Lopen op het water

Tags

Bang, Hulp, Lopen op het water, moed, schreeuwen

Lopen op het water, stap voor stap over de golven. Steeds dichter naar de handen die me vastpakken, die me dragen tot ver achter de horizon. Naar de stem die me aanmoedigt om nooit op te geven, hoe het ook stormt in het leven. Ik hoef alleen maar te vertrouwen, ik hoef alleen maar mijn voeten op de golven te zetten.

Lopen op het water, maar ik ben geen watermens. Te vaak ging ik koppie onder, werd ik meegevoerd met de stroom. Zo vaak hapte ik naar adem, werd ik overweldigd door het zoute water. De zee is geen spiegelglad oppervlak, het zijn golven. Ik ben in niets een watermens.

Ik roep dat ik niet durf, ik schreeuw het uit. Waarom blijft mijn stem ergens steken, gaat het verloren in het rumoer van de ruige golven? Ik zie zoveel voetstappen in het zand die leiden naar de zee. En ik….ik sta hier en heb de moed niet om te lopen. Lopen op het water, maar ik ben geen watermens.

Hij staat daar. Vol geduld. Hij moedigt aan, maar dwingt me niet. Hij wil me leren om te vertrouwen en te geloven. De zee staart me grijs en zwart aan. Wie zegt me dat ik niet zal zinken? Wie fluistert me moed in als ik toch de stap ga wagen?

Lopen op het water, stap voor stap. Zonder bodem onder mijn voeten, zonder houvast. Zonder dat ik iets van mezelf mee kan nemen. Enkel gebed en de blik vooruit.

Zijn handen om mijn leven. Hij trekt me op, als ik niet lopen kan. Als ik hap naar adem, schenkt Hij mij Zijn Geest. Adem van de wind. Op momenten van zwemmen tegen de stroom in, geeft Hij mij kracht om door te gaan. Verruimt Hij mijn blik en wijst mij op de horizon die er altijd blijft en is.

En ik ontdek dat ik mag falen, maar Hij doet dat nooit. Ik ontdek dat als ik twijfel, Hij niet twijfelt. Ik zie in dat ik zelfs kan zinken, maar verdrinken doe ik niet.

Lopen op het water. Ik ben geen watermens. Niet de mens die vol vertrouwen haar voeten nat laat worden. Maar het geeft niet. Hij strekt Zich naar mij uit en tilt mij over hoge golven heen, totdat ik stevigheid onder mijn voeten vind.

Lopen op het water, dat voelt veilig met Hem.

 

 

 

Ik vergeet jou nooit!

Tags

God, schreeuwen, vergeten

Wonderlijk gevoel van vertrouwen. Uitdagend balancerend op de drempel van vandaag. Waar je dacht dat je zou wankelen, bleef je tot je eigen verbazing in evenwicht.

Altijd struikelend over stenen, schaafwonden in overvloed. Dromerig kijkend naar wolken en vogels, de bewegingen van een tak in blad. Waar storm en regen je tuin vernielden, bleef je hoop houden op een horizon.

Hoop, maar ook de twijfel of God je stem wel hoorde. Dat schorre geluid in de massa van mensen. Zoveel handen om te vullen, zoveel gewonde harten. Waar anderen in volzinnen de gebeden prevelden, schreeuwde jij het uit. Kreet van wanhoop. Van wel willen voelen, maar het leek niet weggelegd voor jou.

In de stilte van de tijd, druppelt de rust je leven binnen. De tuin van je verleden, laat zijn sporen na. Wat er groeit is meer dan onkruid. Tussen het groen bloeit schoonheid op, van kleuren en geuren. Schijnbaar verborgen, maar het is er wel. Verfrissend als de dauw op het gras. Kleine pareltjes van geluk, spiegeling dat Hij je niet vergeten is.

In teksten die bekend zijn, ontdek je de diepte.
Je vinger volgt de regels.

…ik vergeet jou nooit…
(Jesaja 49:15b)

Diepe laag van verbondenheid, van intens weten dat Hij je nooit vergeet en ook nooit vergeten is.
Balancerend in je leven, zeker weten dat Zijn belofte ook voor jou is.

Wonderlijk gevoel van vertrouwen.
Stem die spreekt als alles lijkt te zwijgen: ‘Ik vergeet jou nooit!’