‘Mama, hoe kon je eigenlijk mijn naam onthouden, toen ik geboren was?’ vroeg Marin mij gisteren ineens. Zij spartelend in het zwembadje in de tuin, ik achter een glas sap, zittend op een tuinstoel. ‘Huh?’ vroeg ik ook nog. Dus herhaalde Marin haar vraag nog eens luid en duidelijk. ‘Ja, nou….’ hakkelde ik. Het is zo logisch dat je de naam van je kind onthoudt, dat ik bij het beantwoorden van de vraag spontaan niets meer wist te zeggen. De stilte was uiteraard maar voor even.
‘Papa en ik hebben die naam toch aan jou gegeven?’ Ik dacht dat ik er van af was en leunde weer heerlijk achterover. ‘Ja, maar hoe kon je het dan onthouden?’ Ze keek er zo serieus bij, ze meende het echt. ‘Je bent toch ons kind? Dan vergeet je dat nooit!’
Vanmorgen in de kerk werd er een meisje gedoopt. Teken van Gods belofte. God kent je. Hij kent je naam en je mag Zijn kind zijn. Zoals in de Bijbel ook staat:
‘Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van mij!’
(Jesaja 43:1b NBV)
Hij roept je bij je naam. Hij kent je dus bij naam. Als kind (en nu nog wel) dacht ik daar wel eens over na. Hoe kan het dat God alle mensen kent? Zou Hij in de mensenmassa mij wel zien? Zou Hij weten wie ik ben? Zou Hij echt mij roepen, bij mijn naam? ‘Lydia….’ ik kon het me niet voorstellen.
Toch is God persoonlijk dichtbij. Hij kent je naam. Dat zegt zoveel over hoe groot God is. Groot, maar niet afstandelijk ver weg.
Als je twijfelt of Hij je wel ziet en hoort, mag je toch vertrouwen op Zijn belofte. Hij roept je bij je naam. ‘Emily, Lennart, Debora, Gijs,……..’ Vul je eigen naam maar in.
Waar ik vroeger me bedacht of Hij ‘Lydia’ wel kende, of Hij mij niet vergeten was, ontdek ik steeds meer dat Hij mijn naam door alle jaren heen is blijven roepen.
‘Jouw naam kan ik niet vergeten, ik heb hem zelf aan jou gegeven’
‘Vergeet je mijn naam dan nooit?’
‘Nee, je bent toch mijn kind? Jou vergeet ik nooit!’
