Moederdag

Tags

dankbaarheid, moeder, moederdag, Perfecte moeder, twijfel

Nooit gedacht en nooit geloofd dat ik moeder kon zijn.

Hoe kon ik, vleugellam, mijn vleugels over mijn kinderen heenslaan? Ze beschermen tegen de stormen en de regen van het leven? Hoe kon ik, met een hart waar een muur om heen stond, mijn kinderen daar een plekje geven?

Vier kinderen rijker, want moeder werd ik wel. Stilletjes gehoopt, maar het had tijd nodig, zo bleek. Misschien wel jaren om te bouwen aan vertrouwen en te leren geloven dat wonderen bestaan. Om eerst mijn eigen ‘kind’ te leren kennen en daarvoor te zorgen en het te koesteren. Want ook dat was een weg.

Nooit gedacht en geloofd…

Dat ik zo kan genieten van mijn kinderen, elk met hun eigen unieke persoonlijkheden. Van een dochter die steeds meer op eigen benen gaat staan, haar eerste baantje achter de kassa, de lippenstiften in de kast. Van mijn zoon die zich zo kan laten gaan als zijn voetbalclub wint of juist verliest. Ongekend. Van een dochter die zo kan genieten van gezelligheid, van een stukje aandacht voor haar alleen. Jongste dochter die met haar grote ogen de wereld onbevangen inkijkt en zo’n heerlijke knuffelkont is.

Nooit gedacht en geloofd…

Ik met mijn scheurtjes, mijn deuken en alles wat ik maar bedenken kan. Ik werd het wel en ik geniet er van. In het besef dat er vandaag vrouwen zijn die niet moeder werden, die kinderen verloren en dat er vandaag mensen zijn die moeders missen. Daar sta ik vandaag (met gevouwen handen) ook bij stil, want dat raakt me evengoed.

Nooit gedacht en geloofd….

Mijn hart was ruimer dan ik dacht. Ik kon mijn vleugels spreiden, hoe onbeholpen soms. Ondanks alles, kon ik dat wel. Soms knaagt de twijfel aan me. Ik ben niet de perfecte moeder , ik ben niet de moeder van de plaatjes uit de damestijdschriften. Als ik me spiegel aan anderen, zie ik de rimpels van mezelf. Dan is het niet goed genoeg en kan het zoveel beter. Als ik me spiegel, zie ik mezelf.

Ik zie ook hoe oneindig veel ik van ze hou!

Nooit gedacht….

Daar ben ik elke dag zo intens dankbaar voor!

Advertenties

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!