Regen en zolder

Tags

God zoeken, regen, verlangen, Zolder

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt. Dat is dan een klein gevoel van binnen, zomaar. Waar ik heimelijk om moet glimlachen, of waar ik stiekem een traan om laat. Soms vind ik het lastig om mijn gevoel te uiten, dat wat heel diep in mij zit.

Regendruppels op het dakraam en de zolder is weer terug. Geur van gras, van zwarte aarde, en ik schommel in de tijd. Heen en weer en dan weer terug. Soms is het er zomaar, in de grijze wolken en de wind die me te grazen heeft. Soms zijn het de klanken van muziek, herinnering aan tranen en een schreeuwend ongeduld.

Soms heb ik ineens heimwee naar het meisje die gewoon maar huppelde over de stenen. Dagelijks de drempels niet zag en struikelde tot vermoeiends toe. Die de bladeren liet vallen en de bloesem de wind in blies. Gehurkt onder de walnotenboom een eigen liedje zong. Voor de vlinders en de mieren, voor de libelle en de wormen. Meisje in de tuin, onbevangen, niet gehinderd door de tijd.

Soms kan ik niet zo goed  met woorden aangeven wat ik bedoel. Want dat meisje zit van binnen, heeft een plekje in mijn hart. Soms lijkt ze te glimlachen en dan lach ik met haar mee. Soms raakt ze ook de wanden aan, de muren erom heen. Hoor ik haar zingen in de regen, maar volg ik ook haar blik omhoog. Zoekend naar de armen om haar leven, zoekend naar de stralen van de zon.

Luisterend naar de regen op het dakraam, was de zolder ineens dichtbij.

Wonderlijk genoeg niet als een herinnering aan de eindeloze blik omhoog, om God te zoeken en te vinden. Als een angstig turen of Hij mij wel ziet. Nee, in de regen die in druppels op mijn ramen kletterde, zag ik in de glinstering de wolken, de lucht. Was daar vooral het gevoel dat ik dus eigenlijk niet zo goed kan beschrijven.

Het was niet enkel heimwee, maar vooral een diep verlangen, dat ik steeds meer mag beseffen en merken hoe dichtbij de hemel eigenlijk is. Ook als het regent. Hoe dichtbij God er altijd is, ook voor mij.

Soms kan ik met woorden niet goed zeggen wat me van binnen raakt.

 

 

 

 

 

Advertenties

Druppels op mijn raam

Tags

dankbaarheid, druppels, Druppelsgewijs, meisje, regen, tuin, verleden

Het regent. Het regent druppels op mijn raam. Sliertjes die hun weg vinden naar beneden. In kronkels en bochtjes trekken ze een spoor en ik volg ze.

Gek is dat. Dat beelden je terugvoeren naar momenten, heel ver weg terug. Van ramen en doorkijkjes waar ik achter zat en keek en tuurde. Ook toen volgde ik de druppels, de glinstering op het raam. Daarachter was dan wel de tuin, maar ik zat er heel erg ver vandaan.

In ramen spiegel je jezelf. Ik keek er vaak doorheen en liever ook maar langs. Dat sluike haar, dat smalle koppie en daarachter de huizen met volop licht. Op weg naar waar dan ook. Zittend in de trein, de bus en dan maar turen naar buiten. Hoofd tegen het raam. Verhalen in mijn hoofd, als kronkelende spoortjes in mijn gedachten. Net als de druppels. Druppels in mijn hart, druppels op mijn wangen, maar meestal zag je niets.

Soms komt het even terug. Dat gevoel van druppels op het raam. Ik kan het niet zo goed beschrijven, het is misschien wat vaag. Ken je dat? Dat je ineens geraakt wordt door een lied, een zin of simpelweg de druppels op het raam. Ik zat vandaag weer even naast haar en ik keek mee met haar. Meisje achter glas.

In elke druppel zit een glinstering, afspiegeling van wat is. Druppels raken dan wel aan gevoel, maar ze druppelen weg en blijven niet. In het spoor dat ik vandaag volgde, schuilt enkel nog de herinnering. Meer is het niet. Druppelsgewijs heb ik geleerd dat er tussen de druppels vooral veel zorg en zegen ligt. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Het regent druppels op mijn raam.

