Beste Andre

Tags

Andre Rieu, Bewoners, dementerenden, dementie, fans, werk

Beste Andre,

Hoogst ongebruikelijk dat ik een blog naar iemand persoonlijk schrijf. Mijn collega opperde het en ik vond het wel een leuk idee. We hadden namelijk een stagiaire die totaal niet wist wie jij was. Daar waren wij als doorgewinterde Andre Rieu luisteraars uiteraard erg verbaasd over. Wie kent Andre Rieu nou niet?

Niet dat we ooit naar een optreden van jou zijn geweest en ik denk dat ik dat ook niet snel zal gaan doen. Dat is niet lelijk bedoeld. Volgens mij ben je een erg vriendelijke man. Het is alleen zo dat ik iets te vaak naar je muziek luister. Alle liederen van Strauss herken ik uit duizenden en dat allemaal door jouw muziek. Toen deze week het carillon van het gemeentehuis ook een ‘Straussje’ ten gehore bracht, gingen mijn haren rechtovereind staan. Ik had namelijk een vrije dag en muziek van Andre Rieu past daar niet in.

Andre, op veel momenten ben ik wel heel blij met je. De bewoners van onze afdeling (afdeling voor bewoners met dementie) zijn dol op je optredens. Ze genieten van je vioolspel, van het orkest en de mooie jurken die de dames dragen. Ze zijn elke keer weer verbaasd over de hoeveelheid mensen die er te zien zijn op het Vrijthof en ze manen de anderen tot stilte als ze teveel geluid maken.

De dvd’s van Andre Rieu worden grijs gedraaid hier! We proberen ook wel andere dvd’s, maar niets haalt het bij jouw zwierige en uitgelaten concerten. Het is een feest op zich en onze bewoners genieten daarvan mee. Hoewel ik buiten mijn werk om geen ‘Andre Rieu’ kan horen, ben ik blij met je muziek. In plaats van te mopperen, zou een ‘dank je wel’ dus wel op zijn plaats zijn.

Jouw muziek brengt heel vaak rust in de groep van bewoners, daar waar het soms ook heel onrustig kan zijn. Dat momentje van rust, van met elkaar kijken en luisteren achter een kopje thee of koffie, dat zijn genietmomentjes. Ook voor ons als zorgverleners.

Ik vroeg het me af of je dat weet?

Ik zie op tv de pleinen vol staan met mensen die naar jou luisteren. Fans. Weet je wel dat er een grote groep mensen is die ook fan van je zijn? Ze kopen geen kaartje voor een optreden, ze staan niet op dat plein. Als je op de groep een kop koffie zou komen drinken (altijd welkom), herkennen ze je waarschijnlijk niet.

En toch…

Ik denk, ik weet wel zeker, dat jouw grootste fans onze bewoners zijn!

 

Advertenties

#Tag: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Tags

bewonder, bid, huil, Tag, Vecht, werk, zing

Toen werd ik ineens getagd door Deborah aan de Wiel die zelf ook een blog heeft: Kijkmomentjes . Zij was daarvoor getagd met de vraag om aan de hand van het lied van Ramses Shaffy een aantal vragen te beantwoorden. Nu liggen de vragen bij mij. Ik neem de uitdaging maar aan.

Zing: Wanneer zing je?

Ik ben niet het type dat zingend onder de douche staat. Ik zing wel, als ik alleen ben en ik met de poetsdoek door het huis ga. Soms zing ik zomaar op de fiets. Zingen doe ik met de kinderen en in de kerk. Zingen met anderen is fijn, maar alleen zingen terwijl de ander mij kan horen….daar word ik wat verlegen van. Als kind durfde ik dat wel. Op familiedagen zong ik voor mijn opa en oma. Ik geniet nu van mijn kinderen die zonder schroom een solo zingen. Ik hoop dat zij dat niet afleren en zich daarin vrij blijven voelen.

Vecht: Beschrijf de laatste keer dat je hebt gevochten, voor jezelf of een ander.

Dat vind ik een lastige vraag. Vechten zit een beetje in mijn aard. Vechten om jezelf te zijn, vechten tegen vooroordelen, vechten om je talenten tot bloei te laten komen, vechten voor mijn kinderen en veel gevochten om maar dat beeld van God als Vader eigen te maken. De laatste keer dat ik vocht, was een klein gevecht. Vechten tegen tranen, die er zomaar kunnen zijn en die me kwetsbaar maken. 

Huil: Ben je snel geëmotioneerd?

Nou zeker! Ik kan huilen om heel veel. Van beelden op tv, om opmerkingen die me kwetsen, om de pijn en het verdriet van de ander. Ik heb alleen geleerd om een muurtje om mijn verdriet te bouwen. Daardoor huil ik niet altijd, terwijl de ander dat merkt. Daarvoor is een schouder nodig en het gevoel van veiligheid. Soms komt het er ook ineens spontaan, omdat het wordt aangeraakt. Een waterval aan tranen, maar dan is het er ook uit. Ik huil standaard bij het snijden van een ui. Lekker ongegeneerd.

Bid: Hoe uit je jouw spiritualiteit? Waar geloof jij in?

