Sokken

Tags

goede voornemens, huishouden, perfectie, zelfspot

‘Herkenbaar? Al die sokken op een hoop en er altijd een paar kwijt zijn. Er komt een moment dat je ze echt moet gaan uitzoeken. Tja, voor 10 cent per paar…dat extra zakcentje wil Marin wel.’ was het bericht dat ik plaatste op Facebook, samen met een niet helemaal scherpe foto van Marin en de wasmand. Wat een reacties kreeg ik.

Blijkbaar raakte ik een gevoel van herkenning aan. Een enkeling herkende het niet, maar de meesten waren het met me eens: ergens verdwijnen er sokken! Weer anderen kwamen met goede raad. Zoals op elke kamer een eigen wasmand of de sokken wassen in een lingerienetje.

Ik heb geen ruimte in huis om in elke kamer een eigen wasmand te plaatsen. Niet elk kind heeft een eigen kamer, laat staan een eigen wasmand. Lingerienetjes…..ik heb er ruzie mee. Ik koop ze achteloos met een touwtje eraan en natuurlijk wikkelt deze zich dan in een creatieve krul rondom de wastrommel. Ik had ze uiteraard met een rits moet kopen. Tuurlijk, had ik die met een rits moeten kopen, maar waarom verkopen ze dan ook lingerienetjes met een touwtje?

Vrijdag, de dag van het facebookbericht, was ik heel actief geweest met het wegstrijken van al mijn strijkgoed. Dat waren twee en een halve mand vol, waaronder een heel stel overhemden van mijn man. Dat is niet mijn leukste klusje in het huishouden. Integendeel. Toch ging ik vol goede moed aan de slag en toen alles netjes weggestreken was en weer strak en glad in de kast lag, gaf dat een super voldaan gevoel.

Alleen die mand vol sokken staarde me nog aan. Sokken, die eenzaam en alleen waren achtergebleven na het vouwen van de was. Sokken waarbij je denkt: ik had jullie toch als tweetal in de wasmachine gegooid? Waarbij je dan de trommel nog eens nakijkt, de droger uitpluist, maar de sok gewoon onvindbaar blijft. Daar voel ik me dan wat dom bij. De sok krijgt een plekje in die mand. In de hoop dat die ooit verenigd wordt met zijn evenbeeld.

Dus om het vrijdag helemaal aan kant te hebben, werd de mand met sokken ook in de kamer neergezet. Een enthousiast meisje sprong op van de bank en wilde maar wat graag de sokken bij elkaar zoeken. ’10 cent per paar’ zei ik en zeer geordend ging Marin aan de slag. Gebloemde sokken bij elkaar, sokken met een streepje, witte sokken en saaie papa-sokken. Ik kon het niet laten er een berichtje van te plaatsen op Facebook.

Weet je wat ik nog het leukste vond van al die reacties? De herkenning die het opriep. Soms is het zo heerlijk om dat op te merken en daar ook met een tikkeltje zelfspot om te lachen.

Sokken…sorry lieve tipgevers…het zal altijd wel een dingetje zijn en blijven. Ik ga mijn best doen. Ik ga echt mijn best doen.  Net als dat het wederom mijn voornemen is om alle strijkgoed meteen weg te strijken en niet te wachten totdat het een te grote berg wordt.

In gedachten zie ik mijn man glimlachen. Hij zegt niets, maar ik weet wel wat hij denkt.

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!