Baardhaar en citroentaart

Tags

baardhaar, citroentaart, corona, frustratie, herstel, ruimte, stilte

Mijn leven staat een beetje stil. Dat is niet erg, dat is nou eenmaal zo. Ik herstel van corona en de nasleep is wat langer dan ik dacht. Ik doe mijn best, maar de lat hoger leggen werkt averechts. Dus probeer ik langzaam te lopen, langzaam te fietsen, langzaam de dingen te doen die nu eenmaal in huis ook moeten gebeuren. Het kost moeite, ik ben snel moe. ‘Even snel’ is er niet meer bij. Ik doe braaf de oefeningen van de fysiotherapeut, alles om de conditie weer op te bouwen. Ik ben nog nooit zo sportief geweest.

Het gaat heus wel iets beter. Ik sta niet meer eindeloos te turen naar de stelling in de supermarkt, omdat ik vergeten ben wat ik wilde pakken. Ik sta de caissière niet meer beduusd aan te staren, omdat ik al die vragen over zegels en kassabonnen probeer te begrijpen. Ik zeg nu overal beleefd ‘nee’ op en probeer mijn best te doen niets meer in de winkelwagen te laten liggen. Dat scheelt een extra fietstochtje. Ik lees weer boeken. Een thriller die ik voorheen binnen vier dagen toch heus wel uit had, heb ik in vier weken uitgelezen. De clou ging aan mij voorbij, maar hij is uit en ik ben bezig met de tweede. Kleine mijlpaaltjes.

Zo heeft de corona nog wel een nasleep, terwijl ik hem graag had uitgezwaaid. Zelfs al was dat zo, dan blijft het aan me hangen. Als de kapper vraagt of ik veel gewerkt heb en ik maar eerlijk aangeef dat ik corona heb gehad en al weken thuis zit, schrikt ze. Ze is maar wat blij met haar mondkapje en ze drukt hem steviger aan. Dat zie ik heus wel in de spiegel. Zelfs op het terras moet ik aangeven of ik corona heb gehad. ‘Ja, heb ik gehad’ en ik zie de paniek bij de jongedame. Ze had zich waarschijnlijk niet bedacht wat er dan moet gebeuren. ‘Dat was 9 weken geleden en ik heb geen corona meer’ en ik zie de opluchting als ik dat zeg.

‘Je bent de eerste die ik tegenkom met COVID-19’ is de veelgehoorde opmerking. Ik snap het wel en ik vind het ook niet erg, maar inmiddels voel ik me een collectors item. Een item waar men, vaak onbewust, meteen een stap extra afstand van houdt. Ik zie het gebeuren. Een paar meisjes uit de straat zeggen het niet hardop, maar Marin voelt haarfijn aan dat ze even niet met haar willen spelen. ‘Omdat jij corona hebt gehad’ en ze haalt haar schouders luchtig op. ‘Dan niet’ zegt ze, maar het raakt me wel.

Ik vind de nasleep lastig. Ik wil zo graag, maar het lukt nog niet zo snel. Daar geef ik aan toe, maar niet altijd van harte. In de nasleep zit ook veel stilte. Ruimte om na te denken, om te mijmeren en te genieten van kleine dingen. Ruimte om te huilen en ruimte om gewoon zinloos op de bank te liggen met Marin naast je. ‘Ik moet mijn benen scheren’ zeg ik en ze kijkt met me mee en ze wijst een lange haar aan die heel eenzaam daar groeit. ‘Je hebt een baardhaar op je been!’ en dan krijgen we beiden de slappe lach.

Het gaat nergens over en tegelijk betekenen die momenten zoveel in de stilte om me heen. Ik zet mijn schouders er weer onder en dan bak ik uit baldadigheid maar een taart. Citroentaart. Lekker zuur!

Onderstaand lied van Stef Bos gaat ook over ruimte. Elke zin zet je aan het denken en kan je over mijmeren. Ik heb er de tijd voor, misschien jij ook wel.

