Afscheid van de zomer

Tags

herfst, herstel, rust, schepping, seizoenen, stilte, Water, zomer, zon

Lente, zomer, herfst…seizoenen gaan en komen. De afgelopen periode was ik me daar erg bewust van. Ik zat er letterlijk met mijn neus bovenop. Een dagelijkse ademteug, inhalering van wind en lucht. Van volop geuren opsnuiven. Van bloesem, gemaaid gras en lavendel. In de stilte bij het water, mijn vaste stekkie, zag ik de bloemen in bloei komen. Ik zag de jonge vogels zwemmend in het water, ik zag de bomen volop in het blad.

Deze week zat ik er weer, op het steigertje, mijn voeten in het water. Het voelde koud. De bramen die nog aan de struik zaten, zagen er wat zielig uit. De bomen lieten zich wiegen in de wind. Nog even en de groene bladeren verdwijnen en dan genieten we van herfsttinten, wat ook prachtig is.

Het water te koud, de wind te guur, de regen om je heen. Ik nam met een beetje somber gevoel afscheid van de zomer. Van het plekje bij het water, waar ik zo heerlijk de rust kon voelen. Waar de schepping zo te voelen is, in de wind en in het water, in de meerkoeten en de ganzen, in de wolken en de zon op mijn gezicht. Waar de rietpluimen mij zien zitten en ze zwaaien voortdurend naar mij. ‘Speciaal voor mij’ denk ik stiekem, want ik zit daar toch alleen.

Elk seizoen heeft mooie beelden, maar hier aan het water zitten is fijn. Hier kan ik mijn gedachten ordenen en gewoon maar laten gaan. Hier kan ik eindeloos bidden voor iedereen die gebed nodig heeft, dank ik, klaag ik, kan ik huilen. Lees ik stukjes uit de Bijbel en schrijf ik in mijn kriebelige en onleesbare handschrift mijn gedachten op in een schrift dat altijd meegaat. Frustratie, maar ook veel pareltjes die ik juist nu zo ontdek. Soms schrijf ik ook niets, eigenwijs en tegendraads. Gewoon zitten en genieten. Dromend, eindeloos turend en mijmerend en vaak sluit ik mijn ogen. Dommel ik weg, maar slapen doe ik niet.

Ik vind het even slikken dat het water koud geworden is. Dat het écht herfst gaat worden en dat er minder rustmomenten zullen zijn hier. Hier in de rust geniet ik zo van de schepping. Meer dan ooit ben ik bewust geweest van de seizoenen. Het komt en gaat en komt weer terug. In de schepping is God. Dat ervaar ik in de rust en in de stilte, op mijn plekje op de steiger. Soms vraag ik ook eerlijk: ‘God, waar ben je dan?’ maar Hij is er wel. Ik zie het in de schepping, zo dichtbij is dat.

Al is het even slikken, God is niet alleen op ‘mijn’ plekje bij de steiger. Hij fietst met mij mee als ik weer naar huis ga. Zelfs als dat in een traag tempo gaat. Hij is erbij, in de wisseling van seizoenen, in alles wat we meemaken. In alle onrust, in de zorgen die er zijn, in het verdriet, maar ook in de mooie momenten waar we van mogen genieten.

Dus laat het dan maar herfst worden. Ik kleed me warmer aan en zie wel waar ik een bankje ontdek om op uit te rusten. Als het weer lente wordt, dan weet ik waar ik terecht kan. Met mijn voeten in het water en mijn gezicht in de zon!

Mooie schepping. Mooie God!

Kop in de zon, wind in de rug.

Tags

bidden, onbevangen, wind mee, zon

Kop in de zon, wind in de rug.

Meisje op een kinderfiets. Slingerend over de schelpenpaden door de duinen van Ameland. Hier was de rust en vrijheid, hier kon ik onbevangen kind zijn. Zorgeloze weken, waarin ruimte was om op pad te gaan. Vaak samen met mijn zussen erop uit ging. We bouwden hutten tussen de struiken, stapten af om bloemen te plukken, snoven de zeelucht op. Dat gevoel van ongekende vrijheid, van zoveel moois om mij heen en gewoon maar gaan en ontdekken….Ameland was voor mij, naast onze grote tuin, een klein stukje paradijs.

