Afscheid van de zomer

Tags

herfst, herstel, rust, schepping, seizoenen, stilte, Water, zomer, zon

Lente, zomer, herfst…seizoenen gaan en komen. De afgelopen periode was ik me daar erg bewust van. Ik zat er letterlijk met mijn neus bovenop. Een dagelijkse ademteug, inhalering van wind en lucht. Van volop geuren opsnuiven. Van bloesem, gemaaid gras en lavendel. In de stilte bij het water, mijn vaste stekkie, zag ik de bloemen in bloei komen. Ik zag de jonge vogels zwemmend in het water, ik zag de bomen volop in het blad.

Deze week zat ik er weer, op het steigertje, mijn voeten in het water. Het voelde koud. De bramen die nog aan de struik zaten, zagen er wat zielig uit. De bomen lieten zich wiegen in de wind. Nog even en de groene bladeren verdwijnen en dan genieten we van herfsttinten, wat ook prachtig is.

Het water te koud, de wind te guur, de regen om je heen. Ik nam met een beetje somber gevoel afscheid van de zomer. Van het plekje bij het water, waar ik zo heerlijk de rust kon voelen. Waar de schepping zo te voelen is, in de wind en in het water, in de meerkoeten en de ganzen, in de wolken en de zon op mijn gezicht. Waar de rietpluimen mij zien zitten en ze zwaaien voortdurend naar mij. ‘Speciaal voor mij’ denk ik stiekem, want ik zit daar toch alleen.

Elk seizoen heeft mooie beelden, maar hier aan het water zitten is fijn. Hier kan ik mijn gedachten ordenen en gewoon maar laten gaan. Hier kan ik eindeloos bidden voor iedereen die gebed nodig heeft, dank ik, klaag ik, kan ik huilen. Lees ik stukjes uit de Bijbel en schrijf ik in mijn kriebelige en onleesbare handschrift mijn gedachten op in een schrift dat altijd meegaat. Frustratie, maar ook veel pareltjes die ik juist nu zo ontdek. Soms schrijf ik ook niets, eigenwijs en tegendraads. Gewoon zitten en genieten. Dromend, eindeloos turend en mijmerend en vaak sluit ik mijn ogen. Dommel ik weg, maar slapen doe ik niet.

Ik vind het even slikken dat het water koud geworden is. Dat het écht herfst gaat worden en dat er minder rustmomenten zullen zijn hier. Hier in de rust geniet ik zo van de schepping. Meer dan ooit ben ik bewust geweest van de seizoenen. Het komt en gaat en komt weer terug. In de schepping is God. Dat ervaar ik in de rust en in de stilte, op mijn plekje op de steiger. Soms vraag ik ook eerlijk: ‘God, waar ben je dan?’ maar Hij is er wel. Ik zie het in de schepping, zo dichtbij is dat.

Al is het even slikken, God is niet alleen op ‘mijn’ plekje bij de steiger. Hij fietst met mij mee als ik weer naar huis ga. Zelfs als dat in een traag tempo gaat. Hij is erbij, in de wisseling van seizoenen, in alles wat we meemaken. In alle onrust, in de zorgen die er zijn, in het verdriet, maar ook in de mooie momenten waar we van mogen genieten.

Dus laat het dan maar herfst worden. Ik kleed me warmer aan en zie wel waar ik een bankje ontdek om op uit te rusten. Als het weer lente wordt, dan weet ik waar ik terecht kan. Met mijn voeten in het water en mijn gezicht in de zon!

Mooie schepping. Mooie God!

Water

Tags

boom, hitte, Levend Water, rivier, Water

We hebben een dag geen water. Dat is lastig. Het heeft te maken met de nieuwe vaatwasser die vandaag komt. Ik kijk er echt naar uit. Dagje geen water nemen we dan maar op de koop toe. Hoe lastig het ook is. Je komt er ineens weer achter hoe vaak je water nodig hebt. Tandenpoetsen, wc doortrekken, koffie zetten, douchen….

In de Bijbel wordt heel veel gesproken over water en over Levend Water. Bekende teksten voor christenen. Ik kwam ook een tekst tegen in:

Jeremia 17:7-8. (NBV)

Misschien is die ook wel bekend, maar het viel me ineens op hoe bijzonder het daar beschreven staat. Als je vertrouwt op God, ben je als een boom die geplant is bij het water. De boom is verbonden met het water, door de wortels die reiken tot aan de rivier. Het drinkt van de stroom, neemt het vocht in zich op. Dat water voedt via de wortels de gehele boom, tot aan zijn kruin.

Het bijzondere is dat de boom ook in tijden van hitte en droogte, gevoed wordt door de rivier. Het water blijft stromen door zijn  wortels heen. Klinkt logisch. Toch vind ik dat bijzonder.

We kennen allemaal die tijden van hitte en droogte. Van momenten dat vertrouwen wankelt, dat verdriet je leven vult, gemis en eenzaamheid. Momenten van schaamte en van wonden die gekerfd zijn in je hart. Diepe pijn die je niet altijd het gevoel geven dat je een blijmoedig christen bent. Je misschien wel het gevoel geven dat je weinig te bieden hebt aan de ander, dat je niet voldoende kunt doen. Soms lijkt het of de takken van ons geloof, naar beneden hangen.

Als je de tekst leest lijkt het of de boom die momenten niet herkent. Alsof de mens die vertrouwt op God geen strijd en moeite  kent. Alsof die altijd maar groen en weelderig staat te wuiven in de wind, de takken geheven naar de hemel. Herlezend en lezend in het geheel van dit bijbelgedeelte, denk ik niet dat dat het gevoel moet zijn.

Juist in tijden van hitte en droogte, mag je vertrouwen op God. Als het lijkt alsof alles wankelt in je leven, weet dan dat je wortels tot diep in de grond gaan. Reiken tot aan de rivier.  Als je vertrouwt op Hem, zal het water de nerven van je bestaan vullen. Water van genade en troost, van liefde en trouw. Verbonden met het water, mag je ondanks hitte en droogte toch een bloeiende boom zijn. Ook als je dat zelf niet zo ervaart.

Het doet me denken aan de tekst in Romeinen 8:38-39. Als je je wortels uitstrekt naar de rivier, naar het Levende Water, mag dat de ondergrond van je leven zijn. In welke omstandigheden ook: niets zal mij scheiden van Zijn liefde.