De berg

Tags

Berg, genieten, vakantie, wensen

‘Ik wil zo graag een berg zien’ zei Zahra bijna dagelijks deze zomervakantie. Elk kind had zo de eigen wensen. Ze werden opgeschreven op een lijstje, de één nog creatiever dan de ander. Als een soort van goede fee heb ik diverse wensen ook laten uitkomen. Het varieerde van picknicken, schilderen, bezoek aan pretpark tot aan bioscoop, wokken, logeren, heel lang opblijven en een speurtocht in het centrum. Zahra maakte ook een lijstje, maar ze wilde het allerliefst een berg zien.

Natuurlijk wisten de kinderen wel dat echt niet alles kon. Picknicken en fietsen zijn simpele wensjes, maar al die dure uitjes…daar zat wel een grens aan. Daar kwam bij dat manlief doorwerkte en deze moeder geen rijbewijs heeft. Dat heeft soms zo zijn nadelen. Toch heb ik in mijn eigen vakantie heel veel kunnen doen. Ook veel met de kinderen apart. Waardevolle momenten.

De berg van Zahra was wel een dingetje. Zeker toen klasgenoten en vriendinnen foto’s doorstuurden van mooie bergen. ‘Ik wil zo graag een berg zien…..’ en spontaan hebben we op de valreep van mijn vakantie geregeld dat wij samen een berg gingen bekijken. De andere kinderen hadden logeeradresjes, hotel geboekt voor twee nachten, treinkaartjes uitgeprint.

Het was niet ver weg, Winterberg, maar wel een treinreis van ruim vier uur. Zahra keek steeds enthousiaster. De bergen hier waren wel anders dan Oostenrijk, maar dit was al mooi. Het werden mooie dagen. We hebben de wandeling gemaakt naar de top, maar ook de afdaling gemaakt naar beneden. We hebben de wijde omtrek volop kunnen zien, maar ook laag bij de grond het ijskoude water gevoeld.

Zo supertrots op Zahra. Wat heeft ze door de ziekte van Lyme de afgelopen jaren veel moeten inleveren aan energie en daardoor ook aan zoveel wat hoort bij een meisje van haar leeftijd. Nu de Lyme weg is, is ze hard bezig om weer conditie en weerstand op te bouwen. Ze wil niet dat het steeds over Lyme gaat of over hoe het met haar vermoeidheid gaat. Ze wil gewoon Zahra zijn, meisje van 14 jaar. (Deze blog mocht nog wel.)

‘Ik wil zo graag een berg zien….’ ze zei het bijna dagelijks. Nou, de berg is gevonden en ik voel het nog steeds aan mijn kuiten, maar ik ben blij dat we zijn gegaan. Zij genoot volop en ik met haar. Mooie afsluiting van mijn vakantie.

De kinderen hebben nog twee weken vakantie. Wie weet dat er nog enkele wensjes uit gaan komen. De berg is in ieder geval gevonden. Zahra kan nu voldaan zeggen: ‘Ik heb een berg gezien!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

r

rk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Risk en winkelcentrum .

Tags

regen, Risk, vakantie, winkelcentrum

Regendruppels op de ramen, maar mij hoor je niet klagen. Twee weken vakantie in Nederland gehad met volop zon, deze regen neem ik maar voor lief. We zitten wel veel binnen. De dagen dat ik vrij ben, gaan wat loom en lui voorbij. Dat geeft een hele andere invulling aan de vakantie, dan een vakantie met volop zon en hitte.

Ach en je kan wel mopperen, maar dat doen we hier maar niet. Er zijn, naast filmpjes kijken en achter de laptop zitten, ook wel andere dingen te doen. Zo hebben Zahra, Aron en ik al heel wat spelletjes Risk gedaan. Ik vind het altijd maar een lang spel om te spelen, dat getel met die legers. Dat eindeloos dobbelen en legers zetten. Dat frustrende kaartje als je heel Azië ook nog moet veroveren en ze vanuit Europa en zelfs vanaf Alaska je grens overtrekken. Wonderwel is het toch gezellig. Al moet ik tot mijn grote teleurstelling bekennen, dat ik nog niet gewonnen heb. Tot grote hilariteit van vooral Aron.

‘Ga je ook weer iets in de stad doen?’ vroeg Marin,  want ja, zij spelen nog geen Risk. Dat was geen slecht idee en ik raad het elke ouder aan. Je hebt alleen een beetje creativiteit en fantasie nodig en een winkelcentrum met een koffiecorner en je moet er per kind wel wat geld voor over hebben. Klein bedrag hoor. Voor elke winkel (behalve de drankwinkel uiteraard) een opdracht.

