Dankbaar!!!

Tags

dankbaar, Huis, koop, verkoop, Zegen

Het is druk in huize Scheringa. Gezellige drukte die ineens ontstaat omdat alles zo snel gaat. Begin van dit jaar hebben we ons huis te koop gezet. Ondanks dat het allemaal niet zo vlot ging als ik wilde, hadden we geduld. Veel te klein huis voor ons als gezin, maar ach we schikten ons erin.

Halverwege dit jaar hebben we een bod gedaan op een huis. Een huis dat een goed gevoel bij ons samen had.We durfden het risico aan. Het moest ook wel, ons gezin had echt meer ruimte nodig. Tuurlijk was dat spannend, maar soms moet je er ook op vertrouwen dat het loopt zoals het loopt. Dat je momenten die voorbij komen, aangrijpt en niet uit je handen laat glippen.

Tijdens al die perikelen van het kopen, was daar ineens een bod op ons eigen huis. Wat een gevoel van dankbaarheid, een sprong in de lucht.

Vandaag hebben we de (voorlopige) koopovereenkomst getekend, ons huis is nu officieel onder voorbehoud verkocht. Vreemd om de koper in de ogen te kijken, te weten dat die persoon in ons huis gaat wonen. Ons plekje van meer dan 15 jaar lief en leed. Toch voelt het goed en zijn we allemaal langzaam aan het wennen aan het idee. Kleuren voor de muren worden bedacht, lampjes voor in de kamer en Aron heeft zelfs het balkon al ingericht dat aan zijn kamer grenst.

Deze week heb ik al veel kunnen inpakken en het geeft de nodige gedachten en herinneringen als je bepaalde spullen in je handen houdt. Passeren al die jaren even de revue. De verdrietige momenten, de momenten van zorg, maar vooral ook de mooie momenten en de momenten van zegen. Dat overheerst, die zegen, keer op keer. Zegen, zelfs als het vertrouwen klein is, als je het bijna niet merkt. Het is er wel. Druppeltjes, zoals ik mijn vorige blog schreef.

Dankbaar. Tijdens al die parafen en handtekeningen die we moesten zetten, is dat een gevoel dat alsmaar naar boven borrelt. Zo ontzettend blij!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertenties

Liedjes en geborgenheid.

Tags

geborgenheid, Liedjes, veilig, waarom?, Zegen

‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ zegt Marin tegen me. We hebben allebei een oortje in en luisteren naar de muziek op mijn telefoon. Een lied van troost en het verlangen dat God dichtbij wil zijn,  is te horen. ‘Dat heb ik net zo’ zeg ik tegen mijn jongste dochter. ‘Ja’ zegt ze eigenwijs ‘maar wij lijken ook op elkaar.’

Soms heb je die liedjes nodig. Soms vliegt het je zomaar aan. Is er onrust en voel je diep van binnen het verdriet. Zo zat ik gisteren ook in de kerk. Een mooie blijde kerkdienst, waarin zes jongeren voorin de kerk belijdenis deden van hun geloof. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost.

Ondertussen…

Soms heb je liedjes nodig om je veilig te voelen of om aangeraakt te worden. Zo zongen we het lied   Wees mijn verlangen

‘U als mijn Vader en ik als Uw kind, dat in Uw armen geborgenheid vindt’

Ik kon het niet zo goed meezingen. Om me heen kijkend zag ik zoveel mensen met verhalen van verdriet en zorg. Zoveel eenzaamheid, zoveel wat we van elkaar ook niet weten. Ik proef soms het vooroordeel en het onbegrip. Ik proef de verbinding, maar soms ook de afstand.  Geborgenheid? Kijk om je heen, verder dan de muren van de kerk. De wereld huilt. Weer een aanslag in Londen, een meisje van 14 vermist ……vermoord. Waarom?

Ik kon het even niet meezingen. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost. In het zwijgen, luisterde ik en ik slikte mijn tranen weg.

Soms heb je een liedje nodig. Adem in, adem uit. Want waar antwoorden op het waarom niet gegeven worden, kan je zelf wel dat stukje geborgenheid geven. In woorden, aandacht en daden, in de knipoog en de kaart. In zoveel kleine en grote gebaren mag je zelf een lichtje zijn in een wereld die huilt. Dat zongen we ook in deze kerkdienst. We zongen de jongeren toe en ook onszelf als gemeenteleden. Voor ieder persoonlijk de bede om zelf ook tot zegen te zijn voor de ander. Een plek waar het veilig is, geborgenheid voelbaar is.

Geborgenheid. Ik voelde het zo intens, samen met Marin op de bank. Haar hoofd op mijn schouder. Samen luisterend naar een liedje vol troost. ‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ ze zei het zo treffend.

Soms heb je een liedje nodig.

 

 

 

Stoeptegel

Tags

stoeptegel, weg, Zegen

Jij zocht naar de plek waar je was neergezet. Was dat wat je deed wel genoeg? Zou je je tijd niet anders kunnen indelen, groter en ruimer kunnen invullen? Waar anderen de wereld afreisden om de medemens bij te staan, bezocht jij de enkeling om je heen. Het leek zo gewoon en de drang naar meer gaf geen antwoord op je vraag of je niet op een andere plek je talenten moest inzetten. Of het niet meer kon zijn.