 

 

 

Aju paraplu

Tags

aju paraplu, collecteren, paraplu, regen, vertrouwen

Collectanten die bij ons oude huis aanbelden, vormden een ware attractie voor onze kinderen. Het was altijd vechten wie het geld in de collectebus mocht laten glijden. Menig collectant sloeg graag dat uiterste puntje van de lange weg over. Elke moedige loper die toch ging, werd bij ons superenthousiast ontvangen. Ze kregen nog net geen kopje thee aangeboden.

Tegenwoordig is dat anders. Als nu de bel gaat hoor ik: ‘Mamaaa, het is weer een collectant.’ In onze straat komen collectanten heel erg graag. Wat ik trouwens niet erg vind, ik vind het prima als we wat geven voor een goed doel. Anders vind ik dat met mensen die voor mijn deur staan met een tablet. Nog voordat ik goed en wel open gedaan heb, rolt er een verkooppraatje uit de mond van iemand die daar op mijn stoepje staat. Het zijn ook niet alleen goede doelen, geregeld wordt me verteld dat overstappen naar een andere energieleverancier goedkoper is. Zo aan de deur via een tablet iets vastleggen, ik hou daar niet zo van.

Zo ging vorige week vrijdagavond ook de bel in huize Scheringa. Het regende buiten heel erg hard. Ik deed open terwijl ik relaxed mijn pyjama aan had. Dat bedacht ik me iets te laat en toen ik open deed stond er een jonge man met een tablet in zijn hand. Voor hij zijn verhaal kon beginnen, kapte ik hem al af. Zeer onaardig van me. Ik legde hem uit dat ik hier niet van hield aan de deur, bla bla bla en ondertussen regende het door en stond jonge man onder het afdakje van mijn deur lekker droog. Dat zei hij ook: ‘Ik kan hier mooi schuilen.’ ‘Je mag hier gerust even staan hoor’ zei ik.

‘Weet u waar hier in de buurt een winkel is waar ik een paraplu kan kopen?’ Zijn eigen verkooppraatje was hij allang vergeten of hij had wel door dat ik toch niet over te halen was. Wat ik kan begrijpen als ik vanuit zijn gezichtspunt mezelf zie staan. Dwars en defensief gehuld in mijn warme pyjama. Iets van mijn defensieve houding liet ik varen toen ik bedacht dat hij bij het uitlopen van de straat al drijfnat zou zijn. ‘Tja de winkel weet ik wel, maar dat is wel een eindje lopen!’

Ik zag hem balen. ‘Ik heb nog een paraplu liggen, die mag je wel lenen (met de nadruk op lenen).’ Daar maakte hij dankbaar gebruik van. ‘Leg hem maar terug bij de deur, of bij de vuilnisbak of zo, dan vind ik hem wel!’

‘Nou, die krijg je echt nooit terug’ was de reactie van iedereen die thuis was. Ik hield mezelf voor dat dat echt wel zou gebeuren. Iemand die mogelijk (want waar hij echt voor liep weet ik nog steeds niet) voor een goed doel loopt, zal toch ook wel braaf ons parapluutje terugbrengen. Helaas, dat bleek niet zo te zijn.

Dat irriteerde wel even. Iets meer dan even. Ik mopperde en mokte na.

Waar ging het nou helemaal om? Het ging maar om een paraplu, dat de meeste tijd ongebruikt en doelloos op een plankje ligt. Het is eigenlijk al bizar dat ik er een blog over schrijf.

Het ging ook niet om de paraplu. Ik baalde gewoon dat de rest gelijk kreeg. ‘Die zie je noooooit meer te-rug’ terwijl ik juist hoopte op het tegendeel. Te goed van vertrouwen geweest.

Maar ach…is dat erg? Word ik er echt veel minder van? Nee dat denk ik niet. Zo erg is het helemaal niet. Die jongen heeft mooi droog de tocht langs de deuren kunnen maken en ik koop zo een nieuwe paraplu. Zo moet je het maar relativeren.

Ik zal mijn kleingeld apart gaan houden. Voor al die collectanten die ik niet alleen iets geef om het goede doel, maar zeker ook voor alle moeite en tijd die ze erin steken. Door weer en wind.

En daarmee klaar. Aju paraplu.

Risk en winkelcentrum .

Tags

regen, Risk, vakantie, winkelcentrum

Regendruppels op de ramen, maar mij hoor je niet klagen. Twee weken vakantie in Nederland gehad met volop zon, deze regen neem ik maar voor lief. We zitten wel veel binnen. De dagen dat ik vrij ben, gaan wat loom en lui voorbij. Dat geeft een hele andere invulling aan de vakantie, dan een vakantie met volop zon en hitte.