Bijvoorbeeld:

• Koop bij de drogist iets wat je niet kunt eten, niet duurder is dan 2,50, wat lekker ruikt en niet roze is en wat je kan geven aan oma.
• koop bij de supermarkt iets wat voldoet aan zoveel mogelijk van onderstaande punten (bijvoorbeeld: groen, niet zoet, er zit een A in de naam van product, er staat een hoofd van iemand op, het hoeft niet in de koelkast, etc.)
• zoek bij de snoepwinkel een snoepje uit dat een dier is, maar niet roze.

Nou, voor elke kind de opdracht een beetje anders maken. Bijvoorbeeld een snoepje dat een dier is, maar niet groen. Of, beetje moeilijker voor Aron, een snoepje dat iets met auto’s te maken heeft.

Ach en zo kan je van alles verzinnen. Zahra deed niet mee, dus samen met haar ging ik zitten in de koffiecorner. Kan het relaxter? Daar gingen Aron, Iris en Marin dan, elk met een eigen tasje. Omdat het niet om tijd ging, namen ze, met uitzondering van Aron, er volop de tijd voor. Ze kregen een punt voor elk goed behaalde opdracht, punten voor originaliteit en punten voor de persoon die het zuinigst was geweest met geld. Zo kwam Aron met vier kleurrijke snoepjes aanzetten die rond waren en roze en wit gestreept. ‘Stoere velgen’ vond hij. Hij won de wedstrijd. Maar het maakte niet uit, we hadden allemaal een gezellige middag.

Vandaag weer regen op de ruiten. Wat zullen we eens doen? ‘Potje Risk?’ vraag ik. Dus weer legers tellen, uitzetten, dobbelen. Ik wilde revanche, maar Aron won weer. Uiteraard met veel geschater van zijn kant.

Ik wil wel graag weer zonnige dagen, maar ach ook met regen vermaken we ons wel. Sowieso blijft Risk nog even in de kamer liggen. Ik zal toch een keer moeten winnen……

Hei-moment

Tags

genieten, hei-moment, heide, vakantie, volle agenda, werken

Zoeken naar rust, dat doe je juist als je vakantie hebt. Ontspannen, uitslapen, genieten. Even niet bezig zijn met het werk. Vooral als je weggaat met vakantie, kan je loskomen van de dagelijkse bezigheden. Ik wel tenminste.

Ik was ook echt toe aan vakantie en was blij dat we dit jaar ook weer eens op vakantie gingen. Ik kon niet bij mijn mail en had mezelf verwijderd uit de app van het werk. Loskomen, bijtanken. Boeken lezen, zwemmen, spelletjes, wandelen en fietsen.

Genieten van de schepping, dat vooral. Opsnuiven van de geur van het bos, het bewonderen van de eekhoorntjes die boven je hoofd van tak tot tak springen. Het kabbelen van het water, het ruisen van de wind. De ondergaande zon, de bloemen in de berm, de salamander en de vis. Zoveel moois dat er altijd wel is, maar waar je dan ineens nog meer door geraakt wordt.

Ik heb veel gefietst. Eén keer ook met Aron alleen. We gingen naar de heide. Dat was een mooie tocht. Paarse heide, nog niet volop in bloei. Kale stille vlakte. We stonden samen stil. Een kikker kwaakte, een vogel tjilpte, verder was het stil. Die rust en dat schilderij aan kleuren, de geuren om mij heen, het raakte me. Als ik alleen was geweest, was ik waarschijnlijk gaan huilen. Voor Aron hield ik me in, hij zou het vast niet begrijpen.

Ik weet niet of een ander dat kan begrijpen. Voor mij was het de rust en de schoonheid die me week liet worden. Alsof alle schijn die je dagelijks onbewust met je meedraagt, ineens er niet toe doet. Alsof je meer dan ooit jezelf kan zijn, als het puur is om je heen. Je eigen kwetsbaarheid er mag zijn.

We stapten weer op en fietsten verder. Je kunt niet blijven staren naar dezelfde boom en de rust blijven koesteren. Het leven draait door. Ook vakanties bereiken een einde en voor je het weet draait de wasmachine weer overuren en stapelt het strijkgoed zich op. Voor je het weet, ga je aan het werk.

Vannacht mag ik weer werken. Het ritme, of eigenlijk de onregelmatigheid, van mijn diensten kondigt zich aan. Het geplan en het geregel. Binnenkort begint mijn agenda vol te lopen, ligt de vakantie verder achter mij en is de stilte verdwenen.

