• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: zomaar

Gewoon zomaar

03 vrijdag mrt 2017

Posted by lydiascheringa in Kinderen, moeder

≈ 2 reacties

Tags

blij, boek, cadeautje, de waanzinnige boomhut, genieten, geven, ontvangen, zomaar

‘De waanzinnige boomhut van 78 verdiepingen’ ligt in de winkel. Iris spaart alle delen van deze serie. Terwijl ik in de boekhandel sta, zie ik een hele stapel van deze boeken liggen. Spontaan pak ik er één en ik kan de verleiding niet weerstaan om dit felbegeerde nieuwe deel te kopen voor Iris.

img_0488

‘Is het voor een verjaardag?’ vraagt de verkoopster. ‘Nee’ zeg ik ‘het is….gewoon zomaar.’  Het is leuk om iets aan een ander te geven, vooral als de ander het niet verwacht. Op de fiets begint het wel een beetje te knagen in mijn hoofd. Want wat gaan de andere kinderen zeggen en denken? Zij krijgen immers niets. Cadeautjes geef je meestal met een reden. Voor verjaardagen, schoolrapport of als ze hun zwemdiploma haalden. Maar zomaar iets geven….

Zahra, Aron en Marin worden er niet anders van als ik ze vertel wat ik gedaan heb. Sterker nog, ze helpen mee bedenken waar we het cadeautje neer zullen leggen. Het boek komt onder haar kussen te liggen. Naast het boek dat ze nu aan het lezen is, dan ziet ze het vast wel. Als Iris eindelijk naar bed gaat, wachten we in spanning af. Het duurt niet lang of Iris komt de trap af. Zelfs Marin loopt mee, die kon natuurlijk niet in haar bed blijven liggen.

Twee blije ogen kijken mij aan als ze de kamer inloopt. Het cadeautje houdt ze oningepakt in haar handen. Als ze het uitpakt en het boek in haar handen houdt, is ze blij en ik krijg een dikke knuffel van haar.

Soms krijg je zomaar iets. Zomaar, zonder dat je het verdiende of dat je je best ervoor hebt gedaan. Als je om je heen kijkt zie je dat vanzelf. De adem en het leven, de zon en mooie natuur, de vrienden en de zegen, de genade en de troost.

img_0487

Terwijl ik mijn blije dochter zie, geniet ik er van dat ze het gewoon aanneemt. Ze stelt niet de vraag waarom zij iets krijgt en de anderen niet. Ze geniet volop van iets wat ze zomaar krijgt.

De anderen genieten mee. Ze zijn blij voor Iris en moeten lachen om haar verbazing bij het zien van het cadeautje onder haar kussen. Mooi is dat, als je blij kunt zijn voor de ander, terwijl je op dat moment zelf niets krijgt.

In mijn hoekje op de bank, zie ik Iris en de andere kinderen. Ik geniet van de pretogen. Dat moment is al een cadeautje op zich. Een cadeautje voor mij. Gewoon zomaar!

 

Zomaar huilen

14 zondag aug 2016

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ 3 reacties

Tags

dankbaar, Huilen, verdriet, zomaar

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Snaren die heel even aangeraakt worden, een trilling in mijn hart. Net genoeg om waterlanders te laten stromen. Ken je dat? Of is mijn huid te dun?

Het is de aanraking van een snaar, heel diep binnenin. De nagalm van herkenning van geluiden uit het verleden, of de stem van nu. Om beelden op tv of door verdriet dat ik in jouw ogen lees. Van alles willen zijn en worden, maar tegen muren van onvermogen oplopen. Van de hapering in mijn woorden, de stilte die er misschien wel had moeten zijn, maar er niet is.

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Kan ik geraakt zijn door mooie wolken aan de hemel, vogels die hoog boven me vliegen, maar ik zie ze wel. Om kleuren en geuren, van je ogen dichtdoen en de wind langs je wangen voelen. Huilen om een goed gesprek met een vriend of vriendin, de knipoog op het juiste moment, gevoel van verbondenheid. Huilen om mooie zinnen, het luisteren van een mooi lied of de knuffel die ik krijg van mijn kind. Gewoon zomaar.

image

Huilen doe ik het liefst in stilte. Daar waar het veilig is. Dat is meestal binnenin, onderhuids. Als jij het niet ziet, is het er ook niet. Zie je het wel, ken je me beter en dan geeft het dus niet.

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Zo intens dankbaar voor alles om mij heen. Ik besef het vandaag weer, zittend in de zon.

‘Dank U God, voor alles wat ik heb en krijg. Dat ik altijd bij U mag komen, met mijn fouten en mijn vragen. Ook met mijn kwetsbaarheid, met mijn tranen. Tranen om diep verdriet, maar ook die tranen voor alles wat me raakt en een ander vaak niet ziet.’

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Ken je dat? Of is mijn huid te dun?

 

 

 

 

 

 

 

 

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 143 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Regenpak.
  • Wees een eend!
  • Stroomuitval
  • Voelborden

Meest recente berichten

  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Biotoop en hoekje
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid