• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: veilig

‘Omarm elkaar’

09 woensdag okt 2019

Posted by lydiascheringa in communicatie, kerk, Werken in de zorg

≈ Een reactie plaatsen

Tags

kerk, kwaliteiten, naast iemand staan, omarmen, schitteren, veilig, verbinding

‘Omarm elkaar’ was de afsluitende zin van een scholing die we als team een tijdje terug gevolgd hebben. We hadden veel geleerd over elkaars kwaliteiten en vooral ook inzicht gekregen in de eigen plek binnen het team en de valkuilen bij onszelf.  Als je elkaar omarmt, omarm je ook de verschillen die er onderling zijn. Dan blinkt iedereen uit op zijn eigen gebied en is er balans in taken die uitgevoerd worden.

IMG_0873

‘Omarm elkaar’ was de aansporing voor ons team om te kijken naar de pareltjes die er zijn. Om de schittering van de ander te zien en welke uitwerking dat heeft in de zorg naar onze bewoners. De ene schittert in het maken van een dienstlijst, de ander in het regelen van een uitstapje. Waar de één graag een spelletje doet met de bewoners, is bij de ander de was altijd netjes opgevouwen als je de dienst overneemt. Zie waar de ander iets aanvult binnen je team, waar jij minder goed in bent.  Waardeer dat!

‘Omarm elkaar’, de mooie zin die wij als team meekregen, is een zin die de laatste tijd veel door mijn hoofd gaat. In onze kerk draaien we op dit moment een project: ‘Samen één’. Zes weken lang komen we wekelijks in kleine groepjes bij elkaar. Sommige deelnemers ontmoet ik voor de eerste keer, anderen ken ik al heel lang. Nou ja kennen? Als je van hart tot hart met elkaar spreekt, ga je elkaar echt leren kennen. We spreken met elkaar over de kerk, over de plek die je daarin hebt. Je gaven en je talenten, je taken en rollen en hoe je tijd en aandacht aan elkaar kan geven

‘Omarm elkaar’ dat is de verbinding zoeken. Mijn hand op jouw schouder en jouw hand op de mijne. Voel je dat ik dat ongemakkelijk vind? Het komt dichtbij. Tegelijk moedigt het me aan om bewuster te worden van de hartslag van de ander en vanuit een omarmende houding de ander aan te spreken. Dat is echt anders dan dat je dat doet met de armen in je zij of op je rug. Probeer het maar!

IMG_0709 (2)

‘Omarm elkaar’, dat mag juist in de kerk. Als we zeggen dat we elkaar van harte liefhebben en als we uitdragen dat we elkaar nodig hebben, kan je niet anders dan de verbinding zoeken. In plaats van de ander weg te duwen met je verwijten, je kritiek of je mimiek, zoek je de ander op. Misschien denk ik wel anders dan jij, waardeer ik in de kerk andere dingen dan jij en toch wil ik naast je staan. Ik sla mijn arm om je schouder, ik omarm je.

Ik vind dat wel eng. Soms voelt het niet zo veilig en denk ik teveel na over wat jij denkt of kan denken of ben ik te overtuigd van mijn eigen gelijk. Ook dat. Omarmen is kwetsbaar en er kan veel kapot gaan daarin. Omarmen is ook ontspannend. Als ik de ander laat schitteren in waar hij goed in is, hoef ik dat niet te doen. Dan mag ik dat loslaten. Als ik de ander omarm, verdwijnen vooroordelen en word ik mild. Ik voel jouw hartslag, voel jij de mijne?

‘Omarm elkaar!’  Dat geldt op mijn werk en zeker ook in de kerk. Daar mag het vooral een plek zijn waar armen elkaar vasthouden, bemoedigen, aansporen en troosten.

‘Omarm elkaar!’

Durf je dat?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur.’

15 maandag jan 2018

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ 3 reacties

Tags

dag huis, thuis, veilig, verhuizen

‘Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur…’ geijkte opmerking die galmde door de auto als we op vakantie gingen. Volgens mij heette vroeger een kinderprogramma zo. Later, bij ons eigen huis, bleven we het zeggen als we de weg opreden en voorbij het huis reden. Op weg naar ons vakantieadres, nog even zwaaien: ‘Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur.’

Zojuist hebben we voor het laatst het pad aangeveegd. Het huis doorgelopen en vervolgens bij de notaris onze handtekeningen gezet. Ons oude huis is nu echt niet meer van ons. Het is goed zo, we zijn immers superblij met ons nieuwe huis. Een huis met zoveel meer ruimte voor ons als gezin, maar ook met zoveel meer mogelijkheden om gastvrij te kunnen zijn. Een huis wat bij ons past. Het voelt ook echt als thuis.