De straat voor mij alleen

Tags

corona, coronavirus, gebed, rust, stilte

Onderweg naar huis, zondagmorgen na de nachtdienst. Het is stil op straat. Dat is meestal zo op zondagmorgen, dan is het rustiger dan doordeweeks. Nu is het echter heel stil. In het kwartier dat ik onderweg ben op de fiets, kom ik welgeteld een man tegen met een hond aan de lijn en één hardloper. Dat is het. De straten zijn uitgestorven.

Ik hoor een specht. Ik hoor heel veel vogels, waar ik geen namen bij kan bedenken. Ik ben geen vogelkenner. Ik snuif de geur op van bloesem, wat staat alles mooi in bloei. Ik geniet er stiekem van. Ik snuif de stilte op, de rust. De straat voor mij alleen, zo lijkt het. Alsof de vogels voor mij zingen, want verder is er niemand die ze lijkt te horen.

Zo rustig en stil op straat. Ik zou er eigenlijk volop van moeten genieten. Van stilte die er is en van diepe rust dat als een dekentje om me heen gewikkeld is. In de hectiek van alledag, kan ik zo genieten van stilte, van rust. Van momenten dat je tot rust komt, door de stilte en soms ook door een goed gesprek of door gebed.

Ik mag werken. Ik ervaar het als een voorrecht dat ik dat mag doen. Het is fijn om ook op die manier even onderweg te zijn. Die momenten op de fiets, kop in de zon en de wind langs je haren. Hét moment om al je gedachten te ordenen en het maar van je af te laten glijden. Met de wind mee zweven mijn gedachten, mijn gebeden, mijn vragen, mijn bewondering voor alles wat zo mooi geschapen is. Ze zweven en vinden hun weg omhoog.

Stilte en de vogels zingen hun lied.

Het voelt alsof de straat van mij is en een beetje voor de man met de hond en de hardloper die me vriendelijk groet. Ik ontwijk hem netjes, anderhalve meter ruimte. Het is alsof de bloemen naar mij wuiven, dat de bomen hun takken naar mij toe buigen. Het is alsof de rust mij wil verleiden om maar te vergeten welke zorgen er zijn, in welke tijd we momenteel leven, in de ban van een coronavirus. Het is alsof de vogels me met hun gezang mooie liedjes willen voorhouden en me dwingen af te stappen. Te luisteren met ogen dicht.

Dat doe ik ook. Bijna thuis, op de stoep. Net zoals vroeger, als het meisje in de grote tuin. Mijn hoofd buigen om de wind door de haren te voelen, te voelen langs mijn nek. Dat briesje, die windvlaag, alsof het een onzichtbare arm om mijn schouder is.

De stilte is er, de stilte in mijn straat en voor mijn huis. Ik hoop en bid dat het een stilte voor even is. Dat als ik weer eens naar huis toe fiets, moe van de nachtdienst, ik volop kan genieten van de bloemen, de bomen, de geluiden van de vogels en van de rust om me heen. Gewoon omdat het de rust van een hele normale zondagmorgen is.

Plek van heel dichtbij

Tags

paradijs, plek van heel dichtbij, rust, stilte, tuin, vertrouwen

Elk blaadje aan de boom vertelt een klein verhaaltje. Het ritselt in de wind en fluistert mooie woorden, maar ik versta ze niet. Verstopt tussen het groen zit een hele kleine vogel, hij merkt amper dat ik hier zit. Soms komt hij brutaal het terras op, hipt voorbij het konijnenhok en fladdert dan weer snel weg. Verschuilt zich in het groen van de linde.

De wolken drijven loom voorbij. Witte suikerspinnen in de lucht. Elke wolk speelt een eigen spelletje, vervormt zich steeds weer en brengt nieuwe beelden tot leven. Zo dreef er net een ijsbeer voorbij, ik zag een meisje met een paardenstaart en voor heel even was daar een gitaar.

Ze zon speelt een ander spelletje. Ze is warm en ze laat haar stralen volop zien. Soms duikt ze weg achter al die suikerspinnen, is de schaduw toch wat kil. Terwijl ik daar aan denk, is ze er weer. Volop licht en ik sluit mijn ogen. Ik hoor de blaadjes ritstelen, elk blaadje vertelt een ander verhaal, luister maar. Luister je wel?

