Tags
‘Hup opstaan, we gaan zo weg’ zeg ik op een mooie warme dag. De kinderen hebben al vakantie, op mijn vrije dag besluit ik om met ze op stap te gaan. ‘Gewoon even gek doen’ noem ik dat. Spontaan iets doen wat niemand verwacht. Ik hou er van.
We gingen met de trein naar de Apenheul. Snikheet, maar we besloten dat we daar niet over gingen klagen. Dat was ook niet nodig. Apen kijken is leuk. Zeker als ze los rondlopen. Marin, onze dierenvriend, haar ogen straalden bij zoveel mooie dieren om haar heen. Iris genoot ook, maar was toch wat onzeker als de apen te dichtbij kwamen.
Tot bijna sluitingstijd hebben we ons daar prima vermaakt. Dat kwam vooral omdat we aan het eind nog een hele lange tijd bij de doodshoofdaapjes hebben gezeten. De kinderen wilden graag dat er een aap op hun schouder kwam zitten.
‘Toe maar hoor, alle tijd’ zei ik vanaf mijn plekje waar ik zat. Zittend op een muurtje kon ik al die mooie aapjes zien, ondertussen mijn voeten rust gunnend en vooral kijkend naar al die mensen. Grappig hoe grote mensen zich ineens gaan gedragen. Hoe ze voordringen en geluiden produceren om de aap te verleiden bij hen te komen. Als ze de uitverkoren persoon zijn waar de aap even op wil plaatsnemen, moet er meteen een foto gemaakt worden. Een kind met een aap op de arm wordt door moeder in positie gebracht zodat ze het perfecte plaatje kan schieten. Een meisje zet het verschrikt op een brullen als een aap in haar buggy klimt.
Zo heb ik een tijdje op die muur gezeten. Ik had plezier om de aapjes, maar ook in al die mensen om me heen. Om het verliefde stelletje dat zo onopvallend mogelijk rondliep, steeds maar weer kwamen ze voorbij. Steeds azend op een aapje, dat helaas niet dichterbij kwam. Iris zat gezellig naast me. We keken naar Marin die maar bleef proberen, naar Aron die zijn arm moedig uitstrekte, naar Zahra die gewoon rustig en beheerst haar gang ging.
Ineens sprong er uit het niets een aapje voorbij en kwam rustig op mijn schoot zitten. twee zwarte pootjes op mijn witte broek. In een reflex aai ik zijn rug. Wat wil je ook als er ineens een levend knuffeldier zo vertederend dichtbij je is. Terwijl ik zijn zachte vacht aai, roept Zahra uit: ‘Je mag ze niet aaien!’ Verschrikt trek ik mijn hand terug. Blijkbaar is het tafereel grappig, de omstanders moeten lachen. Nu lachen ze om ons.
Het aapje sprong weer verder en belandde op Iris’ schoot. Hoewel ze het eng vond, bleef ze rustig zitten. Het was toch wel leuk en lief en lang niet zo eng als ze had gedacht. Al die mensen, inclusief Marin en Aron, hadden zo hun best gedaan en terwijl wij zeer lui en loom op een muurtje zaten, sprong het zomaar op onze schoot.
Gewoon spontaan. Ik hou er van.