De zee altijd dichtbij. Golven hoog en soms ook heel bedaard. Geen besef van tijd, eindeloos je gedachten laten gaan en achterlaten op het strand. Met je zonverbrande rug de duinen inlopen en meer dan anders voelen dat God bij je is. Ook als de zee op de achtergrond komt, de branding niet zichtbaar is en er geen schelpenpad meer is die je uitnodigt om onbevangen op weg te gaan.

Kop in de zon en de wind in de rug.

Het ‘Ameland-gevoel’ is een gevoel van kleine momenten in de tijd. Momenten waar ik met heimwee aan terugdenk. Dat zorgeloze, dat vrije, dat diepe gevoel van alles kunnen loslaten. Dat gevoel is niet meer zo alledaags. Er is zoveel wat me bezig kan houden, wat me diep, heel diep kan raken. Zoveel waar ik druk mee ben en wat mijn energie vraagt en vergt.

Nee, het leven is niet altijd kop in de zon en de wind in de rug. Integendeel. Ik heb heel wat duwtjes nodig gehad om verder te kunnen komen, om door te trappen. Ik zie om me heen ook zoveel mensen die een duwtje nodig hebben. Ik zie jou. Ik gun je zo die kop in de zon en de wind in de rug. Moedeloos word ik vaak van zoveel verdriet en gemis.

Hoe harder het regent en hoe meer het stormt, hoe meer ik mijn ogen even sluit.

Stilte. Tijd nemen. In gedachten weer even op dat schelpenpad, blond meisje op een kinderfiets. Zingend, dromend de berm inrijdend en ontdekken dat er meer is dan dat. Gewoon maar stil zijn en je verwonderen. Je gedachten neerleggen in een persoonlijk gebed. Ultiem gevoel van loslaten van alles wat je te lang met je mee hebt gezeuld.

Ik stap weer op. God gaat mee. Ook in de tegenwind en de hagelbuien. In de storm en de mist, als je bijna niets meer ziet. Daar vertrouw ik op. Dat is een diep gevoel dat ik altijd met me meedraag en die zorgt dat ik ondanks alles onbevangen op weg kan gaan.

Kop in de zon, de wind in de rug.

Fiets je mee?

Daar is de zon!

Tags

God, schaduw, verdriet, zon, zorgen

‘Daar is de zon, maar hij ziet mij niet’ zei Zahra, iets te bijdehand. Ik had haar aangespoord om eens even buiten te gaan zitten. Dat deed ze. In de schaduw, op een stoel. ‘Kop in de zon’ zei ik, kijkend naar haar bleke snoetje. Lachend wees ze naar de zon, die bijna achter het huis schuil ging. ‘Daar is de zon, maar hij ziet me niet.’

Zo’n zin blijft bij mij hangen. Ik lach om haar humor en tegelijk kauw ik haar woorden na. Het raakt aan een gevoel dat ik herken. Op een andere manier, dat wel. Het doet me denken aan een ander meisje. Een meisje die ontzettend goed wist en geloofde dat God er was en is. Zo voelbaar in de schepping, de mensen om haar heen en ook voelbaar in het diepe gevoel van verlangen naar Zijn liefde.

Ze tuurde de hemel af als het donker was, maar ook als de zon scheen over de tuin. De grote tuin, waar ze zo vaak huppelend de bloemen bewonderde en de wormen op haar hand liet kronkelen. De tuin vol verrassingen, waar de zon eindeloos leek te schijnen, maar het grote huis ook een schaduw wierp over het gras, de paden en de walnotenboom.

Dat meisje was ik. Ik had het Zahra kunnen naspreken: ‘Daar is Hij, maar Hij ziet mij niet. Hij straalt liefde uit, over zoveel mensen, maar Hij vergeet mij!’ Bleeksnoetje met een brede lach, dartelend van steen op steen. Zolang je lacht, merkt niemand op dat je niet danst in de zon.

