Tags
Morgen mogen we weer naar de stembus. Er is volop campagne gevoerd en morgen is de kiezer aan zet. Ik vind het leuk om te volgen, zowel de debatten als de reacties van burgers. Tegelijk vind ik het ook zorgelijk en raakt het me hoe negatief mensen zijn. Negatief over hun eigen leven en dat van de ander en hoe ze wijzen met hun vinger richting de overheid.
In deze weken leven we ook toe naar het feest van Pasen. Inmiddels is de veertigdagentijd aangebroken. Tijd van bezinning en van vasten. Veel mensen kiezen er bewust voor om te minderen in eten, in computergebruik en tv. Op veel manieren laten ze iets staan. Iets nalaten om ruimte te bieden aan iets anders.
Ik vast niet. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Ik vind het lastig om daar vorm aan te geven en misschien ook wel omdat ik me verzet tegen iets wat hoort en wat precies in die periode moet. Dat is misschien wel eigenwijs.
En toch….verkiezingen en vasten. Geluiden horen van negativiteit, van intolerantie richting de naaste, van onvrede over je eigen leven, van diepe eenzaamheid, van armoede en onveiligheid. Al die geluiden vang ik op en ze maken me verdrietig en ook boos.
Ik voel me machteloos bij zoveel negativiteit van sommige mensen. Van zoveel woede over een overheid die blijkbaar niets doet aan hun situatie. Tegelijk vraag ik me af hoe we als mensen zelf bezig zijn om de wereld om ons heen leefbaarder te maken. Daarmee wil ik niets afdoen aan alle moeilijke situaties die zich afspelen achter de voordeuren. Er zijn zoveel situaties die ontzettend triest en uitzichtloos zijn.
Ik betrek het maar op mezelf. Laat ik niet zoveel liggen aan zorg en tijd voor de ander? Niet alleen tijd voor de mensen om me heen, maar juist ook aan die mensen die daar niet zelf om vragen? Hoe betrokken ben ik echt bij de eenzame oudere, bij de asielzoeker in het AZC en bij mensen die afhankelijk zijn van de Voedselbank? Ik kan de overheid een spiegel voorhouden, maar durf ik daar als inwoner ook in te kijken?
Verkiezingen en vasten. Kijken naar de overheid en kijken naar jezelf. Uiteindelijk dragen we allemaal verantwoordelijkheid voor ons leven, ook voor onze zorg naar onze naaste. Waar kunnen we, ieder op onze eigen manier en met onze eigen draagkracht, daarin ons eigen steentje bijdragen? Iets doen in plaats van nalaten, om de ander ruimte te geven.
Nee, ik ben denk ik niet de juiste persoon om invulling te geven aan de veertigdagentijd, laat staan aan vasten. Toch, op mijn eigen wijze, wel een stukje bezinning in een tijd van verkiezingen en vasten!
