Liefde is…

Tags

1 korintiers 13, liefde, spiegel

Gisteren was ik een beetje aan het mopperen tegen een collega. Niet over haar, maar over andere frustraties die je in je werk wel eens tegenkomt. Ook wel eens bij anderen.

Het was even stil.

Ik gaf maar eerlijk toe dat het niet zo liefdevol van me was. ‘Liefde…..’ en ik herhaalde in mijn eigen woorden wat zinnen uit 1 Korintiërs 13:4-6 Een tekst dat me aanspreekt en een spiegel is voor mijn eigen leven. Soms kijk ik er in en buig ik beschaamd mijn hoofd.

Dit gedeelte in de Bijbel is de stem die je richting geeft in de omgang met mensen. Geeft aan wat echte liefde voor je naaste is. In de liefde naar de ander moet je soms de minste willen zijn. Kwets je de ander niet met woorden of daden. Liefde is nooit jaloers op de ander. Integendeel. Liefde is geduldig, liefde heeft de wil om te vergeven.

Het is een mooie en diepe tekst. Een tekst om punt voor punt tot je in te laten werken. Een tekst die je als een meetlint langs je eigen leven kan leggen. Niet alleen om daarna beschaamd je hoofd te buigen, ook om van daaruit aangemoedigd te worden om zo met je naaste om te gaan. Liefdevol omzien naar de ander, ongeacht ras, geloof of geaardheid. Ongeacht meningsverschillen die er kunnen zijn.

Liefde is de ander waardevol laten zijn.

In de Bijbel lees ik graag die tekst uit Korintiërs. Spiegel voor mezelf, maar ook een afspiegeling van wie Jezus is en hoe hij op aarde omging met mensen. Hij heeft mensen lief, zo ontzettend lief. Zelfs als onze liefde onvolmaakt is, als we in deze gebroken wereld zo vaak struikelen over onze eigen woorden. God heeft de mensen lief!

Dat is genade. Dat is liefde!

Advertenties

Dode voeten.

Tags

spiegel, vluchtelingen, voeten

Een dag voor Prinsjesdag, keken Zahra en ik het journaal. Er kwam een onderwerp voorbij over bootvluchtelingen uit Afrika. Honderden migranten hadden de oversteek niet overleefd. Verdronken. Onder een wit laken zag je de contouren van de lichamen, hun voeten staken er onderuit.
Zahra zuchtte: ‘moeten ze dát nu laten zien?’
‘Ja, erg hè?’ zei ik. ‘Gelukkig zie je alleen maar de voeten’ voegde ik er nog aan toe om het beeld iets te verzachten. Ik kreeg meteen reactie. Uiteraard!
‘Mama, het zijn wel dode voeten! Dat is een heel verschil.’

Dode voeten, die warm waren. Voeten die de oversteek maakten naar een beter en rijker leven. Niet alleen voor henzelf, ook voor hun gezin. Voeten zoals zoveel voeten die vluchten. Voor geweld, voor haat. Voeten die vrezen voor hun leven. Hoeveel moed moet je hebben om je eigen bestaan te ontvluchten? Zou je dat zomaar doen? Zoveel boten zijn al gezonken, zoveel levens geëindigd in de zee. Toch besloten ook deze mensen de oversteek te wagen. Hoe hoog is dan je nood?

Raken de koude voeten je nog? De dode voeten onder een wit laken. Levens die zochten naar een bestaan zoals jij. In vrijheid, een dak boven je hoofd, een bed, een brood.
Raakt het je nog, een dag na Prinsjesdag? Als je weet hoeveel je er zelf op achteruit zal gaan? Als je werkeloos bent, diep in de schulden zit, als je zoveel moeite moet doen om rond te komen?

Ik hoop het wel. Ondanks dat er grenzen en regels zijn, mag je hart wel warm zijn.
De Bijbel is daarin een spiegel:
In Matteüs 7:12 staat:

Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen.