Ach en je kan wel mopperen, maar dat doen we hier maar niet. Er zijn, naast filmpjes kijken en achter de laptop zitten, ook wel andere dingen te doen. Zo hebben Zahra, Aron en ik al heel wat spelletjes Risk gedaan. Ik vind het altijd maar een lang spel om te spelen, dat getel met die legers. Dat eindeloos dobbelen en legers zetten. Dat frustrende kaartje als je heel Azië ook nog moet veroveren en ze vanuit Europa en zelfs vanaf Alaska je grens overtrekken. Wonderwel is het toch gezellig. Al moet ik tot mijn grote teleurstelling bekennen, dat ik nog niet gewonnen heb. Tot grote hilariteit van vooral Aron.

‘Ga je ook weer iets in de stad doen?’ vroeg Marin,  want ja, zij spelen nog geen Risk. Dat was geen slecht idee en ik raad het elke ouder aan. Je hebt alleen een beetje creativiteit en fantasie nodig en een winkelcentrum met een koffiecorner en je moet er per kind wel wat geld voor over hebben. Klein bedrag hoor. Voor elke winkel (behalve de drankwinkel uiteraard) een opdracht.

Bijvoorbeeld:

• Koop bij de drogist iets wat je niet kunt eten, niet duurder is dan 2,50, wat lekker ruikt en niet roze is en wat je kan geven aan oma.
• koop bij de supermarkt iets wat voldoet aan zoveel mogelijk van onderstaande punten (bijvoorbeeld: groen, niet zoet, er zit een A in de naam van product, er staat een hoofd van iemand op, het hoeft niet in de koelkast, etc.)
• zoek bij de snoepwinkel een snoepje uit dat een dier is, maar niet roze.

Nou, voor elke kind de opdracht een beetje anders maken. Bijvoorbeeld een snoepje dat een dier is, maar niet groen. Of, beetje moeilijker voor Aron, een snoepje dat iets met auto’s te maken heeft.

Ach en zo kan je van alles verzinnen. Zahra deed niet mee, dus samen met haar ging ik zitten in de koffiecorner. Kan het relaxter? Daar gingen Aron, Iris en Marin dan, elk met een eigen tasje. Omdat het niet om tijd ging, namen ze, met uitzondering van Aron, er volop de tijd voor. Ze kregen een punt voor elk goed behaalde opdracht, punten voor originaliteit en punten voor de persoon die het zuinigst was geweest met geld. Zo kwam Aron met vier kleurrijke snoepjes aanzetten die rond waren en roze en wit gestreept. ‘Stoere velgen’ vond hij. Hij won de wedstrijd. Maar het maakte niet uit, we hadden allemaal een gezellige middag.

Vandaag weer regen op de ruiten. Wat zullen we eens doen? ‘Potje Risk?’ vraag ik. Dus weer legers tellen, uitzetten, dobbelen. Ik wilde revanche, maar Aron won weer. Uiteraard met veel geschater van zijn kant.

Ik wil wel graag weer zonnige dagen, maar ach ook met regen vermaken we ons wel. Sowieso blijft Risk nog even in de kamer liggen. Ik zal toch een keer moeten winnen……

Hemel

Tags

Hemel, regen, wind

‘Als het waait, denk ik altijd dat God heel hard blaast’ zegt Marin terwijl we tegen de wind in fietsen. Drukke dag gehad, snel heen en weer fietsen van huis naar school, en weer terug. Ik moet nog zoveel. Ik duw haar vooruit met mijn handen, om maar sneller thuis te zijn. Mijn lieve meisje, op haar groene fiets. Moedig trappend tegen de wind in. Wat gaat er allemaal in dat koppie om?

‘Als het regent’ vervolgt ze haar verhaal ‘dan denk ik dat ze heel hard huilen in de hemel.’ ‘Tja’ zeg ik ‘er gebeuren wel heel veel nare dingen op deze wereld, dus genoeg redenen om te huilen.’ We steken de drukke weg over. ‘Als ze moeten huilen, dan is er ook verdriet in de hemel, toch?’ vraag ik haar. Daar had ze niet over nagedacht.

