‘Je gaat toch niet weg?’

Tags

loslaten, onzekerheid, weg, Weg gaan

‘Je gaat toch niet weg?’ en ik zie de teleurstelling op het gezicht van Marin. Niets is fijner dan dat ik er gewoon ’s avonds ben. Dat ik niet naar mijn werk hoef en dat ik niet naar een fractieoverleg hoef of welke afspraak dan ook.

‘Je gaat toch niet weg’?’ het raakt me als ik het zie in de ogen van mijn kinderen. Als ze ergens heengaan, iets gaan doen wat lastig voor ze is. Ik kan hun hand niet altijd vasthouden, er zijn momenten dat ze het echt alleen moeten doen. Laat ik ze los, maar het liefst zou ik ze met beide armen willen vasthouden.  ‘Hier, blijf maar dicht mij en ik blijf gewoon bij jou.’

‘Je gaat toch niet weg?’ ik lees die angst vaak in de ogen van de bewoners in het verpleeghuis waar ik werk. Als je ’s nachts even komt kijken, de dekens weer glad strijkt en ze probeert gerust te stellen. Moment van stilte, van geborgenheid. Met dat je opstaat, verbreek je de rust. Is alles weg, wat er net nog wel was. De angst die ineens weer voelbaar is. Dat je niet de hele tijd op de rand van hun bed zal zitten en de hand zal vasthouden in jouw hand. ‘Je gaat toch niet weg?’ maar je weet het antwoord al.

‘Je gaat toch niet weg?’

Een gevoel dat vandaag naar me toegezonden werd, gewoon door een blik, maar ik zag wel de angst. Ik had de neiging om maar te blijven, maar ik ging toch. Het voelde verdrietig, ook bij mezelf.

Was het een herinnering? Pijnpunt? Of was het een gevoel van falen en tekortschieten? Gevoel dat hoort bij loslaten? Ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Uiteraard viel het mee, was het allemaal gegaan zoals het moet. Met hobbels en drempels en een berg onzekerheid, dat wel. Soms moet je weggaan, om iemand ook zijn eigen weg te kunnen laten gaan. Maak maar fouten, maak een omweg en leer te vragen. Wees maar trots met de stappen vooruit, zelfs als het kleine stappen zijn.

‘Je gaat toch niet weg?’ soms is het een vraag waarop je enkel de bevestiging zoekt. Dat weten, dat diepe besef: ‘Straks, ben jij er weer!’

 

 

 

 

 

Advertenties

Woordjes leren en presteren

Tags

kwaliteiten, onzekerheid, presteren, waardevol zijn

Gisteren overhoorde ik Aron. Engelse woorden moest hij leren. Zahra zat in de kamer, manlief ook. Wat serieus begon, werd toch wel wat hilarisch. ‘Wool‘ zei ik en Aron keek me vreemd aan. ‘Whooooo?’ zei hij vragend. Alsof ik een spook nadeed! Manlief glimlachte. Zo ging ik dapper verder met overhoren. ‘Rug‘ vervolgde ik, wat trouwens kleed betekent. Nu moesten zowel Arnold als Zahra heel hard lachen. Blijkbaar werkt mijn uitspraak op de lachspieren.

Dat achtervolgt je dan een paar dagen. Eerst gisteravond en vanmorgen tijdens het ontbijt zei Zahra lachend: ‘Rug, he mama!’  In geschreven tekst kan de lezer mijn uitspraak natuurlijk niet horen, maar neem maar van mij aan dat ik dat niet heel Engels uitsprak. Hilariteit dus. Ik lach maar lekker mee en ik zit er ook niet mee. Ik weet wel waar ik goed in ben en waarin niet.

Dat lijkt deze week wel een beetje op de voorgrond te staan hier in huis. Ontdekken waar je goed in bent. Aron is bezig met de keuze van zijn vakkenpakket voor volgend jaar. In dat jonge puberbrein is dat best lastig te overzien. Wat vind je leuk en wat niet? Iris zit in groep acht en moet de keuze maken welk vervolgonderwijs ze gaat doen. Als de hormonen door je lichaam razen, de groeispurt ook best vermoeiend is, kan het zomaar lijken alsof alles gaat om resultaten en prestaties. Wie ben je zelf dan? Waar liggen je echte kwaliteiten? Is het erg als je ergens niet zo goed in bent?