Ik herken het gevoel. Van wensen in je hart, van dromen die niet uitkomen. Je talenten willen inzetten, maar het gevoel knaagt aan je dat wat je doet nooit genoeg is. Ik zou zoveel meer bezoeken willen afleggen aan hen die eenzaam zijn, zoveel meer willen bidden met de medemens. Ik wil aandacht geven aan de daklozen en de vluchtelingen en ik wil een boek schrijven over wat dan ook. Maar opgeslokt door tijd en andere dingen, komt er zo bar weinig van terecht.

Goede voornemens, ik kan ze wel bedenken. Jij ook. En het maakt je moedeloos dat je handen soms te klein zijn en je armen niet breed genoeg. En toch….jij en ik zijn op onze eigen plek gezet. Dat is soms maar een stoeptegel groot. Ruim genoeg om het verdriet van de ander te herkennen en je handen te vouwen. Ruim genoeg om de woorden van moed en troost uit te spreken en het luisterend oor op het juiste moment.

We hoeven niet allemaal een snelweg in beslag te nemen, geen bospad of een landingsbaan. Soms is de oprit al voldoende, soms een stoeptegel breed om de ander bij te staan. Ieder op onze eigen plek, mogen we ons steentje bijdragen. Soms voor heel veel mensen, soms voor een enkeling. Soms ver weg, soms heel dichtbij. Het is waardevol, als je dat met Gods zegen mag doen.

Een stoeptegel breed. Ik strek mijn armen uit en omarm een nieuw jaar. Niet met allerlei voornemens die ik misschien niet kan waarmaken. Nee met het gebed om op mijn eigen plek, tot zegen te zijn voor de ander. Daarom ook als afsluiting dat mooie lied van Sela :’Zegen mij.’

‘Zegen mij op de weg die ik moet gaan. Zegen mij op de plek waar ik zal staan. ……’

Die zegen wens ik jou ook toe. Dat je steeds meer mag ontdekken wat je mag en kan betekenen voor de ander. Dat is zoveel meer dan je misschien denkt. Kijk maar niet te veel naar de weg of stoeptegel waar je op staat. Kijk maar vooral om je heen, dan zie je wie er voor je staat.

 

 

Zegen

Tags

God, Zegen, zegenen

We hadden samen boodschappen gedaan, Marin en ik. Ik had de hele dag gewerkt, kinderen opgehaald van school en thuis de verhalen aangehoord met drinken en een koekje. Gezellige boel, maar er moesten nog boodschappen worden gedaan. Marin ging mee, gezellig achterop. Op de terugweg schemerde het al, het was druk op straat. Allemaal mensen op weg naar huis of waar dan ook.

‘Waar gaan al die mensen heen? ‘ mijmerde ik. ‘Hoe was hun dag? Was het een blijde dag of juist verdrietig en vol zorgen?’ Achter mijn rug begon Marin te zingen:

‘ De Heer zegene u, de Heer zegene u, de Heer zegene u en Hij behoede u…..’

Kinderstem in de schemering. Zo zonder gene uit volle borst klonk haar stem over de straat. Langs al die bestuurders en fietsers met hun eigen gedachten en levens. In de drukte van het leven, brengt een regel uit een lied de rust. Rust in je leven, dat God je zegent.

‘Weet je wel wat zegen is?’ vroeg ik Marin. Nee, dat wist ze eigenlijk niet. Ik moest zelf ook wel even nadenken hoe ik dat moest uitleggen. Terwijl het toch een bekend woord is en elke zondag de zegen uitgesproken wordt. ‘Zegen’ zei ik ‘ is zoiets als het goede meegeven. Een aanmoediging.’ Ik twijfelde of ik het zo wel goed uitlegde. Inmiddels waren we thuis en Marin dartelde de tuin in.

Ik dacht er natuurlijk wel over na. Afwassend, handen in het sop, terwijl verschillende mensen in mijn hoofd voorbij kwamen. Mensen die de zegen op dit moment wel heel goed kunnen gebruiken. Soms zijn wegen best wel zwaar om te bewandelen.

Gods zegen, is Gods aanwezigheid in de stralende momenten en de moeilijke momenten. In de hoogten en in de diepte van je bestaan. Hoe je weg ook is, als Gods handen boven jouw leven zijn, zegenende handen, dan ga je nooit alleen. Dan geeft Hij je de moed om vol te houden en geeft Hij je kracht.

Voel je dat altijd zo? Nee, niet altijd. Soms lijkt alles wel heel zwart en ervaar je dat niet. Dan heb je de stem van anderen nodig die jou dat toewensen en toezingen. ‘De Heer zegene jou….’ Loop maar, huil maar, schreeuw maar, schuil maar. Schuil maar onder die Vaderhanden. Schuil maar aan Zijn hart.

We mogen het elkaar wel vaker meegeven en toewensen, die zegen van God. Niet als een loze kreet, maar als een aansporing om te blijven vertrouwen op God. In alle omstandigheden van je leven, zeker weten dat Hij bij je is. Daar mag je altijd om vragen bij Hem.

Here, God, als het moeilijk is in mijn leven, als ik voor keuzes word gesteld, als ik begin aan iets nieuws, wilt U mij dan zegenen? 

Mijn handen uit het sop. De afwas klaar. In mijn hoofd de melodie en woorden. Echo in mijn leven, die zegen van God. Die rust tussen alle onrust in.

Ik wens en bid het jou ook toe: Gods zegen over jouw leven.