Tags
Dat je mag schuilen, altijd. Het maakt niet uit hoe hard je huilt, zelfs als je schreeuwt mag je komen. Dicht aan Zijn hart, want daar is plek voor jou.
Een schuilplaats als je bang bent en niet weet waar je het zoeken moet. Als verdriet je leven tekent, als zorgen je bezighouden. Als je rouwt, als je mensen mist. Als je handen leeg zijn, als je niets te bieden hebt. Als het allemaal kapot is gegaan door jouw toedoen, als vergeven zo beladen is.
Schuilen is je buigen, klein maken. Ruimte maken voor de armen van de ander om je heen. Huil maar, schreeuw maar, roep maar, vertel en fluister het maar. Schuilen is ook stil zijn, als je geen woorden weet te geven aan je gevoel.
Schuilen kan bij God. Of heb je daar niets mee?
Ik wel. Al voelde ik wel de twijfel. Er zijn zoveel mensen die huilen, schreeuwen, roepen en (zelfs) mijn stem komt daar zo moeilijk overheen.
‘Ziet U mij wel, hoort u mij wel? U lijkt zo ver weg, ik voel me zo klein. Ik riep wel, maar het leek zo stil om mij heen. Ik durf de tranen niet te tonen, omdat ik zo bang ben dat U niet troost en dat het dan zo koud en eenzaam is. Diep van binnen knaagt de vraag of het bij U wel veilig is. ‘
Kwetsbaar mens. Hoe gebroken en geschonden, hoe leeg en angstig het ook is, Zijn armen reiken ver. Er is zoveel ruimte om te schuilen. Ruimte voor jou, voor wie je bent. Daar is het altijd veilig. Je hoeft je gedachten maar bij Hem neer te leggen en Hij hoort je.
‘ Maar het blijft soms zo stil…’
Meer dan ooit besef ik dat God er ook in de stilte is.
Ik kan alleen maar hopen en bidden dat jij en ik daar steeds meer op gaan vertrouwen. Steeds meer gaan ervaren dat er bij Hem beschutting is. Altijd!
