Groen boekje

Tags

groen boekje, hbov, vriendin

Groen boekje vol verhalen. Eerst nog wekelijks beschrijven we alles wat we samen meemaken op de HBO-v. Hoe meer stages we gaan lopen, hoe minder trouw we blijken te zijn. En dat terwijl we toch bijna alle stages samen doorlopen hebben. Aletta en Lydia, onafscheidelijk vanaf dat we bij elkaar in de klas kwamen in Havo 4 en dat bleef ook zo toen we naar de HBO-v gingen. Lied en Let, oftewel Liedelet.

In de zon voor mijn huis en een kopje thee naast mij. Ik blader door het groene boekje. Als je het handschrift niet zou zien, kan ik aan de stijl van schrijven wel ontdekken wie de schrijfster is. Namen van medestudenten, namen van docenten. Voorvallen, voornamelijk met veel humor. Of althans, wij zagen er de humor van in. Nalezend vrees ik dat veel docenten niet geloofden dat wij ooit als zorgzame en brave verpleegkundigen aan het werk zouden gaan.

Ik moet er wel om lachen als ik lees dat de leraar filosofie de vraag stelde: ‘Waar is boven?’ Bij het wijzen naar boven met de vinger, werden we geacht de collegezaal te verlaten. Vervolgens waren we niet welkom in de volgende les. We namen het religieuze gedeelte schijnbaar niet serieus. Ik glimlach als ik dat lees. Het tussenuur dat we daardoor kregen, hebben we zinnig doorgebracht met het eten van een Vietnameese loempia. Het zal ook niet! Of de docent geneeskunde die voor het college zegt dat er klachten zijn over de rumoerigheid. In de stilte die volgt, valt mijn tas vol booodschappen om (die we tussendoor een keer gehaald hebben). Ik zie de blikken met bruine bonen nog zo van het trapje af rollen. Had ik weer!

Ik zie me er nog zo zitten. Altijd achterin, altijd naast Aletta. Student, op kamers. Meisje van 18, 19 jaar, waarvan de wereld zo enorm in scherven was gevallen. Een hart vol met vragen, een zee aan verdriet. Zo ontzettend veel verdriet. Dat lees je in dit boekje niet. Alsof het er niet was, al proef ik het wel tussen de regels door. Maar het was er wel. Juist toen, was er zoveel verdriet en een diep besef van gebrokenheid.

Misschien was het wel een uitlaatklep, was het ergens wel een masker om mijn kwetsbaarheid niet te tonen. Toch hoefde ik bij Aletta me nooit anders voor te doen. Daardoor was er ruimte voor de traan en voor het verdriet. Daardoor konden we samen ook ontzettend lachen, al zag een ander daar de humor niet van in

Vandaag zijn we 24 jaar vriendinnen. Dat is bijna een kwart eeuw, bedacht ik me ineens. Inmiddels is er veel gebeurd. Aletta trouwde en kreeg kinderen. Ik trouwde en kreeg kinderen. We werken allebei als verpleegkundige (ja, ja, toch gelukt!) en beiden een druk leven. Maar er is altijd plek voor de ander, hoeveel tijd en ruimte er ook tussen zit.

Dit groene boekje is maar een deel van 24 jaar vriendschap. Eigenlijk ook niet. Ik herken jou, ik herken mezelf. Als we nu een college zouden volgen, denk ik eigenlijk dat er niets veranderd is. We nemen plaats achterin, gezellig naast elkaar en we houden wederom angstvallig ons lachen in.

Weekendje weg

Tags

mama, vriendin, weekend weg

Afgelopen weekend was ik op stap met mijn vriendin. Gewoon samen een weekend weg. Hotelletje geboekt, pal naast het station en, niet onbelangrijk, in het centrum.

Als je allebei onregelmatig werkt, is dat best lastig te plannen.
‘Nee, dan moet ik werken, het weekend erna ben ik vrij’
‘Oh dan moet ik werken, wat dacht je van het weekend daarna?’
‘Dan ben ik wel vrij, maar heb ik een familiedag en het weekend daarna…dan ben ik vrij!!’
‘Ik ook!’

Dat weekend moest het dus wel worden. De volgende optie lag ergens in november. Ik kwam dan wel vrijdag uit de nachtdienst, maar dat moest dan maar.
Halverwege de treinreis, na mijn overstap, trof ik haar zittend aan in een hoekje bij het raam. Het was stil in de trein, mensen zaten nog slaperig achter hun krant en koffie weggedoken. Al kletsend gingen wij verder waar we gebleven waren. Voor we het wisten was de bestemming bereikt.

Het is heerlijk om een weekend weg te zijn. Weg uit de dagelijkse sleur, je eigen gang kunnen gaan. Na een wandeling langs het water en het shoppen in het centrum, neerploffen op je bed. Achter de beeldbuis in slaap dommelen, want ja een beetje slaaptekort was er wel. Wakker worden in de ochtend, eerst door een schorre haan, daarna door gepiep uit je mobiel. Geen kind met plakkerige haren die tussen jou en manlief inligt. Die ongemerkt dat plekje tegen je rug aan heeft ingepikt, met een arm half over jouw schouder. Geen constant geroep van ‘mama’…even een weekend weg.

