Biotoop en hoekje

Tags

biotoop, corona, hoekje, omzien naar elkaar

‘Blijf zoveel mogelijk in je eigen biotoop’ is het advies van minister Grapperhaus aan Nederland om zo te voorkomen dat er meer besmettingen komen. Het doet me denken aan dat kinderliedje.

‘Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht, dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht….’ en dan? Wat volgt er dan? ‘….hm, hm hm……jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn.’ Ik kom er niet op en vraag het aan Marin. Marin kijkt me echter meewarig aan, terwijl ik haar naar de voetbal breng. Ik vond het een heel goed idee om in mijn eigen biotoop te blijven, mijn eigen bubbel, maar er moest toch iemand meefietsen.

Marin kent dit lied totaal niet.

Ik zal het ze inderdaad niet geleerd hebben. Ik associeerde dit lied altijd met straf. Dat komt door dat kleine hoekje waar jij en ik in dit lied zitten. Ik zie een meisje zitten, benen opgetrokken, hoofd op de knieën. In vond dat altijd wat triest en eenzaam aanvoelen. Als jij in jouw kleine hoekje zit, schuif ik liever naar je toe. Dan praten we samen, misschien wel honderduit. Lachen we, huilen we en als het nodig is dan raak ik je schouder even troostend aan.

We zitten echter in een hoekje. In dit liedje, in de wereld van vandaag. Dat is dus die eigen biotoop. ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn’. De anderhalvemetersamenleving, de beperkingen in het ontmoeten van elkaar. Ik mag graag even verdwijnen in mijn eigen bubbel, me wikkelen en verschuilen in mijn eigen gedachten en dromen. Voor even, niet zo lang. Ik mag ook graag de toenadering zoeken, het gesprek, de arm om de schouder. Kom maar hier!

Internet beantwoordt mijn vraag wat de tussenregel is: ‘…en Hij wenst dat ieder tot Zijn ere schijn’…..’ oh ja, het daagt weer. Ik dacht altijd dat het ‘ereschijn’ was en begreep niet goed wat het was. Er zijn ook meer coupletten, ze eindigen allemaal met dat kleine hoekje. Het hoekje wat nu in mij blijft rondzingen bij het horen van de term ‘biotoop’.

Schuilen in je eigen biotoop. Vanmorgen had ik daar zoveel zin in, maar ik fietste met Marin mee. De zon scheen, de regendruppels lagen glinsterend op de bladeren en het gras. Ik snoof de lucht van naaldbomen op en een eekhoorntje verdween in de struiken. Hoe mooi is dat! Ik werd er vrolijk van.

‘….jij in jouw klein hoekje….’

We kunnen elkaar wel zonnestralen sturen, we kunnen druppels laten glinsteren op afstand. We kunnen een geur verspreiden van aandacht en omzien naar elkaar en berichten sturen, het gesprek aangaan. Ook al is dat op afstand. Een kaarsje zijn, een lichtje zijn in een rare wereld waar we nu in leven.

Jij in jouw kleine hoekje en ik in ’t mijn.

Dat dus. En nu kruip ik weer even lekker weg in mijn eigen biotoop.

(Liedtekst is van Susan B. Warner, vertaald door A. Schroten en H. van ’t Veld en de muziek is van E. O. Excell)

Veilig huis

Tags

omzien naar elkaar, onveilig, Veilig huis

‘Stond ons huis maar op wielen!’ Iris zei het zuchtend, nadat ze nog naar huis moest fietsen na de avondvierdaagse. Je eigen huis op wielen, die gewoon wacht als je ergens vandaan komt. ‘Of een opvouwbaar huis’ fantaseerde Marin vrolijk door. ‘Dan vouw je je huis op en dan stop je hem zo in een koffer!’

Een opvouwbaar huis of een huis op wielen. Zoiets als een vouwwagen of een caravan. Toch anders, want de meiden wilden hun eigen huis, met hun eigen bed en hun eigen plekje. Je eigen huis voelt het allerfijnst. Daar mag je jezelf zijn en daar is het veilig.

Toch?

