Ik mis je 2

Tags

foto, gemis, zus

Gisteren gingen mijn moeder, zus en ik een dag op stap. Dat was een tijd terug al gepland en we hadden allemaal iets geregeld. Zo gingen we naar een escape-room, hebben we uitgebreid geluncht, gewinkeld, pannenkoeken gegeten en hebben we tussendoor een foto van ons drieën laten maken.

Het is een mooie en bijzondere foto geworden. Als ik er een dag later weer eens naar kijk, moet ik glimlachen en tegelijk spelen er zoveel andere gedachten door mijn hoofd. Het is bijzonder dat we hier zo met elkaar op staan. Met alle sporen die het verleden heeft nagelaten. Aan verwerken, aan gebeurtenissen een plek geven en verdriet uithuilen. Daar staan we dan en wat ben ik trots dat we daar zo staan. Niet omgewaaid, maar ieder met ons eigen verhaal, staan we naast elkaar.

Tegelijk is er ook de gebrokenheid. Hier staat geen compleet gezin. Je ziet de scheuren niet als je daar zo naast elkaar staat en glimlacht in de lens. Mijn moeder, zus en ik weten wel dat die er zijn. Bovenal missen we onze oudste zus en dochter. Dat voel je toch wel op zo’n dag.

We hadden een foto van haar meegenomen. Aan de fotograaf uitgelegd dat zij is overleden en dat we haar toch ook een plekje wilden geven. Dus ging ze met ons mee naar buiten, werd soms in onze handen meegedragen en soms werd ze even terzijde neergelegd of steunde ze tegen de takken van een struikje aan.

Toen we de foto’s ophaalden, was er verbazing. Waar was ze? Totdat we goed keken en haar ontwaarden tussen de struiken. We vielen stil. Dit was niet wat we verwacht hadden. De fotograaf legde uit dat hij haar niet heel prominent erbij wilde plaatsen, gewoon vanaf een afstand. Dit was niet helemaal wat wij in beeld hadden, maar toch was het ook wel mooi.

Soms voel je het gemis meer dan anders. Soms is het verdriet er ineens en soms wandel je er zomaar aan voorbij. Dat beeldt deze foto ook uit. Verdriet merk je soms niet op en gemis lijkt er niet te zijn als je glimlachend de zon in kijkt. Uiteraard is dat er wel en op momenten als gisteren komt dat dichterbij.

Wat was het fijn geweest als zij er gisteren bij was geweest.

Ik mis je.

 

Sandwichkind

Tags

middelste, onzekerheid, rouw, sandwichkind, zus

Ik ben een sandwichkind. Middelste kind van drie meiden. Ik keek op tegen mijn zus. Niet alleen was ze een stuk groter in lengte, ook in andere dingen voelde ik me kleiner.  Ik vond het niet altijd leuk dat ik zo hard moest leren voor een mager zesje, waar beide zussen voor mijn gevoel op hun gemak negens haalden. Zus was creatief, vlotte babbel, ze was zoveel meer dan ik. Dacht ik. Ik, onzeker meisje. Piekhaar, stunteltje, zoveel ‘kleiner’ dan de rest.

Trots zijn op de ander, schuurt soms tegen de muren van je hart aan. Dat knagende gevoel dat iets minder of meer is. Stemmetje in je hoofd dat je toefluistert dat je nooit verder groeien zal. Dat je altijd ‘kleiner’ zal zijn.

Als je zo onzeker bent als ik was, je zo klein voelt, sta je voor je gevoel altijd in de schaduw. Soms is dat makkelijk, maar vaak maakte me dat heel verdrietig. Ik wilde niet vergeleken worden met de ander, voldoen aan verwachtingen die ik niet waar kon maken. Ten diepste wilde ik mezelf kunnen zijn.

Ik heb inmiddels wel geleerd om in de spiegel te kijken naar mezelf in plaats van me te spiegelen aan de ander. Ik heb de barstjes gezien, de vegen en de vlekken. Ik heb ontdekt waarin ik mezelf kan zijn, wat de lijnen en patronen zijn die bij mij passen.

Uit de schaduw stappen van anderen, dat deed ik.

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn oudste zus overleed. Ik mis haar. Op sommige momenten had ik haar nog zoveel willen vragen. Ik had zoveel met haar willen delen. Dat verhaal van mijn leven, van mijn gezin en mijn werk. Het verhaal van vergeven, van groeien en geloven en van scheppen van woorden. Zou ze trots zijn geweest?

Ik ben een sandwichkind, middelste van drie zussen. Al is het nu anders, dat wel. Wat zou ik graag nog eens in haar schaduw willen staan. Niet kleiner, niet groter, maar gewoon zoals ik ben!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Broers en zussendag.

Tags

broer, ruzie, zus

Nationale broers en zussendag, ik zag het ineens op Facebook. Het was me anders waarschijnlijk ontgaan. Zeker na een middag gekibbel in de huiskamer.
Fijn is dat, als je gewerkt hebt. Als je bij wilt komen achter een dampende kop thee, benen op de bank om je voeten tot rust te laten komen.

Mijn kinderen hadden het anders bedacht. Op de fiets de verhalen van school al gehoord. Heerlijk om te horen, dat wel. Door elkaar gepraat. Mengeling van enthousiasme over de werkjes, frustratie van de ander omdat het niet gelukt was met het knippen en vouwen.

Thuis moesten de klusjes voor school worden gedaan. Zahra moest overhoord worden. Dat is wel te doen. Mijn voeten op de bank, gewenste kopje thee op tafel. Marin wilde meteen haar portie leeswerk doen. Op de IKEA-kruk in de keuken zat ze hardop te lezen. Aron moest Naam&Feit leren en de topografie oefenen. Dat was lastig met al die geluiden om hem heen. Als je het dan ook niet begrijpt en je bent moe….ineens was mijn huiselijke huiskamer met thee op tafel omgetoverd tot een gekibbel heen en weer. Marin maakte geluiden, daar ergerde Aron zich aan. Aron wilde niet naar boven gaan om zijn werk te doen, Marin wilde gewoon haar ding doen.
Toen barstte er ineens een bommetje.
Er werden lelijke dingen gezegd over en weer. Felle ogen, stampende voeten op de vloer.

Tranen bij Aron.
Tranen bij Marin.
Gezucht van Zahra.

Ik? Ik had er gewoon geen zin in. Ik wilde niet rustig zijn, ik wilde niet sussen, ik wilde gewoon geen geruzie. Aron stuurde ik naar boven om tot bedaren te komen, Marin snikte na op mijn schoot. ‘Mijn hart is gebroken’ sprak ze. De dramatiek droop er van af.
Het duurde niet lang of het voorspelde gebeurde. Aron kwam naar beneden, sprak met timide stemmetje zijn ‘sorry’ uit. Marin was haar gebroken hart weer vergeten en haar ‘sorry’ was ook hoorbaar. Fluisterend, maar hoorbaar!

Bij het avondeten vertelde ik dat het vandaag broers en zussendag is. Aron en Marin keken elkaar door hun wimpers aan. Zag ik daar een glimlach op hun gezichten? ‘Ik hou heel veel van mijn broer en zussen!‘ zei Marin. ‘Ik hou ook van jou hoor!’ zei Aron terug.

Tussen je wimpers door kijken en zien dat de ander veel om je geeft. Mooi moment aan tafel!