• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: zee

Dromen over zee

23 zaterdag mei 2020

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

dromen, heimwee, verlangen, zee

Ik droomde over zee. Vakantie aan zee, zomaar! Ik was blij, ik was zo ontzettend blij. Ik hoefde maar een duin over en dan was ik er. Ik werd echter wakker in mijn eigen bed. Geen golven, geen duinen, geen strand.

Zee is fijn.

Vroeger gingen we op vakantie naar Ameland. Als meisje vond ik dat heerlijk. Ameland was vrijheid, was de geur van de zee. Dat was met blote voeten over het schelpenpaadje lopen en met volle vaart de duinen afrennen tot aan het strand, tot aan de zee. Voeten in het water, golfjes die dichterbij komen en dan weer wegkruipen. Wind die je streelt, zand dat schuurt langs je wangen, langs je roodverbrande huid. Ik schreef er al eens blogs over, over de Zee en Bij de zee.

In zee zit de heimwee, maar ook het verlangen. Dat rolt en gaat en komt zoals het komt. In de woeste golven de kracht van woorden en in het kabbelen de fluistering van tederheid en nabijheid. In de zee zit de diepte verscholen waar ik vaak niet bij kan, laat staan me zomaar aan overgeef. In zee zit geen spiegeling, geen stilstaand oppervlak. In de golven ligt mijn angst en mijn liefde tegelijk.

De zee laat me rennen, laat me onbevangen kijken naar de horizon. Wakkert aan wat ik niet durf te hopen, laat me kijken zonder oordeel, raakt me aan waar niemand anders bijkomt. Laat me zingen zonder dat een ander me hoort. De zee laat me zwijgen en leert me te luisteren. De zee geeft me rust en laat me voelen dat je los mag laten, dat je vrij mag zijn. Hoe dan ook.

Ik droomde zo heerlijk over de zee, maar ik werd wakker in mijn eigen bed. In mijn gedachten en mijn woordeloos bidden, in mijn ongeduld. Ik kan er erg naar uitkijken, naar een wandeling bij zee. Bij het zitten in het zand en gewoon maar kijken, zee opsnuiven, voelen, horen. Gezicht in de zon, wind langs mijn rug.

De zee wacht wel. Tot die tijd droom ik, droom ik over zee.

Zee

27 zaterdag aug 2016

Posted by lydiascheringa in Kinderen

≈ 1 reactie

Tags

dromen, meisje, vrijheid, zee, zorgeloosheid

Vorig weekend was ik met Aron naar den Haag. Hij wilde naar het Louwman museum. ‘Oké’ zei ik, ‘maar dan wil ik ook naar de zee.’ Aron stemde er mee in, al hoefde het van hem niet. Eenmaal bij de zee, was hij er niet bij weg te slaan.

IMG_6739

Met mijn voeten in het water, golven die tegen me aan spatten. Geur van zee, oneindig ver kunnen kijken. Ik keek naar de horizon en de beelden van vakanties bij zee, kwamen naar boven. Hoe vrij was dat?

Ik zie een meisje met haar schepnet en rode emmer. Samen met haar zusje, garnalen vangen. Doorgaan, tot de zon met haar rode gloed afscheid neemt van vandaag. Dat lopen met je blote voeten over het zand, dat kriebelend tussen je tenen blijft zitten. Lopen op schelpenpaden, langs het duin op weg naar het huisje. Emmer met water wordt tegen het muurtje aangezet, onze vangst. Zo zinloos, maar waardevol tegelijk.

Vakanties aan zee was vrijheid. Geeft de geur terug van rozenbottelstruiken aan de kant van de weg. Daar leerde ik fietsen, volop ruimte en zo anders dan de gebruikelijke drukke straat. Fietsend van duin tot duin, eindeloze sliert aan schelpenpaden. Wind in de rug, blonde haren uit het gezicht.

Zee is verbonden met zorgeloosheid, met vrijheid. Met zitten en staren en je gedachten laten gaan. Je woede, je verdriet, je zorgen. Alsof de golven er tegenaan slaan en ze meevoeren de diepte in.

Meisje van toen.  Ze bouwde zandkastelen op het strand. Twee torens en een vlag. Maar de zee nam ook dat mee. Zelfs haar voetafdrukken verdwenen. Uiteindelijk zou het eb worden, maar dan is ze al vertrokken. Is de zee ver weg en zij nog verder.

image

Daar dacht ik aan op dat moment. Toen ik Aron zag springen in de zee, lachend en zo intens blij. Het raakt mijn gevoel van heimwee aan. Dat ik eigenlijk wil koesteren en vasthouden. Wil meenemen als ik de zee de rug toekeer. Geraakt door de branding, geraakt door het gevoel dat het geeft. Naar bovenhaalt, alsof het nooit is weggeweest. Tegelijk dat zoute dat ik proef, aan de toppen van mijn vingers. Zee is verbonden met zorgeloosheid, maar tegelijk ook aan dromen die werden ondergedompeld in het grijze water.

Ik klop het zand van mij af. Een meeuw vliegt brutaal langs mij heen. Boven aan het duin, kijk ik nog even achterom. Zee blijft mooi en blijft me trekken.