In deze maatschappij lijken prestaties het belangrijkste te zijn. Ik moedig mijn kinderen inderdaad ook aan om hun best te doen, eruit te halen wat mogelijk is en te schitteren in dat wat ze juist goed kunnen. Zo kan de een beter rekenen en is de ander supergoed in spelling. Is het ene kind heel goed in zingen en de ander in toneelspelen. Haalt de ene hele hoge cijfers en knokt de ander om er een voldoende uit te halen. Dat is buitenkant en belangrijk, zeker weten. Het belangrijkste vind ik wie je bent binnenin. Wie je bent als mens.

Ontdekken waar je goed in bent, het kan best lastig zijn. Omgekeerd is het soms ook moeilijk om toe te geven dat je iets niet zo goed kan, of helemaal niet kan.

Ik geef maar eerlijk toe dat ik wel begrijp waarom ze moeten lachen om mijn uitspraak Engels. Toch komen ze altijd wel naar mij toe om zich te laten overhoren. Gewoon omdat ik daar wel goed in ben en eindeloos door ga tot alles er in zit. Eventueel met een ezelsbruggetje die ze nooit meer vergeten. Dat is me gisteren ook gelukt. Aron vergeet het woord ‘Rug’ nooit meer.

 

 

 

 

 

Kerstkrans (voor het goede doel!)

Tags

drempels, goede doel, handvaardigheid, kerstkrans, onhandig, onzekerheid

‘Heb je zin om een kerstkrans te maken?’ zo kwam de vraag binnen via de WhatsApp. Ik las de vraag hardop voor en iedereen in de woonkamer keek op en begon te lachen. Ze kennen me. Ik gaf dus ook als antwoord dat ik bang was dat ik het talent voor het maken van een mooie en toonbare kerstkrans volledig mis.

Zo makkelijk kwam ik er niet van af. Het was een heuse workshop, met goede begeleiding. De opbrengst was voor het goede doel, reuze gezellig en….ze haalde me wel op met de auto. Ik hoefde dus niet met die kerstkrans op de fiets. Ik voelde al aan dat ik geen excuus had om het niet te doen. Ik zou eerst nog eens kijken of ik geen andere afspraken had die avond.

Dat wist ik natuurlijk wel. Ik wist wel dat ik die avond nog niets had staan. Er was gewoon nog een drempel waar ik over heen moest. Een drempel van onzekerheid. Bij de vraag om een kerstkrans te maken, schiet ik niet alleen in de lach, maar ook in een kramp. Want ik ben, door ervaring rijker, echt overtuigd dat ik daar het talent voor mis.

Ik denk terug aan al die keren dat we op school moesten figuurzagen. Waar iedereen soepel een recht lijntje kon zagen, zat mijn zaagje altijd vast. Als ik die eindelijk weer vooruit kon krijgen, brak het zaagje af. Rechte lijntjes werden bij mij speelse golfjes. Mijn leraar keurde mijn werkjes altijd af, in ieder geval geen hoog cijfer. Ik heb geregeld met een waasje van tranen zitten zagen omdat ik het gewoon niet voor elkaar kreeg. Door een waasje zie je helemaal niets meer.

In klas 3 hadden we nog handwerken bij een strenge juf (vond ik). Als mijn breiwerkje weer vol gaten zat, schoof ik heel stilletjes in de rij van kinderen die langsliepen om hun werkjes te tonen. Ze mopperde hardop, ze zuchtte diep en ze haalde het werkje uit elkaar. De breiwerkjes die ik mee naar huis nam, waren grotendeels gebreid door de juf.

Rondjes knippen, recht knippen in het algemeen, het is een ware beproeving. Met lijmen zitten er altijd draden in mijn haar of waar dan ook, verven kan ik echt niet zonder klieders op mijn kleren en als hoogtepunt niette ik ooit twee wijsvingers aan elkaar. Mijn man heeft eerst een kwartier heel hard moeten lachen voordat hij me bevrijdde.

