Wandelen

Tags

Avondvierdaagse, gebed, vragen, wandelen, weg

Deze week staat in teken van de avondvierdaagse. Hoewel ik andere jaren best mee wilde wandelen, dachten mijn kinderen daar meestal anders over. Dit jaar wilde Iris graag mee doen. Dus…we lopen de avondvierdaagse. Wandelen met de meute mee, over kiezelpaden, zandweggetjes en soms ook moeilijk begaanbare paden.

Wandelen heeft iets ontspannends. Soms loop ik met iemand op en ontstaat er een gesprek. Over alledaagse dingen, maar vaak ook gesprekken met diepgang. Stevig de pas er in, of stilstaan bij een hek. Turen naar de vogels, de wolken, de horizon. Soms ook ervaren dat wegen uit elkaar gaan, dat de wandeling ten einde is.

Ik wandel ook vaak in gedachten. Stippel vooraf de route uit. Zo vaak loopt het anders. Sta ik vragend te kijken welke kant ik op moet gaan. Links, rechts, of toch maar vooruit? Met de ander, met de meute, of toch maar alleen? De ander bij de hand nemen, de arm om de schouder leggen als aansporing en bemoediging of loslaten? Afstand nemen, of nabijheid zoeken?

Zo vaak weet ik het gewoon niet. Welke weg is de beste? Ga ik voor mijn idealen en dromen, of is het beter dat ik met beide voeten stevig op de grond sta? Waarom zijn er zoveel kruispunten in mijn leven, waarbij ik niet weet welke weg voor mij het meest begaanbaar is?

Soms word ik moe van al mijn vragen. Vragen waar ik vaak geen antwoord op weet en ook niet lijk te krijgen. Waar alleen maar zwijgen is en geen aanwijzing. Of toch wel?

Ik heb al heel wat afgewandeld. Stond vaak voor weggetjes die niet begaanbaar leken. Hoe de weg ook was en waar ik ook voor koos, God ging altijd mee. Sterker nog, Hij duwde me vaak een kant op. Zelfs een richting waar ik zelf niet aan gedacht had en misschien wel had ontweken.

De avondvierdaagse is geen zoektocht. Het is wandelen achter de meute aan. Met waardevolle en gezellige gesprekken, dat ook. Wandelen in gedachten, is een wandeling in gebed. Heel alleen, maar soms ook samen, de woorden vormen. Uitgesproken zinnen ontvouwen zich tot een gesprek. Wandelen in gedachten, is je laten leiden, maar ook de moed hebben om te vragen om de weg.

Wandelen in gedachten, doe je namelijk niet altijd achter de massa aan.

 

 

 

 

 

 

 

Muur

Tags

muur, vragen

Ken je dat gevoel dat er ineens een muur voor je staat? Dat je loopt en loopt, dag in, dag uit. De weg die je volgt is herkenbaar, vooral begaanbaar. Er zijn wel modderpaadjes, maar via de berm kan je er makkelijk omheen lopen. Plassen water weet je te omzeilen, zelfs op kiezelpaden durf je op blote voeten te lopen . Eelt op je voeten, vooral ook eelt op je ziel.

Muren in je leven heb je in soorten en maten. Kleine muurtjes waar je geruisloos overheen stapt, muren die je met een brok woede wel omver kan schoppen. Muren met gaten waar je doorheen kan kruipen, muren die je eigenhandig afbreekt met je handen. Het kost moeite, maar dan kan je weer verder.

Soms zijn er muren van twijfel en vragen. Eindeloos heen en weer geslingerd worden in je gedachten. Muur van zorgen, muur van verdriet. Van de zon wel zien en daar volop van genieten, maar voor je gevoel sta je stil. Of zelfs stappen achteruit.

Ik hoor de stemmen, de geluiden en ik vul in wat ze me willen vertellen. Was er maar een kijkgaatje waar ik doorheen kan gluren. Wat als ik die muur trotseer, wat gaat er dan gebeuren? Wat is er aan de andere kant, hoe is dan mijn weg? Zal ik rechts of zal ik links gaan? Of staat die muur er niet voor niets?

Muren op je weg, wie krijgt er niet mee te maken? Zorgen en problemen, ziekte en verdriet. Twijfel en onzekerheid, vragen waar niet zomaar een antwoord op te vinden is.
Ik weet het niet. Ik weet niet of sommige muren mij uitdagen, of dat ze me tegenhouden en sturen naar een zijweg.

In mijn wandeling van de afgelopen dagen bleef ik steken bij psalm 18:30b waar staat:

‘met mijn God beklim ik de hoogste muur’

Muren in je leven. Soms zijn ze er zomaar. Torenhoge vragen tussen de alledaagse dingen door.
Ik geloof in een God die meegaat, als ik muren wil beklimmen. Een God die bemoedigt, ook als ik twijfel en besluit om de muur van vragen te omzeilen. Ook dan zijn er wegen die begaanbaar blijven.

Het is troostvol te weten dat God altijd meegaat. In de toppen van je bestaan, in de diepten van je zorgen. Dat gun ik iedereen die tobt met ziekte, met verdriet, met pijn en met scheuren.
Ik wens je die kracht en moed toe, bij iedere muur die je tegenkomt.

Wees niet bang.

Tags

Bang, God, vragen, zorgen

Op een stil moment in huis. Geen kinderen, geen rumoer en drukte om mij heen. Ik alleen met mijn gedachten.
Zorgen die klein zijn, maar zo groots lijken.
Zorgen die groter lijken en die ik maar moeilijk kleiner krijg.

