Tags
Deze week ging ik met vrienden mee naar een camping. Daar zong en sprak Martin Brand. Ruim op tijd vertrokken, maar er was een omleiding. Daar hadden we niet op gerekend. Dus via een behoorlijke omweg kwamen we aan op onze bestemming. Twee minuten te laat. De zaal zat vol, op een stoel buiten volgden we het.
Aan het eind vroeg Martin of er een verzoeknummer was. Die was er. ‘Mooie praatjes’ heette het lied. Ik kende het niet, maar het was een lied waar ik wel veel in herkende.
Soms hoor je woorden die je raken, waar je vertrouwd mee bent, waar je troost uit haalt…maar als je thuis bent is de realiteit zo anders. Dan liggen daar de zorgen van alledag opgestapeld, je verdriet en je gemis. Al die mooie praatjes over hoop, klinken dan zo hol en leeg.
Ken je dat gevoel?
Ik kan de zinnen herhalen, als een echo in mijn hoofd. Zo vaak gehoord, en toch bleven de woorden zich oppervlakkig hechten in mijn gevoel. Als een muur van weerstand, van twijfel en wantrouwen. Als onzekerheid je laat wankelen bij alles, bieden mooie praatjes geen evenwicht.
Toch kwam het besef er wel. Het sijpelde naar binnen bij mij. Niet in één keer een plens, maar druppelsgewijs. Druppels bij elkaar, vormen samen een bron vol water. Van zeker weten dat God er altijd is. Dat Hij me helpt en draagt, elke dag.
In mijn blog heb ik ook mooie praatjes, besef ik. Over de alledaagse momenten, de dingen die me bezighouden. Soms serieus, soms wat luchtiger. Geregeld ook over mijn geloof in God. Over troost en vertrouwen dat ik mag ervaren.
Ervaar je dat als mooie praatjes?
Ik kan me het zó voorstellen.
In het gekwetste, het beschadigde, het gebroken leven is vaak geen plaats voor mooie praatjes. Voor mooie zinnen van trouw, van liefde en zorg. Als een leven van iemand vol zorgen is, vol verdriet, mag je ook voorzichtig zijn met mooie praatjes. Soms is een luisterend oor of een schouder om bij uit te huilen voor dat moment voldoende.
Mooie praatjes. Ik kan ze zo voor de geest halen, maar ik herken ze ook in mijn eigen stem.
Die woorden en zinnen van hoop schrijf ik neer omdat ik weet hoeveel rust het kan geven. Al die mooie woorden die ik hoorde en die niet leken binnen te dringen, hebben toch een plek gekregen.
Woorden van genade, van onvoorwaardelijke liefde, ook voor mij!
Ik hoop dat mooie woorden, waarin je tussen de regels door Jezus’ stem mag horen, je mogen raken. Handjevol hoop en vertrouwen. Ook als je weg vol hobbels is. Dat woorden niet alleen weerstand geven, maar ook een richting aangeven. Al is het via een omweg!