Tags
Afgelopen weekend was ik op stap met mijn vriendin. Gewoon samen een weekend weg. Hotelletje geboekt, pal naast het station en, niet onbelangrijk, in het centrum.
Als je allebei onregelmatig werkt, is dat best lastig te plannen.
‘Nee, dan moet ik werken, het weekend erna ben ik vrij’
‘Oh dan moet ik werken, wat dacht je van het weekend daarna?’
‘Dan ben ik wel vrij, maar heb ik een familiedag en het weekend daarna…dan ben ik vrij!!’
‘Ik ook!’
Dat weekend moest het dus wel worden. De volgende optie lag ergens in november. Ik kwam dan wel vrijdag uit de nachtdienst, maar dat moest dan maar.
Halverwege de treinreis, na mijn overstap, trof ik haar zittend aan in een hoekje bij het raam. Het was stil in de trein, mensen zaten nog slaperig achter hun krant en koffie weggedoken. Al kletsend gingen wij verder waar we gebleven waren. Voor we het wisten was de bestemming bereikt.
Het is heerlijk om een weekend weg te zijn. Weg uit de dagelijkse sleur, je eigen gang kunnen gaan. Na een wandeling langs het water en het shoppen in het centrum, neerploffen op je bed. Achter de beeldbuis in slaap dommelen, want ja een beetje slaaptekort was er wel. Wakker worden in de ochtend, eerst door een schorre haan, daarna door gepiep uit je mobiel. Geen kind met plakkerige haren die tussen jou en manlief inligt. Die ongemerkt dat plekje tegen je rug aan heeft ingepikt, met een arm half over jouw schouder. Geen constant geroep van ‘mama’…even een weekend weg.
We hebben gewinkeld, we hebben van alles bekeken, we hebben gewandeld in de natuur. Uitgebreid ontbeten, uit eten geweest, koffie gedronken op het terras. Gepraat en gelachen. Als vriendinnen onder elkaar. Er is maar weinig nodig om te begrijpen waar de ander mee bezig is, om te weten wat de ander gaat zeggen. Soms ook de stilte, die er bij vrienden gewoon mag zijn.
Lieve vriendin, bedankt voor het gezellige weekend. Het is wel een hele uitdaging om een weekendje weg te plannen, maar toch….Afstand en tijd en zelfs wisselende diensten, maakt onze vriendschap niet anders!
Blij dat jij bent zoals je bent en ik niet anders hoef te zijn!
Zo’n weekend vliegt voorbij, voor je het weet sta je weer op het station. In de verte herken ik een stem uit duizenden. Blond meisje in de grote stationshal. ‘Mama, mama!’ en met wijd open armen rent Marin mij tegemoet. Knuffels en kusjes en een glimlach van oor tot oor.
Heerlijk om weer thuis te zijn. Verhalen vertellend, verhalen aanhorend. De afwas staat nog op het aanrecht, ze zijn net klaar met eten. Gezellige boel zo met elkaar. Een weekend op z’n papa’s.
Als ik mijn gezin zo bekijk vanaf mijn hoekje op de bank, ben ik zo dankbaar dat ik hier ‘mama’ mag zijn.