Soms heb je van die alledaagse zorgen. Gedachten in je hoofd die maar blijven dralen, die blijven hangen en niet weg te denken zijn.
Niet weg te bidden zijn.
Zelfs dat niet.

Soms moet je wachten op antwoorden. Ongeduldig wachten, niet weten wat het wordt. De verschillende scenario’s passeren de revue: ‘Als het zo zal gaan, dan…’.
Ik kan blijven hangen in de vragen, als antwoorden niet uitgesproken worden.

Zo zat ik aan mijn eettafel en de Bijbel lag voor me. Alleen het geluid van het aquarium op de achtergrond, rustgevend gekabbel van water.
Ik opende de Bijbel.
Meestal als ik lukraak de Bijbel open doe, valt het open op een stukje waar ik niet meteen iets mee kan. Dan lees ik over de nakomelingen van Noach of de afmetingen van de tempel. Ik heb het niet zo op met lukraak de Bijbel openslaan en daarin de antwoorden of de troost vinden. Ik zoek meestal gericht naar een gedeelte.
Nu deed ik de Bijbel open en mijn oog viel op een gedeelte van Jesaja 41:

‘Want ik ben de HEER, je God,
ik neem je bij je rechterhand en zeg je:
Wees niet bang, ik zal je helpen.’

Die tekst trof me.
Ik bid vaak of God bepaalde zorgen wil wegnemen. Of Hij rust wil geven, antwoorden op vragen. Dat voel ik echter niet altijd. Niet altijd na het uitgesproken ‘Amen’ volgt de berusting. Vragen blijven, zorgen zitten soms nog steeds heel dicht onder de oppervlakte. Er is weinig voor nodig om ze naar boven te halen.
Hier staat echter dat God met je meegaat. Hij neemt je bij de hand. Hoe dichtbij is dat?
Er staat niet dat Hij de obstakels weg haalt, hier lees ik dat Hij meegaat en je helpt. Hij helpt om de obstakels aan te kunnen.

Verder in vers 14:
‘Wees niet bang, kleine Jacob…’

Er zijn teksten in de Bijbel waar je je eigen naam zo kunt invullen. Bij dit gedeelte kan dat ook. ‘Wees niet bang, kleine Lydia…’ Niet klein als miezerig, als iemand waar je neerbuigend naar kijkt. Ik lees het meer als een Vader die naar Zijn kind kijkt.
Ik proef Zijn zorg, Zijn zorgzaamheid.

Zorgen kunnen blijven. Gedachten staan niet altijd stil. Tranen kunnen heel diep zitten, zelfs op plekken waar niemand dat kan zien. Schrammen op je ziel, krassen in je leven. Ik vind het troostvol te weten dat God me bij de hand pakt. Ik hoef het niet alleen te doen, Hij helpt. Hoe de afloop ook is, Hij gaat mee!

Als je wilt en kunt, lees het Bijbelgedeelte dan eens. Vul je eigen naam in en zie jezelf met al je bagage, je vragen, de bergen waar je tegenop ziet.
‘Wees niet bang …….ik zal je helpen’.

Wat heerlijk, Hij gaat altijd mee!

Vragen van een herkauwer

Tags

vragen

‘Waarom zinken boten niet?’ Het overvalt me ineens. ‘Waarom zinkt een steen? Waarom kan ik niet drijven en een boot wel?’ De vraag hecht zich vast in mijn hoofd en ik blijf er steeds op kauwen. Herkauwer die ik nu eenmaal ben.
Totdat ik het uiteindelijk hardop uitspreek. Manlief legt het me geduldig uit. Ik begrijp het voor een deel. ‘Logisch toch!’ zegt Zahra, die ook nog op is en gehuld met deken op de bank ligt.

Vragen, heel veel vragen. Ik heb altijd van die rare vragen in mijn hoofd.

Zie ik dezelfde kleuren als jj? Misschien is mijn gras groen en zie jij het voor groen aan, maar is jouw graskleur wat voor mij blauw zou zijn. Volg je het nog?
Kunnen de melodieën op zijn? Kan er een moment aanbreken dat alle akkoorden in een bepaalde volgorde en ritme gespeeld zijn, dat er niets nieuws meer bedacht kan worden?
Kan het zo zijn dat er iemand in Nieuw-Guinea met begeleiding van een trommel een deuntje zingt die hetzelfde is als een lied van Marco Borsato?

Waarom wordt Simson op plaatjes altijd afgebeeld als een grote man met spierballen? Waarom zou je je dan nog afvragen waar zijn kracht vandaan komt. Zou Simson niet een iel of in ieder geval een doorsnee man kunnen zijn?

Vragen, vragen, vragen. Ik stelde ze vroeger al.
‘Als je met één been in het graf staat, komt dat been dan wel in de hemel?’
‘Zijn droogbloemen ook door God gemaakt?’.

Soms word ik moe van mezelf.
Soms is het heerlijk om te mijmeren.
Als ik het verklap aan anderen, zie ik verbaasde gezichten. Meewarig is eigenlijk een beter woord. Sommigen gaan hun best doen om uitleg te geven, anderen zijn de draad van mijn verhaal na één zin al kwijt.

Sommige vragen moet je gewoon maar vragen laten zijn. Zolang ze niet te diepzinnig zijn en op zijn minst tot nutteloos bestempeld kunnen worden.
Dan heb ik iets om over na te denken, iets om op te kauwen.