Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!

 

 

 

Moederdag

Tags

dankbaarheid, moeder, moederdag, Perfecte moeder, twijfel

Nooit gedacht en nooit geloofd dat ik moeder kon zijn.

Hoe kon ik, vleugellam, mijn vleugels over mijn kinderen heenslaan? Ze beschermen tegen de stormen en de regen van het leven? Hoe kon ik, met een hart waar een muur om heen stond, mijn kinderen daar een plekje geven?

Vier kinderen rijker, want moeder werd ik wel. Stilletjes gehoopt, maar het had tijd nodig, zo bleek. Misschien wel jaren om te bouwen aan vertrouwen en te leren geloven dat wonderen bestaan. Om eerst mijn eigen ‘kind’ te leren kennen en daarvoor te zorgen en het te koesteren. Want ook dat was een weg.

Nooit gedacht en geloofd…

Dat ik zo kan genieten van mijn kinderen, elk met hun eigen unieke persoonlijkheden. Van een dochter die steeds meer op eigen benen gaat staan, haar eerste baantje achter de kassa, de lippenstiften in de kast. Van mijn zoon die zich zo kan laten gaan als zijn voetbalclub wint of juist verliest. Ongekend. Van een dochter die zo kan genieten van gezelligheid, van een stukje aandacht voor haar alleen. Jongste dochter die met haar grote ogen de wereld onbevangen inkijkt en zo’n heerlijke knuffelkont is.

Nooit gedacht en geloofd…

Ik met mijn scheurtjes, mijn deuken en alles wat ik maar bedenken kan. Ik werd het wel en ik geniet er van. In het besef dat er vandaag vrouwen zijn die niet moeder werden, die kinderen verloren en dat er vandaag mensen zijn die moeders missen. Daar sta ik vandaag (met gevouwen handen) ook bij stil, want dat raakt me evengoed.

Nooit gedacht en geloofd….

Mijn hart was ruimer dan ik dacht. Ik kon mijn vleugels spreiden, hoe onbeholpen soms. Ondanks alles, kon ik dat wel. Soms knaagt de twijfel aan me. Ik ben niet de perfecte moeder , ik ben niet de moeder van de plaatjes uit de damestijdschriften. Als ik me spiegel aan anderen, zie ik de rimpels van mezelf. Dan is het niet goed genoeg en kan het zoveel beter. Als ik me spiegel, zie ik mezelf.

Ik zie ook hoe oneindig veel ik van ze hou!

Nooit gedacht….

Daar ben ik elke dag zo intens dankbaar voor!

Geraakt

Tags

angst, geloof, Goede Vrijdag, liefde, onzekerheid, Pasen, twijfel, vertrouwen

Op weg naar Goede Vrijdag, raak ik dat gevoel niet kwijt. Ik herlees mijn blogs en weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Misschien hoeft dat ook niet. Ik weet niet of je het herkent? Dat het lijden van Christus je zo intens kan raken. Dat je zo dankbaar kunt zijn voor het offer dat Hij bracht en dat het tegelijk zo schuurt aan een knagend gevoel in je hart.

Ja, ik weet wel dat Hij ook  voor mij gestorven is. Toen Hij aan het kruis hing, hing Hij daar ook voor mij. Door Hem is de weg naar God open. Dat geloof ik en daar vertrouw ik op.

Wat raakt dan toch mijn twijfel aan? Wat maakt me zo verdrietig en laat spontaan mijn tranen stromen? Wat geeft onrust?

Ooit doofde dat gevoel van rust. Ergens werd het van me afgenomen. Dat kinderlijke vertrouwen dat het veilig is bij Hem. Vertrouwen werd wantrouwen en overgave werd moedig alles zelf op de schouders dragen. Muur van hardheid en van niemand in de ogen durven kijken. Ik haalde mijn hand uit de handen van anderen en nam de stappen zelf. Een enkeling mocht mij in balans houden.

In de loop van de jaren brokkelden de stenen af. Ik schreef er wel vaker over. Door de rust die er kwam, kwam er vertrouwen. Ook in mezelf. Door vertrouwen zag ik steeds meer de liefde van Jezus, ook voor mij. Onvoorstelbaar, dat die warmte dwars door mijn muur heen ging en dat ik het kon voelen. Tot diep in mijn hart.