Ik verveel je met mijn dromen. Wat je niet ziet en hoort, dat is er niet.

Ik zat even stil te dromen, in de stoel in de tuin. Net als vroeger op de schommel, met mijn voeten bijna onder de walnotenboom. Ik wist zeker dat de tuin me alles wilde zeggen en ik deelde mijn geheimen ook met haar. Ze liggen begraven tussen de bloesems van de prunus en ik heb ze verstopt onder de stenen, bij de pissebedden en de wormen. Sommige verhalen bewaar je het beste daar. Veilig opgeborgen en niemand raakt dat ooit nog aan.

Als ik alleen ben in de stilte en de rust, de bladeren ritselen, dan ben ik weer even in de tuin. Het raakt niet aan wat is verborgen en ook niet wat is weggewaaid. Het raakt me in de rust en dat diepgewortelde vertrouwen. Het raakt me vooral omdat ik weer even dat meisje ben, meisje met haar dromen. Voor wie de tuin een paradijs is. Plek van heel dichtbij.

Ik hoor het in de bladeren…

 

 

 

Stilte

Tags

gebed, Luisteren, stilte

Stilte.

Hoevaak is er stilte? Eigenlijk bijna nooit. Als ik alleen thuis ben, hoor ik de geluiden van de auto’s. Ik hoor het pompje van ons aquarium en buiten fluit een vogel. Geluiden in je leven, die horen erbij!

Soms zijn er veel geluiden. Hier in huis in ieder geval wel. Iedereen wil op zijn eigen manier zijn verhaal kwijt. Verhalen die over school gaan, over klasgenoten, over juf. Verhalen met een lach en soms ook met een traan.

Stilte wordt ook onderbroken door stemmen. Stemmen die kibbelen, die ruzie maken, die boos zijn. Gisteren was er ruzie. Heel klein hoor, maar er was ineens over en weer gekibbel, gehuil. Ik wilde wel sussen, ik wilde wel iets zeggen, maar ze luisterden niet. Ik moest eerst mijn armen om de ander heen slaan. Er werd gesputterd, er kwam nog een opmerking van de ander, waardoor er weer een sputter kwam. Ik kon alleen maar stil zijn. Toen de ander stil was, kon ik pas iets zeggen. Toen was er ruimte om te horen wat al eerder was gezegd, maar niet verstaan was. De storm was weer voorbij.

Stilte.

In je leven is weinig stilte. Ik kibbel, ik schreeuw, ik praat. Ik maak me druk, ik ben druk, de dagen gaan voorbij. Hoe vaak was ik stil, echt stil? Hoe vaak sprak ik met God? O ja ik zei van alles, ik nam er echt wel even de tijd voor. Een gebed voor het slapen gaan, een paar zinnen op de fiets, een gebed in mijn hoofd, een gebed voor de ander…en daarna? Daarna slokte de tijd mij weer op. Het rumoer van alledag.

Stilte. Vertrouwen dat Zijn armen om je heen zijn. Rustgevend is dat. God spreekt op zoveel manieren in mijn leven. Juist in de stilte. Ik praat er alleen zo vaak doorheen.

 

 

 

 

 

Stille zaterdag

Tags

stille zaterdag, stilte

Stille zaterdag.
Rouwend om verlies, dat schreeuwende gevoel van binnen dat het niet eerlijk is. Een steen voor het graf, afstand tussen leven en sterven. De leegte tussen gemis en hoop.

In de stilte terugkijken, je tranen laten lopen. In de stilte uitzien naar iets wat is beloofd. Zou het werkelijkheid worden? Zittend in de tuin vol bloemen, de wind langs je gezicht, als fluistering dat hier het leven is.

Gisteren staarde je hem nog aan, zag je zijn lijden. Op afstand, dat wel. Je hoorde de menigte schreeuwen: ‘Kruisig hem!’ en het brak je hart. Je zag zijn striemen op zijn rug, de wonden in zijn handen. Je zag hem hangend aan het kruis. Machteloos gevoel dat je niet in woorden kan uitdrukken. Het verdriet voelde zo eenzaam, zo kil in de massa van mensen. Jij bleef kijken, ook na de laatste ademzucht. Toen de mensen weer naar huis gingen, bleef jij.

