Walnotenboom

Tags

paradijs, trouwdag, Walnotenboom

‘De tuin’ is een geliefd onderwerp in mijn blog. Wordt het al vervelend? Ja maar die tuin was voor mij echt een paradijs. Plek waar ik zoveel ontdekte en waar ik kon dromen, huppelen en zingen. Ongestoord.

Middelpunt in die tuin, was voor mij de prunus en de walnotenboom. De walnotenboom stond een beetje aan de zijkant, bijna tegen de heg aan. Dikke grijswitte stam, stevig in de grond. Zijn takken waren als wijde armen waaronder je beschutting kon vinden.

Ik zat graag met mijn rug tegen de stam aan. Het voelde veilig. Vanaf mijn plekje in het gras kon ik dit deel van de tuin overzien. Ik kon turen naar de moestuin, naar de rododendron en de prunus aan de overkant. Tussen de groene bladeren van de walnotenboom zag ik de vogels vliegen en dreven de wolken me naar andere dromen en gedachten.

Dat allemaal in de nabijheid van de walnotenboom. Hij hoorde alles. Hij lachtte me niet uit, maar luisterde en kon als geen ander mijn geheimen bewaren.

De tuin is weg. Mijn paradijs is lang geleden al kapot gegaan. Zomaar, ineens. Met heimwee denk ik soms nog terug aan die tuin, die misschien niet zo ideaal was als ik altijd heb gedacht.

Er kwam wel iets anders voor in de plaats. Op zoveel manieren herkende ik in de loop van de jaren stukken van die tuin. Stukje paradijs in de realiteit van vandaag. Dat gold zeker voor de walnotenboom.

Toen alles omgeschoffeld en ontworteld was, was hij daar wel. Ondanks de storm, wilde hij me vasthouden. Ondanks de donkere wolken, bleef hij gewoon. Zijn armen om me heen. Veilig en vertrouwd.

Vandaag zijn we, Arnold en ik, 18 jaar getrouwd. Dankbaar voor alles wat we daarin als wonderen hebben ervaren en ontvangen. Op heel veel manieren.

Soms zit ik in gedachten, met de rug tegen de walnotenboom aan. Ik kijk omhoog en tussen de takken door zie ik de lucht. ‘Dank U wel, dat  U mij hier op aarde, al een beetje paradijs geeft!’

 

 

 

Als een arend.

Tags

arend, hemelvaartsdag, trouwdag

Morgen is het Hemelvaartsdag én is het onze trouwdag, 16 jaar alweer.
Ik bedacht me dat onze trouwtekst mooi aansluit bij Hemelvaartsdag.

Omdat onze tekst nog in de vorige vertaling was, zal ik zowel de vorige als de nieuwe Bijbelvertaling citeren.
Het gaat om Deuteronomium 32:11-12

‘Als een arend, die zijn broedsel opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn wieken uitspreidt, er een opneemt en draagt op zijn vlerken, zo heeft hem de Here alleen geleid,’ (NBG 51)

‘Zoals een arend over zijn jongen waakt, en voortdurend erboven blijft zweven, zijn vleugels uitspreidt en zijn jongen daarop draagt, zo heeft de Heer zijn volk geleid,’ (NBV)

Een arend leert zijn jong vliegen door hem uit het nest te dwingen. Het jong leert dat hij zijn vleugels moet gebruiken om te blijven vliegen. Ondertussen blijft de arend in de buurt, hij vliegt boven zijn jongen. Hij houdt hem in de gaten. Op het moment dat het jong dreigt te vallen, vliegt hij onder hem door. Hij spreidt zijn vlerken en het jong word door hem gedragen. Warm en veilig tussen de veren

Het is een tekst geworden die toepasbaar is gebleken in ons eigen leven en huwelijk. We voelen ons gezegend, wat hebben we veel van Hem gekregen.
Er zijn in die 16 jaar ook moeilijke en donkere momenten geweest.
Momenten van rouw en van twijfel. Van zorgen om het werk, zorgen om de gezondheid. Momenten van verdriet en verwerken van verleden.
Daar waren dagen bij dat we, dat ik, niet altijd zag dat God er was. Ik vond het moeilijk om te bidden, ik vond het moeilijk om te ervaren dat Hij er was. God leek zo oneindig ver weg.
Al die mooie woorden van anderen, troostende goedbedoelde teksten die toch afketsten tegen mijn muur van verdriet en twijfel.

Maar God was er wel. God heeft mij nooit losgelaten. Hij leek ver weg boven mij, maar Hij zag mij wel. Op die momenten dat verdriet en zorgen te veel leken, waren er altijd handen die me droegen. Zoals de vlerken van de arend. Ik viel niet uit Zijn hand.

De Here Jezus nam afscheid van zijn discipelen.
Ik zie ze in gedachten daar staan staren naar de hemel. De blijdschap om zijn opstanding is nog zo vers in hun gedachten. Wat waren ze blij dat hij weer in hun midden was. Zichtbaar en tastbaar.
Nu gaat hij weg, naar de hemel.
Hij had mooie woorden gesproken, gezegd dat ze binnenkort kracht zouden ontvangen van de Heilige Geest, kracht om te getuigen. Hoe tastbaar is dat als je afscheid neemt van iemand waar je zoveel van houdt?
Natuurlijk hadden ze de woorden gehoord dat Hij terug zou komen, maar in het hier en nu, leek dat zo ver weg.

In de Bijbel lezen we hoe de discipelen op weg zijn gegaan. Hoe ze mochten getuigen van de Here Jezus. Ze kwamen weerstand tegen, tegenstand. Ze moesten daardoor lijden, waren in gevaar. Toch lees je ook over hun blijdschap, de troost en de kracht die ze hebben ervaren.
Tegen alle verdrukking in, blijven volhouden.
Blijven vertrouwen in Jezus die in de hemel is, maar toch zo dichtbij.

Als een arend.
Hij zet zijn jongen aan het werk, hij leert ze vliegen en de wereld ruimer te maken dan hun eigen nest. Dat leren ze met vallen en met opstaan.
Hij ziet ze, hij vliegt met ze mee. Hij spreidt als het nodig is zijn vleugels uit en vangt ze op.

Hoe veilig is dat?