We hebben gewinkeld, we hebben van alles bekeken, we hebben gewandeld in de natuur. Uitgebreid ontbeten, uit eten geweest, koffie gedronken op het terras. Gepraat en gelachen. Als vriendinnen onder elkaar. Er is maar weinig nodig om te begrijpen waar de ander mee bezig is, om te weten wat de ander gaat zeggen. Soms ook de stilte, die er bij vrienden gewoon mag zijn.

Lieve vriendin, bedankt voor het gezellige weekend. Het is wel een hele uitdaging om een weekendje weg te plannen, maar toch….Afstand en tijd en zelfs wisselende diensten, maakt onze vriendschap niet anders!
Blij dat jij bent zoals je bent en ik niet anders hoef te zijn!

Zo’n weekend vliegt voorbij, voor je het weet sta je weer op het station. In de verte herken ik een stem uit duizenden. Blond meisje in de grote stationshal. ‘Mama, mama!’ en met wijd open armen rent Marin mij tegemoet. Knuffels en kusjes en een glimlach van oor tot oor.

Heerlijk om weer thuis te zijn. Verhalen vertellend, verhalen aanhorend. De afwas staat nog op het aanrecht, ze zijn net klaar met eten. Gezellige boel zo met elkaar. Een weekend op z’n papa’s.
Als ik mijn gezin zo bekijk vanaf mijn hoekje op de bank, ben ik zo dankbaar dat ik hier ‘mama’ mag zijn.

Met een geit door Deventer!

Tags

deventer, geit, kerk, vriendin

‘Dat kan ik alleen met jou meemaken!’ zeggen mijn vriendin en ik vaak tegen elkaar. Absurde voorvallen, grappige dingen, die op onverwachtse momenten plaatsvinden. Het overkomt ons, zomaar!

Vanmiddag troffen we elkaar weer in Deventer. We hadden eindelijk de afspraak kunnen vastleggen. Lopend door het centrum van Deventer, kletsend over van alles en nog wat. Zin in koffie, maar het toch uitstellen omdat de gezellige winkels ons lokken. Kijken, kijken, maar niet kopen. Het werd al wat donker, de winkels maakten zich klaar om te sluiten. Voor ons doemt ineens de Grote of Lebuïnuskerk op. Achter de ramen zien we het schijnsel van kleine lichtjes en het nodigt ons uit om de kerk te bekijken. Elke deur lijkt echter gesloten.
We lopen samen verder.

Net voorbij de kerk passeert een man ons. Gekleed in een rode lange jas. Hij valt meteen op en spontaan zeg ik: ‘Wat ziet u er mooi uit!’ De man blijft lachend staan. We kijken in twee twinkelende ogen die schuil gaan achter een bril met aan elke kant halve glazen. Boven aan de bril is een klein achteruitspiegeltje bevestigd. Zijn schoenen zijn kleurrijk beschilderd, de knopen aan zijn jas lijken op groene slakken.
‘Weet u of de kerk ook open is?’ vraag ik aan deze opvallende man ‘we willen hem graag bekijken.’
‘De kerk is dicht, er oefent nu een koor. Ik weet wel een trucje om binnen te komen.’ zegt hij lachend.
Wij zien een geheime deur voor ons of een poging om ons onopvallend tussen de koorleden te laten voegen. Dat het om een geit zou gaan, dat konden we beiden niet bedenken.

‘Ik heb een geit thuis en wat ganzen, die ga ik halen voor de kerststal in de kerk. Geen echte hoor! Als jullie helpen dragen…kom je in de kerk.’ Zonder overleg lopen we met deze vrolijke meneer mee. We stoppen bij een gebouw dat aandoet als een ontmoetingscentrum of een atelier. Beschilderde ramen, wijze spreuken aan de muur. We lopen, ietwat giebelend mee, op weg naar de geit.
Binnengekomen horen we echter dat dit zijn huis is. We komen in een ruimte met stoelen en tafels, een bar en banken. Alles kleurrijk en met heel veel attributen. Kleurrijk en vreemd.
Een lamp waar een been uit komt. Een biljarttafel met kerstballen als ballen. Een etalagepop zittend op een bank.

Ik leer mijn kinderen om nooit met vreemde mensen mee te gaan, hier sta ik dan in een bizar aandoend huis. Ik heb de indruk dat de deuren zo dicht kunnen vallen, een piano spontaan een luguber muziekstuk gaat afspelen en de etalagepop gaat dansen met wie dan ook. Hoe kan het dat ik zomaar meeloop? Is dat omdat we samen zijn, mijn vriendin en ik?

Daar is dan de geit. Hij draagt de ganzen en wij samen de geit, zijwaarts vastgehouden. Vooral niet aan zijn poten, dan breken ze af. Het is waarschijnlijk een grappige vertoning. Een man in rood gewaad met een stel ganzen in zijn armen en twee dames die samen een geit meeslepen. Dat allemaal om de kerk te kunnen bezichtigen.

