor je staat. Als de weg van de toekomst je onzeker maakt, als je op zoek bent naar warmte. Een schouder, een luisterend oor. ‘Ik zie je wel’ is de verbondenheid met de ander. De knipoog in de massa van mensen, speciaal voor jou!

‘Ik zie je wel’ ik zou het vaker moeten zeggen, ik zou het vaker moeten doen. Niet alleen aan de toevallige passant, maar ook aan de mensen om me heen. Soms is mijn blik troebel door mijn eigen momenten van tijd en rust, van wat mij bezig houdt. Troebel door tranen, door andere stemmen die me afleiden, woorden, zinnen en klanken.

Soms is het ook de zoektocht om zelf gezien te worden. Of juist niet, dan kijk ik naar de grond en stiekem ook weer niet. Dwars door mijn wimpers zoek ik de hemel af. Waar ik faal, waar ik schroom voel, waar ik tekort schiet, waar ik zoek….daar ziet God.

God ziet jou en mij. Zelfs als wij de moed niet hebben om te kijken, als we in gedachten wandelen door de dagen. Als we juichen en genieten, als we zuchten en als we klagen. Als we denken dat niemand ons ziet, ziet Hij ons wel. Hij ziet de twinkeling en de traan. Hij ziet de zorgen en de ziekte, Hij ziet de rouw. Hij raakt ons aan.

Ik kijk omhoog.

‘Ik zie je wel, zie jij mij ook?’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed genoeg! (3)

Tags

goed genoeg, Ik, jij, onzekerheid, spiegel, twijfel

Je bent goed genoeg.

Je kijkt me aan en gelooft me niet, maar ik weet het zeker: ‘Jij bent goed genoeg!’ Hoe je tuurt naar wolken en vlinders, hoe je de wind in je handen vangt en je ogen sluit in de zon. Hoe je zoekt naar schelpen op het strand en het zand eraf veegt. Jouw blote voeten in de zee, kabbelende golven nemen je gedachten mee.

Het stormt soms, dat weet ik wel. Regendruppels op de ramen van je hart. Wie veegt ze weg? Het schuurt en soms slaat de twijfel toe. Word je onzeker van je eigen voetstappen en de zijwegen die je inslaat. Dromerig en onbewust sta je te vaak stil om te luisteren en te ontdekken dat het niet tevergeefs is. Dat het ook voor jou is.

Je bent goed genoeg.

Je hoeft niet in spiegel te kijken als je dat niet durft, je hoeft het diepe niet te ondergaan. Je mag schaduwen ontwijken, deuren sluiten en je weg zoeken tussen de stenen. Pak maar mijn hand, als je bang bent. Als je denkt dat je koppie onder gaat, ik houd je vast. Ik omarm je, voel je dat wel? Ik vang je op, zelfs dat!

Als stemmetjes in je hoofd dat tegenspreken, als die deken van warmte vergeten is, als het lijkt alsof iedereen wel doordraaft, hoe dan ook. Als de beelden niet vergeten zijn, het er zomaar even is, in een zin, een woord of een melodie. Een gedachte ver weg. Blijf vertrouwen dat je meer bent dan de scherven, dan de kreukels in het blad.

Dans maar, zing mooie zinnen, laat de regen maar stromen. Spring in de plassen, huppel op de puinhopen, breng de echo tot zwijgen. Kom tot rust in het gras.

Je bent goed genoeg!

Mijmeren

Tags

dagdromen, dromen, mijmeren, schommelen in gedachten

Mijmeren. Ik vind dat een mooi woord. Ik kan al mijmeren over het woord mijmeren. Dat doe ik nu maar niet. Mijmeren is voor mijn gevoel dat je gewoon je gedachten kan laten gaan. Dat je van de hak op de tak kan gaan en weer terug naar waar je ooit begon.

Mijmeren is dromen, dagdromen tot aan de horizon. Dat je met gesloten ogen ziet wat niemand anders ziet. Dat de werkelijkheid ver weg van je verwijderd is en dat je zweeft en schommelt in gedachten. Je hoofd leegmaken en de wind langs je nekhaar laten kriebelen. Een zacht briesje, als een arm om je schouder en de bevestiging dat het een zucht van liefde is.

Mijmeren op een bankje. Soms kan ik daar zo naar verlangen. Om de stilte zijn werk te laten doen, om de fluistering te horen in de bladeren van de bomen en het gekietel te voelen van gras tussen mijn tenen. Gewoon omdat het kan.

Dan mijmer ik. Geen tegenstemmen, geen echo van gevoel. Geen beelden die me dwingen om te buigen, geen spiegel van verontwaardiging. Geen geluiden die me afleiden, geen drempels die me laten struikelen, geen diepte waarin ik kopje onder ga.

Mijmerend komen al mijn gedachten samen, mijn vragen en mijn twijfels. Mijmerend zing ik van binnen, huppel ik onbevangen, dans ik op het ijs. Mijmerend is er rust, een diep vertrouwen, dat er gewoon altijd een rustpunt is. Soms heb ik dat bankje even nodig. In gedachten zit ik daar. Sluit mijn ogen, vouw mijn handen.

Ik zou wel willen mijmeren, een eindeloze mijmering lang.

 

 

 

Geen omweg!

Tags

bestemming bereiken, eigenwijs, logica, meelopen, omweg

‘Ik kom op hetzelfde punt uit, dus ik maak geen omweg’ het was de logica die Aron uitsprak na een discussie met Zahra over de te nemen route naar een bepaalde plek. We vielen allemaal stil, om vervolgens heel hard te lachen. Hij kon er zelf ook wel om lachen.

De zin blijft in mijn hoofd hangen. De logica van Aron klopt niet, maar het is wel een mooie benadering. Het is eigenlijk een mooie manier van bewegen door het leven. Je kiest de route die bij je past en hoe lang de reis ook duurt, als je daarmee de bestemming haalt, heb je je doel bereikt.

Dat stukje eigenwijsheid, ik kan er wel om lachen. We rennen en draven, van A naar B en het liefst op de meeste effectieve manier. Als we de stip aan de horizon zien, richten we ons daarop. Je hebt de Arons nodig om je heen, om te beseffen dat niet alles in rechte lijnen hoeft te gaan.

Want hoe veilig is het om een weg te gaan, die je nog niet kent? Wie zegt me dat de snelste weg hemelsbreed geen hindernissen kent? Als de weg die nog zo om is, me vertrouwd is, waarom zou ik die dan niet bewandelen? Je kan hoog en laag springen, maar als ik dagen onderweg wil zijn, laat me dan! Laat me de weg kiezen waar ik gewoon ontspannen op pad kan gaan. Zonder onzekerheid.

Mag het? Is er ruimte voor ‘de Zahra’, die haar doel voor ogen heeft, op ontdekking gaat, de snelste route neemt en de onzekerheid niet voelt? Mag ‘de Aron’ er zijn, die liever vasthoudt aan de weg die hij kent?

‘Ik kom op hetzelfde punt uit, dus ik maak geen omweg!’ hij sprak het zo heerlijk spontaan uit en voor hem was daarmee de discussie gesloten.

Stilte in de huiskamer.

Soms doorbreekt ineens Iris de stilte. ‘Aron, fiets je met mij mee?’ (ze neemt de weg van Zahra) ‘dan weet je hoe die route is!’

Zo kom je ergens!

Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!