Tags
Zo vlak voor het naar bed gaan, ik kijk nog even naar de actualiteit op televisie, gaat ineens de kamerdeur open. Aron staat in de deuropening. ‘Mama, Marin praat wel eens in haar slaap, maar nu is het wel héél hard.’ Ik hoor inderdaad een meisje schreeuwen, volledig in paniek.
Als ik boven ben zie ik Marin op haar knietjes op haar bed zitten. Ze wijst al schreeuwend naar het raam, waar ze iets ziet wat ik niet zie. Ze trilt helemaal en strekt, als ze me ziet, haar amen naar me uit. Ik til haar op, draag haar en beneden op de bank huilt ze na op mijn schoot. Langzaam wordt ze rustiger en binnen tien minuten slaapt ze tegen mij aan. Als ik naar bed ga, leg ik haar tussen mij en mijn man in. Twee armpjes gaan om mij heen, ik krijg een kusje op mijn wang.
De arm om je schouder, de hand die je streelt. Zo veilig en beschermd is dat, als dromen van angst je overvallen. Ken je dat gevoel? Gevoel van veiligheid, de stem die je toefluistert dat het wel goed komt.
Om heel eerlijk te zijn, vind ik dat wel eens lastig. Ik vind het moeilijk om me zomaar veilig te voelen bij de ander. Wat is het fijn als je die veiligheid toch ontdekt bij mensen om je heen. Dat je gewoon je twijfels en je zorgen kan neerleggen, je moeite en je kwetsbaarheid. Dat het er mag zijn. Armen om je heen, een hand die je vasthoudt, de stilte die sust.
Bij God is het altijd veilig. Hij wil je altijd troosten. Met armen zó wijd, er is altijd een plek voor jou. Roep maar, huil maar, schreeuw maar. Laat je omarmen door Hem, vind rust bij Hem. Juist als het hier op aarde niet altijd veilig aanvoelt. Als vertrouwen beschadigd is, als er zoveel onzekerheid in je hart te vinden is. Als een kind je veilig voelen, ook als je dat in je leven gemist hebt. Bij God kan het altijd. Vertrouw daar maar op.
Marin werd vanmorgen wakker. Ze lag lekker naast mij in bed. Ze wist niets meer van haar bange dromen, ze wist niet dat ze bij mij op schoot gezeten had. ‘Nou ja’ zei ze triomfantelijk ‘ik heb nu wel lekker bij jou en papa in bed gelegen!’