Waar ik altijd mijn hoofd afwende als het om Goede Vrijdag ging, kijk ik nu naar Jezus. Ik hoef niet onzeker te zijn. Dat neemt niet weg dat ik rond deze tijd de littekens voel van een tijd die heel donker en eenzaam was. Dat ik dat gevoel naar boven kan halen van een diep besef van kleinheid en oprechte angst dat het allemaal niet voor mij kan zijn.

Dat is het wel. Ik geloof het. De pijn en de twijfel die soms nog bovenkomt, leg ik neer bij Hem. Ik weet dat Hij mijn onzekerheid en mijn onrust kent en dat Hij het goed maakt. Dat Hij de wonden aanraakt met Zijn liefde.

Zoveel liefde. Heel diep van binnen voel ik dat. Op weg naar Goede Vrijdag raak ik dat gevoel niet kwijt.

Herken je dat?

 

 

 

 

Tussen de laagjes…

Tags

diepgang, kwetsbaarheid, laagjes, onzekerheid, twijfel

Tussen de laagjes van mijn leven, zit de twijfel en de angst. Tussen alle zekerheden, neemt de onrust soms de overhand. Van de brokken die er blijven, naast alles wat er al is opgebouwd. Van de krassen op de muren en de houtworm in het hout.

Tussen de laagjes van mijn leven, zitten de vragen die er blijven en de zoektocht naar een doel. Van ambities die ik waar wil maken, maar ik weet niet of ik moedig genoeg ben. Van zorg die ik wil geven, maar mijn armen zijn niet lang genoeg. Niet sterk genoeg, of is dat een zwakke smoes?

Tussen de laagjes van mijn leven, knaagt de onzekerheid. Zo ineens als ik niet kan slapen, als mijn dag geen ritme kent. Van de afstand die er is, tussen mij en de spiegel.   In elke blik schuilt imperfectie, nooit goed genoeg. Van grijze stoeptegels die ik soms onder mijn voeten zie.

Tussen de laagjes van mijn leven, schuilen laagjes kwetsbaarheid. Ik laat ze met mijn woorden dansen, in de speling van taal ontdek je daar iets van. Zie je het meisje die wil dansen en zingen, die huppelend de tuin ontdekt. Met ogen dicht de wind langs haar nek laat glijden. Als een voelbare arm die om haar schouder ligt.

Tussen de laagjes van mijn  leven….soms bekruipt me dat ineens. Als ik ergens even naast mocht schuilen, als de ander mij een doorkijk gaf. Als ik naast de ander mag ontdekken dat het niet erg is, dat er laagjes mogen zijn. Laagjes in je blijdschap, maar ook laagjes in je verdriet. Dat het juist geen zwakte is om dat te tonen, maar dat het diepgang geeft.

Tussen de laagjes van mijn leven, ontdekken dat de arm om mijn schouder er nog altijd is.

 

 

Hij waakt over jou!

Tags

psalm 121, rust, twijfel, vertrouwen, waken

Psalm 121 las Aron zondag voor uit de Bijbel.
Een psalm voor elke dag. Vol troost en hoop.

Ik sla mijn ogen op naar de bergen,
van waar komt mijn hulp?
2 Mijn hulp komt van de HEER
die hemel en aarde gemaakt heeft.

3 Hij zal je voet niet laten wankelen,
hij zal niet sluimeren, je wachter.
4 Nee, hij sluimert niet,
hij slaapt niet,
de wachter van Israël.

5 De HEER is je wachter,
de HEER is de schaduw
aan je rechterhand:
6 overdag kan de zon je niet steken,
bij nacht de maan je niet schaden.

7 De HEER behoedt je voor alle kwaad,
hij waakt over je leven,
8 de HEER houdt de wacht
over je gaan en je komen
van nu tot in eeuwigheid
(De Nieuwe Bijbelvertaling, NBV)

Ik vroeg de kinderen of ze wisten wat sluimeren is. Ze wisten het niet. Woorden die voor mij zo bekend klinken, zijn voor hen onbekend.

Bij sluimeren denk ik aan mijn nachtdiensten, als het wel eens lastig is om wakker te blijven. Zo rond vier uur heb ik meestal mijn dipje. Ook in het hospice overkwam het me wel. Als ik wakend naast iemand zat, voor wie het einde naderde. Als je die persoon niet alleen wilde laten. Soms ook als mensen bang waren om te slapen. Het stelde ze gerust. Zo op de stoel, luisterend naar de ademhaling, de stilte, voelde ik me ook slaperig worden. Het was goed om dan weer even te gaan lopen, of iets te eten.
Zo stel ik me sluimeren voor. Indutten, doezelen, knikkebollen.