Soms zie je geen zon. Soms sta je bewust in de schaduw, soms merk je het zelf amper op. Wat kan je verlangen naar een handvol zonnestralen, een glimp van de zon, al is het maar voor even.

Dat diepe verlangen werd even aangeraakt door de zin van Zahra. Het haalde iets naar boven, waar ik erg lang mee geworsteld heb. Tegelijk heb ik mogen ontdekken, dat er meer is dan de schaduw van je zorgen en verdriet, van je schuldgevoel en onzekerheid….dat de zon ook mijn wangen kleurde en me helemaal omhelst. Er kunnen zoveel obstakels zijn. Huizen, bomen, zelfs wolken kunnen de zon verstoppen, maar de zon is er wel.

God is er. Altijd! Dat meisje van toen, maakt me heel verdrietig. Ik denk daar niet graag aan terug. Ik deed het toch heel even vandaag, maar wel met mijn hoofd in de zon! Volop!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als de zon

Tags

God, wolken, zon

Kijken in de zon, dat lukt eigenlijk niet. De felheid van het licht, laat je ogen samenknijpen. Verblind worden door de stralen van de zon.

De zon is fijn, vind ik. Onder de zon is licht en warmte. Zelfs als het koud is, is het mooi als je de zon ontdekt aan de hemel. Alles lijkt op te bloeien en te groeien als de zon verschijnt.

In de zon ontdek je ook de schaduw. Schaduw van verkoeling en beschutting. Schaduw geeft vormen op de grond. Je eigen postuur, van de bomen en de bloemen in het gras. Schaduw die met je meegaat, als je loopt in de zon.

‘God is als de zon. Ook al zie je Hem niet, Hij is er wel’ zo schreef mijn zus ooit op een kaartje dat ik van haar kreeg. Mooie zin, waar ik vaak aan moet denken. Zin die juist toen ook zo treffend was. Juist in een periode van donkere wolken, van omstandigheden die verdriet gaven en een schaduw wierpen over mijn leven. Periode waarin ik wel geloofde dat God er was, maar het eigenlijk niet zag of voelde.

Soms drijven er wolken over je leven. Wolken van zorgen, van rouw en verdiet. Dan lijkt God zo ver weg en soms vraag je je vertwijfeld af of God jou nog wel ziet. Want waarom voelt het dan zo eenzaam, zo koud en zo kil? Waarom is er dan zoveel pijn, gemis en stil verdriet?

In een leven vol wolken, kan het heel grijs zijn, zelfs zwart. Dan is het heel moeilijk om te blijven geloven en te vertrouwen. God is er wel. Ook achter wolken van ongeloof, wantrouwen, zorgen en verdriet, blijft Hij altijd bij je. Hij laat jou nooit los.

‘God is als de zon…’ ik heb dat moeten leren om daar steeds meer op te vertrouwen. Ook moeten leren om me niet blind te staren op de schaduwen in mijn leven. Op de contouren van mijn eigen bestaan. Die zijn er wel, die blijven ook. Maar op momenten dat je kijkt in het licht, al is het met samengeknepen ogen, gaan schaduwen achter je staan.

‘God is als de zon…’ ik hoop dat je dat mag geloven en daarvan geniet. In het besef dat er ooit een dag komt, dat alle wolken voorgoed verdreven zijn.

 

IJs

Tags

hart, IJs, pijn, sneeuw, warmte, zon

IJs. Bevroren water, meer is het niet.

IJs op de tegels, onder mijn voeten. Gladde stukken op een ruwe ondergrond. Bijna doorschijnend, maar bekrast door de voetstappen en besmeurd door de modder. Het kijkt me bijna grimmig aan. Terwijl de zon haar stralen toont en de dooi wordt ingezet, blijven kleine plekken nog steeds bedekt met ijs. Verraderlijk gladde stukken, ik ontwijk ze als ik kan.

IJs in je hart, laagje sneeuw in je leven. Plekje waar iedereen zomaar omheen loopt, of angstvallig overheen stapt. Wat ligt er verborgen onder de sneeuwlaag, wat bedekt het ijs? Soms zie ik door alle krassen en vuiligheid niet meer hoe mooi de onderlaag is.