Soms kan ik zo verlangen naar de hemel en de naar de terugkeer van de Here Jezus. Dat er geen verdriet meer is, geen pijn, geen oorlog, geen haat. Dat mensen elkaar niet meer kwetsen met woorden, met daden, met Kalasjnikovs. Dat je nooit meer bang hoeft te zijn. Dat je je geen zorgen hoeft te maken over je kinderen, over je inkomen, je werk, je gezondheid.  Dat de tijd je niet meer belemmert. Dat de  dood er niet meer is, dat de zonde weg is. Ooit…

‘Nou’ gaat mijn dromerige meisje door ‘dan denk ik dat ze in de hemel emmertjes water leeggooien.’ Daar moet ik toch wel erg om lachen, ik zie het helemaal voor me. ‘Of dat ze met gieters het water over de aarde gieten’ ze knikt zelfvoldaan. Als je zo naar regen kijkt, is het ineens een stuk prettiger.

Onderweg zijn in je leven, met alle hobbels en stormen. Met de zon en de warmte, met wandelaars die met je meegaan en soms ook uitvallen. Onderweg zijn in een wereld vol met dreiging, haat, honger en oorlog.

De hemel is een teken aan de horizon, aanwezig in de toekomst. Soms raakt het je zomaar, als duwtje in de rug. Soms word je stilgezet, door momenten of door woorden van je kind.

Als je Gods aanwezigheid kan voelen in de wind, in de regen en de zon in je leven, dan geeft dat moed om door te gaan. Dan komt de hemel elke dag een stukje dichterbij. Echt waar…ooit!

 

 

 

 

 

 

 

Dagje dierentuin.

Tags

dierentuin, genieten, naaktslak, regen

Er stond een grijze wolk getekend bij de weerberichten voor afgelopen dinsdag. Het was de enige dag deze week dat ik met mijn dochters naar de dierentuin kon. Op de andere dagen stonden nachtdiensten gepland en maandag was een vriendin van Zahra er. Met de tropische warmte van die dag, zijn we maar gaan zwemmen. Wat op zich al een hele uitdaging is voor mij. (Laat ik daar verder maar niets over schrijven, dat zou een blog op zich zijn.)

Alleen dinsdag stond er een vervelende grijze wolk, met regendruppen en een bliksemschicht. Ik hoopte nog dat het zou verdwijnen, maar helaas maandag sprak de weerman toch echt over regen. Mijn idee om naar de Apenheul te gaan, heb ik gewijzigd naar Burgers Zoo. Daar is immers veel overdekt.
‘Gaan we wel of niet?’ vroeg ik Zahra. Die haalde haar schouders op. Dus besloot ik dat we gingen.

Maandagmiddag vertelde ik Iris en Marin dat we met z’n vieren naar de dierentuin zouden gaan. Het gejuich was oorverdovend. Achter de computer gingen ze alvast filmpjes kijken over deze dierentuin en ’s avonds konden ze niet slapen door de zenuwen.
’s morgens om half zeven sprong Marin al op ons bed en zong: ‘We gaan naar de dierentuin, we gaan naar de dierentuin!’ We waren meteen klaar wakker.

Op stap met de trein, uiteraard. ‘Mama, gaan we personen of dingen raden?’ vroeg Iris. Dus dat deden we. ‘Is het een wie? Is het een wat? Heb ik het in huis?’ de vragen buitelden langs elkaar heen. De hele coupé luisterde mee en je zag ze stiekem meedenken. We werden er melig van en voor we het wisten waren we in Arnhem.

Ja het regende wel, ook in de dierentuin. Lopend in de Bush, Desert en Ocean heb je daar maar weinig last van. We hebben de mooiste dieren gezien, van groot naar klein. Van giraf en olifant tot rode tangara (vogel) en lantaarnvisjes. Alles was even mooi en overal moest worden stilgestaan. Zelfs de rat achter glas werd bewonderd.

‘Een echte meidendag’ zei Iris ineens met stralende ogen. ‘Mama, dank je wel dat we hier naar toe gingen!!!’ voegde Marin er aan toe en ze knuffelde me volop. Dat geeft een blij gevoel. Het is mooi om te merken dat je kinderen genieten van een dag samen met elkaar op stap.

‘Kijk mama….een naaktslak’ roept Iris enthousiast en we staan allemaal stil. Dat heb je met regen, dan kruipen er ineens naaktslakken rond. Met even veel liefde en bewondering wordt de naaktslak bekeken.
Daar moet ik dan toch om lachen. Zijn we een dagje in de dierentuin en bekijken de meest mooie dieren. Op een pad in de dierentuin staan we stil bij de naaktslak.