Stel dat het jouw voeten waren die in het bootje stapten? Stel dat jij moest vluchten voor je leven, voor het geweld om je heen. Stel dat jij aan wal ging en de muur van afwijzing op je afkwam? Zou je niet liever armen willen voelen die je opvangen, die je troosten, die je verwarmen?

Ik vraag het me vaak af. Het is een spiegel die ik mezelf in zoveel ontmoetingen met mensen probeer voor te houden. Wat zou ik willen?

De dag voor Prinsjesdag was die spiegel er in de woorden van mijn dochter:
‘Mama, het zijn wel dode voeten. Dat is een heel verschil.’
Ze had gelijk, dat maakt heel veel uit.

Selfie

Tags

selfie, spiegel

Een selfie maken is tegenwoordig helemaal in. Met je telefoon maak je een foto van jezelf, die je dan vervolgens deelt op het internet. Ik vind een selfie net zoiets als kijken in de spiegel. Met dat verschil dat je er nu niet alleen in kijkt, maar dat je heel veel mensen met je mee laat kijken in die spiegel. Niet naar hun eigen ‘selfie’ starend dit keer, maar ze kijken over jouw schouder mee naar jouw koppie. Het is toch een tikkeltje narcistisch, om dat mooie woord maar eens te gebruiken.

Ik maak geen selfies. Op mijn uitklapbare ouderwetse mobiel van 15 euro is dat ook helemaal niet mogelijk. Laat staan dat ik het voor elkaar zou krijgen om mezelf volledig in beeld op de foto te krijgen. Waarschijnlijk sta ik er scheef op of mist er een deel van mijn gezicht. Geef toe, een selfie is niet het meest fotogenieke portret dat je van jezelf kan maken. Nee, ik waag me er niet aan. Ik ga niet kijken in die spiegel terwijl anderen meekijken.

Een spiegel vind ik een noodzakelijk voorwerp in huis. Het is toch wel handig als je ’s morgens je kapsel in een toonbaar model wilt brengen, dan zie je ook nog wat je doet. Verder vind ik spiegels lastige voorwerpen. Ik sta er dan ook het liefst zo ver mogelijk vandaan. Naar de kapper gaan is voor mij géén ontspannen uitje.
Van veraf kijken in de spiegel is veel mooier dan van dichtbij. Zo pal voor een spiegel zie je elk klein oneffenheidje, zeg maar puistje. Ik ontwaar de beginnende grijze haren, ik zie de wallen onder mijn ogen. Van veraf is mijn selfie een stuk minder confronterend.

Voor mij geen selfie, zo ver reiken mijn armen niet.
Alhoewel…..

Schrijven is eigenlijk ook een selfie. In mijn blog schrijf ik over mijn gedachten en hersenspinsels en ik kies er bewust voor om dat op internet te plaatsen. En natuurlijk vind ik het leuk als ik via de statistieken kan zien hoeveel mensen de blog gelezen hebben. Vind ik het leuk om reacties te horen en te lezen.
In mijn geschreven selfies laat ik jou als lezer heel dichtbij komen. Er is wel afstand, maar tussen de zinnen en woorden door, ontwaar je de oneffenheden en laat ik je zelfs de grijze draden ontdekken, die er ook zijn.

Ik ben weer op mijn plek gezet.
Een selfie in beeld verschilt eigenlijk niet zoveel van een selfie in geschreven woorden. Over mijn schouders lees je mee. Ik probeer je te prikkelen en uit te dagen om verder te kijken dan mijn gedachten. Hopelijk droom je met me mee, word je geraakt, glimlach je en zet ik jouw eigen selfie aan het denken. Kom je in mijn woorden ook jezelf tegen.

Kijkend naar mijn selfie, jezelf achter mijn schouders zien.
Of…naar jezelf kijken en ook de ander achter je schouders zien.
(Moet ik toch iets dichter bij de spiegel gaan staan, anders lukt dat niet!)