Mag ik mijn handen op je hart leggen? Mag ik een beetje warmte tegen je aanblazen? Adem, kleine wolkjes hoop, van doorkijkjes door de bloemen van ijs. Mag ik de ijspegels lagen smelten, die de scherpe randen bedekken? Pijnpunten van kwetsbaarheid.

Zijn mijn handen warm genoeg? Ik voel zoveel kou als ik buiten sta. Als ik al die voetstappen ontdek, die doelloos lopen, eenzaam, alleen. Ik wil met mijn handen wel jouw leven aanraken, maar merk mijn grenzen op. Van laagjes ijs, waar ik zelf zo vaak tot aan mijn middel in sta. Wie ben ik, met al die ijskristallen in mijn eigen leven, dat ik naast de ander mag gaan staan?

IJs is bevroren water. Meer dan dat, is het niet. Sterk als alles koud en guur is, maar kwetsbaar in de warmte en de stralen van de zon. Als de dooi wordt ingezet, kraakt het ijs, smelt de sneeuw. Onder de stralen van de zon, wordt het leven zichtbaar. Is het gras weer groen en wordt de stoep weer schoon.

Onze handen zijn er om de sneeuwlaag weg te vegen van een klein en kwetsbaar oppervlak. Onze adem blaast een kleine kring, beetje zicht door beslagen ramen heen. Laat de zon het volle leven maar omstralen. Laat de gloed van warmte maar schijnen over de sneeuw. Onder de zon is er warmte voor iedereen.

IJs, meer dan bevroren water is het niet.

 

 

 

 

 

 

Bubbel

Tags

Bubbel, dromen, stralen, zon

‘Soms’ zei de meester lachend ‘zit je dochter wel in haar eigen bubbel.’ Hij had het over Marin. Ik had het kunnen weten! Een bundel zonlicht had geschenen over haar tafel. Terwijl de meester de klas stil wilde hebben, zat Marin met ogen dicht met haar hoofd achterover in de zon. Uiteraard ging dit gepaard met de nodige mimiek.

Heerlijk zo’n bubbel. Ik zat er ook graag in. Had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als de zon haar straal precies op mijn tafel zou richten. Dat kon geen toeval zijn. Warmte en licht, heel even de ogen dicht. Ik zou alles om mij heen vergeten.

Ik zou dromen over warme landen, over wandelen langs het water en pootje baden in de zee. Ik zou mijn kastelen bouwen en gaan vliegen met de vogels mee. Wind in mijn rug, huppelend, bijna lopend over water. Ik zou me even veilig voelen in de drukte om mij heen.

Ik zou de lichtbundel zien als een arm van God om mijn leven heen. Is dat vergezocht? Geloof dat ik het zo zou zien en voelen. Speciale gloed die over mijn leven glijdt, als bemoediging dat er echt een nieuwe morgen komt. Dat alles wat je bezighoudt een plek in Zijn Vaderhart heeft. Zo’n troostvol teken, dat even een moment van stilte geeft. Ogen dicht en warmte voelen.

Maar in de klas kan je uiteraard niet in je bubbel gaan zitten als je moet opletten, zoals je dat in het dagelijkse leven ook niet altijd kan. Toch is het wel mooi als je de stralen van de zon weet op te vangen als die juist over jouw leven schijnt. Als je heel even volop in het licht mag staan. Tussen alle drukte door, bij verdriet en rouw, bij ziekte en diepe kwetsbaarheid. Een straal van licht, van hoop, van warmte. Helemaal speciaal voor jou!

Reken maar dat ik dan even mijn ogen sluit en in mijn eigen bubbel zit!

 

 

 

Stof en zon.

Tags

bidden, stof, zon

De zon schijnt mijn huiskamer in. Hij laat uitdagend zijn stralen schijnen over de vensterbank en stiekem ook over de tv. Mijn zucht is gelukkig voor niemand hoorbaar. Het stoflaagje, dat door de zon zichtbaar is geworden, blijft een geheim tussen mij en de zon. Inmiddels glanst alles weer.