Jij zocht het in de stilte.
Stilte geeft diepgang.

Stilte is er als we lopen op scherven. Stilte tussen mensen.
De ander wijzen op hoop en uitzicht lijkt soms zo doelloos als verdriet wordt uitgeschreeuwd. Als pijn en zorgen je bestaan kleuren, verstommen de stemmen. Een stapel stenen voor het hart. Leegte tussen verdriet en hoop.

Stille zaterdag.
In de stilte de moed hebben om verder te kijken. Daar waar een steen ons zicht troebel maakt, bloeit het leven. Gewonde handen raken ons aan. Hij toont jou zijn wonden, maar daardoor ook het leven. Een leven dat nu al begint, de dood heeft niet het laatste woord.
Als alles zwijgt, blijft zijn stem spreken.

In de stilte beseffen dat dat een wonder is.

Weer naar school.

Tags

school, stilte, vakantie

De vakantie is voorbij. Wat een rust in huis.
Stilte.

Oh, het was heerlijk hoor. Zes weken vier kinderen om mij heen, niet op vakantie gaan en echtgenoot die grotendeels bleef doorwerken. Er waren momenten bij dat ik gillend wilde wegrennen als er voor de zoveelste keer over iets onbenulligs werd gekibbeld.

Om de zes weken toch door te komen heb ik ze een wensenlijst laten maken. Dat mochten ze vooral zo creatief mogelijk maken. Tijdschriften op tafel, schaar en lijm, de ochtend was weer gevuld.

Wat een mooie lijsten kwamen daar uit. We hingen ze op de kast van de keuken. Elke keer konden ze weer wat afstrepen en het was voor mij als moeder een leuke uitdaging om ze zoveel mogelijk te vervullen. Niet alles natuurlijk, er zijn grenzen.

Dierentuin met twee kinderen, attractiepark met de andere twee. Bezoek bioscoop, eten bij de Mac Donalds, loomarmbandjes maken, logeren bij opa en oma, bij oma, bij oom en tante in Ellecom. De overloop schilderen, heel veel spelletjes doen, spellingswedstrijd en natuurlijk mama’s bingo waar uiteraard iedereen aan meedoet.

Gisteren hadden we het er nog over, niet alle wensen waren vervuld. Ze hadden wel een leuke vakantie gehad, zeiden ze. ‘Je hoeft ook niet alles te doen en het was leuk om ook mee te doen aan de wensen van de ander’ voegde Aron er nog aan toe.

Vandaag weer naar school.

Zahra op de fiets voor het eerst naar het middelbaar onderwijs. Wat gezellig om samen alle spullen te kopen. Van kaftpapier tot gum, van sportschoenen tot bandenplakspul.

Aron naar groep 6. ‘Ga nu maar’ zei hij vanmorgen op het plein tegen mij.
Iris weer naar groep 4. Nieuwe klasgenoten, het missen van de vriendinnen die wél naar groep 5 gaan.
Marin naar groep 3. Leren lezen, wat heeft ze er veel zin in. Wat is het ook spannend om ineens achter een tafeltje te moeten zitten. Eenmaal in de klas, was ze maar wat trots op haar eigen potlodendoos!

Vanmorgen kon ik weer brood smeren, bekers vullen met drinken. Ik had me druk gemaakt om de voorspelde regen, maar de zon scheen toen we wegfietsten. Ik kon weer luizenpluizen op school, ik heb de agenda weer bijgewerkt. Voetbal, zwemles, TSO…het begint weer. Geregel, plannen, op de klok letten.
In al die drukte, verlang ik dan weer bijna naar de vakantie.

Straks zijn ze weer thuis. Is de stilte weg en wordt die gevuld met verhalen achter een kopje thee en een koekje. Gezellig en ik kijk er naar uit.
Maar nu even niet. Nu geniet ik van de stilte. Mijn kopje koffie die ik zonder de onderbreking van: “mamaaaaaa…..’ kan opdrinken.
Heerlijk!