Kortste dag

Tags

duisternis, Eeuwigheid, horizon, kerst, kortste dag, licht, onderweg, rouw, troost, verdriet, zorgen

Het is vandaag de kortste dag! Dat vind ik een mooie dag. Het zit tussen mijn oren, ik weet het. De dag zelf blijft uiteraard 24 uur, maar de tijd tussen zonsopgang en zonsondergang is vandaag het kortst. Dat houdt dus in dat na vandaag de tijd tussen die twee momenten alleen maar langer wordt. Langer licht dus. Heel geleidelijk, je merkt het bijna niet, maar toch…

De kortste dag. De dag dat we het meest in het donker zitten. Hier in huis maken we het knus door de kaarsjes aan te steken. Maar daar wordt het buiten niet minder donker van. Gezellig is het wel, zo tegen de kerstdagen aan. Persoonlijk houd ik meer van het voorjaar en ik vind het fijn als ik ’s morgens de vogels hoor zingen en de zon wat langer aan de hemel staat. Uitkijkend naar de lente, is de kortste dag een streep onder de donkerste dagen. Stapvoets gaan we weer richting het licht.

In deze periode zijn we vooral onderweg naar Kerst. Feest van Licht. Voor ons een feest waarbij we stil staan bij de geboorte van de Here Jezus. Als mens kwam Hij op aarde, om de gebrokenheid en de zonde van mensen op zich te nemen. Licht in de duisternis.

De moeiten en zorgen zijn er nog wel. We worden geconfronteerd met ziekte, met lijden. We rouwen, we huilen, we kunnen ons eenzaam en onbegrepen voelen. Er zijn oorlogen, aanslagen, er worden mensen vervolgd en uiteen gedreven. Er is zoveel haat, we oordelen en veroordelen, we zijn soms zo harteloos.

In ons eigen leven kan het heel donker zijn. Momenten, periodes en soms wel een leven lang. We hebben onze vragen over het waarom. ‘Waarom Here God? Waar bent U dan?’  Antwoorden heb ik niet. Ik weet wel dat God altijd bij ons is. Ook in de donkerste momenten van ons leven. Doordat Zijn zoon naar deze wereld kwam en voor al onze zonden is gestorven en is opgestaan, kunnen we bevrijd leven. Een leven met God.

We mogen bidden, praten met God. Vragen om kracht en moed, om vertrouwen, juist ook als we het heel moeilijk vinden om te (blijven) geloven. God wil bij mensen zijn, ook bij jou. Hij troost ons met Zijn belofte, want er is hoop!

We zijn op weg naar een nieuwe toekomst! Er is een stip aan de horizon, er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Daar zal geen pijn zijn en geen verdriet, geen haat en rouw, geen ziekte of dood. Elke nieuwe dag brengt ons dichterbij die toekomst. Als je nu leeft mét God, ook als het moeilijk is in je leven en alles donker is, mag je ook dan leven bij God. Dat is een hoopvolle boodschap, een teken van Gods liefde en trouw.

Vandaag is de kortste dag. Donker en regenachtig. Geleidelijk aan wordt het langer licht, onderweg naar het voorjaar. Elke dag zijn we óók onderweg naar een nieuwe toekomst. Een toekomst zonder duisternis, een toekomst die eeuwig is!

Ik wens jullie allemaal gezegende Kerstdagen toe.

 

Advertenties

Daar is de zon!

Tags

God, schaduw, verdriet, zon, zorgen

‘Daar is de zon, maar hij ziet mij niet’ zei Zahra, iets te bijdehand. Ik had haar aangespoord om eens even buiten te gaan zitten. Dat deed ze. In de schaduw, op een stoel. ‘Kop in de zon’ zei ik, kijkend naar haar bleke snoetje. Lachend wees ze naar de zon, die bijna achter het huis schuil ging. ‘Daar is de zon, maar hij ziet me niet.’

Zo’n zin blijft bij mij hangen. Ik lach om haar humor en tegelijk kauw ik haar woorden na. Het raakt aan een gevoel dat ik herken. Op een andere manier, dat wel. Het doet me denken aan een ander meisje. Een meisje die ontzettend goed wist en geloofde dat God er was en is. Zo voelbaar in de schepping, de mensen om haar heen en ook voelbaar in het diepe gevoel van verlangen naar Zijn liefde.

Ze tuurde de hemel af als het donker was, maar ook als de zon scheen over de tuin. De grote tuin, waar ze zo vaak huppelend de bloemen bewonderde en de wormen op haar hand liet kronkelen. De tuin vol verrassingen, waar de zon eindeloos leek te schijnen, maar het grote huis ook een schaduw wierp over het gras, de paden en de walnotenboom.