Nee, niet altijd. Huizen zijn niet altijd veilig. Er zijn huizen die bol staan van de spanning, waar de woorden nagalmen in de gang. Er zijn huizen waar gezwegen wordt, waar inwoners vluchten voor het geweld. Er zijn huizen, waar de muren letterlijk heel dichtbij komen. Waar zelfs een kind niet veilig is.

Ik zou een huis uit een koffer willen vouwen. Een huis dat je omhult als je angstig bent. Een huis als een warme deken, waaronder jij kan schuilen. Waar je ongestoord kan huilen, waar geen blauwe plekken zijn. Een huis dat gewoon jouw huis is, maar dat niet staat in een gebied waar oorlog is. Je eigen huis, zonder dreiging en zonder aanslagen. Een huis op een plek, waar het veilig is.

Zo werkt het natuurlijk niet. Zoals ook de wilde ideeën van mijn dochters helaas geen realiteit zijn. Veilige huizen creëer je in je eigen huis. Op je eigen plek.

Veilige huizen bouw je in je hart, waar mensen een plekje krijgen. Waar geheimen veilig zijn, de tranen van de ander mogen stromen. Waar bewogenheid is en een luisterend oor. Veilige huizen ontvouwen zich als armen zich uitstrekken voor een ieder die het nodig heeft. ‘Kom maar hier, dicht bij mijn hart. Leg je hoofd maar op mijn schouder en voel dat het veilig is.’

Voor wie vouw jij een huis uit?

 

 

 

 

 

Omzien naar elkaar

Tags

kerst, omzien naar elkaar, voedselbank

Op de basisschool van de kinderen hebben ze een inzamelingsactie voor de voedselbank. We hebben een boodschappenlijst gekregen met de bedoeling dat we producten daarvan meenemen. Kratten staan klaar in de aula. Hopelijk zijn ze volgende week goed gevuld.

Bij Zahra op school doen ze een soortgelijke actie voor Elim. Een organisatie die hier in de buurt gezinnen helpt die onder de armoedegrens leven. Elke leerling heeft een euro gekregen en de uitdaging is om met die euro een groter bedrag te krijgen. Samen met nog een paar meiden is ze druk bezig om oliebollen te verkopen.

Met kerst denken wij in huis aan de geboorte van de Here Jezus. Wij besteden ook aandacht aan lekker eten en gezelligheid (en het is al zo gezellig!) in huis. Dat mag ook bij een feest. Toch is het wel mooi om juist ook in deze maand aandacht te hebben voor gezinnen, voor mensen die met moeite kunnen rondkomen. Waar geen extraatjes zijn, ook niet tijdens de feestdagen.

Mooi om ook kinderen daarbij te betrekken. Het lijkt zo vanzelfsprekend  dat je een warme maaltijd krijgt, dat er wasmiddel is om de kleren te wassen en dat er tandpasta is om je tanden te poetsen. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat er cadeautjes zijn op je verjaardag en een mooie versierde taart.

Ja, het hele jaar door mag daar aandacht voor zijn. Dat hoeft niet alleen tijdens de kerstdagen. Er zijn genoeg dagen dat je mensen tegenkomt die wel wat extra’s kunnen gebruiken. Dat hoeft niet alleen met geld en goederen, dat kan ook met tijd en aandacht.

Kerst moedigt aan om een pas op de plaats te maken. Kijken naar de kribbe, naar Jezus die kwam voor de mensen. Voor mensen zoals jij en ik. Vanuit die kribbe omzien naar elkaar. Met producten voor de voedselbank,  een gift voor het goede doel,  geld in de ketel van het Leger des Heils, aandacht voor de vluchtelingen, een kerstkaart naar wie het kan gebruiken.

Het ontroert me als ik zie hoe druk Zahra ermee is. ‘Mama, ik wist niet dat zoveel mensen zo weinig hebben’ zei ze me nog deze week. ‘ Here God, wilt U bij de mensen zijn die zo weinig eten te hebben, dat ze naar de voedselbank moeten’ bad Aron laatst.

Ik hoop en bid dat ze dat stukje bewogenheid voor anderen, mogen vasthouden. Net als wij allemaal.