‘Je gaat toch niet weg?’

Tags

loslaten, onzekerheid, weg, Weg gaan

‘Je gaat toch niet weg?’ en ik zie de teleurstelling op het gezicht van Marin. Niets is fijner dan dat ik er gewoon ’s avonds ben. Dat ik niet naar mijn werk hoef en dat ik niet naar een fractieoverleg hoef of welke afspraak dan ook.

‘Je gaat toch niet weg’?’ het raakt me als ik het zie in de ogen van mijn kinderen. Als ze ergens heengaan, iets gaan doen wat lastig voor ze is. Ik kan hun hand niet altijd vasthouden, er zijn momenten dat ze het echt alleen moeten doen. Laat ik ze los, maar het liefst zou ik ze met beide armen willen vasthouden.  ‘Hier, blijf maar dicht mij en ik blijf gewoon bij jou.’

‘Je gaat toch niet weg?’ ik lees die angst vaak in de ogen van de bewoners in het verpleeghuis waar ik werk. Als je ’s nachts even komt kijken, de dekens weer glad strijkt en ze probeert gerust te stellen. Moment van stilte, van geborgenheid. Met dat je opstaat, verbreek je de rust. Is alles weg, wat er net nog wel was. De angst die ineens weer voelbaar is. Dat je niet de hele tijd op de rand van hun bed zal zitten en de hand zal vasthouden in jouw hand. ‘Je gaat toch niet weg?’ maar je weet het antwoord al.

‘Je gaat toch niet weg?’

Een gevoel dat vandaag naar me toegezonden werd, gewoon door een blik, maar ik zag wel de angst. Ik had de neiging om maar te blijven, maar ik ging toch. Het voelde verdrietig, ook bij mezelf.

Was het een herinnering? Pijnpunt? Of was het een gevoel van falen en tekortschieten? Gevoel dat hoort bij loslaten? Ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Uiteraard viel het mee, was het allemaal gegaan zoals het moet. Met hobbels en drempels en een berg onzekerheid, dat wel. Soms moet je weggaan, om iemand ook zijn eigen weg te kunnen laten gaan. Maak maar fouten, maak een omweg en leer te vragen. Wees maar trots met de stappen vooruit, zelfs als het kleine stappen zijn.

‘Je gaat toch niet weg?’ soms is het een vraag waarop je enkel de bevestiging zoekt. Dat weten, dat diepe besef: ‘Straks, ben jij er weer!’

 

 

 

 

 

Te lief om weg te gaan

Tags

loslaten, te lief, Weg gaan

‘Je bent te lief om weg te gaan’ zegt Marin heel oprecht. Ze nestelt zich tegen mij aan, een laatste knuffel voor het slapen gaan. Hoewel ze in mijn bed mag liggen, vindt ze het niet leuk dat ik nachtdienst heb. ‘Als je wakker wordt, ben ik er alweer!’ probeer ik haar te troosten. Ze schudt haar hoofd: ‘Nee mama, jij bent te lief om weg te gaan.’

Te lief om te weg te gaan, op zoveel momenten voel ik wat Marin voelt. Oppervlakkig, en andere keren heel diep. Momentopname, maar soms ook definitief. Loslaten en niet weten voor hoe lang. De angst of het niet voor altijd is. Kwetsbaar gevoel, de gedachte in je hoofd dat je wilt vasthouden wat je zo dierbaar is.

Verbonden met de ander, dat voel je in je hart. Dat ruisje, die kriebel, die warme gloed. Herken je dat? Een gevoel dat je niet wilt verliezen, omdat leegte zo leeg is en wie vult het dan? ‘Jij bent te lief om weg te gaan’ op hoeveel momenten zwijg je, maar denk je het wel?

 

Een nachtdienst is te overbruggen. Net als een excursie naar Parijs. Vannacht vertrekt Zahra met haar klas. Ze heeft er zin in en wij genieten met haar mee. Ik ga haar niet huilend uitzwaaien, maar ben wel blij als ze weer veilig thuis is. Dus toch wel even slikken. ‘Je bent te lief om weg te gaan…’

Toch ook beseffend dat je door vast te houden, geen ruimte schept. ‘Ga maar genieten en mooie herinneringen opbouwen. Je bent wel te lief om weg te gaan, maar ook te lief om niet te gaan!’

Marin brengt me de volgende ochtend naar bed. Ik krijg een kusje op mijn wang, zij krijgt van mij een knuffel. ‘Wat ben ik blij dat ik weer thuis ben’ zeg ik tegen haar ‘en wat hou ik veel van jou!’