Dat meisje was ik. Ik had het Zahra kunnen naspreken: ‘Daar is Hij, maar Hij ziet mij niet. Hij straalt liefde uit, over zoveel mensen, maar Hij vergeet mij!’ Bleeksnoetje met een brede lach, dartelend van steen op steen. Zolang je lacht, merkt niemand op dat je niet danst in de zon.

Soms zie je geen zon. Soms sta je bewust in de schaduw, soms merk je het zelf amper op. Wat kan je verlangen naar een handvol zonnestralen, een glimp van de zon, al is het maar voor even.

Dat diepe verlangen werd even aangeraakt door de zin van Zahra. Het haalde iets naar boven, waar ik erg lang mee geworsteld heb. Tegelijk heb ik mogen ontdekken, dat er meer is dan de schaduw van je zorgen en verdriet, van je schuldgevoel en onzekerheid….dat de zon ook mijn wangen kleurde en me helemaal omhelst. Er kunnen zoveel obstakels zijn. Huizen, bomen, zelfs wolken kunnen de zon verstoppen, maar de zon is er wel.

God is er. Altijd! Dat meisje van toen, maakt me heel verdrietig. Ik denk daar niet graag aan terug. Ik deed het toch heel even vandaag, maar wel met mijn hoofd in de zon! Volop!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zomaar huilen

Tags

dankbaar, Huilen, verdriet, zomaar

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Snaren die heel even aangeraakt worden, een trilling in mijn hart. Net genoeg om waterlanders te laten stromen. Ken je dat? Of is mijn huid te dun?

Het is de aanraking van een snaar, heel diep binnenin. De nagalm van herkenning van geluiden uit het verleden, of de stem van nu. Om beelden op tv of door verdriet dat ik in jouw ogen lees. Van alles willen zijn en worden, maar tegen muren van onvermogen oplopen. Van de hapering in mijn woorden, de stilte die er misschien wel had moeten zijn, maar er niet is.

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Kan ik geraakt zijn door mooie wolken aan de hemel, vogels die hoog boven me vliegen, maar ik zie ze wel. Om kleuren en geuren, van je ogen dichtdoen en de wind langs je wangen voelen. Huilen om een goed gesprek met een vriend of vriendin, de knipoog op het juiste moment, gevoel van verbondenheid. Huilen om mooie zinnen, het luisteren van een mooi lied of de knuffel die ik krijg van mijn kind. Gewoon zomaar.

Huilen doe ik het liefst in stilte. Daar waar het veilig is. Dat is meestal binnenin, onderhuids. Als jij het niet ziet, is het er ook niet. Zie je het wel, ken je me beter en dan geeft het dus niet.

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Zo intens dankbaar voor alles om mij heen. Ik besef het vandaag weer, zittend in de zon.

‘Dank U God, voor alles wat ik heb en krijg. Dat ik altijd bij U mag komen, met mijn fouten en mijn vragen. Ook met mijn kwetsbaarheid, met mijn tranen. Tranen om diep verdriet, maar ook die tranen voor alles wat me raakt en een ander vaak niet ziet.’

Soms kan ik zomaar huilen, eigenlijk om niets. Ken je dat? Of is mijn huid te dun?

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zal er zijn

Tags

Gods naam, Ik ben die ik ben, Ik zal er zijn, lied, Sela, troost, verdriet

Vorige week zondag hoorde ik dat hij was overleden, iemand in mijn omgeving. Dat was triest nieuws en ik was er ook verdrietig om. Ik niet alleen. Als uiting van dat gevoel plaatste ik op Facebook het lied: ‘Ik zal er zijn’ van Sela (opwekking 770)

De hele week bleef dat lied rondzingen in mijn hoofd. Als ik op de fiets zat, neuriede ik het mee. Als ik zwijgzaam voor me uit zat te staren, hoorde ik de melodie, zong ik zo de coupletten mee. Het bleef niet alleen bij dit lied, het leek wel of de zinnen een plek kregen in de dagen van deze week.

Een boog in de wolken als teken van trouw,
staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!

 

Daar lazen we over aan tafel. Het verhaal van Noach en de ark. Hoe het water ging dalen en hoe God de regenboog als teken aan de hemel geeft. Als boodschap dat deze vloed er niet weer zal komen. God is trouw. Trouw in Zijn beloftes. Zo belooft Hij ook dat Hij er altijd zal zijn, ook in jouw leven. Hoe je leven ook is. Kleurrijk of mat, vol blijdschap of doordrenkt met zorgen. God is er altijd!