Dus…je begrijpt nu denk ik wel de situatie die ontstond toen ik deze vraag de huiskamer in lanceerde. Ik liet het maar mooi even zo, een paar dagen. Toen kwam ineens weer de vraag of ik me nog ging opgeven. ‘Zeg, ben jij niet allergisch voor dennengeur?’ vroeg ik nog als laatste redmiddel aan mijn man, die voor vrijwel alle sterke geuren allergisch is. ‘Nee hoor, ik ben helemaal niet allergisch voor dennengeur’ zei hij lachend. Ik zei dus maar ‘ja’. Het was immers ook voor een goed doel.

Ik ging dus. Ik stelde me voor dat er allemaal vrouwen zouden zijn die dit uiteraard keurig konden. Die precies wisten welk mesje ze mee moesten nemen, weten wat een draadtang is en zonder geklieder kunnen werken met een lijmpistool. Ze zouden de mooiste werkstukken maken en ik stelde me voor dat mijn krans van ellende uit elkaar zou vallen en vierkant zou worden in plaats van rond.

Ik moet eerlijk toegeven dat het is meegevallen. Het was wel een hele klus, maar dat was het voor iedereen. Het was gezellig, er werd gelachen en ik hoorde dat anderen er net zo goed tegenop hadden gezien. Ik heb maar één keer om een pleister hoeven vragen omdat ik in mijn hand had geknipt en uiteindelijk was mijn kerstkrans af. Beetje ovaal, maar toch…ik ben er trots op.

Soms moet je over eigen drempels heen stappen. Drempels van vooroordeel, maar zeker ook de drempels van je eigen onzekerheid.

Geraakt

Tags

angst, geloof, Goede Vrijdag, liefde, onzekerheid, Pasen, twijfel, vertrouwen

Op weg naar Goede Vrijdag, raak ik dat gevoel niet kwijt. Ik herlees mijn blogs en weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Misschien hoeft dat ook niet. Ik weet niet of je het herkent? Dat het lijden van Christus je zo intens kan raken. Dat je zo dankbaar kunt zijn voor het offer dat Hij bracht en dat het tegelijk zo schuurt aan een knagend gevoel in je hart.

Ja, ik weet wel dat Hij ook  voor mij gestorven is. Toen Hij aan het kruis hing, hing Hij daar ook voor mij. Door Hem is de weg naar God open. Dat geloof ik en daar vertrouw ik op.

Wat raakt dan toch mijn twijfel aan? Wat maakt me zo verdrietig en laat spontaan mijn tranen stromen? Wat geeft onrust?

Ooit doofde dat gevoel van rust. Ergens werd het van me afgenomen. Dat kinderlijke vertrouwen dat het veilig is bij Hem. Vertrouwen werd wantrouwen en overgave werd moedig alles zelf op de schouders dragen. Muur van hardheid en van niemand in de ogen durven kijken. Ik haalde mijn hand uit de handen van anderen en nam de stappen zelf. Een enkeling mocht mij in balans houden.

In de loop van de jaren brokkelden de stenen af. Ik schreef er wel vaker over. Door de rust die er kwam, kwam er vertrouwen. Ook in mezelf. Door vertrouwen zag ik steeds meer de liefde van Jezus, ook voor mij. Onvoorstelbaar, dat die warmte dwars door mijn muur heen ging en dat ik het kon voelen. Tot diep in mijn hart.

Waar ik altijd mijn hoofd afwende als het om Goede Vrijdag ging, kijk ik nu naar Jezus. Ik hoef niet onzeker te zijn. Dat neemt niet weg dat ik rond deze tijd de littekens voel van een tijd die heel donker en eenzaam was. Dat ik dat gevoel naar boven kan halen van een diep besef van kleinheid en oprechte angst dat het allemaal niet voor mij kan zijn.

Dat is het wel. Ik geloof het. De pijn en de twijfel die soms nog bovenkomt, leg ik neer bij Hem. Ik weet dat Hij mijn onzekerheid en mijn onrust kent en dat Hij het goed maakt. Dat Hij de wonden aanraakt met Zijn liefde.

Zoveel liefde. Heel diep van binnen voel ik dat. Op weg naar Goede Vrijdag raak ik dat gevoel niet kwijt.

Herken je dat?

