Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!

 

 

 

Schuilplaats

Tags

Schuilen, schuilplaats, vertrouwen

Dat je mag schuilen, altijd. Het maakt niet uit hoe hard je huilt, zelfs als je schreeuwt mag je komen. Dicht aan Zijn hart, want daar is plek voor jou.

Een schuilplaats als je bang bent en niet weet waar je het zoeken moet. Als verdriet je leven tekent, als zorgen je bezighouden. Als je rouwt, als je mensen mist. Als je handen leeg zijn, als je niets te bieden hebt. Als het allemaal kapot is gegaan door jouw toedoen, als vergeven zo beladen is.

Schuilen is je buigen, klein maken. Ruimte maken voor de armen van de ander om je heen. Huil maar, schreeuw maar, roep maar, vertel en fluister het maar. Schuilen is ook stil zijn, als je geen woorden weet te geven aan je gevoel.

Schuilen kan bij God. Of heb je daar niets mee?

Ik wel. Al voelde ik wel de twijfel.  Er zijn zoveel mensen die huilen, schreeuwen, roepen en (zelfs) mijn stem komt daar zo moeilijk overheen.

‘Ziet U mij wel, hoort u mij wel? U lijkt zo ver weg, ik voel me zo klein. Ik riep wel, maar het leek zo stil om mij heen.  Ik durf de tranen niet te tonen, omdat ik zo bang ben dat U niet troost en dat het dan zo koud en eenzaam is. Diep van binnen knaagt de vraag of het bij U wel veilig is. ‘

Kwetsbaar mens. Hoe gebroken en geschonden, hoe leeg en angstig het ook is, Zijn armen reiken ver. Er is zoveel ruimte om te schuilen. Ruimte voor jou, voor wie je bent. Daar is het altijd veilig. Je hoeft je gedachten maar bij Hem neer te leggen en Hij hoort je.

‘ Maar het blijft soms zo stil…’

Meer dan ooit besef ik dat God er ook in de stilte is.

Ik kan alleen maar hopen en bidden dat jij en ik daar steeds meer op gaan vertrouwen. Steeds meer gaan ervaren dat er bij Hem beschutting is. Altijd!