Of niet?

Ik wil niet geleefd worden. Druk zijn, is niet erg. Zelfs een volle agenda is geen drama. Maar…ik heb me voorgenomen om het anders te doen. Ik wil ruimte hebben om te ademen. De geur op te snuiven van bomen, van mos dat nat geworden is door de regen. Ik wil de vogels horen fluiten, een vlinder zien fladderen. Ik wil soms de drukte omzeilen en even stil staan. Echt stil staan! Bij de puurheid, bij de echtheid, bij de kwetsbaarheid. Bij de rust.

Ik wil gewoon zo nu en dan een hei-moment. Afstappen, mijmeren en genieten en dan weer met volle vaart verder fietsen.

Dat moet toch lukken?

 

Bezemen

Tags

bezem, loslaten, school, structuur, vakantie

‘Mama, mag ik bezemen?’ vroeg Marin nadat we samen gras tussen de tegels hadden weggehaald. Dat mocht. Ze veegde de tegels schoon. Op haar manier, dat wel. ‘Kijk mam’ zei ze wijs ‘ik bezem graag, want dan lijkt het weer zo mooi glad.’

Heerlijk als alles weer netjes is, strak en glad. Na zes weken zomervakantie is het hoog tijd om de boel weer op te ruimen. Er slingeren zwembandjes rond, papieren parapluutjes die hoorden bij een ijsje, een puzzel die nog niet af is ligt op tafel. Zo langzamerhand word ik er kriegelig van.

Volgende week gaan ze weer naar school. Dan gaat de bezem door het huis. Dan wil ik het allemaal anders. De boeken van de bibliotheek terug, de trap weer begaanbaar en het luchtbed van ‘bij elkaar slapen’ laat ik leeglopen.
We gaan opnieuw afspraken maken over bedtijden en corveetaken, de planagenda wordt weer ingevuld.

Met een glimlach kijk ik uit naar maandag. Of toch niet? Structuur is fijn, regelmaat in de dagen. De andere kant is dat ik dan weer zoveel ‘moet’ en dat ik aan zoveel dingen moet denken. Huiswerk overhoren, oefenen met lezen en het leren van de tafels. Muziekles, voetbal, catechisatie, zwemles….

Vakantie is fijn. Dat aanrommelen en aanmodderen. Op je gemak je koffie drinken en langzaam wakker worden, in plaats van broodtrommels en drinkbekers vullen en zorgen dat iedereen de haren gekamd heeft en de kleren niet binnenstebuiten aanheeft.

Daar dacht ik vandaag ineens aan, terwijl ik samen met Marin heel ontspannen in de schaduw het gras tussen de tegels weghaalde. ‘Kijk mama, die veeg zand lijkt wel op een rockgitaar’ onderbrak ze ineens mijn gedachten. Lachend meisje met een bezem in haar hand.

Maandag gaan ze weer naar school. Ja, er moet weer van alles en de agenda vult zich volop. Ik kijk uit naar de structuur en het ‘gewone’ dagelijks leven en de bezem door het huis. Ik neem me ook voor om tussen het ‘gebezem’ door, zo nu en dan stil te staan. Loslaten, ontspannen en soms ook maar niets. Staren naar een hoopje zand en je verbazen: ‘Het lijkt inderdaad op een rockgitaar!’

Rondje om.

Tags

fietsen, natuur, vakantie

‘Mama, ik vind het zo leuk om met jou te fietsen!’ zegt Marin herhaaldelijk als we samen fietsen. Ze gaat dan ook maar wat graag mee om boodschappen te doen. Het is ook heel gezellig om met Marin te fietsen. Ze babbelt gezellig over van alles en nog wat.

Dit jaar blijven we weer thuis tijdens de vakantie. De kinderen mochten een lijstje maken met wensen. Daar staan leuke en originele ideeën op. Van logeerpartijen, schilderen, leuke uitjes, samen koken tot een heuse speurtocht in de buurt. Hoewel lang niet alle wensen vervuld kunnen worden, kunnen we al aardig wat afstrepen. Onder andere de wens van Marin om een keer met mij te fietsen…in de avond.

Op een warme avond, na een dagje uit met Zahra, vroeg ik spontaan of Marin zin had om te fietsen. Haar ogen begonnen helemaal te stralen. Waar ze dacht dat ze zo naar bed moest, mocht ze naar buiten om haar fiets te pakken. Iris wilde ook wel mee, maar Marin schudde heftig haar hoofd. Ze wilde écht alleen met mama fietsen.