‘Dag zee, tot een volgende keer en als je het niet erg vindt, neem ik een beetje zorgeloosheid en vrijheid van jou mee!’

IMG_6766

 

 

 

Houten huisje

20 vrijdag mei 2016

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ 4 reacties

Tags

delen, houten huisje, kwetsbaar, schrijven, zee

Het lijkt me heerlijk om me een weekje terug te trekken in een huisje aan zee. Geen gedoe, geen drukte en geen besef van tijd. Ik alleen met mijn laptop. In een week tijd alleen maar schrijven. Zo nu en dan een wandeling over het strand, de voeten in de zee. Even zitten in het zand, staren naar de horizon. Mooie zinnen geboren laten worden, verhalen vormen in mijn hoofd en toevertrouwen aan papier.

Ik zie mezelf al helemaal zitten, achter mijn laptop. Of als het heel primitief is, met pen en papier. Daar neem ik dan wel genoegen mee. Zittend op de veranda voor mijn idyllische houten huisje. Kop koffie voor me, vers gebakken broodjes (warme bakker aan de andere kant van het duin) belegd met jam, zicht op zee…en dan is het stil.

Zal je altijd zien. Op en top geregeld, vakantiedagen kunnen opnemen, kinderen worden opgevangen als manlief werkt. Ik heb alles mee kunnen krijgen in de trein, het huisje was zelfs prima bereikbaar, de bushalte naast de warme bakker. Ineens is de inspiratie weg. Ik staar naar de golven, ik droom, ik mijmer, maar ik krijg geen goed lopend verhaal op papier. Heb ik weer.

image

Dat was ineens de gedachte die bij me opkwam, terwijl ik het huisje helemaal voor me zag en de zeelucht al rook. Want weet je, verhalen worden geboren in de rust en stilte, maar vooral ook in de drukte. In gesprekken met mensen, met vrienden, collega’s en vaak ook door opmerkingen van mijn eigen kinderen. In de wirwar van mijn dagelijkse agenda, is schrijven voor mij als een blokje om lopen.

Door te schrijven en dat te laten lezen, mag ik ongevraagd kwetsbaar zijn. Heel eng, maar waardevol. Waardevol, omdat de lezer ineens ook zichtbaar wordt. In gesprekken, in geschreven berichten, soms van lezers die ik helemaal niet ken. Blijkbaar krijgen gesprekken een diepere inhoud als je inkijkjes geeft in je hart.

Durf jij dat? Of zijn er teveel schrammen?

Ik ben niet altijd zo moedig. Dat geef ik eerlijk toe. Ik heb vaak gedacht dat het beter was om de luikjes van mijn binnenste te sluiten, ik wilde niet meer gekwetst worden. Ik liep het liefst met mijn blik naar de grond, dan zag ik andere ogen niet. Het leek wel veilig, maar uiteindelijk loop je dan vaak alleen. Valt er niets te zeggen, zelfs niets te schrijven.

Dus ik pak in gedachten mijn koffer maar weer in en ga op weg naar de bushalte. Ik zwaai naar de bakker als dank voor alle vers gebakken broodjes en kijk nog even achterom. Het blijft nou eenmaal wel trekken, zo’n houten huisje aan zee. Al was het maar voor een dag of twee.

 

Bij de zee.

15 dinsdag jul 2014

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ 1 reactie

Tags

loslaten, storm, zee

Bij de zee geweest. Samen met Zahra. Als twee dolle honden liepen we over het strand. Hoge golven, woeste branding. Zee maakt wat los.

Zee is als de wind.
Als ik als meisje uit het zolderraam staarde, volgde ik de wind. Wind die bomen streelt en de bloemen laat wiegen. Wind die langs je raam fluistert. Wind die om kan slaan in storm. Takken over het gras, bomen die gevaarlijk voorover buigen. Storm die raast en tegen je wangen slaat.

Zee is als de wind. Golven die aan komen kabbelen. Die je tenen beroeren. Je voeten bedekken en schoonspoelen. De zee raakt je even aan, gaat weg en komt weer terug.
Zee die ook zichtbaar zijn kalmte kan verliezen, omslaat in gebulder. Hoge golven, witte schuimkoppen. Ik mag er graag naar kijken, maar het maakt ook wat los.
De woeste zee maakt de angst van het meisje in me los. De angst om de greep te verliezen, ondergedompeld in het grijze zoute water. De hand die me drukt en me niet loslaat. Zelfs niet als ik bovenkom.
2014 juli 20 022

Dit weekend was ik bij de zee. Samen met Zahra. Geen handen die me drukten, geen stem die fluistert en omslaat in storm. We hebben gezwommen. Samen tegen de hoge golven op.
Het was een ongekend vrij gevoel. Van springen tegen de golven, maar ook van laten drijven. Daar waar de golven je brengen.

Loslaten.
Ook als het stormt.
Ook bij de zee.

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 142 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • 'Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur.'
  • Bellen blazen in de sneeuw

Meest recente berichten

  • Bellen blazen in de sneeuw
  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Blog op WordPress.com.

Annuleren

 
Reacties laden....
Reactie
    ×
    Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
    Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid