Tags
‘Tel je zegeningen…..’ ik hoor het sommigen nog zo zeggen. Terwijl je wereld instort en er scherven om je heen zijn….’kijk ook maar naar de mooie dingen!’
Nou en dat deed je natuurlijk ook. Je wil niet verbitterd en klagend door het leven gaan. Dat leven is niet altijd even leuk. Er gebeuren zoveel dingen. Mooie en minder mooie momenten. Momenten van blijdschap en van rouw. Periodes van roze wolken, maar ook diepe momenten van verdriet. ‘Tel je zegeningen….’ alsof je nooit eens klagen mag!
‘Tel je zegeningen’ ja daar kon ik niet altijd wat mee. Het was een zin waarmee het gesprek ten einde liep en de tranen weer werden gedroogd. Alsof het verdriet er niet mocht zijn en gemis niet uitgesproken mocht worden.
Toch is tellen niet verkeerd. Als verdriet een plek kan hebben en benoemd mag worden, is er ruimte om ook om je heen te kijken. Dan staar je je niet blind op de muur van tegenwerking en teleurstellingen, maar kan je verder kijken dan dat. Rondom je zien wat er aan lichtpunten zijn, of de zon voelen die volop straalt.
‘Tel je zegeningen’ ik tel ze vandaag in het bijzonder. Dankdag is een dag om te kijken naar al het moois dat je krijgt van God. Dat is meer dan je huis, je bord vol eten, je gezondheid en je werk. Dat is dat diepe vertrouwen en een heel zeker weten dat God er altijd is. In de mooie momenten, maar zeker ook als je hart huilt. Als je intens gelukkig bent, of als er zorgen zijn. Als je volop in het leven staat, maar ook als het sterven nadert. Leven uit genade, is leven uit dankbaarheid.
‘Tel je zegeningen’ niet als een dooddoener. Klagen mag best wel, huilen ook. Wel als een uitnodiging om over die berg van verdriet, zorgen en eenzaamheid heen te kijken en te merken dat je tellend vingers tekort komt.
Ik wens je die zegen toe. Vooral als je op een dag als Dankdag merkt dat je zoveel hebt om voor te bidden. Zoveel, dat je niet aan tellen toekomt.