 

 

 

 

Tussen de laagjes…

Tags

diepgang, kwetsbaarheid, laagjes, onzekerheid, twijfel

Tussen de laagjes van mijn leven, zit de twijfel en de angst. Tussen alle zekerheden, neemt de onrust soms de overhand. Van de brokken die er blijven, naast alles wat er al is opgebouwd. Van de krassen op de muren en de houtworm in het hout.

Tussen de laagjes van mijn leven, zitten de vragen die er blijven en de zoektocht naar een doel. Van ambities die ik waar wil maken, maar ik weet niet of ik moedig genoeg ben. Van zorg die ik wil geven, maar mijn armen zijn niet lang genoeg. Niet sterk genoeg, of is dat een zwakke smoes?

Tussen de laagjes van mijn leven, knaagt de onzekerheid. Zo ineens als ik niet kan slapen, als mijn dag geen ritme kent. Van de afstand die er is, tussen mij en de spiegel.   In elke blik schuilt imperfectie, nooit goed genoeg. Van grijze stoeptegels die ik soms onder mijn voeten zie.

Tussen de laagjes van mijn leven, schuilen laagjes kwetsbaarheid. Ik laat ze met mijn woorden dansen, in de speling van taal ontdek je daar iets van. Zie je het meisje die wil dansen en zingen, die huppelend de tuin ontdekt. Met ogen dicht de wind langs haar nek laat glijden. Als een voelbare arm die om haar schouder ligt.

Tussen de laagjes van mijn  leven….soms bekruipt me dat ineens. Als ik ergens even naast mocht schuilen, als de ander mij een doorkijk gaf. Als ik naast de ander mag ontdekken dat het niet erg is, dat er laagjes mogen zijn. Laagjes in je blijdschap, maar ook laagjes in je verdriet. Dat het juist geen zwakte is om dat te tonen, maar dat het diepgang geeft.

Tussen de laagjes van mijn leven, ontdekken dat de arm om mijn schouder er nog altijd is.

 

 

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!

 

Sandwichkind

Tags

middelste, onzekerheid, rouw, sandwichkind, zus

Ik ben een sandwichkind. Middelste kind van drie meiden. Ik keek op tegen mijn zus. Niet alleen was ze een stuk groter in lengte, ook in andere dingen voelde ik me kleiner.  Ik vond het niet altijd leuk dat ik zo hard moest leren voor een mager zesje, waar beide zussen voor mijn gevoel op hun gemak negens haalden. Zus was creatief, vlotte babbel, ze was zoveel meer dan ik. Dacht ik. Ik, onzeker meisje. Piekhaar, stunteltje, zoveel ‘kleiner’ dan de rest.

Trots zijn op de ander, schuurt soms tegen de muren van je hart aan. Dat knagende gevoel dat iets minder of meer is. Stemmetje in je hoofd dat je toefluistert dat je nooit verder groeien zal. Dat je altijd ‘kleiner’ zal zijn.

Als je zo onzeker bent als ik was, je zo klein voelt, sta je voor je gevoel altijd in de schaduw. Soms is dat makkelijk, maar vaak maakte me dat heel verdrietig. Ik wilde niet vergeleken worden met de ander, voldoen aan verwachtingen die ik niet waar kon maken. Ten diepste wilde ik mezelf kunnen zijn.

Ik heb inmiddels wel geleerd om in de spiegel te kijken naar mezelf in plaats van me te spiegelen aan de ander. Ik heb de barstjes gezien, de vegen en de vlekken. Ik heb ontdekt waarin ik mezelf kan zijn, wat de lijnen en patronen zijn die bij mij passen.

Uit de schaduw stappen van anderen, dat deed ik.

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn oudste zus overleed. Ik mis haar. Op sommige momenten had ik haar nog zoveel willen vragen. Ik had zoveel met haar willen delen. Dat verhaal van mijn leven, van mijn gezin en mijn werk. Het verhaal van vergeven, van groeien en geloven en van scheppen van woorden. Zou ze trots zijn geweest?

Ik ben een sandwichkind, middelste van drie zussen. Al is het nu anders, dat wel. Wat zou ik graag nog eens in haar schaduw willen staan. Niet kleiner, niet groter, maar gewoon zoals ik ben!