Tags
Lopen op het water, stap voor stap over de golven. Steeds dichter naar de handen die me vastpakken, die me dragen tot ver achter de horizon. Naar de stem die me aanmoedigt om nooit op te geven, hoe het ook stormt in het leven. Ik hoef alleen maar te vertrouwen, ik hoef alleen maar mijn voeten op de golven te zetten.
Lopen op het water, maar ik ben geen watermens. Te vaak ging ik koppie onder, werd ik meegevoerd met de stroom. Zo vaak hapte ik naar adem, werd ik overweldigd door het zoute water. De zee is geen spiegelglad oppervlak, het zijn golven. Ik ben in niets een watermens.
Ik roep dat ik niet durf, ik schreeuw het uit. Waarom blijft mijn stem ergens steken, gaat het verloren in het rumoer van de ruige golven? Ik zie zoveel voetstappen in het zand die leiden naar de zee. En ik….ik sta hier en heb de moed niet om te lopen. Lopen op het water, maar ik ben geen watermens.
Hij staat daar. Vol geduld. Hij moedigt aan, maar dwingt me niet. Hij wil me leren om te vertrouwen en te geloven. De zee staart me grijs en zwart aan. Wie zegt me dat ik niet zal zinken? Wie fluistert me moed in als ik toch de stap ga wagen?
Lopen op het water, stap voor stap. Zonder bodem onder mijn voeten, zonder houvast. Zonder dat ik iets van mezelf mee kan nemen. Enkel gebed en de blik vooruit.
Zijn handen om mijn leven. Hij trekt me op, als ik niet lopen kan. Als ik hap naar adem, schenkt Hij mij Zijn Geest. Adem van de wind. Op momenten van zwemmen tegen de stroom in, geeft Hij mij kracht om door te gaan. Verruimt Hij mijn blik en wijst mij op de horizon die er altijd blijft en is.
En ik ontdek dat ik mag falen, maar Hij doet dat nooit. Ik ontdek dat als ik twijfel, Hij niet twijfelt. Ik zie in dat ik zelfs kan zinken, maar verdrinken doe ik niet.
Lopen op het water. Ik ben geen watermens. Niet de mens die vol vertrouwen haar voeten nat laat worden. Maar het geeft niet. Hij strekt Zich naar mij uit en tilt mij over hoge golven heen, totdat ik stevigheid onder mijn voeten vind.
Lopen op het water, dat voelt veilig met Hem.