Ik ben christen, zo ben ik ook opgegroeid. Toch is het geloof in God, in Jezus, in de Heilige Geest, iets waar ik bewust achter sta. Ik ben er door gevormd, maar ik heb daar ook mijn eigen weg in leren gaan. Ik heb geworsteld met het thema vergeving, met God als Vader, met het je geliefd weten bij God. Dat was een donkere periode in mijn leven, waarin een enkeling mij hielp of luisterde en bad. Misschien dat ik daarom wel een blog ben begonnen. Om iets van die kwetsbaarheid te delen, dat je als christen ook je momenten van twijfel en onrust kunt hebben. Ik ben zelf veel meer rust gaan ervaren en vanuit die rust kan ik, ook als het moeilijk is, er op vertrouwen dat God mij nooit loslaat.

Lach: Wie maakt jou aan het lachen?

Nou, dat kan iedereen wel. Ik zie wel snel ergens de humor van in. Ik kan lachen om een klein gebaar, om de opmerkingen en capriolen van mijn kinderen, ik kan lachen om mezelf als ik bijvoorbeeld weer tegen een deurpost aanloop. Ik kan ook lachen om een film of een boek. Deze week ging ik uit eten met mijn vriendin Aletta. Ik denk dat wij samen kunnen lachen om hetzelfde, terwijl de ander ons niet begrijpt. 

Werk: Werk je om te leven of leef je om te werken?

Lastig. Er was een periode dat ik echt moest werken om genoeg inkomen te hebben voor ons gezin. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik daarom werkte. Zowel in het ziekenhuis, hospice en nu in het verpleeghuis, doe ik mijn werk met veel plezier. Verpleegkundige is een mooi beroep, maar ook een voorrecht. Je mag dichtbij mensen komen, je bent er op hele kwetsbare momenten bij. Daarnaast heb ik altijd wel behoefte aan uitdagingen en trek ik graag extra taken naar me toe. Dat maakt mijn werk leuk. Maar er is meer dan werk alleen. Naast mijn werk doe ik ook van alles en bovenal heb ik een gezin. Dat laatste staat bovenaan. 

Bewonder: Wie bewonder jij en waarom.

Er zijn veel mensen die ik bewonder. Ik bewonder vooral mijn man Arnold, die altijd  naast mij is blijven staan. Ik leerde hem kennen op een moment in mijn leven dat het echt heel moeilijk was. Waar anderen de situatie bij ons thuis lastig vonden, negeerde hij mij niet. Hij was er gewoon, hij luisterde. Hij was de schouder, bij hem kon ik me kwetsbaar opstellen. Ook later in ons huwelijk, toen ik God zo zocht en ik worstelde met vergeving, had hij eindeloos veel geduld. Hij gaf mij de tijd om te twijfelen, om te worstelen en te vechten. Volgende week maandag zijn we 19 jaar getrouwd. Ik voel me gezegend met mijn gezin, met hem. Zo ontzettend blij met hem.

Van welke blogger zou jij heel graag de antwoorden op deze vragen willen zien?

Ik volg de blog van Margé Buitinga en ik tag haar. Voel je vrij om het ook in te vullen, maar voel je niet verplicht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zinloos werk?

Tags

dementie, werk, zinloos

Terwijl ik naast zijn bed zit, kom met vla in mijn hand, overvalt me ineens die vraag: ‘ Is mijn werk zinloos?’

Hij spreekt nog amper, soms een klank, soms een woord. Hij zit soms in zijn rolstoel, maar meestal ligt hij in zijn bed. Wisselligging, eten geven, wassen op bed. Als het kan, gaat hij onder de douche. Daar geniet hij zichtbaar van.

Ik aai zijn wang, ik masseer zijn dunne handen. Smeer een geurtje in zijn hals, dat ruikt lekker. Nu zit ik hier, kom met vla in mijn handen. Elke keer als ik de lepel naar zijn mond breng, gaat zijn mond haast automatisch open.

‘Als ik zo oud moet worden, hoeft het van mij niet meer. Wat voor zin heeft dit?’ een opmerking die je wel eens hoort. Ik hoor ze ook wel eens van bezoek, dat machteloos bij een bed staat. Ergens begrijp ik die opmerking wel, en toch…

Hier ligt iemand met een verleden. Actief betrokken geweest bij zijn gezin en bij zijn werk. Zwart-wit foto’s tonen beelden uit een verleden, waarin het allemaal niet zo wazig was. Beelden van personen die betrokken waren bij elkaar en die niet stilstonden bij een toekomst van flarden van gedachten en staren naar het raam.

Bewoners zijn meer dan wat het hier en nu ons vertelt. Het verleden dat zij zijn vergeten, breng je dagelijks tot leven. Door alledaagse dingen, door het eten en het drinken. Door het geurtje in de hals, door het kammen van het haar. Door muziek en door verhalen. Door het vasthouden van een hand en door het noemen van hun naam.

Doe ik zinloos werk? Ik vroeg het me ineens af. Zo ervaar ik dat niet. Ik wist het antwoord ook eigenlijk wel.