‘Oudhollands vlechtwerk’ noemde ik vandaag de veters van Marin, toen ik voor de zoveelste keer de knoop uit haar veters moest halen. En wat voor een knoop! Daar was werkelijk inzicht en geduld voor nodig. Geduld had ik natuurlijk niet, we stonden op het punt om naar de pianoles te gaan.
Veters strikken is een vak apart. Althans wel voor onze kinderen. De ene was daar wat sneller mee dan de ander, maar traag waren ze er zeker mee. Vaak haalden we uit gemak maar schoenen met klittenband, dan was het ook geen gedoe. Pedagogisch waarschijnlijk niet juist, maar ach elke ouder laat wel eens een steekje (of meerdere) vallen.
In die zin gaf ik het net zo snel op als Zahra. Toen ik haar op een bewuste morgen de vaardigheid van het strikken wilde aanleren, vlogen de schoenen uit pure frustratie door de kamer. Simpelweg omdat het haar niet meteen lukte. Voor de duidelijkheid: zij smeet ze door de kamer.
Onze kinderen waren laatbloeiers op het gebied van veters strikken. Ze hebben dan ook niet een strikdiploma in bezit. Toen ze eindelijk veters konden strikken, hadden ze groep 2 al ver achter zich gelaten. Het is heus wel goed gekomen. Inmiddels strikken ze hun veters, soms wat onbeholpen, maar strikken kunnen ze
Uiteindelijk pluk ik nu gewoon de vruchten van mijn eigen ongeduld. Van snel weg kunnen en dan maar zelf de veters strikken. Ik had Zahra natuurlijk die ochtend alle schoenen door de kamer moeten laten gooien en met eindeloos veel geduld de schoenen weer in een rijtje voor haar neer moeten zetten. Eindeloos voordoen en eindeloos moeten laten oefenen. Eindeloos de schoenen met gevaar voor eigen leven langs mijn hoofd moeten laten suizen. Eindeloos, eindeloos….
Dan was het vast en zeker sneller gelukt. Had ze in groep 1 haar strikdiploma aan de wand kunnen plakken. Als de veters dan niet goed waren gestrikt, had ik naar dat diploma kunnen wijzen: ‘kijk, je kunt het wel!’ Zo ging het echter niet. Mijn eigen strikdiploma heeft op die manier heel veel jaren aan de schrootjes van de keuken gehangen. Trots was ik er op, dat wel.
Met gemopper haal ik de veters uit de knoop. Priegelwerkje, maar het lukt. ‘Als je ooit een boot aan een paal moet binden, vaart ie bij jou niet weg!’ zeg ik een beetje flauw. Rollende ogen, maar ook een lach op het gezicht van Marin. Uiteindelijk moet je er maar iets positiefs van maken, zelfs van een ‘oudhollands vlechtwerk’.
Knoop is er uit. Na de pianoles gaan we naar voetbal. Mag ik weer veters strikken. Goed strak. Ja, ze kan het echt wel, maar als ze we daaraan gaan beginnen, dan blijft ze naar me toe rennen. Dus ja, ik doe het toch maar even zelf.