Mooi is dat, als zinnen vol troost naklinken. Spontaan bij je opkomen wanneer de tranen over je wangen glijden.

Vandaag is het weer zondag. Na een dag werken zit ik ’s middags in de kerk. De preek gaat over Gods naam. Hoe Hij zich aan ons bekend maakt. God zegt dat Hij ‘Ik ben die Ik ben‘ heet en ‘Ik zal er zijn‘. Dat is zo mooi. God die altijd bij je is. Ook als er gemis is en rouw. Zelfs als je Hem niet kan ontdekken, is God er. Hij begrijpt het wanneer je moet huilen en wanneer jij een schouder mist. Je mag altijd bij Hem schuilen. Altijd, want Hij zal er zijn.

Bijzonder als je de week begint met verdriet. Als een lied daarin troostvol is en een doorlopend refrein wordt van je gedachten in de dagen die volgen. Vandaag is de cirkel weer rond. Aan het eind van de dienst zongen we met elkaar dit lied. Dat voelde wonderlijk. Als een sluitstuk van de afgelopen dagen. Momentopname in de tijd, maar omsloten door Gods handen.

Sluitstuk, maar tegelijk een opening voor de nieuwe week. God zal er zijn, deze week, elke dag. Dat is niet alleen een lied dat klinkt in mijn hoofd, nee meer dan dat. Dat zijn woorden die ik koester, heel diep in mijn hart.

 

 

 

 

 

 

 

Kerst met een randje (21 jaar geleden)

Tags

Jezus, kerst, rouw, verdriet

Kijk iedereen eens blij zijn, een sfeer van schittering en glans. Op weg naar feest en samenzijn. Van samen praten en samen eten, lachen, plezier. Ja, ze hadden wel kaartjes gestuurd en een enkeling een bos bloemen. Blikken van medelijden, een klopje op de schouder. Maar toch….

Mijn weekendtas staat klaar. Volgepakt met kleren voor een kerstvakantie thuis. Wat is thuis? Thuis zijn de scherven, de brokstukken van wat ooit was. Thuis zijn de tranen en de verhalen over een tijd dat alles nog gouden randjes had. Staren en zoeken naar woorden. In de ander geen licht van Kerst zien, maar diepe gebrokenheid.

Ze wensen me fijne feestdagen toe. Ze vertellen me hoe goed het is dat we elkaar steunen, maar het liefst zou ik in mijn eigen hoekje willen kruipen. Ik brand mijn eigen kaarsjes wel om warm te worden. Kerst is voor blijde mensen, voor mensen die zich thuis voelen. Thuis voelen bij elkaar, thuis voelen bij God.

Iedereen gaat op weg. Weekendtas om de schouder. Ik twijfel, ik aarzel. Ik sta op de drempel en wens de ander ook het beste toe. Stemmen in mijn hoofd die raken aan jaloezie. Moet ik echt op weg naar dat wat zo diep raakt aan mijn gemis en verdriet? Ziet niemand hoe donker het is?

Een handdruk als laatste groet. De aarzeling wordt opgemerkt en eerlijk geef ik toe dat ik er tegenop zie om naar huis te gaan. Vervelende stilte en ik durf niet te kijken. Schaamte, schuld, kleinheid.

Ineens zijn er zinnen, woorden die langs mij heen gaan. Toch geraakt worden door de laatste zin: ‘Kerst is dat Jezus is gekomen naar de mensen. Hij kwam ook voor jou.’
Wat kende hij mij nou? Ik slikte mijn tranen in, boog mijn hoofd. Grijze stenen als teken van mijn kwetsbaarheid. Ik pakte mijn weekendtas op. Lopend achter de groep studenten aan, op weg naar huis.

‘Ook voor jou…’ echo in mijn hoofd.
Jaren later nog steeds de echo in mijn hoofd. Ook als Kerst niet meer benadrukt de gebrokenheid, maar veel meer de heelheid. Als Kerst niet de duisternis aanraakt, maar het licht.

Dat gevoel van toen, kan ik zo naar bovenhalen. Ik proef het in de woorden om mij heen, ik zie het in de ogen van de ander. Ik ervaar daarin mijn eigen onmacht.

Ik weet niet hoe ik jou kan helpen en hoe ik dat gevoel kan wegnemen. Ik kan Kerst niet mooier voor je maken als je gemis, pijn en leegte voelt. Ik weet wel dat Jezus naar deze wereld kwam. Voor jou, voor mij. Daarmee blijven mensen soms op afstand, maar daardoor is God altijd dichtbij.