Daar gingen we dan. Blij meisje op een groene fiets, glimlach van oor tot oor. Ze vertelde vrolijk wat ze vandaag had gedaan. We fietsten richting een natuurgebied en langs het water stopten we. Plek waar je kikkers hoort kwaken, de krekels hoort en een meerkoet op zijn gemak voorbij dobbert. Marin vond het geweldig. Ze huppelde over het gras en vroeg elke voorbijganger met een hond, of ze het dier wel even mocht aaien.

Ik huppelde niet mee. Na een hele dag sjouwen voelde ik mijn voeten wel. Zitten op een bankje genoot ik van de omgeving en vooral van Marin. Wat is het heerlijk als een kind zo onbevangen kan genieten van alles in de natuur. Als je zo blij wordt van even een rondje fietsen en van huppelen in het gras.
Wat is er ook weinig voor nodig om de boel de boel te laten. Gewoon gaan zitten en luisteren naar de stilte, de geluiden van de natuur en de zon in je gezicht.

‘Kom we gaan’ zei ik na een tijdje en we stapten weer op de fiets. ‘Durf je over de brug?’ vroeg ik haar. Ze twijfelde even, want na de brug ga je een heel stuk naar beneden. Ze durfde het. Dus gingen we via de brug, samen in volle vaart de helling af. Ik hoorde haar schaterlach, ik lachte mee.
Wind door je haren, voet op de rem en je gewoon maar laten gaan.

Pareltjes van geluk, in een klein moment van de tijd.
Het kostte me geen cent, alleen een rondje om.

Weer naar school.

Tags

school, stilte, vakantie

De vakantie is voorbij. Wat een rust in huis.
Stilte.

Oh, het was heerlijk hoor. Zes weken vier kinderen om mij heen, niet op vakantie gaan en echtgenoot die grotendeels bleef doorwerken. Er waren momenten bij dat ik gillend wilde wegrennen als er voor de zoveelste keer over iets onbenulligs werd gekibbeld.

Om de zes weken toch door te komen heb ik ze een wensenlijst laten maken. Dat mochten ze vooral zo creatief mogelijk maken. Tijdschriften op tafel, schaar en lijm, de ochtend was weer gevuld.

Wat een mooie lijsten kwamen daar uit. We hingen ze op de kast van de keuken. Elke keer konden ze weer wat afstrepen en het was voor mij als moeder een leuke uitdaging om ze zoveel mogelijk te vervullen. Niet alles natuurlijk, er zijn grenzen.

Dierentuin met twee kinderen, attractiepark met de andere twee. Bezoek bioscoop, eten bij de Mac Donalds, loomarmbandjes maken, logeren bij opa en oma, bij oma, bij oom en tante in Ellecom. De overloop schilderen, heel veel spelletjes doen, spellingswedstrijd en natuurlijk mama’s bingo waar uiteraard iedereen aan meedoet.

Gisteren hadden we het er nog over, niet alle wensen waren vervuld. Ze hadden wel een leuke vakantie gehad, zeiden ze. ‘Je hoeft ook niet alles te doen en het was leuk om ook mee te doen aan de wensen van de ander’ voegde Aron er nog aan toe.

Vandaag weer naar school.

Zahra op de fiets voor het eerst naar het middelbaar onderwijs. Wat gezellig om samen alle spullen te kopen. Van kaftpapier tot gum, van sportschoenen tot bandenplakspul.

Aron naar groep 6. ‘Ga nu maar’ zei hij vanmorgen op het plein tegen mij.
Iris weer naar groep 4. Nieuwe klasgenoten, het missen van de vriendinnen die wél naar groep 5 gaan.
Marin naar groep 3. Leren lezen, wat heeft ze er veel zin in. Wat is het ook spannend om ineens achter een tafeltje te moeten zitten. Eenmaal in de klas, was ze maar wat trots op haar eigen potlodendoos!

Vanmorgen kon ik weer brood smeren, bekers vullen met drinken. Ik had me druk gemaakt om de voorspelde regen, maar de zon scheen toen we wegfietsten. Ik kon weer luizenpluizen op school, ik heb de agenda weer bijgewerkt. Voetbal, zwemles, TSO…het begint weer. Geregel, plannen, op de klok letten.
In al die drukte, verlang ik dan weer bijna naar de vakantie.

Straks zijn ze weer thuis. Is de stilte weg en wordt die gevuld met verhalen achter een kopje thee en een koekje. Gezellig en ik kijk er naar uit.
Maar nu even niet. Nu geniet ik van de stilte. Mijn kopje koffie die ik zonder de onderbreking van: “mamaaaaaa…..’ kan opdrinken.
Heerlijk!