Perfecte moeder (4)

Tags

hopeloos, Perfecte moeder, perfectie, sokken, was

Het is al een tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef met als titel: ‘ Perfecte moeder .’ Dat komt niet omdat ik inmiddels perfecter geworden ben. Integendeel. Zie hier mij zitten achter mijn laptop. Het getuigt niet van perfectie dat ik meer zin heb in een blog schrijven, dan dat ik mijn berg strijkgoed wegwerk of eindelijk verder werk aan mijn verslag voor de opleiding. Dat ik straks een late dienst heb, vormt een zwak excuus om mijn geweten te sussen.

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik om half zeven vanmorgen al heel druk was met het zoeken naar een gelijkend paar sokken voor Aron. Ik zag heel veel sokken, maar ze verschilden te veel om Aron te misleiden. De aanhouder wint en uiteindelijk ging hij met sokken aan naar school. ‘Bedankt mam’ mopperde hij (en daar begreep ik niets van na al mijn moeite!) ‘dat je me laat lopen met een sok waar een gat in zit! En ik heb gym vandaag!’ (ja wrijf het maar in!)

Er draaien dus nu een aantal bij elkaar passende sokken mee in de was, zodat ik dit probleem morgenvroeg niet heb. Ze draaien gezellig mee met de sportkleren van Marin. Haar voetbalsokken begonnen zo te ruiken dat dit ook wel zeer urgent was. Met drie voetbaltrainingen in de week, kan deze moeder dat wassen van haar sportkleren amper bijhouden. Ze liggen nu te drogen op de verwarming, vanavond moet ze weer!

Ik heb zelfs bijtijds ons aangemeld voor de spreekavond van één van de kinderen. Ik bedacht het me ineens en ziedaar ik was nog op tijd! Met de bibliotheekboeken is dat een ander verhaal. Ik wilde eerst mijn spannende boek uitlezen. Dat heb ik gisteravond gedaan, waardoor ik dus veel te laat ging slapen. Ja, je kan verlengen via de computer (ik hoor het je zeggen), maar wachtwoorden en lidnummers zoeken op pasjes….mislukt. Ik ben nu toch weer te laat.

Dus zeker geen reden om mezelf te plaatsen tussen de perfecte moeders die sokken nooit kwijtraken en meteen uitwassen en bij elkaar zoeken. Netjes soort bij soort.

Moeders die meteen de afspraak maken voor de spreekavond en niet zoals ik alleen de mentor bezoeken, maar meteen de hele mikmak. Ik heb geen flauw idee wat ik met al die leraren moet bespreken. Nee, ik pas niet in het rijtje van moeders waar je onverwachts kan aanbellen, naar binnen kan stuiteren en alles tiptop aan kant is. Waar eettafels leeg zijn en waar geen papieren of frutsels nog slingeren.

Daar is niets mis mee, maar ik kijk er met bewondering naar. Ik heb steeds weer goede voornemens en ik doe heus mijn best. Ik scheid netjes plastic afval, maar die bak zit zo snel vol. Melkpakken kan je heel plat krijgen, maar daar heb ik dan het geduld niet voor. Ik doe een poging om alles meteen weg te strijken (manlief lacht veelbetekenend) en soms ook niet. Als je dat maar vaak genoeg doet, groeit de berg vanzelf en krimpt vervolgens ook omdat desbetreffend kind er inmiddels uitgegroeid is. Oeps.

Ik ben eigenlijk dol op perfecte moeders. Ik spiegel me er in en doe pogingen om het ook maar zo te doen. Of juist niet, want ik weet wel: ‘Een perfecte moeder word ik niet!’

Moederdag

Tags

dankbaarheid, moeder, moederdag, Perfecte moeder, twijfel

Nooit gedacht en nooit geloofd dat ik moeder kon zijn.

Hoe kon ik, vleugellam, mijn vleugels over mijn kinderen heenslaan? Ze beschermen tegen de stormen en de regen van het leven? Hoe kon ik, met een hart waar een muur om heen stond, mijn kinderen daar een plekje geven?

Vier kinderen rijker, want moeder werd ik wel. Stilletjes gehoopt, maar het had tijd nodig, zo bleek. Misschien wel jaren om te bouwen aan vertrouwen en te leren geloven dat wonderen bestaan. Om eerst mijn eigen ‘kind’ te leren kennen en daarvoor te zorgen en het te koesteren. Want ook dat was een weg.

Nooit gedacht en geloofd…

Dat ik zo kan genieten van mijn kinderen, elk met hun eigen unieke persoonlijkheden. Van een dochter die steeds meer op eigen benen gaat staan, haar eerste baantje achter de kassa, de lippenstiften in de kast. Van mijn zoon die zich zo kan laten gaan als zijn voetbalclub wint of juist verliest. Ongekend. Van een dochter die zo kan genieten van gezelligheid, van een stukje aandacht voor haar alleen. Jongste dochter die met haar grote ogen de wereld onbevangen inkijkt en zo’n heerlijke knuffelkont is.

Nooit gedacht en geloofd…

Ik met mijn scheurtjes, mijn deuken en alles wat ik maar bedenken kan. Ik werd het wel en ik geniet er van. In het besef dat er vandaag vrouwen zijn die niet moeder werden, die kinderen verloren en dat er vandaag mensen zijn die moeders missen. Daar sta ik vandaag (met gevouwen handen) ook bij stil, want dat raakt me evengoed.

Nooit gedacht en geloofd….

Mijn hart was ruimer dan ik dacht. Ik kon mijn vleugels spreiden, hoe onbeholpen soms. Ondanks alles, kon ik dat wel. Soms knaagt de twijfel aan me. Ik ben niet de perfecte moeder , ik ben niet de moeder van de plaatjes uit de damestijdschriften. Als ik me spiegel aan anderen, zie ik de rimpels van mezelf. Dan is het niet goed genoeg en kan het zoveel beter. Als ik me spiegel, zie ik mezelf.

Ik zie ook hoe oneindig veel ik van ze hou!

Nooit gedacht….

Daar ben ik elke dag zo intens dankbaar voor!

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!