‘Als jij me bij de schouder vasthoudt, ben ik nooit bang’ zei Marin vanmorgen. Het klonk lief en oprecht.
We stonden samen bij het kruispunt. Met haar kleine kinderbenen stapt ze niet altijd even snel en makkelijk op haar fiets. Soms ben ik al midden op de weg, als zij nog een meter achter mij aan fietst. Bij dit kruispunt is dat niet veilig. Dus pakte ik haar vast bij haar schouder en duwde ik haar vooruit.
‘Door de blaadjes is de weg wel eens glad. Soms rijden de auto’s heel snel voorbij…maar als jij me bij de schouder vasthoudt, ben ik nooit bang’ licht ze nog even toe. Ik vind het mooi dat ze dat zo ervaart. In de chaos van het verkeer, van kruisingen, stoplichten en geen voorrang krijgen, fietsen we daar samen. Mijn hand op haar schouder. Waar ze een duwtje kan gebruiken, is er een steuntje in haar rug.
Zo zijn er ook in het dagelijkse leven momenten dat je een hand op je schouder kan gebruiken. Zomaar even, een moment van aandacht en begrip. Soms ook voor langere tijd. Fijn als er mensen zijn die de hand op jouw schouder willen neerleggen en je het zetje geven die je nodig hebt. De hand die je voelt als pijn, verdriet en gemis je weg bedekken. Als alles langs je heen lijkt te gaan, in de chaos van de tijd.
Ik kan mijn hand niet altijd op de schouder van Marin neerleggen. Soms fiets ik niet naast haar, soms fietst ze me vooruit, soms moet ik letten op mijn eigen evenwicht. Ik weet dat als ze echt dat zetje nodig heeft, ze er zelf ook om vraagt: ‘Mama, wil je even..’
Moedig als je durft te vragen om handen die je duwen, daar waar jezelf niet meer vooruit komt. Mooi als je de hand op de schouder van de ander mag zijn en de ander zich veilig en geborgen voelt bij jou.
‘Als jij me bij de schouder vasthoudt….’
Welke schouder raak jij vandaag aan?