Dierentuinen zijn mooi en we hebben met elkaar een gezellige dag gehad. Buiten de dierentuin zijn er ook zoveel mooie dingen, gratis en voor niets te bekijken. Soms kruist het zomaar je pad.
Daar geniet ik eigenlijk nog het meeste van!

Regenpak.

Tags

regen, regenpak

Regenpakken zijn nuttig, verder heb ik er weinig mee. Ze hangen in de schuur, aan een kapstok. Het is mijn poging om ze enigszins bij elkaar te houden en in geval van nood snel te kunnen pakken. Ja, er zijn ook handige tasjes voor. Als je ze koopt, zitten ze mooi ingepakt in een klein draagbaar tasje. Ik heb er altijd ruzie mee. Oftewel, ik heb niet de vaardigheid om een regenpak zo op te vouwen dat deze ook weer past in dat tasje.

Regenpakken zijn niet charmant, je zweet er in, ze stinken. Ze zijn echter wel onmisbaar voor iemand zonder rijbewijs. Voor die keren dat het regent, hoop ik dat ik niet misgrijp. Of, zoals vorig jaar, ineens ontdek dat muizen ook regenpakken lusten. Marin was erg verbaasd over de kunstige capuchon die er bengelde aan haar rode regenjas.

Inmiddels ben ik expert op het gebied van regenpakken. In sommige winkels hangen elk jaar standaard dezelfde merken, maar ik weet als geen ander hoe niet waterdicht ze zijn. Er zijn winkels waar ze heel duur zijn, dat vind ik dan weer jammer van het geld. Hoe vaak heb je nou echt een regenpak nodig?

De afgelopen tijd helaas…vaak.
Mijn trouwe zwarte regenjas, die manlief niet meer gebruikt, zit als een tent om mij heen. Al jaren houdt hij mij droog. Nogmaals, regenpakken zijn niet charmant. Meestal worstel ik me er in en dan blijkt de bui net weg te zijn. Kom ik aanfietsen op het schoolplein, kijken ze je meewarig aan. ‘Regende het?’ ‘Nee, ik trok hem voor de grap aan, zit zo fijn, staat zo leuk!’

Maar goed…Zahra moest toch écht een nieuwe hebben. De winkel waar ik ze altijd koop (die van die bekende rookworsten), was aan het herinrichten ‘Ja waar zijn de regenpakken gebleven?’ zei een medewerker en ze ging op weg om dat aan haar collega te vragen. Die was druk bezig met herinrichten en een babbel met een andere medewerker. Mijn humeur begon te dalen. ‘Tja…we weten het even niet. Ik denk dat ze in die stelling horen’ zei ze zo lief mogelijk en wijzende naar de lege stelling achter mij. ‘Ja ziet u…we zijn aan het herinrichten.’ Buiten regent het al dagen, maar de winkel van de rookworsten heeft de stelling met regenkleding nog niet ingericht.
Zucht.

De ANWB had korting op de regenpakken. Dus met Zahra daar naar binnen. ‘Nee mevrouw, we hebben geen regenkleding voor kinderen’ en de jongeman lachte er ook nog vriendelijk bij. ‘Fietsen kinderen niet?!!!’ vroeg ik ietwat geïrriteerd.
‘Kom, we gaan naar huis!’ zei ik. De zon scheen toch inmiddels weer.

Gisteren uiteindelijk het regenpak kunnen scoren voor Zahra. Marin wees me er even op dat een Jip-en-Janneke regenpak nu echt niet meer cool is voor haar. Kinderachtig zelfs! Met de aangevreten capuchon nog in mijn achterhoofd, ook voor haar één aangeschaft. Roze en met sterren.

Vanmorgen regende het weer. ‘Ik vind de regen niet meer leuk’ mopperde ik op mijn fiets. Iris beaamde het meteen. Het valt ook niet mee om met je iets te kleine fiets een eind door de regen te fietsen. Marin vond het geweldig, want nu kon ze gelijk haar nieuwe regenpak aan. Aron wees me erop dat regen ook goed is. ‘De planten zijn er blij mee!’ zei hij wijs.

Mijn drie bikkels, fietsend door de regen. Trots ben ik op ze!
Ach en gehuld in je regenjas, word je ook niet nat!

Toch hoop ik dat morgen weer heerlijk de zon gaat schijnen.