Deze psalm gaat ook over iemand die waakt. Over de Here die waakt over jouw leven. De Here die de wacht houdt. Hij slaapt niet, maar hij sluimert ook niet. Hij is volop aanwezig.
Onvoorstelbaar is dat.

Herkenbaar?
Niet altijd.
Er zijn momenten geweest dat er zoveel zorgen waren en zoveel verdriet. Hoog als bergen om mij heen. Gevangen in vragen en wantrouwen. Deze psalm riep meer vragen op. ‘Hoezo behoedt de Heer je voor alle kwaad? Hoezo kan de zon je niet steken? Waarom voel ik zoveel twijfel? Als ik dat niet merk, geloof ik dan wel goed?’
Psalm van hoop en troost, was voor mij een psalm vol vragen en me klein voelen.

Terwijl ik de zon zocht, was Hij al die tijd als een schaduw naast mij. Wakend. Hoe dichtbij is dat! Hij zorgde wel, Hij was er wel!
Hoe ik dat merkte?
Door ontmoetingen met mensen, gesprekken die er waren. Kleine zinnen, die altijd ergens bij mij zijn blijven hangen. Waardevol, ik ben er zuinig op.
Door zoveel zegeningen die langs de randen van het verdriet er volop waren.
Door rust. Rust ook in de vragen en de onzekerheid.

Mijn onzekerheid komt nog wel eens om de hoek kijken. Vragen borrelen dan naar boven, kleinheid in het kwadraat. Meer en meer is deze psalm wel een ‘zeker weten’ geworden. De Here waakt over mij. Daar vertrouw ik op!

Bij een wakende Heer, kan je slapen. Als het vertrouwen er is dat de ander wakker blijft, verdwijnt de onzekerheid. Hoef je niet bang te zijn, kom je tot rust!

Een mooie psalm, een lied voor onderweg. Een lied voor elke dag!

Ruimte voor de twijfel.

Tags

kerk, Sara Kroos, twijfel

Aan het begin van mijn nachtdienst stond de tv aan, de herhaling van Pauw en Witteman. Mijn aandacht was er niet echt bij, totdat Sara Kroos aan het woord kwam. Ze vertelde over de diensten die ze houdt voor (on)gelovigen. Op en top cabaretière, dus dit alles is omhuld met enige luchtigheid. Ik zal hier niet helemaal uitleggen wat ze ervan vertelde, maar er was wel iets wat mij aan het denken zette.

Haar diensten staan open voor iedereen. Of je gelooft in God of niet. Hoe ze dat invult, daar kan je je mening over hebben. Ze vertelde echter dat ze ruimte wilde laten voor de twijfel. Veel gelovigen hebben pasklare antwoorden, zijn stellig in wat ze geloven. Hoeveel ruimte krijgt daarin de twijfelaar en de vragensteller?

Ruimte voor de twijfel. Het houdt mij de spiegel voor. Het toont ook het gevoel dat ik vaak heb ervaren in mijn eigen leven. Daar waar ik vragen stelde, kwamen de antwoorden die ik al kende. Als anderen iets beleefden en voelden en ik dat niet herkende, voelde ik me de spelbreker. Mag het niet altijd ideaal zijn? Mag het gevoel, de beleving gebroken zijn? Mag ik als gelovige ook mijn twijfel hebben? Is daar ruimte voor, ook in de kerk?

Het is niet mijn bedoeling om te wijzen naar de ander. Zelf betrap ik me er ook vaak op dat ik geneigd ben te praten over iets, terwijl je soms alleen maar hoeft te luisteren naar wat de ander zegt. Soms is het voldoende om de twijfel te benoemen en als het kan dat ook bij God neer te leggen in gebed. Ik heb ondervonden dat je soms ook het lef moet hebben om je kwetsbaar op te stellen. Om de schijn van zekerheid voor je gezicht weg te halen en te merken dat de ander zich daarin herkent of daar open voor staat. Ik ervaar het als een verademing als ik die ruimte krijg, als de ander niet wegloopt voor de scheurtjes, voor de belemmeringen die ik bespeur in mijn geloofsgroei.

Ruimte maken voor de twijfel. Dat is een zin die is blijven hangen. Ruimte maken voor dat wat nu nog niet ideaal is in ons leven. Ik hoop en bid dat we die veiligheid en geborgenheid mogen ervaren, juist ook in de kerk! Een kerk die daardoor open staat voor (on)gelovigen.