Blauwe Piet

Tags

blauwe piet, maskers, oordelen, roddelen, schmink, sinterklaas, zwarte piet

Ik was een blauwe Piet maandag op school. School had besloten om naast de zwarte Piet ook een andere gekleurde Piet te doen. Op die manier kwamen ze tegemoet aan de gevoelens die er zijn in de samenleving. Dus kreeg ik een kleurtje, ik werd een blauwe Piet.

Op een foto die ik van iemand toegestuurd kreeg, stond ik vol trots naast Aron. Aron vindt het sinterklaasfeest geweldig. Dit jaar zit hij in groep acht, dus voor hem was het echt de laatste keer Sint begroeten op de basisschool. Ik vond het mede daarom een mooie foto en plaatste die op Facebook. Wat een verschillende reacties kreeg ik. Vooral omdat ik een blauwe Piet was. Reacties als: ‘zwart staat je beter’ en ‘doe mij maar een zwarte Piet.’

De reacties raken mij niet persoonlijk en ik moet er wel om lachen wat het losmaakt. Het is dezelfde persoon, alleen dit keer een blauw laagje. Het is maar een kleurtje, het is maar schmink. Afwassend ben ik het maar.

Dit kan je gelukkig afwassen, al was het wel met moeite. Er zijn ook situaties in ons leven, waarin we laagjes op ons gezicht hebben, die er niet afgaan. Als we die tonen, hebben mensen vaak een oordeel. Daar wordt echter niet zo open over gepraat.

Denk dat we die situaties allemaal wel herkennen. Van mensen die we niet in een hokje kunnen plaatsen, die het altijd anders doen. Van mensen die hun bestaan zo anders indelen, waar alles een puinhoop lijkt. Van mensen die zich moeilijk kunnen uiten, die stil langs de kant staan. Mensen met andere culturen, geaardheid of religie. Mensen, die met lege handen bij je komen, of juist met grote woorden. Achter de schouder van de ander, hebben we onze mening klaar. Dat raakt de ander wel en soms ook heel diep!

Daar heb ik wel last van. Dat we door de muren van iemands leven, niet kijken naar het hart van de ander.  Dat we niet eerst willen luisteren waarom iemand aan de kant blijft staan, omdat we zelf zo graag in het middelpunt blijven zitten. Waarom zou je ook van je plaats afgaan en je mening bijstellen? Ik vind het moeilijk dat we zo snel oordelen en dat fluisterend aan anderen vertellen. We maken onze medemens soms zo zwart, bewust en onbewust.

Ook ik moet steeds weer leren om door schminklagen van de ander heen te kijken. Om niet mijn oordeel te snel te vormen en te uiten. Ook ik bid dat ik steeds meer mag leren kijken naar de ander, als een schepsel van God. Dat doe je als je de ander in de ogen kijkt. Dan zie je wie hij of zij werkelijk is. Net zo waardevol als jij!

Ik wilde me niet mengen in de discussie over zwarte Piet en nou heb ik dat toch een beetje gedaan. Voor mij maakt het niet uit, bruin, zwart of blauw. Gelukkig voor kinderen ook niet. Hoe je schmink ook is, je bent gewoon Piet. Zij genieten, hoe je ook bent. Mooi he?

Een jongetje bestudeerde mij eens goed en keek me recht in mijn ogen aan. ‘Ik weet wel wie jij bent’ zei hij ‘jij bent de mama van Marin.’

 

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!