De afgelopen tijd was druk. We moesten het nieuwe huis inrichten en het oude huis leeghalen. Verhuizen in december is niet aan te raden. De vloerbedekking moest eruit, de schuur moest worden opgeruimd en de zolder worden leeggehaald. Dat laatste was zeker een klusje. Daar stond een voorraad aan spullen opgeslagen. Van trouwjurk tot matrassen, koffers, puzzels en de kinderwagen. Wat kan je als mens veel verzamelen, waar je vervolgens niets meer mee doet. We hebben veel weggedaan, maar ook mooie herinneringen bewaard en herontdekt. Foto’s, knipsels, schoolkrantjes en een koffer vol brieven.

Vanmorgen zaten mijn man en ik te wachten in het oude huis. Het was erg vroeg en we misten de koffie. Ik keek rond in de kale woonkamer. Totaal ontdaan van alle gezelligheid en warmte. En toch zaten we hier heel knus samen te wachten. Zittend op de vensterbank. Zoals we meer dan vijftien jaar geleden ook samen dit huis introkken. Dit was echt ons huis en ons ‘thuis.’

Thuis maak je samen. Je huis is uiteindelijk maar een huis van stenen. Dat gevoel dat je ‘thuis’ bent, voel je bij een ander. Een plek waar je ruimte hebt om jezelf te zijn, ook in je kwetsbaarheid. Dat gevoel wens ik je toe, bij je partner of je gezin, bij vrienden en mensen waar je veel van houdt. Dat tintelende gevoel van binnen dat de bevestiging geeft: ‘Bij jou is het veilig, bij jou voel ik me thuis.’

Een huis verkoop je en dan is het niet meer van jou. Thuis neem je mee, mag je uitdragen en ontvangen, waar je ook bent!

‘Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur…..’

(Onderstaand lied van Marco Borsato vond ik toepasselijk. Ik twijfelde wel. Thuis is niet altijd zo zoals Marco het verwoordt. Niet in alle huizen voelt het veilig en vertrouwd. Des te meer reden om het ‘thuis’ gevoel uit te dragen aan mensen om je heen, het is soms meer nodig dan je denkt. Ik hoop dat je, als je eigen huis niet veilig of warm aanvoelt, er mensen om je heen zijn waar je je thuis voelt en thuis mag zijn)

Liedjes en geborgenheid.

05 maandag jun 2017

Posted by lydiascheringa in Geloof, kerk, Kinderen, maatschappij

≈ 2 reacties

Tags

geborgenheid, Liedjes, veilig, waarom?, Zegen

‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ zegt Marin tegen me. We hebben allebei een oortje in en luisteren naar de muziek op mijn telefoon. Een lied van troost en het verlangen dat God dichtbij wil zijn,  is te horen. ‘Dat heb ik net zo’ zeg ik tegen mijn jongste dochter. ‘Ja’ zegt ze eigenwijs ‘maar wij lijken ook op elkaar.’

Soms heb je die liedjes nodig. Soms vliegt het je zomaar aan. Is er onrust en voel je diep van binnen het verdriet. Zo zat ik gisteren ook in de kerk. Een mooie blijde kerkdienst, waarin zes jongeren voorin de kerk belijdenis deden van hun geloof. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost.

Ondertussen…

Soms heb je liedjes nodig om je veilig te voelen of om aangeraakt te worden. Zo zongen we het lied   Wees mijn verlangen

‘U als mijn Vader en ik als Uw kind, dat in Uw armen geborgenheid vindt’

IMG_0527

Ik kon het niet zo goed meezingen. Om me heen kijkend zag ik zoveel mensen met verhalen van verdriet en zorg. Zoveel eenzaamheid, zoveel wat we van elkaar ook niet weten. Ik proef soms het vooroordeel en het onbegrip. Ik proef de verbinding, maar soms ook de afstand.  Geborgenheid? Kijk om je heen, verder dan de muren van de kerk. De wereld huilt. Weer een aanslag in Londen, een meisje van 14 vermist ……vermoord. Waarom?

Ik kon het even niet meezingen. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost. In het zwijgen, luisterde ik en ik slikte mijn tranen weg.

Soms heb je een liedje nodig. Adem in, adem uit. Want waar antwoorden op het waarom niet gegeven worden, kan je zelf wel dat stukje geborgenheid geven. In woorden, aandacht en daden, in de knipoog en de kaart. In zoveel kleine en grote gebaren mag je zelf een lichtje zijn in een wereld die huilt. Dat zongen we ook in deze kerkdienst. We zongen de jongeren toe en ook onszelf als gemeenteleden. Voor ieder persoonlijk de bede om zelf ook tot zegen te zijn voor de ander. Een plek waar het veilig is, geborgenheid voelbaar is.

Geborgenheid. Ik voelde het zo intens, samen met Marin op de bank. Haar hoofd op mijn schouder. Samen luisterend naar een liedje vol troost. ‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ ze zei het zo treffend.

Soms heb je een liedje nodig.

 

 

 

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 143 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Regenpak.
  • Wees een eend!
  • Stroomuitval
  • Voelborden

Meest recente berichten

  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Biotoop en hoekje
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid