Artin

Tags

AZC, gastvrijheid, Lesbos, Moria, vluchtelingen, welkom

Hij heeft een naam, niet deze, dus ik noem hem maar Artin. Artin was een jonge vent en via via hoorden we dat hij behoefte had aan sociaal contact. Dus belden we, haalden we hem op en was hij welkom bij ons thuis. Voor een kop koffie, een gesprek, een maaltijd.

Artin was vluchteling. Hij woonde in een AZC. Hij deelde als vrijgezel een kamer met iemand anders. Twee bedden, twee kasten, de kamer was vol. Er zat waarschijnlijk wel een raam, maar de kamer deed sterk denken aan een bezemkast. Aron ging mee om hem op te halen en het maakte indruk op hem. Vanuit alle kamers stonden vele medebewoners ons vriendelijk en nieuwsgierig aan te kijken. Het liefst nodigde je ze allemaal uit, maar dat ging natuurlijk niet. Artin ging met ons mee.

Hij sprak niet over de vlucht. Hij sprak niet over de reden. Je voelde de pijn, maar het aanraken wilde hij niet. Ik weet niet of hij Moslim was, of Christen, of wat dan ook. Zijn brede vriendelijke lach bracht vrolijkheid. De kinderen vroegen geregeld wanneer Artin weer kwam. Dan hielpen ze hem met het leren van de taal, lazen samen met hem kinderboeken. Het was gezellig als hij kwam.

Artin verhuisde. Het contact viel weg. Nu, zoveel jaren later, plopt hij op in mijn gedachten. Vorige week volgde ik het debat op tv over het aantal vluchtelingen dat Nederland wil opvangen vanuit Moria. 50 kinderen, 50 kwetsbare mensen.

100 mensen.

Ik heb zitten dubben of ik wel of geen blog hierover zou schrijven. Er is al zoveel gezegd en geschreven door anderen.

Maar het raakt me zo. De beelden van kinderen die slapen op het asfalt. De man die van al zijn bezittingen, de pan uit de vuurzee redt. Onmisbaar voor een gezin met honger. De vrouw die gehurkt op straat haar handen voor haar gezicht slaat, huilt, wanhopig is.

Als ik iets heb geleerd van de ontmoetingen met vluchtelingen, is dat hun gastvrijheid. Hoe weinig ze ook hadden, er stond altijd een maaltijd voor je klaar. Bij vertrek werd er geregeld een zak vol koekjes in mijn handen gedrukt. Zoveel liefde, zoveel warmte. Ik heb me altijd welkom gevoeld.

Van al die ontmoetingen, bleef Artin de afgelopen week hangen in mijn gedachten. Hij zou niet tot de 100 horen. Geen kind meer, geen kwetsbaar persoon. Mogelijk had hij door sommigen het stempel al gekregen van raddraaier, gelukzoeker, brandstichter. Veroordeeld, zonder dat iemand je kent.

Ik hoop en bid dat we omzien naar vluchtelingen. Kinderen, kwetsbare mensen, maar ook oog hebben voor de Artins onder de vluchtelingen. Dat het niet alleen een taak is voor de overheid, maar dat we daar ook persoonlijk ons steentje aan willen bijdragen. Gastvrij willen zijn.

Ik bid voor Artin. Waar je nu ook woont en werkt. Ik bid dat je vriendelijke lach en je opgewekte karakter tot zegen mag zijn voor de mensen om je heen. Hier in huis houd je dat plekje, hier in huis word je nog wel eens genoemd. Bij je échte naam. Dan glimlachen we, gewoon om wie je bent, als mens.

Ik ben bang voor jou.

Tags

angst, asielzoekers, AZC, Steenbergen, vluchtelingen

Ik ben bang voor jou. Jij schreeuwt boven alles uit. Je taal en je lichaam tonen kracht en weerbaarheid en met jou nog een hele rij. Ik kijk blijkbaar anders naar al die vluchtelingen, dan jij. Ik voel pijn in mijn hart, voel jij dat niet?

Ik zie een pasgeboren baby, hij huilt de longen uit zijn lijf. Zou hij het koud hebben, of is het een lege maag? Ik zie een peuter op de arm van een vader en een meisje van amper vier met rode laarsjes lopend door de modder. Ik zie ze zittend in het AZC, vervelen ze zich? Een jongetje toont blij zijn knuffeldier. Zoveel stromen van mensen, waar is er een plek voor ze om te schuilen?

Ik heb het antwoord niet. Jij wel? Of zoek je daar niet naar?

Jou hoor ik alleen maar schreeuwen: ‘Nee, geen AZC!’ Jij die niet wil luisteren, alleen wil schreeuwen. Zowel voorstanders als bezorgde inwoners krijgen niet de kans om de dialoog aan te gaan. Waarom luisteren we niet naar elkaar? Waarom creëer jij door zo te schreeuwen zoveel onveiligheid? Waarom kies je voor een gebalde vuist, in plaats van een open hand?

Angst mag je uitspreken, daar moet je ook serieus naar willen luisteren en iets mee doen. De andere kant is dat je in de spiegel durft te kijken. Stel jezelf eens de vraag waarom je bang bent, waarom je zo afwijzend bent. Zou een AZC naast een school echt onveilig zijn? Is het echt de oplossing om deze mensen ver weg te stoppen, ergens midden in de bossen?

Ik kijk naar al die vluchtelingen en al die kinderen die meelopen. Ik gun ze een plekje waar het warm is, waar het veilig is. Waar we tolerant zijn, niet alleen naar Nederlanders, maar naar alle medelanders. Waar we vooral weer leren luisteren naar elkaar. Als de oplossing voor dit vraagstuk er niet zomaar is, hoeven we toch niet onmenselijk te worden? Niet naar tegenstanders, niet naar voorstanders en zeker niet naar al die vluchtelingen.

Ik zie jou schreeuwen en zie het als een gemiste kans om het gesprek open en eerlijk aan te gaan. Waar stemmen niet gehoord worden, groeit de angst. Zou ik zwijgen als ik daar was? Ik vrees van wel. Laf is dat.

Is dat wat jij wil?

Het besef groeit bij mij, dat ik niet bang ben voor al die mensen in een AZC, maar steeds meer voor mensen zoals jij!

‘Superleuk’ voor een vluchteling.

Tags

delen, gastvrijheid, superleuk, vluchtelingen

Het nieuws van vandaag gaat over vluchtelingen. We worden overspoeld met beelden en verhalen. Op de basisschool van onze kinderen is daar ook aandacht voor. Ze krijgen ‘nieuwsbegrip’: begrijpend lezen met het nieuws van de dag. Zo krijgen we aan tafel uitvoerig te horen wat er zich allemaal afspeelt in de wereld. Daar kunnen we dan samen mooi over doorpraten.

Marin kwam gisteren blij uit school. ‘Mama, we hadden nieuwsbegrip, dat vind ik zóóó leuk!’ en ze wapperde met het papier met tekst en vragen langs mijn gezicht. ‘Alleen’ en ze was even stil ‘het ging over iets heel verdrietigs. Over mensen die moeten vluchten….’

Ik word stil van de beelden en de verhalen. Eerlijk gezegd voel ik ook verbazing als ik hoor dat zoveel mensen zich willen inzetten voor deze vluchtelingen.
We hebben in het verleden al veel mogen doen voor vluchtelingen die op onze weg kwamen. Daar kregen we hulp bij, maar we ondervonden ook weerstand. Reacties van mensen, opmerkingen waaruit bleek dat mensen amper begrepen waar het over ging. ‘Rot op naar je eigen land’ een leus waarbij ik me schaamde als ik dat las of hoorde.

In het AZC hebben we mensen ontmoet die alles hadden achtergelaten. Ondanks dat ze hoogopgeleid waren, moesten ze weer onderaan beginnen. Kleine kamertjes waar ze verbleven, geen privacy en voortdurend wachtend op een uitspraak of ze mochten blijven of niet. Toch dankbaar en zo ontzettend gastvrij als we op bezoek kwamen.
Op bezoek gaan in een AZC helpt je over heel veel drempels heen.

Ik draai het werkblad om. Er staat een ansichtkaart afgedrukt met de opdracht: ‘Schrijf een lief kaartje’. Marin heeft geschreven: ‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden.’

Dat vind ik mooi bedacht en ik herken het in de sfeer die er momenteel is. Zoveel mensen die vanuit hun hart in actie komen. We kunnen niet alle problemen oplossen, ook niet voor al die stromen vluchtelingen. Het is wel een uitdaging om als ze er dan zijn, gastvrij te zijn. Menselijkheid, al was het maar een schouder om bij uit te huilen, een deken voor de kou.

‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden’ in het besef dat we hier zoveel te geven hebben. Als je veel hebt, heb je ook veel om uit te delen.
Toch?

 

Dode voeten.

Tags

spiegel, vluchtelingen, voeten

Een dag voor Prinsjesdag, keken Zahra en ik het journaal. Er kwam een onderwerp voorbij over bootvluchtelingen uit Afrika. Honderden migranten hadden de oversteek niet overleefd. Verdronken. Onder een wit laken zag je de contouren van de lichamen, hun voeten staken er onderuit.
Zahra zuchtte: ‘moeten ze dát nu laten zien?’
‘Ja, erg hè?’ zei ik. ‘Gelukkig zie je alleen maar de voeten’ voegde ik er nog aan toe om het beeld iets te verzachten. Ik kreeg meteen reactie. Uiteraard!
‘Mama, het zijn wel dode voeten! Dat is een heel verschil.’

Dode voeten, die warm waren. Voeten die de oversteek maakten naar een beter en rijker leven. Niet alleen voor henzelf, ook voor hun gezin. Voeten zoals zoveel voeten die vluchten. Voor geweld, voor haat. Voeten die vrezen voor hun leven. Hoeveel moed moet je hebben om je eigen bestaan te ontvluchten? Zou je dat zomaar doen? Zoveel boten zijn al gezonken, zoveel levens geëindigd in de zee. Toch besloten ook deze mensen de oversteek te wagen. Hoe hoog is dan je nood?

Raken de koude voeten je nog? De dode voeten onder een wit laken. Levens die zochten naar een bestaan zoals jij. In vrijheid, een dak boven je hoofd, een bed, een brood.
Raakt het je nog, een dag na Prinsjesdag? Als je weet hoeveel je er zelf op achteruit zal gaan? Als je werkeloos bent, diep in de schulden zit, als je zoveel moeite moet doen om rond te komen?

Ik hoop het wel. Ondanks dat er grenzen en regels zijn, mag je hart wel warm zijn.
De Bijbel is daarin een spiegel:
In Matteüs 7:12 staat:

Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen.

Stel dat het jouw voeten waren die in het bootje stapten? Stel dat jij moest vluchten voor je leven, voor het geweld om je heen. Stel dat jij aan wal ging en de muur van afwijzing op je afkwam? Zou je niet liever armen willen voelen die je opvangen, die je troosten, die je verwarmen?

Ik vraag het me vaak af. Het is een spiegel die ik mezelf in zoveel ontmoetingen met mensen probeer voor te houden. Wat zou ik willen?

De dag voor Prinsjesdag was die spiegel er in de woorden van mijn dochter:
‘Mama, het zijn wel dode voeten. Dat is een heel verschil.’
Ze had gelijk, dat maakt heel veel uit.