Mijn mobiel laat een bericht achter. Opnieuw aanslagen in Frankrijk. Zeker 11 doden.
Ook daar moet ik van zuchten. Zoals ik gisteravond zuchtte bij het televisieprogramma van Jojanneke bij de EO. Een programma over prostitutie. Wat een wereld aan leed en schaamte schuilt er werkelijk achter de ramen?

Het is niet alleen het nieuws van alledag.
Om me heen proef ik zoveel onzekerheid en twijfel. Angst voor de toekomst, verdriet om wat was. Rouw, ziekte, gebrokenheid.
Dat raakt me. Misschien wel meer nu de zon schijnt, nu het bij mezelf niet meer zo donker is. Al stoffend, zucht ik al mijn woorden uit. Het vormt zich tot een gebed.
Ik veeg het niet weg, ik leg het neer bij God.

Stof is weg, de zon schijnt vrolijk door en een liedje borrelt bij mij naar boven. Ik voeg het er gewoon bij, dan maar een lange blog.

Mijn moeder wees me laatst op lied met een tekst geschreven door Dietrich Bonhoeffer, een Duitse theoloog. Doordat hij in verzet kwam tegen het naziregime, werd hij omgebracht. Hij schreef dit lied een paar maand daarvoor in de gevangenis, aan zijn verloofde.
In het Nederlands kennen we dit lied als: ‘Door goede machten trouw en stil omgeven’ (liedboek gezang 389).
Ik had nog nooit van dit lied gehoord. Vervolgens kom ik het nu steeds weer tegen.

‘Door goede machten trouw en stil omgeven,
behoed, getroost, zo wonderlijk en klaar,
zo wil ik graag met u, mijn liefsten, leven,
en met u ingaan in het nieuwe jaar.

Wil nog de oude pijn ons hart vernielen,
drukt nog de last van ’t leed dat ons beklemt,
o Heer, geef onze opgejaagde zielen
het heil waarvoor Gij zelf ons hebt bestemd.

En wilt Gij ons de bitt’re beker geven
met gal gevuld tot aan de hoogste rand,
dan nemen wij hem dankbaar zonder beven
aan uit uw goede, uw geliefde hand.

Maar wilt Gij ons nog eenmaal vreugde schenken
om deze wereld en haar zonneschijn,
leer ons wat is geleden dan herdenken,
geheel van U zal dan ons leven zijn.

Laat warm en stil de kaarsen branden heden,
die Gij hier in ons duister hebt gebracht,
breng als het kan ons samen, geef ons vrede.
Wij weten het, uw licht schijnt in de nacht.

Valt om ons heen steeds meer het diepe zwijgen,
de eenzaamheid, die nergens uitkomst ziet,
laat ons dan allerwege horen stijgen
tot lof van U het wereldwijde lied.

In goede machten liefderijk geborgen
verwachten wij getroost wat komen mag.
God is met ons des avonds en des morgens,
is zeker met ons elke nieuwe dag.’

Dietrich Bonhoeffer (1906 – 1945)
Vertaling J.W. Schulte Nordholt
Liedboek gezang 398

De taal is gedateerd, maar hoe meer ik het lees, hoe meer het me ook aanspreekt.
‘In goede machten liefderijk geborgen…’. Dat staat tegenover al die kwade machten die je leven kunnen beheersen. ‘Liefderijk geborgen…’ als je huilt, als je bang bent, als je je schaamt, als de dood dichtbij is.
Troostvol.

Ik weet niet of ik dankbaar ben voor de donkere en verdrietige momenten in mijn leven. Hoeveel moed heb je nodig om dat te kunnen zeggen? Ik ben wel dankbaar dat in al die momenten van verdriet, van kleinheid, van schaamte, van zoekende zijn, Hij er altijd was.

Vaak zie je dat pas achteraf. Als de zon de sporen van verdriet toont.
Ik ben blij met al die mensen die toen voor mij hebben gebeden, toen ik het zelf niet kon.
Het is mooi om dat te kunnen doen voor de ander. Zelfs al is dat stoffend.

‘Door goede machten trouw en stil omgeven,
behoed, getroost, zo wonderlijk en klaar,
zo wil ik graag met u, mijn liefsten, leven,
en met u ingaan in het nieuwe jaar.’