In de kerk wordt de geit neergezet. Meneer is blij dat we hem geholpen hebben. We lopen samen door de kerk, bewonderen de ruimte en de stilte. Als dank krijgen we van de koster een kop koffie en een kushand van meneer. Wij hebben onze koffie, een verhaal om mee thuis te komen. Een verhaal dat altijd eindigt met: ‘Dat hebben wij weer, dat maak ik alleen maar mee met jou!!’

Thuis vertel ik mijn verhaal.
Zahra zucht. ‘Mama, je loopt toch niet zomaar met vreemde mannen mee?’

BFF

Tags

bff, vriendin

Zahra had het geregeld over haar BFF. Oftewel: Best Friends Forever.
BFF’s zijn leuk, maar het levert ook frustraties op. Soms ben je wel een BFF, soms niet. Als de één je BFF is, wat is je andere vriendin dan die je ook graag mag? Dus op een gegeven moment was ik het als moeder wel zat. ‘Je kunt ook meerdere vriendinnen hebben’ zei ik dan.

Vriendschappen zijn altijd bijzonder, of je het nu BFF noemt of niet. Met de ene vriend of vriendin heb je een andere band dan met de andere. Vriendschappen zijn van zichzelf al heel speciaal. Elke vriendschap is uniek. Iets om zuinig op te zijn.
Ik ben blij met al mijn vrienden, ieder op hun eigen manier zijn ze waardevol voor mij.

Vrienden zijn mensen bij wie je meer vertelt dan je buitenkant. Sterker nog, vrienden kijken door de buitenkant heen.
Vrienden zijn spiegels. Soms confronterend, maar ook bemoedigend. Spiegels zijn eerlijk.
Vrienden komen zomaar op je weg, wandelen met je mee. Met vallen en opstaan, want dat kan bij vrienden.
Vrienden zijn er altijd. Ook als er afstand is, voelt het dichtbij.

BFF’s, ik hoorde die term liever niet de hele tijd. Totdat Aron het over mijn vriendin had, mijn bijzondere vriendin tussen de vrienden die ik heb. Hij was er van overtuigd dat we zussen waren. ‘Nee we leken niet uiterlijk op elkaar, maar in hoe we zijn.’ ‘Nou we zijn geen zussen, maar wel hele goede vriendinnen.’ ‘Dus BFF’s!’ zei Zahra.

Ja ik moest het eerlijk toegeven: ‘Wij zijn BFF’s!’

Vandaag zijn wij 22 jaar vriendinnen.
Blij met haar, mijn BFF.

Bijzondere vriendin

Tags

vriendin, vriendschap

Afgelopen zaterdag gezellig uit geweest met mijn vriendin. Deventer vormt daarbij een makkelijk trefpunt om elkaar te ontmoeten. Zonder de kinderen en echtgenoten, gewoon wij samen. Moment van bijpraten, van gezellig winkelen en dingen meemaken die wij alleen maar kunnen meemaken. Als afsluiting lekker eten bij ons favoriete restaurant.

We kennen elkaar bijna 22 jaar. We kwamen bij elkaar in de klas in Havo 4 en vanaf dag één is er een klik. Vanaf toen waren wij onafscheidelijk. Zelfs op de reünie van een paar jaar terug, herkenden veel leraren ons niet meteen. Tenzij we weer naast elkaar stonden, dan herkenden ze ons meteen.
Daarna samen de Hbo-v gedaan. We hebben in die periode in een groen schrift alles bijgehouden wat we meemaakten. Om de beurt schreven we de gebeurtenissen van een week op. Hilarische voorvallen, waar ik ook wel weer een blog vol over kan schrijven. Verdrietige momenten, waar ik tussen de regels door lees hoeveel we aan elkaar hadden.
Heel bijzonder boekje.

Nu zijn we getrouwd, hebben beiden een gezin van vier kinderen en beiden werkzaam in de zorg. Het is nu echt plannen met de agenda om elkaar te zien. Soms mis ik het wel dat ik niet zomaar even kan komen koffiedrinken. Dat de afstand maakt dat we elkaar minder kunnen zien.

Toch wordt de vriendschap er niet minder door. Dat bewijst een dag als zaterdag maar weer. We gaan verder waar we gebleven zijn.
We herkennen elkaars blik als we op een terras de mensen nakijken, we snappen de diepere betekenissen van verhalen die we vertellen. Onze gedachten, onze twijfels en ons geloof. Er is ruimte voor onbedaarlijk lachen en niet meer bijkomen. Er is ruimte voor stampvoeten en tranen. Ik hoef me niet anders voor te doen, ik hoef niet ideaal te zijn.
Dat is toch wat vriendschap is?

Ik ben blij met je, lieve vriendin van me!
Zo’n bijzondere vriendschap, zou ik iedereen gunnen.

En ja… ik ga misschien ook maar eens wat voorvallen beschrijven. In de hoop dat de lezer de humor er ook van in ziet. Ik beloof dat ik de erg gênante gebeurtenissen achterwege zal laten, er zijn dingen die we maar tussen ons moeten houden.